Bij mijn ex heb ik voor 100 % er achter gestaan om niet aan kinderen te beginnen. Bij mijn vriend en mij waren er altijd twijfels. Wij kwamen alleen op een leeftijd (ik 34 jaar, vriend 44 jaar) dat we toch wel moesten beslissen of we kinderen wilde of dat we kinderloos zouden blijven. Toen de knoop door gehakt om toch maar proberen zwanger te worden. Tijdens mijn zwangerschap nog regelmatig twijfels gehad of het wel in ons leven pastte, maar na de geboorte eigenlijk spijt dat ik nooit eerder beseft heb hoe geweldig het is.
Ik heb ook al jaren een kinderwens. Dat gevoel waar iedereen het over heeft ken ik dus wel. Maar sinds we aan het proberen zijn is er wel iets veranderd. Eerst was ik alleen enthousiast en had ik een eindeloze behoefte aan alles wat te maken heeft met schattige babies, kinderwagens, knuffels, roze en blauw, enz. Maar nu we echt aan het proberen zijn, is er ook die twijfel. Ik denk omdat, zoals ik al eerder zei, het zo'n definitieve verandering is. Dat is vaak leuk-spannend, maar ook wel eens eng-spannend. Herkent iemand dit?
Geen idee. Die klok begon te tikken, denk ik, want ineens was er zo'n overweldigend gevoel van "ik ook!". Maar toen ik eenmaal zwanger was heb ook weer hele erge twijfels gehad... kan ik het, wat als ze me niet leuk vindt, wat als ik haar niet leuk vind... Misschien ben je er op een bepaald moment gewoon wel meer aan toe dan eerst... maar of mensen er ooit 100% aan toe zijn? Geen idee. Als was die kinderwens bij mij wel ineens heel sterk (vooral toen het mis ging).
Ik weet niet hoe ik het wist het is gewoon een gevoel,, Ik ben 21 veel mensen zullen het jong vinden maar wij zijn er helemaal klaar voor, ik vermeld er wel even bij dat mijn verloofde 41 is.
Nou zeg, wat kortzichtig van die mensen! Alsof je 14 bent Als je dat gevoel eenmaal hebt is moeilijk te negeren... en volgens mij ben je er al een tijdje mee bezig - aan je banner te zien. Ik hoop dat je snel aan de beurt bent!
Dat herken ik wel.. komt denk ik omdat het bijna onmogelijk is om je voor te stellen waar je precies aan begint, hoe het zal zijn om een kindje van jezelf op de wereld rond te hebben lopen waar je verantwoordelijk voor bent en waar je meer van houdt dan wat dan ook... En dan kunnen je eierstokken zo hard rammelen dat je jezelf niet meer kunt horen denken, het is en blijft een sprong in het diepe. En dat is best eng.
Dat dacht ik ook helemaal niet hoor! Ik vertelde gewoon mijn verhaal Je bent net zo oud als je je voelt hè !
ik ben 23 en ik hoop op mijn 23e nog te bevallen. ik vind mezelf zeker niet jong in dit geval, al vind ik mezelf ook nog geen vrouw ofzo. maar ik weet gewoon dat wij er klaar voor zijn, omdat we dingen als werk/school/geld noem het maar op, niet meer al belemmering zien. we kunnen nu bedenken dat dit details zijn waar altijd wel wat voor te verzinnen is. dus niet dat dit redenen zijn om nog te wachten.
dat eng-spannend gevoel ken ik ook wel hoor. sinds we bezig zijn (6 maand) heb ik rond het testen van mijn ei en zwangerschapstest echt kriebels en zodra ik ongie ben geworden denk ik "is dit wel wat ik wil". totdat je ei er weer aan komt en je toch wel weer kriebels begint te krijgen. mijn man vind het ook dood eng elke keer weer maar hij begint nu wel aan het idee te wennen en kan bijna niet meer wachten. en nou moet ik zeggen dat ik het niet eng vind om een kind op te voeden (heb 400 kinderen onderhand onder mijn hoede gehad, peuterleidster) maar meer of je het financieel gaat reden.
Joh, ik weet het nog steeds niet zeker. En dat met 37 weken, haha. Nee, flauw. Natuurlijk wil ik graag een kindje. En ik kan niet wachten tot hij / zij er is. Maar het is ook een enorme verandering. Niet alleen wordt je hele leven anders, het is ook definitief. Je zult voor altijd mama (of papa) blijven. Dus het is denk ik logisch dat het spannend is. Wij hebben allebei altijd kinderen gewild. Dat gevoel is bij mij door allerlei redenen een tijd weg geweest. Maar op een gegeven moment wist ik weer: ik wil het toch heel graag. Dan is de vraag natuurlijk: wanneer? Ik ben op een gegeven moment gaan rekenen. Wij willen graag 2 kinderen en ik wilde dat om medische redenen graag voor mijn 30e. En ineens was het resultaat van m'n rekensom: dan moeten we nu wel zo'n beetje beginnen! De omstandigheden waren ook goed: stabiele relatie, inkomen, fijn huis etc. Niet dat dat een garantie is dat alles wel goedkomt, maar het is wel handig natuurlijk. Overigens heeft het bij ons helaas allemaal wat langer geduurd, waardoor 2 kinderen voor mijn 30e zeker niet meer gaat lukken. Maar daar maak ik me niet al te druk om. Wij zijn heel blij met deze zwangerschap en zien wel wat de toekomst ons brengt!
Tricia ja idd dat herken ik wel ja mijn man vind het ook doodeng hij wilt graag een baby maar hij is bang dat ie later werkloos raakt en niet meer kan zorgen voor ons etc . al die scenarios haalt ie in zijn hoofd haha