Bij mijn zoon is zijn vader (mijn ex) altijd heel bezorgd. Maar zo erg dat hij echt paniekerig reageerde in speeltuinen enz. Steeds bang dat zoon zou vallen. Ik werd er dood nerveus van en merkte dat ook bij mijn zoontje. Hij zei toen hij een jaar of drie was ‘mijn vader is heel lief maar echt een paniekvogel’ Gelukkig gaat mijn zoontje er nuchter mee om. Maar er zijn ook kinderen die dan zelf ook angstig worden, dingen niet (alleen) durven enz. Dus heel goed dat je er over nadenkt. Zegt alleen maar dat je veel om je kindje heeft toch
Ik was ook mega bezorgd in de baby en kleutertijd hoor en dat is gewoon goed gekomen. Toen ze naar school gingen werd het steeds beter. Ze zijn nu 7 en 9 en ik ben zeker niet meer overbezorgd. Ze mogen zelfs best veel zelfstandig als ik dat vergelijk met kinderen uit de straat.
Zorgen zijn er altijd Als ze ziek zijn, hoe gaat het op school, waar zijn ze als ze buiten spelen, Als ze iets moeilijk vinden, etc etc
Bezorgdheid op zich is niet erg. En zit er bij moeders ook in. Maar pas op dat je niet overbezorgd raakt. Dat je je kind gaat afremmen, angsten overbrengt of aanpraat. Dat hij zich bezwaard voelt om dingen te doen (bijvoorbeeld ergens anders gaan spelen bij een vriendje of straks zelf fietsen of buitenspelen). Ik zie in mijn omgeving duidelijk ouders waarvan het gedrag zijn weerslag heeft op de kinderen. Die kunnen moeilijk tot niet loslaten. Spelen liever niet bij anderen. Logeren al helemaal geen optie. Heel snel huilen of bang bij een schram of val. Moeders die zich continu met alles bemoeien (van zaken op school tot sport en controleren van hun kind bij het spelen). Mijn kind gaf ooit aan liever niet meer bij X te willen spelen "want zijn moeder loopt ons altijd achterna".
Ik merk ook dat het helpt om te weten wat je moet doen als er iets is (ook medische achtergrond). Misschien ook een tip voor TS? Volg een Kinder EHBO cursus, zorg voor een goed gevulde thuisapotheek (zodat je niet midden in de nacht naar de apotheek hoeft voor ORS of paracetamol als ze ziek zijn) en lees op thuisarts een paar artikelen over veel voorkomende problemen ('mijn kind heeft koorts/buikpijn/diarree/wormpjes'). Dan weet je wat er 'normaal' is en wanneer je aan de bel moet trekken. Als je zoontje straks iets doet wat jij spannend vindt, probeer iets langer af te wachten, zodat je ook kunt merken dat het vaak goed gaat (trapje van het glijbaantje bijvoorbeeld, niet de rand van het zwembad) en je vertrouwen kan groeien.
Eh niet? Sorry niet wat je wilt horen denk ik maar de zorgen blijven, ze worden alleen anders. Toen ze klein waren was ik ook altijd bang dat ze in iets zouden stikken. Daarom kinder-EHBO gedaan. Dan leer je in ieder geval dat je nog genoeg kunt doen als je in zo'n situatie komt. Gevaar ligt altijd op de loer, maar angst is een slechte raadgever. Je moet je niet laten leiden door angst en je leven erdoor laten bepalen. Mijn grootste angst is ook dat mijn kinderen iets overkomt, maar ik denk dat elke ouder dat heeft. Vergeet vooral niet te genieten van alle mooie dingen en momenten! Mijn oudste wordt 9 en vindt dat ze straks wel alleen op de fiets naar school kan (3 km). Hmm ja ik moet er ooit aan geloven maar kan me er nu al zorgen over maken dat ze over 3 jaar naar het VO moet en zelfs 15 km moet fietsen.... kan me de zorgen van mijn moeder nu ook voorstellen wanneer ik midden in de nacht thuis moest komen van het stappen... Ze zeggen wel eens kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen...