Hoi, Wanneer wist jij zeker dat scheiden de beste oplossing zou zijn? Ik heb het er zo zwaar mee (wie niet natuurlijk)! Dan gaat het een paar dagen goed en dan komen er weer acties dat ik denk: wegwezen!! Ik heb een lieve vriend hoor, maar hij kan zich totaal niet inleven in anderen. Onlangs is een oom van mij overleden. Op de avond voor de begrafenis zat ik op de bank te huilen en vroeg hij: waarom huil je? Dus ik zeg: ja, waarom denk je? Krijg ik toch een hoop ellende over me heen: Ja, ik mag ook helemaal niks vragen, doe toch eens normaal tegen mij, geef gewoon antwoord. Ik huilend, maar rustig uitleggen dat ik dat een vreemde vraag vind, gezien de situatie. Hij: ja, natuurlijk JIJ vind het niet normaal, alles moet volgens jouw regels blabla En als het daar dan bij blijft zou ik het nog trekken. Maar hij gaat tot het bot. Ik lig jankend in bed en dan nog blijft hij doorzuigen! Ik ben er zo klaar mee! Maar ja, dan de volgende dag gaat alles weer rustig en zie je die kleine weer helemaal blij zijn als papa thuis komt uit werk. Pfff, sorry voor het hele verhaal, maar vandaar dus mijn vraag: Wanneer wist jij dat je een definitieve keuze moest maken?
jeetje zeg.. dat is wel heel bot hoe hij doet. Heb je andere topic ook gelezen over relatietherapie. Wellicht kunnen jullie, hij dan in dit geval.. leren hoe je met elkaar weer normaal kunt communiceren en hij kan misschien leren om zich meer in te leven en kwetsbaar op te stellen. Op deze vraag. tja mijn ex heeft bij ons de definitieve knoop doorgehakt. Zomaar ineens. Hij was er..achteraf gezien, al een jaar mee bezig. Om afscheid van mij te nemen. Ik daarin tegen was zwanger en ook ik wist dat de relatie al tijden niet lekker liep, maar dacht ach komt wel weer goed. Ik was bereid om mijn eigen geluk opzij te zetten om maar een "gelukkig" gezinnetje te kunnen zijn voor onze kindjes. Dat is natuurlijk niet goed. Ben nu een jaar verder, nog steeds heel verdrietig maar ook rustiger. Ik hoef niet meer ongelukkig te zijn met iemand. Maar ik kan nu verder met mijn leven en misschien ontmoet ik wel een hele lieve man. Dan heb ik ook weer een "gezin" (ben ik nu ook alleen met mijn kids, maar toch anders) Zou je willen vechten voor je relatie? Of zit t er, als je diep in jezelf kijkt.. niet meer in. Snap heel goed dat je voor de kids alles wilt doen om het weer goed te krijgen. Maar als jij diep van binnen al het gevoel hebt, dat je echt ongelukkig bent met deze man. Dan weet ik niet of therapie daar veel aan kan veranderen. Moeilijke keuze.. vind t echt heel naar voor je. Wil je heel veel sterkte wensen.. vertrouw op jezelf.
Dank je wel voor je lieve woorden. We hebben inmiddels 2 verschillende therapeuten gesproken. Beide concludeerden dat ze ons niet konden helpen... Hij kan zich geen leven zonder mij voorstellen en sluit zich af voor alle negatieve dingen in onze relatie. Als er een uur geen discussie is geweest dan gaat het in zijn ogen helemaal perfect. Dat maakt het zo moeilijk. Ondanks dat de aanleiding van ons beide anders is, schrijf je wel: misschien vind ik wel een lieve man en soms denk ik dat ook. Dat hij mijn geluk in de weg staat. Maar ja.... Ik hoop voor jou dat je die man op het juiste moment tegenkomt! Dan gaat er vast weer een nieuwe wereld voor je open.
Toen ik na al meer dan een jaar eigenlijk diep van binnen al weten dat het niets meer zou worden (ik vocht nl. in mijn eentje voor mijn huwelijk, hij luisterde niet, vond niets wat ik aandroeg een probleem. negeerde mijn kinderwens volledig en liet altijd alles aan mij alleen over) ook nog eens verliefd werd op iemand anders. Toen wist ik zeker: als er in mijn hart ruimte is voor een ander, dan MOET het dus wel overzijn.
dit ken ik precies! Hier ongeveer net zo gegaan! Als tip kan ik je geven als jullie echt willen vechten voor de relatie ga dan in therapie en als dat niet werkt dan een definitief besluit nemen. ik wou werkelijk dat me ex en ik in therapie zijn gegaan. helaas heeft het nooit zover gebracht.
heel herkenbaar. Ik heb tijdens mijn relatie ook weleens verliefde gevoelens gehad voor een andere man. Wist diep in mijn hart dat mijn ex niet de ware was. Maar ik kon t altijd voor mezelf weer wegstoppen. Nu ik achteraf alles bekijk, ben ik blij dat hij de knoop heeft doorgehakt. had alleen eerder gemoeten en hij had mij moeten betrekken bij t proces, maar dan was mijn lieve demi er niet geweest. Tja het is en blijft moeilijk om dit soort keuzes te maken. Maar ik vind t echt raar dat die therapeuten jullie meteen al afschrijven. Mirro wat zegt je hart? Kun jij nog langer leven met deze man.Denk je dat hij zal veranderen voor jou en de kids. Een keuze maken om uit de relatie te stappen is zo moeilijk.. vooral omdat je t overzicht niet hebt van wat er dan allemaal gaat gebeuren/veranderen. De kids zijn nog jong en daardoor flexibel, maar ze maken alles mee. Ze voelen nu waarschijnlijk ook de spanningen wel tussen jullie, daar zijn ze zo gevoelig voor. Ik merk dat heel erg bij mijn oudste, die wordt 2, maar toen wij nog samen waren was hij zo verdrietig altijd, hele nachten hebben we met hem gelopen, troosten enz. Toen we uiteindelijk uit elkaar waren. Sliep hij.. na een half jaar stress ineens door. Hij gaat helemaal happy met papa mee, en komt happy terug. Alsof t normaal is voor hem. Demi snapt er nog niets van, maar die vind t allemaal wel prima. Pas goed op jezelf en ga voor je eigen geluk en daar mag je best voor vechten met je man. Maar t houdt een keer op.
Herkenbaar, wij leefden al een tijd langs elkaar heen en waren beiden niet echt gelukkig. Alleen dat wilden we niet zien. Pas nadat we uit elkaar waren begon ik steeds meer dingen te zien die ik tijdens onze relatie helemaal niet in zag! Ik heb mezelf jaren weggecijferd en alles draaide om hem en ik vond dat heel normaal en wilde dat niet in zien ofzo. Vanaf zijn kant was het meer bedoeld als tijdelijke break, maar ik zag daardoor opeens het licht haha Misschien eens tijdelijk uit elkaar gaan en kijken hoe dat loopt... Wij deden dat juist echt voor de kinderen, om wat rust te krijgen. Ben dus blij dat we dat gedaan hebben
wanneer heb ik def. de knoop doorgehakt... Onze relatie liep al niet lekker in de zwangerschap: ex zat meer in de kroeg dan dat hij thuis was, dus dikke ruzies over gehad en op een avond was ik het zat en zou bij mijn ex weg gaan die dag. maar ja was zwanger en toch heb ik hem nog een kans gegeven weer en toen knapte het ook weer op, ex was weer thuis ipv altijd in de kroeg en we hadden het gezellig samen. zo ook na de geboorte van onze zoon, alles ging prima. Mijn ex wou graag 1x per week te darten, dat vond ik prima dus dat ging hij doen. Na een paar weken ging hij zich weer anders gedragen en ik vertrouwde het niet. Ik vond op een dag zijn mobiel in de douche en heb zijn sms'jes gelezen toen (ik moest het doen... iets in mij zei lees het!) en ja wat ik daar in tegen kwam was niet best... Ik heb meteen mijn beste vriendin gebeld en die vertelde mij toen pas dat mijn ex ook achter haar aan zat en dat zij ook al eens heel kwaad op hem was geworden en dat zij mij dit niet durfte te vertellen... Maar goed zij kwam onze zoon opvangen en ik heb de koffers ingepakt en mijn moeder gebeld en zij heeft mij en mijn zoon toen opgehaald... de beste stap ooit die ik genomen heb! mijn zoon kwam tot rust na alle spanningen en ik kwam ook eindelijk tot rust en heb nu ons hele leven weer opgebouwd en ben gelukkig zo alleen met mijn zoon.
Tijdens een concert van Thirty Seconds To Mars Ik heb gevoelsmatig jaren opgesloten gezeten in miijn relatie, mijn ex mishandelde mij emotioneel, en daardoor heb ik mijn gevoelens compleet moeten afsluiten om te kunnen overleven. Tot afgelopen juni, toen ik naar een concert van ze ging en er bij mij een knop om ging. Voor het eerst in jaren was ik weer mezelf, degene die ik was voordat ik hem leerde kennen, iemand die alle kracht kon putten uit muziek. (ik mocht mijn muziek niet draaien als hij thuis was, dat was herrie) Toen ik thuis kwam had hij gedronken en schold me weer uit voor vuile h**r etc, en dat contrast was zo groot. een paar uur lang was ik mezelf, gelukkig en genieten, ik leefde weer! de klap kwam zo hard dat de knop is omgegaan. Vanaf dat moment ben ik bezig geweest met dingen regelen, voorbereiden en sinds een paar weken is hij eindelijk weg. Als het te veel werd voor me was er 1 nummer heel speciaal voor me, die tekst hielp mij overal doorheen: I won't suffer, be broken, get tired, or wasted Surrender to nothing, or give up what I Started and stopped it, from end to beginning A new day is coming, and I am finally free YouTube - 30 Seconds To Mars - ATTACK
Hier ook zo eentje die zich niet kan inleven in andermans gevoelens!! Overal uit mijn omgeving krijg ik te horen dat ze mijn ex niet kunnen peilen. Zal wat voorbeeldjes noemen: Ik ben van Brabant naar Amersfoort verhuisd, en ik leerde hier al snel wat vriendinnen kennen. Toen 1 van mijn vriendinnen voor het eerst bij mij thuis kwam, was mijn ex werken. Hij wist wel dat ik bezoek die avond kreeg. Toen meneer thuis kwam van zijn werk, liep hij regelrecht naar boven (trap is in de hal) Dus we hoorden hem alleen thuis komen. Ik keek mijn vriendin aan en zij mij :s Ik zeg nog, misschien is hij eerst douchen?? Maar om 23.30 nog niemand beneden gekomen. Op een gegeven moment ging mijn vrienin naar huis, en ik liep daarna naar boven. Lag meneer gewoon in bed tv te kijken!! Ik zeg....uh ben je mensenschuw of zo?? Sorry hoor maar het was toch even normaal geweest om je even voor te stellen en op zijn minst gedag te zeggen. Mijn ex keek mij echt verbaasd aan of het heel raar was wat ik van hem vroeg en het de normaalste zaak van de wereld was wat hij deed pfffff. Ook nog zo eentje, mijn jongste is een keertje weggelopen. Ik was douchen, en mijn ex lag beneden op de bank tv te kijken. Normaal is de voordeur altijd gesloten, maar op dat moment niet. Anyway, mijn ex was blijkbaar in slaap gevallen. Op een gegeven moment hoorde ik de deurbel vanuit de badkamer. En toen ik daarna beneden kwam, vroeg ik wie dat was. Zegt hij doodeleuk, oh dat was de buurvrouw. Ik zeg uh...ja en wat kwam zij doen dan? Oh Marvin was de deur uit gelopen, en zij zag hem bij de rotonde hier lopen. Ik zeg wat???!! wat was jij aan het doen dan? Uh ja ik was in slaap gevallen en had het niet in de gaten. Mijn hart sloeg 100 keer over toen ik het hoorde. Dus ik naar mijn buurvrouw om haar te bedanken. Maar mijn buurvrouw was boos, ze zegt, die vent van jou die spoort echt niet hoor. Ik zeg wat dan? Ze zegt nou ik kwam marvin terug brengenig, en enige wat hij deed was marvin overnemen en de deur voor mijn neus dichtslaan zonder wat te zeggen. Ik zeg nou ja zeg! Sorry dat vind ik dus ook niet als een normaal iemand reageren. Dus ik verzon maar een smoes met, misschien was hij zo overstuur dat hij er niet aan dacht? Maar heb dit thuis hem wel gezegd dat dit geen stijl is. En zo heeft hij nog meer dingen. Hij leeft om het zo maar ff te zeggen in zijn eigen wereldje. En mijn twijfel is nu of hij geen autisme heeft. Mensen met autisme kunnen zich ook niet inleven in andersmans gevoelens en zijn altijd egoistisch met zichzelf bezig. Misschien is dat bij jouw ex ook wel het geval?