wanneer wordt lijnen een probleem ?

Tja, ik denk ook dat dit iets te veel een dingetje voor je is. Ik herken het heel goed. 15 jaar een eetstoornis gehad die grotendeels op de achtergrond bleef, een beetje zoals jij beschrijft. Totdat het 1,5 jaar geleden helemaal mis ging en ik in jan 2014 38kg woog en niet met 1 been, maar met anderhalf been in mijn graf heb gestaan. Veel en veel te ver laten komen en altijd geroepen dat ik echt geen probleem had. Mijn gedrag zelfs goedpraten, zo'n beetje als jij doet: 'ik eet toch' Maar het kan zomaar van kwaad tot erger gaan en dat wil je niet. Ik gun dit niemand, wie weet komt het niet zover, maar ik zie zeker de signalen. Ga hieraan werken, je bent er al veel te veel mee bezig. Ik kan zeggen dat ik me nu pas goed voel, na 15 jaar echt een groot probleem te hebben gehad. Ik heb keihard moeten knokken, maar hoe verder ik erin terecht kwam hoe harder het gevecht werd. Ik heb hier nog dagelijks last van in de zin van dat ik mijn man en mijn kindje tekort heb gedaan en dat ik heel goed besef dat ik echt verdomd veel geluk heb dat ik hier nu nog zit. Heb in het ziekenhuis gelegen met gevaarlijke hartrimestoornissen, viel om de haverklap flauw, mijn lijf was 1 grote doorligwond. En nu? Nu zit ik op mijn werk en voel me om 3u 's nachts topfit, iets wat ik een jaar geleden echt niet verwacht had. Niemand had dat meer verwacht. Ik heb er ook lichamelijke klachten aan overgehouden, osteoporose waarvan ik dagelijks pijn heb en ik ben met mijn 30 jaar al in de overgang geweest... Ga ajb hiermee aan de slag voordat je er te ver in afglijdt, want je hebt het zelf niet door, echt niet. Sterkte.
Knuffel

 

Het lijkt wel alsof ik mezelf hoor praten. Ik ben jaren actief geweest op dit forum onder een andere naam. Nu ik jouw verhaal lees, moet ik reageren.

Zoals ik het lees compenseer je op twee manieren. Weinig eten als je een zwaardere maaltijd hebt gegeten en sporten. Zoals jij het doet, doe ik het nu ook. Vroeger (voor mijn zwangerschap vier jaar geleden) kwam daar ook laxeren en overgeven bij. Boulimia dus. Dat heb ik bijna tien jaar gedaan. Uiteindelijk ben ik daarmee gestopt. Maar zoals het het bij jou nu in je hoofd zit en je dag/humeur bepaalt, werkt het bij mij ook nog steeds.

Onzin, want waarom is een getal op de weegschaal zo belangrijk? Het zegt vaak nog niets ook. Want wat voor de een een prima gewicht is, is dat niet per definitie voor de ander. En die paar ons die je schommelt in gewicht, want meer is het vaak niet, ziet echt niemand. Maar vaak denk je die zelf wel meteen terug te zien.

Ik las een reactie van iemand die pas op foto's terugzag hoe slank ze was. Misschien ook eens doen? Voor mij herkenbaar in ieder geval. Het beeld wat ik zie in de spiegel klopt niet met de werkelijkheid. Alleen ben ik me daar inmiddels van bewust, dat scheelt. Maar je gedachten zijn lastig te sturen he.

Superstoer van je dat je er met je man over hebt gepraat. Dat is inderdaad de eerste stap. En nu doorzetten. Eten hoort leuk en lekker te zijn, geen eeuwige discussie met jezelf!

Stel dat jouw verhaal door een client aan je wordt voorgelegd, wat zou je dan adviseren?

 

Ik heb nu trouwens geen weegschaal meer. Wat een genot....

 

Ik vind het eigenlijk niet zo vreemd dat je er veel mee bezig bent.
Her is toch ook belangrijk om je eetgewoonten bij te houden en ervoor te zorgen dat je niet te zwaar of te licht bent?

Maar goed, ik doe precies hetzelfde als jij.
Ruim een jaar geleden ben ik gaan lijnen en inmiddels 25 kg lichter, nu blijf ik al een maand of 2 mooi op gewicht.
Maar bij alles wat ik eet denk ik na, als ik een ongezond tussendoortje eet, pas ik bv mijn avondeten daarop aan of ga een flinke wandeling maken.
En ik ga elke dag op de weegschaal, al ruim een jaar.
Soms zelfs 2x per dag, of 'snachts als ik eruit moet om te plassen.

 

Zie smilley, het was een grapje over het reflecteren...

Maar goed, als ik het zo lees vind ik je wel extreem in het gedrag betreffende eten en sporten. Of het een eetstoornis is weet ik niet. Misschien eens met je huisarts praten, die kan je vast verder helpen.

 

Ik vind het persoonlijk wel zorgelijk klinken. Met name dat het zo je dag en humeur beheerst. Het compenseren, sporten, wikken en wegen. Voor mij heel herkenbaar, controle en eten. Ik heb zelf een eetstoornis gehad. Nu ben ik er totaal niet meer mee bezig, wat een bevrijding. Er zijn zo veel leukere dingen om mee bezig te zijn! Dat je niet te zwaar of te licht ben, wil niet zeggen dat je geen probleem met eten kunt hebben. Goed dat je met je man erover gesproken hebt!

 

Dit is ook niet normaal hoor....
Misschien zie je dat zelf niet, maar dit is verre van gezond..

Of denk je dat de halve mensheid elke dag op de weegschaal staat, en zelfs in de nacht!
En alles wat ze eten compenseren met sporten of ander eten...

 

Weet je dat wel zeker?! Wat is daar zo "natuurlijk" aan, dat JIJ dat niet hebt? Als ik kijk naar hoe het jouw dagelijks leven en emoties/humeur beïnvloed, dan heb ik daar eerlijk gezegd zeer mijn twijfels bij. Heb je je eigen gedachten en gedrag wel eens eerlijk langs de DSM criteria gelegd?

In je OP schrijf je "hè ik ben zelf hulpverlener en help anderen o.a. met een eetstoornis.. zoiets overkomt MIJ toch niet". Ik krijg eerlijk gezegd het gevoel dat je het, ondanks alles wat je bij je patiënten hebt gezien, toch niet helemaal begrepen hebt! Een stoornis is niet iets waar je voor kiest, of wat je ontwikkeld (onder bepaalde omstandigheden) omdat je zelf niet sterk genoeg in je schoenen staat, ofzo. Ik krijg het idee dat je jezelf stiekem toch "beter" vindt dan je patiënten. Want waarom zo het jou anders niet kunnen overkomen?

Het klinkt alsof je je probleem nu behoorlijk onder controle hebt. Daardoor kun je jezelf ervan overtuigen dat je eigenlijk geen probleem hebt. Het moeilijke met zulke problemen is echter, dat je het jaren onder controle kunt hebben, totdat er ineens omstandigheden zijn die triggeren dat het helemaal uit de hand loopt. Dat kan dan ineens heel snel gaan. Ik zou toch maar eens een heleboel dorpen verderop, waar ze je niet kennen (waarom mogen ze je eigenlijk niet kennen?), op zoek gaan naar een collega. Niet alleen om erger te voorkomen, maar ook omdat je nu niet echt vrij bent. In al die jaren dat je het wel "onder controle" hebt, beïnvloedt het namelijk wel je levensgeluk.

Edit: Nadat ik dit gepost had, las ik het nog een keer door en toen zag ik dat deze post heel aanvallend over kan komen. Zo is het absoluut niet bedoeld. Het is echt bedoeld uit medeleven, om je een spiegel voor te houden, aangezien je zegt dat je het reflecteren op jezelf moeilijk vindt.

 

Als ik het zo lees ben je niet goed bezig. Als je de frietjes er met de volgende dag weer compenseert door iets niet te eten..

En je humeur beïnvloed word Door de weegschaal....

 

Ik heb alleen de beginpost gelezen maar het klinkt mij heel erg bekend in de oren...
Voor dat ik zwanger raakte van de eerste had ik wel echt een probleem met eten en hierbij ook ondergewicht.
Nu beleef ik het op dezelfde manier als jij.
En praat ik mezelf aan dat ik geen probleem heb omdat ik daar 'te dik' voor ben (BMI van 21).
Ik eet op de dagen dat ik sport (vier keer in de week) wel redelijk normaal, maar op de dagen dat ik niet sport het liefst zo weinig mogelijk.
Het is voor mij gevoelsmatig wel een issue omdat ik er gewoon teveel mee bezig ben. Ik zou ook zo graag geen relatie meer willen hebben met mijn weegschaal en ook niet mijn humeur willen laten afhangen van de cijfers hierop.
Hoe? Geen idee. Want de drang om wél af te vallen is nog altijd sterker.

 

Super herkenbaar. Ik leef precies hetzelfde.

 

Ik heb niet heel het topic gelezen maar ik vind het compensatie gedrag wel aardig als een eetstoornis klinken.. Vooal omdat je dan niet of heel weinig gaat eten...
Het is natuurlijk wel goed dat je op je gewicht let, maar zo obsessief...?

 

Moeilijk... Ik schommel altijd rond een bmi van 25/26 aan de zware kant dus. Mijn gewicht zit altijd in mijn hoofd... Ik ben ook altijd aan het denken wanneer ik weer kan sporten en of ik mijn frietjes er weer af kan sporten.. Maar die hele balansdag is verzonnen door het voedingscentrum dus het is hun schuld!

In mijn omgeving is het wel een beetje normaal bijna om veel met je gewicht bezig te zijn...Mijn vriendinnen beginnen altijd meteen over hun gewicht, over sporten en diëten .. En bij alles wat gegeten wordt, worden de calorieën vermeldt..
Ik ben het zelf ook normaal gaan vinden, terwijl het dat misschien niet is. Is het wegen niet idd een verslavingsding geworden net zoals mensen 100x hun telefoon pakken om Facebook te checken?
Overigens kan ik zelf haarfijn aanvoelen of ik aankom of afval.. Ik hoef me niet eens meer te wegen.

Ik zou zeggen probeer in je vakantie af te kicken, vakanties zijn heel goed om routines te doorbreken. En als dat niet lukt kun je daarna hulp zoeken.

 

Je bent al heel bewust van wat je doet en je weet denk ik al heel goed dat er niet iets helemaal in balans is.. en dat de obsessie zelf toch meer de controle heeft dan dat jij hebt... (want dat is eigenlijk wat er gebeurt)...

Het blijft gewoon een moeilijk ding, ik blijf er altijd wel mee worstelen (ik weeg me ook elke dag) maar probeer wel echt een beetje aft te kicken en zelf de controle terug in handen te nemen door juist meer los te laten, en niet die cijfers en weegschaal de controle te geven.