Heb zelfs getwijfeld hier een andere account aan te vragen.. maar ervoor gekozen dat toch maar niet te doen
Ach, lieve Kris! Wat vervelend dat je hier zo veel last van hebt! Wel goed van je dat je er met je man over hebt gepraat en het ook hier "in de groep" gooit. Ik heb uit je verhaal wel meer het idee dat het niet zozeer over het eten zelf gaat maar om de controle. Ga eens met je huisarts praten. En als die je door wil verwijzen, kun je er altijd voor kiezen de hulp wat verder van huis te zoeken, zodat je er tijdens je werk niet mee geconfronteerd kunt worden. Dikke knuf voor jou!
"Degene die ik wel zag hadden meer problemen dan alleen maar een eetprobleem of zodanig ernstig dat ze echt volledig niet meer functioneerde. Dat is mijn geval niet zo. Ik functioneer .. " Ja, ik functioneerde ook, tot het van kwaad tot erger ging en ik niet meer functioneerde. Het gaat van kwaad tot erger en je zakt steeds dieper weg ook al lijkt het in het begin nog zo onschuldig.
Klinkt wel als een ding zoals je het beschrijft TS, een soort verslaving in elk geval. Ik heb wel een boekentip voor je, zo weet je in elk geval hoe je op een gezonde manier wat kunt doen op alle vlakken van het leven. In het boek staat alles op een rijtje wat nu echt bewezen is en wat niet. Dus ben je meteen klaar met alle zaken die onder andere hier op het forum gezegt worden (voor- en tegenstanders van allerlei zaken). 'Hoe word je 100' van William Cortvriendt
Haha ik moest lachen om je laatste zin Ik dacht namelijk precies zo Maar ook mij 'overkwam' het. Ik heb jarenlang een eetprobleem gehad. En weet je, ik ben er nu echt enorm van gegroeid (niet in de breedte) en ik heb wel het idee dat ik daardoor mijn cliënten ook beter kan begrijpen. Ik heb namelijk zelf op die stoel gezeten.
En ik zie heel veel herkenbare dingen terug meid. Ik heb jaren lang gedacht dat mijn denken en doen 'normaal' was. Ik wist eigenlijk niet beter. Je leeft zo in je eigen wereld. Maar toch wist ik ergens ook wel dat het absurd was anders deed ik dingen niet stiekem (ik gaf ook over en laxeerde). Maar als je daar zo diep in zit (10 jaar lang) dan voelt het gewoon normaal voor jezelf. En daarnaast kon ik prima functioneren. Ik putte mezelf alleen uit en maakte (vooral sociale activiteiten) zo bijna onmogelijk voor mezelf. De zomers waren helemaal killing want ik HOU van de zon en zwemmen maar niemand die mij in bikini zag.. Tot dat ik een relatie kreeg met mijn huidige partner.. Bij hem is alles zo anders gegaan. Hij heeft me echt weer geleerd om van mezelf te houden zoals ik ben (oke, klinkt wat cliché maar toch) Wat hij vooral heeft gedaan is een spiegel voor gehouden. Mij laten inzien dat ik niet gelukkig werd van waar ik mee bezig was. Toen ben ik hulp gaan zoeken en in het begin was ik vooral afwerend. Ik dacht maar steeds 'als ik haar praatjes geloof dan word ik moddervet' maar uiteindelijk is ZO'N openbaring geweest voor me. Eindelijk weer eens normaal eten zonder de hele dag aan het tellen te zijn, aan het plannen hoe je gaat compenseren, aan het hunkeren naar de weegschaal die het toch nooit goed doet. Het heeft me wat tranen, tijd en moeite gekost maar het is me toch redelijk goed gelukt. Daar waar ik eerst voor de hele week een planning maakte en kcal telde. Haha dat is nu een ver van mijn bed show. Ik zie 's morgens wel waar ik zin in heb! Ik zie wel of ik zin heb om te sporten. Ik zie wel wat ik eet die dag! Ik plan niks meer en laat de controle volledig los. En het mooie is (wat ik absoluut niet wou geloven) is dat ik niks dikker ben geworden. Ik ben nu stabiel en schommel niet meer. En natuurlijk heb ik moeilijke dagen. Als ik op een dag best vettig heb gegeten, weinig bewogen en 's avonds nog een zak chips heb gegeten kan ik me behoorlijk kut voelen en rare gedachten krijgen. Maar dan probeer ik weer even bij het hier en nu te komen en realistisch te denken (ik krijg er niet spontaan een vet rol bij, morgen is een nieuwe dag met nieuwe kansen en dan zal ik wel wat extra groente en fruit eten)
Dank voor de tip over het boek ga ik zeker naar kijken. Ik besef me wel hoor dat ik over een dun draadje loop om het zo maar eens even te zeggen. Ik ben er van overtuigd dat afvallen het beste gaat als je gewoon gezond eet en ik ben ook niet vies van af en toe iets lekkers ( gelukkig ) zit een stroopwafel te eten terwijl ik dit type.. haha... Maar het gevaar loert wel besef ik me.. want die stroopwafel durf ik best te eten.. vandaag een uur heel intensief gesport + 5 kilometer behoorlijk doorgewandeld en wezen fietsen met mijn dochter... Het is i.d. een soort verslaving die controle willen hebben. Ik wil helemaal geen 10 kilo afvallen. Maar ZEKER geen 10 kilo aankomen. Gisteren bedacht ik me. Ik eet niet als ik honger heb zoals de meeste mensen, maar als ik " mag" eten van mezelf. Daardoor eet ik dus ook wel eens als ik geen honger heb omdat het mag ik het voor mezelf kan verantwoorden. Ik verontschuldig me ook altijd tegenover mijn man.. " ik pak even een cracker hoor heb zo vroeg mijn lunch al op... " alsof het hem wat kan schelen dat ik een cracker eet... al eet ik er 10.. Maar ben nu voor mezelf al die slechte gewoontes wel aan het realiseren. Ik wil dit uiteraard op eigen kracht doen .. maar heb gisteren al wel een keer bij een collega ook wat laten vallen hierover.. dus vind wel dat ik stappen maak en wie weet ben ik er over een tijdje aan toe om er echt moet iemand over te gaan praten.. alhoewel ik natuurlijk hoop dat het big issue dan gewoon minder wordt.. Ondertussen nog steeds niet gewogen. Vanochtend in de sportschool even overwogen om mezelf te laten wegen, maar niet gedaan. En wel opgebiecht aan manlief dat ik dat overwogen had.. Tja ik houdt alleen mezelf voor de gek.
Super dat je toch sterker was en je niet gewogen hebt. Ik heb me in 2015 in keer gewogen. Nu weet ik dat ik 10kg ben bijgekomen sinds jan 2014 en het is goed zo. Ik wil me niet meer wegen. Het was/is toch nooit goed. Die ene keer was voor mij even nodig om te weten of ik inmiddels al een gezond gewicht had, nog steeds niet. Maar ik weet van mezelf ook dat als ik die 5 eenmaal erop zie staan, ik het waarschijnlijk weer moeilijk ga krijgen. Dus beter zie ik die cijfers gewoon niet. in het begin is het verschrikkelijk moeilijk om niet te wegen, maar nu is het zo'n opluchting en als ik eens snak naar een weegschaal denk ik er even aan hoe ik er vorig jaar aan toe was en wat dat ding allemaal kapot kan maken en dan zie ik er toch maar vanaf. Ik heb thuis dan ook geen weegschaal, al 10 jaar niet meer, maar als je het graag wil dan vindt je natuurlijk wel een weg om te wegen....
tja ik vind zoiets altijd lastig. ik zelf ben net herstellende van een ES/eetprobleem en ben er nog zeker niet. de vraag is, kun je jezelf een realistische grens stellen? ben je er echt 24/7 mee bezig en zit er niets achter? zoals spanningen enz enz. hier weeg ik nooit verder, nu alleen voor de zwangerschap en bij de hematoloog. verder gaat het nu langzaam niet meer om afvallen, maar om gewoon gezond leven. dat doet me goed en voel me er gezond door. niet te veel junkfood, maar mijn gewicht blijft netjes stabiel. kun je daarmee leven als het stabiel is of als het íetsjes meer is? wat doet dat met je? dat is natuurlijk een aantal van de belangrijkste vragen.