Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken.......even wat frustratie kwijtraken denk ik. Ik ben die dwarse dreumes-fase zó zat! Mijn zoontje is nu bijna 16 maanden en vlak na zijn eerste verjaardag is het gedonder begonnen. Hij is echt con-ti-nu chagrijnig. Constant gooien met dingen, gillen, huilen en drammen. Niets is goed en hij hangt de hele dag aan je benen. Ook op het kinderdagverblijf (hij gaat 1x per week) valt het de leiding op dat hij de laatste maanden veranderd is. Van een heerlijk makkelijk en altijd vrolijk ventje in een boze en jengelige dreumes. Waar is mijn lieve ventje gebleven?? Eerst sliep hij er gelukkig wel nog goed bij dus de avonden en nachten konden mijn man en ik bijtanken. Maar nu is er ook nog een klein meisje van 2 maanden die zorg nodig heeft en mijn zoontje heeft besloten dat hij 's nachts ook best chagrijnig kan zijn. Op het moment dat hij wakker wordt 's nachts en niet direct zijn speen kan vinden is het krijsen en brullen geblazen. Als we hem het speentje teruggeven blijft hij vervolgens doodleuk 2 uur wakker..roepen, gillen en soms ook alleen af en toe wat brabbelen. Waardoor ik dus ook niet mee slapen kan, ookal huilt hij niet. Ook als de speen niet het probleem is wordt hij soms wakker en duurt het uren voordat hij weer in slaap valt. Overdag is dan uiteraard nóg chagrijniger want hij heeft die slaap eigenlijk hard nodig. Op dit moment heb ik nog zwangerschapsverlof en ik vind het heel erg om te zeggen maar ik snak naar de dag dat ik weer mag gaan werken want ik ben overdag echt de uren af aan het tellen totdat hij weer naar bed kan gaan. Of ik tel de dagen af naar vrijdag zodat ik hem even "kwijt" ben aan de KDV. En ik vind het vreselijk dat ik me zo voel! Wil graag van hem genieten en leuke dingen met hem doen maar hij is gewoon continu boos of gefrustreerd. Mijn man helpt me gelukkig veel als hij thuis is van zijn werk en mijn moeder komt ook vaak langs maar toch......merk dat het me na 4 maanden aardig begint te irriteren en ik ook vaker boos op hem begin te worden. En ik voel me ook ontzettend schuldig naar mijn kleine meisje want voor mijn gevoel kan ik haar niet de aandacht geven die ze nodig heeft omdat haar broertje alle (negatieve) aandacht opeist. Nu komen de gebroken nachten er echter ook nog bij en dat ligt niet aan mijn dochter want die slaapt al sinds 4 weken door. Op dit moment trek ik het gewoon niet meer allemaal; zit wat met mezelf in de knoop, nog veel last van hormonen, nieuwe baby en mijn zoontje herken ik eigenlijk niet meer terug. Ik heb al aan veel "oorzaken" gedacht maar hij eet overdag als een bouwvakker, al zijn hoektanden en kiezen zijn nu door en hij komt vaak genoeg buiten of even een uitje enz. Veel of weinig slapen overdag lijkt tegenwoordig ook niet meer echt uit te maken... Pffffffffff............gaat deze fase echt een keer voorbij? En kan zoiets echt maanden duren?????? Moest dit echt even kwijt hoor..... Owja, we wilden ook graag de speen afleren zodat hij hier 's nachts niet van afhankelijk is maar dit is mss geen goed moment? En wat is dan wel een goed moment?
Herkenbaar alleen bij ons begon het Al in de zwangerschap. Ik denk dat jou zoontje de spanning en verandering in huis goed voelt en dat is heftig voor hem. Er stond natuurlijk best veel te wachten met een nieuw kindje en geloof die kleintjes hebben dat haarfijn door. Ik heb hier zelf mening traan gelaten van frustratie. Dit alles heeft dik 4 maanden geduurd en vond het pittig! Hij huilde veel , wilde niet naar psz en als hij daar was ging hij onder de tafel zitten. Ben ook aangesproken door de juffen dat ze hem zo niet kende. Moet zeggen dat mijn manneke weer helemaal terug is. Heb hem veel 1 op 1 aandacht gegeven en dat werkte!! Effe alleen met hem gaan zwemmen en alleen boodschappen doen met hem!! Geloof me ik weet echt hoe je je voelt ! Bent een beetje machteloos maar het komt echt goed!!! Dikke knuffel
Speen nog effe laten hoor, lekker doen als het weer wat rustiger is! Is toch een beetje zijn troost!!!
Hoi, Mijn dochter is inmiddels 1 jaar oud. Zij slaapt door sinds zij 10 maanden is. Ik heb dus maandenlang niet echt kunnen slapen. Zij huilde ook vee, had in het begin ook last van krampjes, etcl. Ik besef dat het niet hetzelfde verhaal is maar ik werd op een gegeven moment erg chagrijnig. Ik moest van mijn kindje genieten maar dat lukte niet omdat ik slaaptekort had. Heb jij al een osteopaat geprobeerd? Er is waarschijnlijk een reden waarom hij zo reageert. Hij is maar een kindje en kan zich niet uitdrukken, misschien dat een osteopaat kan helpen. Ik ging vroeger naar een osteopaat en zij behandelen ook baby's, peuters, etc. Soms hebben ze last van hun buik, hoofd, nek of iets dergelijks waardoor zij zich niet lekker voelen en chagrijnig kunnen reageren. Ik weet niet of ik je hiermee kan helpen. Geniet van je kindje. Het is vaak niet makkelijk, vooral met die stomme hormonen maar heb geduld. Kun je misschien advies vragen aan het consultatiebureau?
Mijn zoontje is van januari 2012. En hij slaapt ook niet door. Het eerste half jaar wel maar daarna was het gebeurt. Hij is ook veel boos en gooit met dingen. Maar bij hem komt het doordat hij meer wil dan dat hij kan. Ik kan er beter mee overweg dan mijn man. Maar hij huilt zo veel.het is gewoon zielig.
Ik denk dat een combinatie is van een nieuwe situatie/spanning en de leeftijd. Frustratie omdat hij dingen misschien nog niet allemaal begrijpt. En als jullie ook nog eens gefrustreerd worden om hem, dan kom je in een vicieuze cirkel (ik ken het...!). Probeer niet te vergeten dat hij dit niet bewust doet. Dat hij jullie erg nodig heeft en waarschijnlijk de bevestiging hierin zoekt. Misschien kun je hem heel veel laten helpen bij de baby? Helpen afdrogen, aankleden, flesje doen, speentje geven (als dat allebei van toepassing is), anders desnoods bij een pop. Neem de tijd en probeer zoveel mogelijk te zorgen dat de baby niet altijd voor gaat. (Weet niet of dat zo is, maar ik merkte dat ik dat snel deed). Het is lastig en ook helemaal niet erg dat je je verheugd op de rustige dagen even zonder hem of straks lekker op je werk. Is niet zo gek hoor. Ze zijn allebei erg jong en dat is echt even pittig. Veel sterkte...!
Mijn zoontje is 15 maanden en momenteel ook snel driftig en gefrustreerd als iets niet mag of lukt. Daarnaast heeft hij het gillen ontdekt. Ik zie dit echt als een fase waar we doorheen moeten, al wordt ik er soms ook echt gek van. Hij doet het ook alleen bij papa en mama, bij de opa's en oma's is ie zo mak als een lammetje. Dus misschien is het voor je een optie om hem zo nu en dan eens bij iemand te laten spelen? Jij hebt even rust en de cirkel wordt voor hem doorbroken. Als ik merk dat mijn mannetje weer boos is opgestaan, ga ik veel wandelen, eendjes voeren, boodschappen doen..kortom er op uit. En ik geef mijn zoontje al veel kleine klusjes, zoals was aangeven, mee helpen stoffen, samen opruimen. Daar bloeit hij echt van op!