Hi allemaal, Ik voel me een beetje verdrietig, terwijl ik de gelukkigste mama van de wereld moet zijn, ik heb 2 hele lieve kindjes!!Maar ik voel me een beetje rot. Mijn dochtertje is namelijk helemaal weg van mijn man (nu ik het typ klinkt het zo kinderachtig) Ze is vandaag precies 9 maanden en ongeveer sinds anderhalve maand wordt ze liever door papa getroost en vast gehouden. Als ik haar vast heb dan strekt ze haar armpjes echt naar hem uit. Laatst was ze gaan logeren bij opa en oma en toen wij haar gingen halen dan krijgt papa de grootste glimlach en ze strekt haar armpjes naar hem uit, ik pak haar dan toch en ze valt bijna voorover hoe graag ze bij hem wil zijn. Ik kan me voorstellen als hij thuis komt van het werk dat ze blij is hem te zien, maar het is altijd de laatste tijd. Soms huilt ze ook als hij weg loopt (gelukkig niet al te vaak, maar ik probeer haar dan soms af te lijden) Ik breng haar altijd zelf naar bed, flesje op haar kamertje en dan gaat ze slapen, soms als ze verdrietig is kijkt ze naar de deur of papa niet toevallig binnenkomt. In de weekenden is onze zorg voor haar hetzelfde. De ene keer geef ik meer aandacht aan mijn zoon of dan weer aan haar. Dat gaat met papa gelijk op. Mijn zoontje heeft dit ook gehad met papa, en ik voel me ineens zo'n slechte mama. Beide kindjes die door papa getroost willen worden. Gelukkig is mijn zoon nu ook helemaal verkikkert op mij, maar toen deed dat me ook wel zeer. Maar nu het met de 2e ook zo is, voel ik me echt rot eronder. Ik kan niet zeggen wat ik anders doe dan papa. Als papa er niet is, dan heeft ze ook aandacht voor mij, maar zodra papa er is.... Ook als ze s'avonds wakker word, en ze word uit bedje gehaald, dan wil ze graag papa. Ik hoop zo dat deze periode over gaat. Ik wil van haar genieten, maar af en toe doet het me best zeer, en ik wil dan positief blijven maar ben dan een beetje jaloers naar mijn man toe... Erg he? Ik heb helaas geen borstvoeding kunnen geven, wat ik echt heel erg vond!! Nu spookt door mijn hoofd dat dit de reden is? Mijn man zegt onzin, maar het knaagt wel.. Heeft iemand dit ook?
Heeft mijn dochtertje ook ongeveer haar hele eerste jaar gehad hoor! Voelde ik me soms ook zo rot. En daarna heeft ze ongeveer ene jaar gehad dat alleen mama goed was. En nu zijn mijn man en ik allebei het haasje want sinds een maand vraagt ze bij al haar verdriet om de oppasmoeder het zijn fases, en die doen soms pijn omdat je je afgewezen voelt. Maar besef dat zo'n kleine van 9 mnd dat nog niet met opzet doet!
Ik was laatst eerder klaar met werken dus ging haar ook eerder ophalen van het kdv. Het was toen huilen dat ze mee moest, was idd ook niet heel erg grappig. En met wie liever, soms krijgt papa heel veel kusjes en als ik dan vraag, krijgt mama ook een kusje zegt ze echt nee. Maar de volgende dag is het weer andersom (gelukkig).
Hee meid, dat lijkt me pittig voor jou! Maar wel fijn voor de papa. Hoeveel papa's zijn er wel niet die moeten toezien hoe mama altijd maar de liefste is, ook hier, maar idd die borsten bieden natuurlijk altijd troost, dus waar het haar dan precies om gaat is maar de vraag Toen ons meisje 5 weken was waren haar eerste echte bewuste lachjes voor haar papa, ik voelde me net behang, maar dat was natuurlijk ook zo bedacht ik later, dat ik er was voor haar was vanzelfsprekend, voor papa gold dat niet dus was hij extra bijzonder. Ik zou proberen trots te zijn op je man die blijkbaar zo'n goede lieve papa is dat ze dol op hem zijn. Misschien helpt dat wat voor jouw gevoel. Ze houden echt wel van jou hoor, maak je niet gek
Dat is die eenkenningsfase, dan hechten ze aan een paar personen en anderen moet ze dan niet. Dat had ik gelezen op internet, meestal rond die tijd gebeurd dat ook. 7 tot 9 maand (verschillend) misschien na 2 weken is het weer over of langer. Is ook verschillend. Sterkte !
Ooh wat lastig! Lijkt me vreselijk! Maar het is wel zo dat het ook heel vaak voorkomt dat het andersom is. Ook lastig voor de papa's. Maar ik zou me er niet zo'n zorgen om maken, net zoals bij je zoon zal het wel over gaan! En aan wel of geen bv zal het echt niet liggen! Ga je alsjeblieft niet schuldig voelen daarover.
mijn zoon heeft het gehad, maar die zit nu helemaal vast aan mij, het liefst kruipt hij nu helemaal in mij, mijn dochter heeft het nu ook heel erg bij mijn man, als ik er ben dan ben ik "goed genoeg" is mijn man er..... gaat ze net zolang door tot papa haar oppakt. ik vind het niet erg, ik zie het niet als "papa is liever" ze heeft op dat moment haar papa even nodig en dat vind ik prima, ik krijg vaak genoeg kusjes en knuffels van haar, ik weet dat ze gek op me is, en ik kan juist alleen maar extra genieten van het feit dat ze zo gek met haar papa is,ik vind het heerlijk ze samen te zien, en ik denk dat er ook vast nog wel een mama fase gaat komen, zoonlief heeft het inmiddels al dik 3 kwart jaar.
Hier wel bv gegeven, maar ook een maand of 5 zo'n fase gehad, dus denk dat dat er niets mee te maken heeft. Nu is het helemaal omgeslagen en wil hij alleen maar bij mij zijn. Ik snap je gevoel heel goed, ik vond het heel moeilijk om te zien dat hij alleen z'n papa wou, net als mijn man er nu moeite mee heeft dat hij weinig van hem wil weten.
Ik schut je de hand. Hier is het de hele dag papa en ze zegt het nog ook papa papa met naar bed brengen eten douche papa. Maar pas geleden haalden we haar samen op bij het kdv. Ik denk die springt meteen in papa zijn arme. Nou mooi niet liniarekte mama de arme in maar voor de rest is het de hele dag papa waar is papa. Ik zeg werken ik zeg mama doen nee papa Komt ooi teens goed
Dat is zeker onzin!! Ik heb 3 weken borstvoeding kunnen geven (uit fles) en mijn zoon hangt enorm aan mij. Papa mag soms niet eens eten geven. Dit is natuurlijk ook niet leuk voor mijn man. Ik denk inderdaad dat het een fase is. Kan me voorstellen dat het helemaal niet leuk is. Maar het gaat over. En ik denk dat moeders het zich extra aantrekken.
hier ook, begonnen sinds de verlatingsangst/eenkennigheidsfase... maar het speelt alleen als papa er is, is hij er niet, dna ben ik de leukste mama voor em hoor..ik vind het dus helemaal niet erg...juist goed voor die 2...papa werkt veel..en ziet em alleen maar na hetw erk! Dan is die kleine zooo blij! Enige wat er nu is, hij wilt continue opgetild worden door em...wat ie ook doet, dat werken we wel een btj tegen, omdat we niet willen dat ie gewend altijd maar gedragen te worden...dus vaak ff afleiden met em spelen op de grodn en dan zn eigen gang weer laten gaan... Als hij bij papa in zn armen zit en ik kom eraan, kruipt ie met een slappe lach ehct in papa's nek! haha echt funny...alsof ik em ga pakken!..