Ik ben zelf pleegkind geweest en weet hoe zwaar zo'n kind kan zijn voor het gezin. En dan had ik niet eens een ontwikkelings achterstand ed (wel hechtingsproblemen en totaal niet gesocialiseerd). Een pleegkind is geen eigen kind en ik snap heel goed dat dit voor pleegouders ook bijna nooit zo zal voelen. Al is het alleen maar door de hele 'organisatie' die erachter zit. Ik heb geen tips. Ik heb dus alleen ervaring met 'de andere kant'. Wel wil ik even zeggen hoe knap ik het vind van TS om serieus over dit zware onderwerp na te denken, juist voordat dingen escaleren. Ik lees enorm veel toewijding en plichtsbesef richting je pleegzoon, de wens om hem niet te laten vallen, juist omdat hij zo kwetsbaar is. Dit vind ik echt bewonderingswaardig. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat er toch een situatie gevonden kan worden waarbij jullie pleegzoon bij jullie een 'thuis' kan blijven hebben.
Wat fijn dat jullie pleegzoon al zo lang een veilig thuis bij jullie mag vinden! Een diepe buiging voor de extra zorgen die jullie bereid zijn te dragen. Jullie offeren iets op om een kwetsbaar mensje iets te bieden wat hij nergens anders krijgen kan. Ik hoop dat jullie manieren zullen vinden om hem deze plek te blijven bieden. Ook als dat van jullie en van jullie kinderen veel offers vraagt. Dat jullie de kracht en de liefde mogen vinden om door te gaan. Persoonlijk vind ik niet dat de eigen kinderen of het eigen gezin "altijd voorop moeten staan". Je eigen kinderen worden er niet slechter van (integendeel) als ze van jongs af aan leren iets van hun eigen comfort op te geven voor een ander. Als er liefdevolle ouders voor hen klaar staan, zoals bij jullie, kunnen ze de confrontatie met moeite en verdriet leren aangaan. Ze kunnen, net als jullie, de wereld een klein beetje mooier maken. Wat een mooie, krachtige volwassenen zullen dat worden! Ik wens jullie ontzettend veel kracht en wijsheid toe. Ik hoop dat jullie pleegzorg heel veel goeds mag brengen, voor alle betrokkenen. En wat ik nog wil onderstrepen: ik veroordeel jullie niet als je toch moet besluiten dat het niet langer kan, binnen jullie gezin. Jullie draagkracht is niet oneindig, dat is de realiteit van het leven.
Hoewel je woorden mooi zijn en ongetwijfeld uit een goed hart komen, denk ik echt dat je voorbij gaat aan de ernst van de situatie. Ik ben opgegroeid met een zus die een stoornis heeft. Ben ik sterk? Ja. Ben ik beschadigd? Ja! Wanneer mensen zich opgeven als pleegouders, is dit niet met het doel het kind te adopteren. Hoe zeer het kind zich daar ook thuis voelt, feit blijft dat 1 kind niet het leven van zoveel mensen zo negatief kan en mag beinvloeden. Ik heb nu zelf 2 kinderen met een stoornis. Ik kan niet uitleggen hoe zwaar het is geweest. Vooral omdat ik al zo beschadigd ben in mijn jeugd. De geschiedenis herhaalde zich en ik kwam op een punt dat het voor mij niet meer hoefde allemaal. Ik zei mijn man dat ik bij hem en de kinderen weg zou gaan. Ik was 200% OP. En pas toen werd er van alles in gang gezet met de hulpverlening. Die zo keihard nodig is wanneer je kinderen een stoornis hebben. Die stress en wanhoop is al niet te trekken als het je eigen kind is, maar bij een pleegkind mag het simpelweg niet. Wat heeft een kind eraan als het hele gezin omvalt? Dit is geen kwestie van volhouden. Dit is een kwestie van overleven.
Je kan wel beetje merken wie pleegzorg ervaring hebben en wie niet Hier een ervaren pleegmoeder. Ik was al pleegouder voor ik eigen kinderen kreeg en een pleegkind is niet je eigen kind. Ik hou heel erg veel van mijn oudste pleegdochter, maar het gevoel/relatie met mijn eigen kinderen is heel anders. Liefde voor je pleegkind moet groeien, met ups en downs, aftasten, leren kennen, je bent een vreemde voor je pleegkind in het begin. Een eigen kind wordt geboren en de liefde voor je eigen kind is er meteen, onvoorwaardelijk. Ik begrijp jullie punt heel goed Bloomm. Wij hebben voor onze pleegdochter ook een plan geschreven. Ik kan je daar wel wat meer over vertellen maar dan liever via de mail of pb. Je hebt voor dit jongetje gekozen en je houdt van hem, maar je eigen kinderen gaan toch voor. Hoe hard dat ook klinkt. Een kind met een gestoorde hechting heeft heel veel invloed op je gezin. Heel goed dat jullie een plan gaan maken. Dan kom je niet voor verrassingen te staan en weet je je grenzen van je gezin. Anders ga je die snel verleggen wat je denk ik niet wilt. Succes! Mocht je meer info willen kun je me pben
ik vraag mij af waarom je uberhaubt pleegouder geworden bent is een oprechte vraag, want volgens mij weet je van te voren heel duidelijk dat een pleegkind vaak een kind met rugzakje is, ofwel van zichzelf ofwel van zijn/haar ouders, en juist nu dat dit kindje jou het hardste nodig heeft wil je er niet voor hem zijn, en natuurlijk snap ik ook heel goed dat een pleegkind geen eigen kind is, maar begin er dan in eerste instantie niet aan en ik lees dingen waarvan ik denk mijn hemel we hebben het over een kind een jongetje van 4 jaar oud, een klein mensje van vlees en bloed, een klein mannetje die in 4 levensjaren al meer heeft meegemaakt dan een volwassene, en als het dan in het volgende pleeggezin niet gaat, die mensen hebben nog minder gevoel voor hem dan jij heb, door dit soort herplaatsingen beschadigd een kind nog meer, voordat men aan pleegzorg begint moet je je echt 1000x afvragen van te voren wat je in dit soort situaties zou doen voor je je uberhaubt aanmeld als pleegouder is mijn mening en nee ik vind het niet petje af, want ik vind dat als jij deze kleine man uit huis plaatst jij hem nog meer beschadigd juist omdat hij niemand anders heeft hoe kun je daar petje af tegen zeggen sorry
Ik ben oprecht van mening dat mamaatjevan5 met deze tekst de TS ernstig tekort doet. Ik lees ook ervaringen van pleegkinderen en andere pleegouders, zij hebben een mening die gebaseerd is op eigen ervaringen, op kennis, en niet op 'wat iemand er van vindt of voelt". Natuurlijk mag je er over denken zoals je doet, daar is een ieder vrij in, maar in mijn ogen doe je haar echt tekort met deze tekst.
Lieve Bloom, ik wil je even meegeven dat ik vind dat je fantastisch werk doet. Ik denk dat jullie je zeker realiseren wat het zou doen met je pleegzoon als hij bij jullie weg zou moeten, maar dat je het überhaupt al hebt willen proberen is al (heel veel) meer dan de meeste mensen doen (óók dan de mensen hier op zp die zo hard over je oordelen). Mensen als jullie verdienen niets dan lof en steun en ik hoop dat je die in je nabije omgeving ook veel krijgt.
Ik heb verder nog niets gelezen maar schrik echt van deze reactie! Ieder kindje verdient liefde en een veilige haven. Het heeft hun gezin beschadigd zeg je.. Maar jij bent ook beschadigd! Mogelijk heeft begeleiding hierin gefaald? Ik vind het goed dat ts aan de bek trekt maar ook erg verdrietig. . Dit kleine jongetje verdient net zoveel liefde als ieder echt kind. Ik kan me voorstellen dat het niet zo voelt maar het klinkt zo schrijnend! Ik ga nu verder lezen! Misschien tik ik dingen die niet passen bij het vervolg van het topic. Alvast mijn excuses als dit zo is.
De beste scheepslui staan al wal ik vraag me af hoeveel pleegkinderen de vrouwen hebben die hier oordelen. Als elk kind het beste verdiend, waarom ben jij dan geen pleegouder?? Als jullie het blijkbaar zo goed weten!
soms worden de gevolgen van bepaalde problematiek pas later goed zichtbaar... pleegzorg is, hard gezegd, toch een vorm van een zakelijke transactie. als jullie je grens bereikt hebben dan is jullie grens bereikt. de huidige plaatsing binnen jullie gezin hoeft niet perse het juiste perspectiefbiedende gezin te zijn voor dit mannetje. bespreek dit samen met jullie pleegzorgbegeleider en de organisatie die erachter staat. zij of hij kan veel beter aangeven wat er eventueel mogelijk is en meedenken over jullie grenzen. gezien de problematiek die je schetst zou hij wellicht veel beter af kunnen zijn in een gezinshuis zoals al een keer eerder genoemd, of wellicht toch in een (intensieve) woonvoorziening. maar misschien voor het zover hoeft te komen zijn er wellicht ook nog andere opties het overwegen waard. zo heb je bijv ook specialistische daghulp(locaties), als hij daar al niet heen gaat tenminste. of denk eens aan het bieden/volgen van bepaalde therapieën. niet alleen voor hem overigens, jullie als pleegouders kunnen ook gebaat zijn bij trainingen waarbij jullie misschien meer handvatten krijgen aangereikt hoe je met zijn gedrag om kunt gaan of hoe je hem het beste kunt begrenzen. ik krijg in elk geval het idee van jouw post dat je er alles aan wilt doen om hem zo lang mogelijk in je gezin te houden. en ik vind het heel goed dat jullie heel bewust over jullie grenzen nadenken (en die van jullie kinderen). en ja, ik vind het bewonderenswaardig dat jullie bereid zijn een kind (ongeacht de problematiek) zo binnen jullie gezin op te nemen.
Wordt de training Safer Caring gegeven bij jullie in de buurt door pleegzorg instelling? Echt een aanrader.
Ik ga mij hier niet verdedigen, maar als je het hele verhaal wilt weten.. Wij hebben niet gekozen voor pleegzorg, wij hebben gekozen voor dit jongetje. Hij zat in een crisisgezin en niemand wilde hem hebben. Een ziekte en geschiedenis waarvan je niet weet wat er in de toekomst allemaal gaat komen, ja daar deinzen veel pleegouders voor terug. Wij voelden een band met hem, 9 maanden oud en dan word je door iedereen afgewezen. Zijn toekomst zou wonen in een instelling zijn. Wij zijn het traject ingegaan voor hem, als het mogelijk zou zijn wilde wij met alles wat wij konden hem een gezin bieden. Alles wat hij tot nu toe hier heeft meegekregen is winst, maar de realiteit is dat hij altijd een verknipt jongetje zal blijven, we gaan hem niet redden, al zet ik werkelijk àlles aan de kant. Is het dan eerlijk dat mijn eigen kinderen hierdoor een deuk oplopen? Dat ik overspannen thuis zit en constant op mijn tenen loop waardoor ik geen enkel kind in dit huis kan geven wat hij /zij nodig heeft? Ik ga kapot als ik er over na denk dat hij hier niet meer kan wonen, maar allemaal er aan onderdoor gaan is niet echt een optie.
Niemand heeft er iets aan als jij/jullie er aan onder door gaan. En die kleine jongen zeker niet. Ik begrijp je heel goed. Hier ook een situatie die anders is dan eerst. Voorstel door matching was niet volledig qua informatie over de problematiek. Was niet duidelijk waarschijnlijk. Maar op basis van wat wij hoorden hebben we ja gezegd. Nu een meisje (5) met ernstige gedragsstoornis in huis. Ik loop echt op mn tandvlees. Terwijl wij naar pleegzorg een voorkeur hebben uitgesproken qua situatie die wij wenselijk zouden vinden voor ons zelf. Wat wij zelf aan zouden kunnen. Dit is, achteraf, volledig anders. Maar ze is hier nu bijna een jaar en in die tijd is er veel duidelijk geworden wat voorheen niet duidelijk was. Daarmee wil ik zeggen dat je soms ja zegt tegen een situatie die op dat moment hanteerbaar is maar achteraf anders lijkt te zijn, of achteraf anders ontwikkelt. Dat betekent niet dat je als pleegouders faalt. In tegendeel. Ik bekijk het zo; we dragen haar zo ver we kunnen. En als wij niet meer kunnen neemt iemand haar over. Wij zijn nu bezig met ontlasting voor ons zelf. Eens in de zoveel tijd een gastgezin, zodat wij weer kunnen opladen. Ook is er diagnostisch onderzoek gestart. Pleegzorg is erg mooi, maar soms ook erg moeilijk. Zorg goed voor jezelf. Daar kom je het verste mee.
Hele heftige situatie dit. Sowieso al kudo's voor jullie, is niets niks natuurlijk. En dan ook nog hulp durven vragen! Knap. Ik weet natuurlijk niet hoe en wat hij heeft, en dat hoeft ook niet. Maar zoals ik hoor willen jullie hem niet kwijt uit jullie leven, maar is het teveel om aan te kunnen. Daar schiet niemand iets mee op, jij niet je gezin niet en hij ook niet. Begeleid wonen vind je wel of geen optie? Je zegt ja dan heeft hij geen vader of moeder meer enkel begeleiders. Maar je kunt hem toch opzoeken? En kies een kleinschalig initief, geen grote zorg groep. Veel sterkte gewenst x
Ik vroeg me af of je al gesproken hebt met je begeleider? Is er nog wat uit gekomen waar je wat mee kan?
Hoe verliep het gesprek, en alles de afgelopen tijd? Dit kind voelt toch ook een beetje als jullie eigen kind. Ik zou er gewoon voor blijven gaan! Je gezin leert er ook veel van op langere termijn. Juist omdat het een bijzonder kind is.
Ik hoop dat jullie eruit komen en een goed gesprek hebben gehad. Ik wilde alleen even meegeven dat ik grote bewondering heb voor alles wat jullie wel hebben kunnen doen voor dit kindje. Alle kleine beetjes zijn veel beter dan niets. Petje af voor alles wat jullie hebben geprobeerd! ik ben ook pleegouder en weet hoe moeilijk en frustrerend het soms kan zijn, juist als je het beste met alle kinderen voor hebt.
Als je het hele kijken naar pleegzorg loslaat en invult als dat welk willekeurig gezinslid dan ook het hele gezinsleven ontwricht... Voor sommige problemen is nou eenmaal meer nodig dan wat het eigen gezin kan bieden. Het is niet dat je direct al opgeeft als het moeilijk wordt. Als er geen antwoord is op het probleem binnen het gezin en het antwoord is buiten het gezin beter... Ouders met een eigen zwaar gehandicapt kind komen ook voor deze keuze te staan als het kind in een professionele omgeving gaat wonen. Ik denk dat de worsteling daaromheen met de gevoelens en emoties over de beslissing vergelijkbaar is. Een rollercoaster van gevoelens van falen, schuldgevoel, rouwen en nog heel veel meer. Een gezin is geen professionele instelling en zal dat ook nooit kunnen worden.