hai, ik vraag me af of de mama's met meerdere kinderen ook met ieder kind een andere band voelen? ik merk steeds meer dat ik met mijn jongste een héél andere band heb dan met mijn oudste. het is net of ik met mijn jongste een intensere 'klik' heb ofzo. maar met dat ik dit typ, besef ik me dat dat ookw eer niet helemaal waar is, het is gewoon heel erg anders. is eigenlijk niet uit te drukken in meer of minder. maar tóch zijn er momenten waarop ik me meer verbonden voel met mijn jongste. ik vind dat soms best moeilijk, dan ben ik bang dat mijn oudste dat zou voelen ofzo. komt misschien ook door de start die ik met hem gehad heb, na zijn bevalling heb ik een PPD gehad. bij mijn jongste was de start eigenlijk een roze wolk, en dat is het nogsteeds. misschien dat dat ook meespeelt. afgelopen weekend sprak ik hier met iemand over, en die vertelde het geruststellende verhaal dat veel ouders met ieder kind een andere band hebben, en soms met het ene kind ook een sterkere band dan met het andere kind. soms vraag ik me af of ik extra mijn best moet doen, maar tegelijkertijd is het absoluut niet zo dat ik mijn kinderen verschillend behandel en de een meer aandacht krijgt! hoe ervaren jullie het? maak ik me druk om niks?
ik heb met alle 3 een andere band,maar niet meer met de een dan met de ander. wat mij zelf wel opvalt ,is dat ik van ons jongste spruitje heel erg intensief van de babytijd wil genieten. puur en simpel om het feit dat het wel eens mijn laatste baby kon wezen. maar dat ik nu een betere band met hem heb dan met de andere 2? nee,vindt ik niet,ze zijn alledrie mijn rijkdom. maar het zijn ook alle 3 verschillende persoonlijkheden,dus tegen de een reageer je anders dan tegen de ander. en dat bedoel ik niet negatief,mijn oudste voelt zich heel volwassen en te groot om bijv te knuffelen(het typische"te groot voor een servet en te klein voor een tafellaken") mijn dochter kruipt het liefst de hele dag in je,en mijn jongste is al helemaal super blij als je boven zijn bedje komt hangen! maar ze zijn mij alledrie even lief! groetjes diana
Ik heb dan nog maar 1 kindje van 2 jaar. Maar ik zeg wel altijd tegen mn man dat het net is alsof wij 3tjes altijd al bij elkaar hebben gehoord. Kan me ook geen leven meer indenken zonder mn dochtertje. Het is net of we een team zijn zeg maar. Bijna overal waar ik ben is mn dochtertje namelijk ook. We doen bijna alles samen. het voelt gewoon ontzettend close en dat koester ik ook heel erg. Geen idee hoe het zou zijn als er een nieuw kindje bij is komt. Maar ik denk dat ik best eventjes zal moeten wennen dan maar ik weet zeker dat het nieuwe kindje in de toekomst helemaal in ons 'team' gaat passen Maar de band die ik heb met mn dochtertje is gewoon erg sterk. Had echt nooit verwacht toen ik nog lang geen kinderen wilde dat een band met je eigen kindje zo intens kan zijn. Maar nu ik al 2 jaar een hele gelukkige mama ben weet ik wel beter. Het is gewoon een heel gelukszalig gevoel die niemand meer van me afpakt
Zou het niet zo kunnen zijn dat je er nu, juist omdat je er meer van kúnt genieten gezien je eerdere PPD, je dit ook daadwerkelijk doet? Daarbij is het natuurlijk zo dat de eerste je 'mama' maakt, een overweldigende ervaring en bij de tweede is die heftigheid vaak veel minder. Alles is bekend, je staat zelf wat sterker in je schoenen waardoor je meer kunt genieten. Ik denk dat het over een tijd, als je jongste de leeftijd heeft die je oudste nu heeft, best wel bijgetrokken zal zijn.
Ik herken het wel een beetje. Mijn eerste is totaal onverwacht na 36 weken geboren met een spoedkeizersnee. Ik kon hem niet gelijk bij me krijgen, hij moest in de couveuse en was een zorgenkindje. Het heeft lang geduurd voor ik van hem kon gaan genieten, en we een band kregen. Hij huilde namelijk ontzettend veel en bleek KISS te hebben. Nadat hij daar voor werd behandeld werd hij een heel ander kind en hebben we eindelijk een echte band gekregen. Mijn tweede is na een uitgedragen zwangerschap door mijzelf op de wereld gezet. Wat is dat bijzonder. Ik voelde meteen een diepe band met haar toen ze op mijn buik lag. Ik kan ook vanaf het begin echt van haar genieten. Ze is helemaal niet moeilijk. Dus die band was er veel eerder. Maar ik hou wel ven beide evenveel en heb met hun allebeide een hele speciale eigen band. Mijn oudste trekt momenteel erg naar me toe en daar geniet ik erg van. En mijn meisje zoekt me overal als ze bij iemand anders zit. Het is mama voor en mama na. Heerlijk, twee van zulke kids!
mijn dochter was vanaf de geboorte erg makkelijk en mijn zoon heeft veel gehuild door koemelkallergie. Daardoor heb ik ook inderdaad wel eens het gevoel dat de band met mijn zoon later op gang is gekomen. Ik denk dat het helemaal niet erg is dat je met het ene kind een andere band hebt als met het andere. Het zegt namelijk in mijn ogen niks over het houden van. Je kunt best met het ene kind meer klik hebben als met het andere kind, volgens mij hou je namelijk toch van allebei even veel.