Hoi allemaal, ik heb lang getwijfeld of ik dit topic moest openen of niet, omdat ik zelf eigenlijk geen 'probleem' of vraag meer heb. Maar omdat het eigenlijk nergens ter sprake komt, wil ik het toch neerzetten. Ik heb zelf een lange, vrij zware bevalling gehad van ons meisje, de weeen begonnen snachts om half3 (om de 5 minuten toen) en s avonds om 20.40 is ze uiteindelijk geboren. Tussendoor heb ik een pethidine prik (goed bevallen, maar voor maar 2 uurtjes) en een ruggenprik gehad. Automatisch hield dat in, dat ik een catheter kreeg. Die is blijven zitten tot de volgende ochtend vroeg . Toen was het een kwestie van; katheter eruit, paar uur wachten, even plassen en naar huis. Alleen kon ik dus niet plassen . Terwijl ik tijdens de zwangerschap zo'n beetje iedere 3 kwartier moest (op het laatst) , kon ik nu gewoon niet! Dat hield op dat moment in, dat ik moest blijven en dus niet naar huis mocht met onze dochter. Er zat 1,5 liter urine in m'n blaas . Zo'n ontzettende tegenvaller! Uiteindelijk kreeg ik een paar uur later te horen dat ik met catheter naar huis mocht, dat was wel een opluchting. Door complicaties bij Fae, moesten we uiteindelijk weer wél een nachtje blijven (hoezo een achtbaan van emoties?!) . 2 dagen later zou ik terug moeten naar het ziekenhuis, om de catheter te laten verwijderen en dan weer een poging te doen om te plassen. Dit overigens net als de kersverse moeder die de 2e dag in het ziekenhuis naast me gekomen was, ook zij, bleek amper te kunnen plassen. Maar ook toen lukte het niet . Hoewel het die eerste 2 dagen thuis niet heel onprettig was geweest die catheter (rust! niet honderd keer uit bed om te moeten plassen zoals tijdens de zwangerschap!). Dat was zaterdag. Dinsdag (geloof ik) weer geprobeerd. Eindelijk kwam er iets, maar lang niet voldoende. Ik kreeg m'n blaas echt niet leeg. Toen ben ik met tabletten naar huis gegaan, de tabletten waren om de blaas rust te geven geloof ik. Vrijdags weer een poging.... En toen lukte het ineens! Nu is er niets meer aan de hand, plassen gaat weer prima. Maar tijdens m'n zwangerschap zat ik hier ook weleens te lezen en toen las ik al eens dat het voorkwam. Dit topic is inmiddels gesloten en ver weg gezakt, maar voor mij zorgde het er zeker in eerste instantie wel voor, dat ik niet gelijk in paniek raakte. Het komt dus vaker voor.. En hier duurde het 10 dagen, maar toen was het ook echt weer helemaal hersteld! dus even puur om te delen, en voor anderen die in een zelfde situatie zitten, of komen te zitten, groetjes athina
Hmm lijkt me echt neit fijn hoor ! Ik ben 14.47 bevallen en 's avonds rond een uur of 9 moest ik van de broeder naar de wc, ookal had ik helemaal geen aandrang. Maar je moet geloof ik binnen zoveel uur plassen na een bevalling en ze willen je natuurlijk zsm naar huis hebben. Dat plassen lukte dus niet, totaal geen aandrang. Toen nog 2 maal geprobeerd op een po, zat ik daar midden in de nacht en ik moest de zuster maar weer bellen als ik klaar was (voelde me echt zo een hulpeloze bejaarde in het verpleeghuis, ik vond dat gevoel erger dan de hele bevalling). Nou toen zat ik daar 10 minuten ongeveer en was het zat dus ik belde de zuster. Ze had gezegd dat als het niet lukte, ik een catheter zou krijgen en dan nog 24 uur moest blijven. Dus ik dacht je kan de pot op dan maar die catheter want ik wou weer verder maffen. Die heeft toen een dag gezeten en eenmaal eruit heb ik superveel gedronken en toen lukte het wel en mocht ik naar huis. Achteraf had het niets uitgemaakt want ik moest toch blijven voor een bloedtransfusie.
Ik heb ook een ruggenprik gehad tijdens de bevalling. Tijdens de rest van de bevalling heb ik geen vast katheter gehad, maar is de urine wel een paar keer weggehaald door een tijdelijk kather. Na de bevalling ben ik gaan douchen en raadde zij me aan om onder de douche proberen te plassen. Dat lukte me niet en dat vonden ze al vreemd omdat dat blijkbaar normaal wel lukt. 's nachts moest ik telkens naar het toilet, maar er kwam niets. Slechts 1 keer is er met veel moeite en concentratie een paar druppels gekomen. Toen hebben ze me blaas toch maar weer met een katheter leeggehaald. Er zat toen 1,5 liter in me blaas. De andere ochtend kon ik weer niet plassen en heeft de gyn besloten mij voor 5 dagen een vast kathether te geven, omdat zij niet telkens tijdelijk de urine weg konden halen (dan zou mijn plasbuis te geirriteerd raken). Op zaterdag mocht ik naar huis en op dinsdag moest ik terug komen om het eruit te halen. Na 5 dagen hebben ze het kathether er weer uitgehaald en toen kon ik ook weer gewoon plassen. Nou ja gewoon... het koste me in begin nogal wat concentratie om te kunnen plassen. Ik vond het zelf echt bizar om niet te kunnen plassen omdat het normaal zoiets is dat van nature gaat. Ik had ook nog nooit gehoord dat het voorkwam, dus vond het ook een beetje eng toen het niet ging.
Ik zat net te denken om ha te bellen want ik hab nog steeds geen aandrang om te plassen, ik moet er echt aan denken om te gaan plassen anders zou ik zo een hele dag niet gaan. Maar nu lees ik bij jullie dat het na een paar dagen weer over was, maar mijn bevalling is bijna 3 weken geleden... Wat zal ik nou?
Ik heb juist het tegenover gestelde Ik moet om de 15 minuten ongeveer plassen,tenminste die aandrang heb ik maar vaak komen er maar een paar druppels uit. Het is geen blaas ontsteking. Heb tijdens bevalling 2 catheters gehad en heb het idee dat er misschien iets beschadigd is ofzo?
dit is geloof ik wel normaal hoor, dat het gevoel van onderen nog een tijd 'verstoord' is. Je kan even bellen voor de zekerheid, maar er staat me iets bij dat het er bij kan horen. Zolang je wel gaat en dan voldoende plast, is dat in elk geval een goed teken. Maar even 'checken' is nooit verkeerd.
Oei, das ook vervelend, ik had het alleen vanaf 30 weken tot het eind ofzo heel erg, maar na de bevalling was ik daar dus vanaf (ook nu het weer goed is) . Zolang het niet goed is, zou ik wel contact houden met de huisarts ofzo, want al heb je nu geen blaasontsteking, als je niet goed kan (uit)plassen, heb je er wel kans op. Het onstaat dan gemakkelijker.
Wanneer lukte het jullie om je plas beter op te houden ? Ik voel wel degelijk aandrang maar vergeet soms te gaan. Of als ik 's ochtends uit bed kom moet ik ook heel nodig. Dan moet ik echt direct gaan....want als ik 1 dingetje wil doen bijv. een flesje opwarmen nou dan moet ik echt met mijn benen gekruist gaan staan anders plas ik in m'n broek Soms lukt het ook niet helemaal om op te houden, een paar drupjes urineverlies is het gevolg. Is dat normaal? Zou dat ook te maken kunnen hebben met de catheter in het zkh of moet ik gewoon nog harder de bekkenbodemspieren trainen ?
Ik heb precies 2 weken niet kunnen plassen na de bevalling. Ik heb er 2 topics over geopend, maar ik kreeg er amper reacties op. Er was wel een meid die mij via de pb heel veel heeft gesteund en door haar vond ik het minder erg. Ik ben haar nog steeds zo dankbaar voor haar adviezen, omdat zij het ook mee had gemaakt. Ik had een korte heftige bevalling. Hierna kon ik niet plassen. Tijdens de bevalling heb ik zelfstandig geplast op de po. De ruggenprik was naar 1 kant gegaan dus ik voelde gewoon de drang om te plassen. Die avond vroeg een verpleegster mij opeens of ik wel had geplast. Ik zei nee.. en ze zei Ohh wat vreemd. Kom je moet NU gaan plassen. Ik heb het toen meerdere malen geprobeerd maar het lukte niet. Hierna heb ik anderhalve liter water gedronken en toen moest ik zo nodig maar er kwam gewoon geen druppel. Ik had wel aandrang en ik voelde het eraan komen, maar het wilde er niet uit. Hierna kreeg ik een catheter erin voor de nacht zodat mijn blaas tot rust kon komen. Volgende dag ging de catheter eruit en met alle hoop ging ik proberen te plassen en het lukte niet. Ik was zo geschrokken en bang dat ik nooit meer zou kunnen plassen. Ik heb het die hele dag meerdere malen geprobeerd, maar het wilde gewoon niet. Verder zag de verpleegster dat het bij mij van beneden enorm opgezwollen was en dat het misschien zou kunnen zijn dat mijn urinewegen geblokkeerd zijn door vocht en dar het wat dagen nodig had om te herstellen. De gyn. heeft daarom besloten om 4 dagen een catheter erin te laten. Mijn zoontje was ook te vroeg geboren dus wij moesten in het ziekenhuis blijven. Na die 4 dagen was ik zo blij dat de catheter er eindelijk uitging. Mijn hechtingen werden er ook uitgehaald. Ik voelde dat mijn vagina niet meer opgezwollen was en ontlasting had ik ook probleemloos. Toen ik wilde plassen.. lukte het weer niet. Onder de douche ook niet. Nou toen barste ik in huilen uit. (de kraamtranen maar op een nare manier helaas) Ik mocht in bad.. en ook daar lukte het niet. Ik werd gek. Toen kwam de gyn mij vertellen dat ik 2 keuzes had. Of ik ging met een catheter naar huis of ik moest leren om mezelf te catheterisen met die mini catheters. Ik koos ervoor om mezelf te catheteriseren, want ik vond het erg irritant dat die catheter erin zat en soms gloeide het van beneden waar de catheter inzat. Een verpleegster liet mij en mijn man een paar keer zien hoe het moest. Hierna had mijn man het een keer geprobeerd en het lukte hem in een keer. Hierna heb ik het zelf geprobeerd en dat ging wat moeizamer. Eindelijk thuis na 9 dagen, heb ik mijn angsten overwonnen en mezelf leren catheterisen op de wc met een spiegeltje erbij. Niemand die het kon zien hahaha of die ervan wist, behalve mijn mama en mijn man. Precies 14 dagen na de bevalling dacht ik laat ik eens proberen of ik kan plassen.. en ja hoor daar kwam gelijk een flinke straal plas! Wat was ik blij. Hierna moest ik mezelf catheterisen om te weten wat er nog in mijn blaas zat(dit moest van de gyn.), om er zeker van te zijn dat ik goed kon uitplassen. Ik kreeg met moeite 3 druppels eruit. Dus ik had gelijk goed uitgeplast. Het was een lang verhaal en als ik er nu aan terugdenk word ik er bijna weer emotioneel van. Bah wat een vreselijke onzekere tijd was dat. Ik wist niet dat niet kunnen plassen zo erg was.
Zo dat kan ik me goed voorstellen, ik was ook verdrietig om het feit dat ik lichamelijk helemaal niet zo goed was als normaal. En die catheter heb ik maar 24 uur gehad maar ik vond het echt een onding. Mooi dat alles weer helemaal zoals vanouds werkt !
Jouw topic was het topic wat ik toevallig had gelezen voor m'n bevalling en waardoor ik dus iets minder in paniek raakte toen het gebeurde... Vandaar dat ik dit topic gestart ben. Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ging ook naar huis met het idee dat ik eerst nog een poging mocht doen (2 dagen later) en toen die niet lukte mocht ik op maandag bellen om te vragen of de incontinentieverpleegkundige er was, zodat zij me kon leren om zelf te catheteriseren (behoorlijk confronterend dat je dat bij de incontinentie verpleegkundige moest doen) . Maar zij was dus precies een week op vakantie en er bleek er maar 1 te zijn in de 3 ziekenhuizen! Ook ik had nogal irritaties van de catheter op een gegeven moment. Erg vervelend, maarja, daar was niets aan te doen . En dat gevoel; dat je volledig ontspant en steeds meer aandrang voelt, maar dan nog niet kan plassen, is zoooo vervelend. Maar oke, ook hier is het dus weer goed gekomen, maar ik vond het wel heel typisch. Je hoort er weinig over, maar ik had het 'geluk' dat er met mij, precies nog een moeder met hetzelfde probleem kampte, al had zij telkens een lichte 'voorsprong' omdat zij wel een beetje kon plassen, maar lang niet genoeg. Ook bij het terugkomen de 2e keer, lagen we op de zelfde kamer, om het beiden weer te proberen. Het lukte bij beiden weer niet goed, maar dat scheelde toch enorm. Gedeelde smart... maar oke. Best belangrijk dus om dit topic een beetje hoog te houden...
Fijn om te lezen dat je wat aan mijn topic hebt gehad. Zelf had ik er nog NOOIT van gehoord. Dus ik wist niet wat het inhield. Verder reageerden mijn familie en vrienden er vreemd op. Ze zeiden telkens dat zij er almeaal nog nooit van hadden gehoord. Dit maakte mij nog meer onzeker. Ook het gezeur dat ze mij elke dag belden om te informeren of ik al had geplast. Op een gegeven moment heb ik ze allemaal verteld dat ik al had geplast terwijl dat niet het geval was. Om gewoon van ze af te zijn. Hierna ben ik lekker naar huis geweest en kon ik weer plassen zonder bemoeienis van anderen. Ja ik wou dat ik de steun had van iemand die het ook was overkomen in het ziekenhuis. Wwat dat betreft voelde jij je in ieder geval niet alleen. Voor mij was het echt een onzekere emotionele tijd. Ik genoot met moeite van mijn kleine want ik was continu met het plassen bezig. Ik besloot op dat moment ook dat ik NOOIT meer kinderen wilde etc. hahaha. Nu valt het enorm mee en wil ik dolgraag ooit een 2de. Maar de komende jaren niet.
Ik heb na de geboorte van Rick ook een catheter gehad. Ik heb 2 uur moeten persen om hem eruit te krijgen en blijkbaar was alles 'down under' zo gezwollen dat ik dus niet meer kon plassen. Heb toen van alles geprobeerd (lang op de wc zitten met de kraan open, onder de douche etc.) maar niks hielp. Rick was om half 5 geboren en rond 10 uur kwam de VK en heeft toen een eenmalig katheter gezet. Er is daarna niet gezegd dat ik echt goed moest uitplassen, dus heb ik er niet zo op gelet. Ben toen 1x geweest maar dat was maar heel weinig. 's avonds hadden we allemaal kraamvisite, pas toen die weg waren dacht ik eraan dat ik moest plassen en ik moest best nodig... maar het lukte dus niet! VK gebeld en naar het ziekenhuis gegaan, daar een katheter gekregen voor 3 dagen of zo (er kwam toen 1,5 liter uit mn blaas). Ik mocht er geukkig wel mee naar huis. Maar na die 3 dagen lukte het wel om te plassen in het ziekenhuis, maar ik plaste niet voldoende er kwam nog aardig wat uit mn blaas toen ze het gingen checken. Dus moest ik weer voor een dag of 5 een catheter, daarna weer naar het ZH. Na lang wachten lukte het toen wel om te plassen! Maar nog een hele tijd daarna heb ik moeite gehad om het 'startpunt' van het plassen te vinden. Alles bij elkaar heb ik het heel naar gevonden heeft me ook de nodige tranen opgeleverd. En ik vraag me ook nog steeds af of dit een mede veroorzaker is van het mislukken van de BV.