Tja ik weet het niet, dit is wel iets waar ik over heb nagedacht, aangezien we het jaar voorbij zijn met proberen. Ik weet namelijk niet of ik wel alles uit de kast wil halen om zwanger te worden.. hormonen, ivf enz.. ik ben daar nog niet over uit. Stel dat we dat niet doen, of in ieder geval niet alles, dan gaan we snel over tot adoptie. Besluit ik tegen die tijd er wel voor te gaan, die hele poppekast, dan gaan we voor adoptie als het op die manier ook niet wil lukken.. En jullie?
Als het bij ons echt niet zal lukken na behandelingen etc. We hebben het er al wel eens over gehad maar we zijn nog maar net 3 maanden bezig dus kan er voorlopig natuurlijk niet echt een idee van hebben.
Ik kan voor mezelf spreken dat we adoptie altijd al iets moois vonden waarin we allebei zoiets hadden van ja dat zouden we graag willen doen! We hopen ook dat het niet ter vervanging hoeft te zijn voor biologische kindjes maar dat we er een combi van mogen maken! We staan reeds ingeschreven maar de wachttijden zijn enorm! Je moet een verplichte cursus volgen van de overheid en daar is de wachttijd al 18 maanden voor daarna moet er kindje door een stichting gezocht worden kan ook zomaar 2 jaar duren of zelfs langer.. Daar snap ik echt helemaal niets van zoveel kinderen die een liefdevol gezin kunnen gebruiken zitten nu maar te wachten in weeshuizen en waarom??? hebben jullie er al over nagedacht? liefs nina
Een vriendin van mij heeft besloten over te gaan op adoptie toen ze zeker wisten dat ze zelf nooit kinderen zouden kunnen krijgen . Op natuurlijke wijze lukte het niet en na 4 ivf behandelingen ook niet. Ze zijn nu inmiddels al bezig met verschillende cursussen voor adoptie
Een combinatie lijkt me het mooist: Een kindje van onszelf en een kindje van de wereld. Mocht het eigen kindje om de één of andere reden niet willen komen, dan besteed ik mijn tijd en mijn energie liever aan een kindje dat er al is en dat een liefdevol thuis nodig heeft dan aan allerlei medische kunstgrepen. Ik kan me goed voorstellen dat anderen de medische mallemolen er wel voor over hebben en ik veroordeel niemand, maar mijn keuze zal het niet zijn. In mijn familie is adoptie en pleegouderschap niet ongebruikelijk. Een nichtje van me is opgevoed door een oom en tante, omdat haar eigen moeder (mijn tante) overleed toen ze heel jong was en haar vader na een ongeval gehandicapt was. Dit nichtje heeft zelf twee prachtige kinderen uit India en geheel tegen de verwachting in ook een kind dat op natuurlijke wijze werd verwekt. Een andere oom en tante van me hebben jarenlang een pleegkind in huis gehad, naast de drie kinderen die ze zelf hadden. Deze jongen is mede dankzij de inzet van dat gezin goed terechtgekomen, terwijl hij eigenlijk alles tegen had (moeder was prostituee, vader onbekend). Ik heb zelf samen met mijn ex een half jaar een onofficieel pleegkind in huis gehad, een autistische jongen die niet meer welkom was bij zijn ouders en die doodongelukkig was in de instelling waar ze hem hadden weggestopt. Ik kan met trots zeggen dat mijn voormalig pleegje inmiddels archeologie studeert en samenwoont. Dat was niet gelukt als hij in de instelling was gebleven. Misschien denk ik er wel veel te licht over (ik ken ook geadopteerde mensen die echt veel aanpassingsmoeilijkheden hebben gehad), maar ach, met een eigen kind is ook niet gezegd dat het allemaal van een leien dakje gaat lopen. We zullen zien. Belle, ruimte genoeg.
Ik heb altijd al open gestaan voor adoptie. Ook al zou ik zelf ooit zwanger worden, een kindje daarnaast adopteren zou ik heel graag willen. Maar......mijn lieve man heeft nog zijn twijfels hierover, hij heeft bij adopteren niet zoiets van "ja". Hij wil er dan ook eerst nog rustig over nadenken. Wij zijn nu tien maanden bezig en ik moet zeggen dat het gevoel "en als het nou niet bij ons lukt?" wel steeds vaker naar boven komt. Ik zou dan dus heel graag willen adopteren. Maar ja, wanneer zet je dan die stap, want er gaat geloof ik minimaal twee jaar overheen. Pfff... dat is best wel lang.... Maar goed ik moet dit onderwerp eerst nog eens goed bespreken met mijn mannetje Liefs An
Er gaat heel wat vooraf voordat je kunt adopteren er moet ook gekeken worden of ze geschikt zijn enz maar wat er allemaal precies in die cursussen gebeurd en besproken word weet ik niet sorry...
die cursussen worden gegeven om een zo goed mogelijk besluit te kunnen nemen en of adoptie iets is wat je met je partner wil doen. Er wordt veel info gegeven over hoe het allemaal in zijn werk gaat maar ook waar je op moet letten om het bindingsproces tussen ouders en adoptiekindje te bevorderen. Na deze cursus kun je dus een weloverwogen besluit nemen. Daarna kom er iemand van de raad van kinderbescherming voor een gesprek maar dat is ook logisch er moet uiteraard zorgvuldig met die kindjes worden omgegaan maar het is niet zo dat je examen moet doen wil je graag adopteren! Of dat je financieel zoveel moet verdienen voordat het mag meer uit voorzorg of je een stabiel gezin kan bieden! Vervolgens kun je bv een bepaalde voorkeur hebben voor een land en dan ga je op zoek naar een stichting die adopties regelt met dat land! Kortom best een lange weg! Weet iemand waarom het zo lang moet duren en of daar uberhaupt een reden voor is? liefs nina
@stranger http://www.xs4all.nl/~ator1449/adoptie04.html dit is misschien wel een leuke link waar de cursus een beetje wordt besproken en wat het inhoud
heb het nu ruim een jaar geprobeerd en hoop gauw weer aan de clomid te mogen en als het zo niet lukt dan eerst iui als dat niet lukt ivf en als dat niet lukt wil ik pas aan adoptie denken, wil er eerst echt alles aan proberen om een kindje van ons samen te krijgen xxx
Wel, wij hebben nu al het besluit genomen dat we van het moment ik 25 ben de adoptieprocedure in gang gaan zetten als ik nog niet zwanger ben (het is namelijk de minimumleeftijd hier in Belgie om een kind te mogen adopteren). Moest ik dan wel zwanger zijn of inmiddels al een kindje hebben, dan gaan we ook een kindje adopteren maar wanneer weten we nog niet. Het kost natuurlijk ook een bom geld hé, dus daar moet je ook rekening mee houden. Kirby
Mijn zwangerschap maakt me min of meer invalide, deels door verplichte bedrust en deels door hevige bekkeninstabiliteit. Mochten we nog een tweede kindje willen dan wordt dat misschien wel een adoptiekindje.
wij hebben de beslissing in omgekeerde volgorde genomen: we wilden graag uit idealistische overwegingen een adoptiekindje, maar zijn inmiddels bezig voor een biologisch kindje, aangezien we erg tegen de enorm lange wachttijden binnen NL (!) opzien. de wachttijden in het buitenland maken ons niet uit, maar de administratieve, bureaucratische en vooral abnormaal hogfe financiele rompslomp viel ons erg tegen. we hebben wel een inschrijfnummer (BKA januari 2006), maar komen in augustus tot november 2007 in aanmerking voor de VIA. En daarna kom je pas op de wachtlijst voor een kindje. Mocht het nou niet lukken een 'eigen' kindje te krijgen kunnenw e altijd nog terug vallen op adoptie
Ik zou nu wel willen adopteren, een kindje van ons samen en een van de wereld (zoals Belle het zo mooi zei). Mijn vriend wil (nog) niet. Mocht het bij ons echt niet lukken dan wil hij het wel. Ik denk dat ik toch nog maar eens met hem ga praten.
Hoihoi, Ik hier ook. Na 3 mk werd het voor ons ook meer werkelijkheid. Tijdens onze 1e vakantie in Azie liepen we in een bergdorp en daar gingen we bij een schooltje kijken ( die overigens dicht was, want het was weekend) en daar liepen kindjes. Toen zei ik al tegen mijn ( toen vriend) man. Later gaan wij hier een kindje vandaan adopteren. Ik dacht toen uberhaupt nog niet eens over kinderen na. Na mk3 ben ik alle info gaan uitzoeken en alles netjes in een map op de pc gaan verwerken. We wilden een nummer aanvragen, maar nu blijk ik weer zwanger en dan mag je dus niet met de procedure door gaan. Dus nu is het even afwachten, want als ik de 1e stap zet, dan vind ik dat we er voor moeten gaan. Alleen is het wel een gek idee, dat je 5 jaar bezig bent en dat bij de 1e stap die je nam, je kindje nog niet eens geboren is.
Interessant onderwerp. Kijken jullie ook weleens dat programma op tv over een kindje adopteren? Ik wilde vroeger eentje van mezelf en eentje adopteren. Inmiddels ben ik daarop teruggekomen. Ten eerste omdat ik in mijn werk heb gemerkt dat hechtingsproblematiek 1 van de lastigste dingen om mee om te gaan is in een gezin. Ik zou dat persoonlijk erg lastig vinden. Niet gezegd dat ieder kind dat heeft natuurlijk. Ook vond ik zwanger zijn en een kindje op de wereld zetten zo ontzettend bijzonder. Het gevoel dat ik haar vanaf de allereerste ademhaling ken. Dat ze een deel van mijn man en mij en onze voorouders is. Dat wil ik (egoistisch?) nog eens. Ook vond ik het erg moeilijk om te zien op tv, zo'n kindje van ruim een jaar dat al het veilige en bekende achter laat om een (beter) leven elders te gaan hebben. Als mama vond ik het moeilijk te zien dat zo'n kind zoiets traumatisch meemaakt. Hij/zij weet op dat moment nog niet dat het een beter leven gaat krijgen. Niet gezegd dat ik dus adoptie slecht vind. juist niet. Ik vind het goed dat kinderen met minder goede levensomstandigheden bij lieve en gemotiveerde ouders terecht komen. Ik zelf zou het alleen niet zo makkelijk doen. Maar na mijn miskraam heb ik al wel gedacht dat ik het zou overwegen als het niet meer lukt bij ons.