pff da's een moeilijke vraag. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waar naast mijn broer en ikzelf vier pleegkinderen zijn opgegroeid. Hoewel ik het altijd erg gezellig heb gevonden in een groot gezin op te groeien heb ik ook wel de nodige dingen zien gebeuren die het toch zo hier en daar ingewikkelder maken dan in ene gezin met alleen eigen kinderen. Ik denk dat ik zelf niet snel voor adoptie maar eerder voor pleegzorg zou kiezen, omdat er ook hier in Nederland heel veel kinderen zijn die graag in een gezin willen opgroeien. Aan de andere kant... een adoptieprocedure duurt lang. een bekende van mij is al zo''n drie a vier jaar bezig en ze staan nuj nog op de wachtlijst in het land waaruit het kindje gaat komen. Dus het is een lastig iets. Ook dan is je wens op zo'n kleintje niet snel vervuld. Voorlopig ben ik erg blij met mijn huidige zwangerschap en ga ik eerst proberen om goed voor onze kleine te zorgen voor ik weer beslissingen neem over een volgend kindje.... Karin
Wat jammer dat alleen mensen met huwelijk van ongelijk geslacht een kindje uit het buitenland mogen adopteren Dat is wel een domper. Wou juist wel een kindje uit azie.
Niet alle landen schrijven een huwelijk voor toch? En mensen van hetzelfde geslacht kunnen toch ook een kindje adopteren? Kijk naar Paul de Leeuw. Maar het zal zeker wel voor een aantal landen gelden.
Alleenstaanden, samenwonenden en gehuwden mogen een adoptieprocedure starten. Het samen adopteren van een kind is alleen mogelijk voor gehuwden. In alle andere gevallen is sprake van een éénouder-adoptie. Een gezamenlijke aanvraag voor adoptie van een kind uit het buitenland kan alleen worden ingediend door gehuwden van ongelijk geslacht. Voor paren van gelijk geslacht (gehuwd of ongehuwd) bestaat wel de mogelijkheid om samen een Nederlands kind te adopteren. Ik heb het even opgezocht. Als ongehuwde kan je dus wel een kind adopteren. Maar dan gaat het maar op de naam van een van jullie. Voor paren van gelijk geslacht kan je idd alleen maar een kindje vanuit NL adopteren. Maar hoe heeft Paul de leeuw dat dan gedaan? Die kindjes komen toch uit Amerika?
Hey meiden misschien iets geks waarmee ik nu aankom maar. Op de turkse tv toevallig word heel vaak ook iets uitgezonden voor adoptie kinderen daar. En dit zou natuurlijk niet zo moeilijk zijn. Misschien ook een optie. Ik zou er ook nooit aan hebben gedacht, totdat ik een turkse man had, en wij afspraken als we geen kinderen zouden kunnen krijgen wij in turkije een adoptie kindje willen halen. groetjes rilana
ik snap iets niet.. mogen gehuwden van ongelijk geslacht geen nederlands kindje adopteren? Hebben wij hier geen kindjes die een thuis nodig hebben?
dat programma was op ned 1 maar is nu afgelopen helaas! Vond het erg mooi om te zien! Tuurlijk ben je bezig met het feit dat er hechtingsproblemen kunnen ontstaan en daar kun je je alleen maar goed op voorbereiden en laten voorlichten maar ik persoonlijk vind het geen reden om het niet te doen! Alternatief is dat een kindje geen toekomst heeft! Daarnaast heb ik in de thuissituatie met eigen kinderen ook veel meegemaakt waardoor ik nu zoiets heb van het zijn geen garanties dat je geen moeilijke tijd kan doormaken biologisch of geadopteerd! de enige garantie die ik kan geven met mijn man samen is dat ik er zal zijn voor het kindje en ik het een leven vol liefde wil bieden en dat we samen obstakels te lijf willen gaan.. for better and for worse! Ik snap wel dat sommige daar beetje huiverig voor zijn hoor geen veroordeling maar ben alleen maar blij dat ik me hier erg zeker over voel en mijn man ook! liefs nina
Adoptie is iets waar ik altijd al voor open heb gestaan. Voor de MMM had ik daar wel oren naar. Toch denk ik dat het anders is. Of je dat besluit met eigen kindjes of zonder eigen kindjes. Ik weet het niet, hubbie ziet het niet zo zitten. We gaan hier pas over na denken als we stoppen met behandelen...we zien het dus nog wel. Ik heb er al veel over gelezen en de(kosten/cursussen enz.) weerhouden mij er niet van om het te overwegen.
Hallo wou ook even een mening geven . Ik werk in een leefgroep voor jongeren waar regelmatig jongeren wonen die geadopteerd zijn. Hun problemen hoeven echt niet altijd daarvan te komen maar met name de hechtingsproblematiek is erg groot. Het verdriet van de adoptie ouders ook. Zij hebben vaak met alle beste bedoelingen alle liefde aan het kindje gegeven, tevergeefs omdat het kind er vaak van kleins af aan al niets mee kon. Ik weet echt ook dat het wel heel goed kan gaan hoor (merendeel)!! Ik zie alleen toevallig de andere kant van wat dichterbij. Zelf ben ik pas 2 maanden bezig om zwanger te raken, denk nog niet aan adoptie. Ik besef me dat ik er wellicht ooit over ga denken. Voor mij zou het dan wel belangrijk zijn hoe het kind de eerste maanden is opgevangen. Heeft het daar liefde gekregen, is het fysiek geknuffeld etc. Aan de andere kant hoe zou je daar achter moeten komen. Erg lastig. Erica
dat risico zou ik dan toch willen nemen. Mede doordat ze anders waarschijnlijk in een weeshuis zouden zijn opgegroeid en daar zonder toekomst en liefde grootgebracht zouden worden! Daarbij moet ik wel zeggen dat ik een zo klein mogelijk kindje liefst van een paar maanden wil adopteren zodat ze inderdaad zo min mogelijk geschiedenis hebben en ze snel mogelijk de liefde kunnen krijgen die ze verdienen! liefs nina
Een collega van mij heeft een kindje geadopteerd, op dezelfde wijze als Paul de Leeuw (zij had ook regelmatig contact met Paul over de procedure). Zij is overigens hetro, maar wilde graag uit Amerika adopteren omdat je daar je kindje meteen vanaf de geboorte 'hebt' (en niet zoals in veel andere landen pas na een aantal maanden of zelfs jaren). Zij sloten hun zoontje in de armen toen hij slecht 4 dagen oud was. Ik lees de reactie hier nog vrij weinig, maar ikzelf zou niet willen adopteren. Ik heb niets tegen adoptie, en vind het goed fijn en prima als anderen het wel willen doen, maar ikzelf wil het niet. Dat heeft voor een groot gedeelte ook te maken met de hechtingsproblematiek die al eerder genoemd werd, en daarnaast is het mij de afgelopen jaren opgevallen (door bepaalde TV-programma's) dat adoptie niet zo makkelijk werkt als het lijkt. (ik zeg niet dat het makkelijk IS, want er gaan vele dingen aan vooraf, soms ook erg vergezochte dingen, vind ik zelf, maar het is daarnaast ook wel even wat anders dan een kindje opvoeden wat wel je biologische kind is....). Adotie-kinderen kampen toch vaak, vooral ook op latere leeftijd, met behoorlijke problemen. Ik wil overigens niet beweren dat ze geen problemen gehad zouden hebben als ze niet geadopteerd waren... maar het lijkt mij zo ontzettend moeilijk als je (adoptie)kind met zoveel vragen zit, die je niet kan beantwoorden... Daarnaast vind ik het ontzettend jammer dat het zowat onmogelijk is om hier in NL een kindje te adopteren. Kindjes die je uit een ver land haalt, missen daardoor een groot gedelte van hun oorspronkelijke cultuur, gewoonten, taal, etc. Ik vind het altijd zo triest om te zien wanneer een adopie-kind zijn biologische ouders terug ziet en dan niet eens met ze kan praten...
Ik ben zelf geadopteerd, en misschien dat mijn verhaal een aantal van jullie bewuster kan laten denken over adoptie. Ik merk dat van mensen geen idee hebben wat adoptie eigenlijk inhoudt, er er daardoor juist positief of negatief overdenken. Ik zal proberen mijn ervaring (ik heb zelf pedagogische wetenschappen gestudeerd dus weet ook wel wat van allerlei theorieen/stellingen over adoptie) zo uitgebreid mogelijk op te schrijven, zakelijk maar ook persoonlijk (bij dat laatste zal ik mijn mening geven hoe ik tegenover een aantal gedachtes van mensen sta, zie dat niet als een aanval, maar ik wil daarmee laten zien waarom sommige mensen misschien niet aan adoptie moeten beginnen naar mijn inzicht. Als mensen vragen hebben dan zal ik die natuurlijk beantwoorden. Ik heb in ieder geval 1 iemand beloofd om mijn verhaal op papier te zetten. Maar ik heb het erg druk, dus geef mij even de tijd om het verhaal goed op papier te zetten. Nogmaals ik hoop dat ik jullie bewuster over het onderwerp kan laten nadenken, en niet om jullie te veroordelen.
He Janice dat zou heel fijn zijn idd. Ik heb op Wereldkinderen gekeken en daar staan vaak negatieve verhalen. ( ik weet niet of jou verhaal ook negatef is, maar goed) Gister heb ik een stukje van Maureen du Toit gelezen en dat was positief. Dus daar was ik ook wel blij mee.
Hoi allemaal, Ik ben het ook helemaal met Janice eens!! Er wordt zoveel gespeculeerd over hechtingsproblematiek enz. bij adoptiekinderen... Maar, helaas zijn die bevindingen niet uit eigen ervaring!!! Ik kan zelf wel uit ervaring spreken, heb voor mijn adoptie 9 maanden in een kindertehuis gezeten. En, helemaal GEEN problemen met de hechting gehad. Nu scheelt het misschien dat ik in Nederland geboren ben, en gewoon in dezelfde cultuur gebleven ben. Ik denk dat het heel belangrijk is om het adoptiekind de eerste weken heel dicht bij je te houden als adoptieouders. Niet de hele familie en vrienden kring gelijk uitnodigen en iedereen het kindje vast laten pakken enz. Zo'n kleintje weet dan echt niet meer bij wie het hoort. Laat het eerst gewoon wennen aan de ouders, en dan langzamerhand kennis laten maken met de rest van de familie. En, nog wat.... 'zitten' de jeugdinrichtingen in Nederland alleen maar vol met 'gestoorde of verstoorde' adoptiekinderen???? Nee dus, maar als er een adoptiekind in de jeugdhulpverlening terecht komt krijgt het gelijk al het stickertje opgeplakt: 'Oh, geadopteerd, daar zal het wel door komen...' Pas daar aub mee op!!!
Hoi, Ik weet uit ervaring, dat de ouders de eerste weken/maanden ook het kindje zelf moeten voeden en speeltjes geven. Deze kindjes mogen niet door een ander geknuffeld worden dan alleen de ouders, zodat het kindje leert wie zijn ouders zijn. En niet jan en alleman.
Hai Janne, waar heb jij het verhaal van maureen du toit gelezen ben onwijs benieuwd! En op de site van wereldkinderen slechte ervaringen ?? Zijn dat mensen die nadat ze een kindje geadopteerd hebben negatief praten??? liefs nina