Vandaag had ik een gesprekje met de juf van mijn dochtertje . Mijn dochtertje is 5 ,ze wist dat ik zwanger was en voor haar was het ook moeilijk om te begrijpen dat de baby weg was. Ik had het pas aan haar verteld toen ik zeker wist dat het hartje klopte ,maar het was ons niet gegund Ik had het dus over de sprek met de juf . Ik heb haar dus over mijn mk verteld ,en de tranen rolde over mijn wangen ,ze waren niet meer te stoppen . Het is 31 maart gebeurd ,en voor mijn gevoel had ik het verwerkt ,ik heb er genoeg over gepraat ,veel over gehuild. Mijn man en ik hebben het alweer over de volgende zwangerschap,we willen positief blijven . Maar nu ik thuis ben ,ik ben gewoon verbaasd dat ik gehuild heb Dit wilde ik gewoon effe kwijt . Ik heb ook geen zin meer om over de mk te praten ,want het doet mij veel verdriet ,waarom ik??????????????? We hebben er gisteren erover gepraat en willen effe wachten voordat we weer zwanger zijn ,want ik wil het heel graag maar als weer mis gaat ,dan ga ik mijzelf verwijten ,had ik maar gewacht!!!!!!!!!!!!! Ally
Hoi Ally, Heel veel sterkte meid. En neem er rustig de tijd voor. Ik weet maar al te goed wat een miskraam voor impact op je leven heeft. Veel liefs Daan
Het kan heel lang duren voordat je zoiets verwerkt hebt, en dat is ook heel normaal. Neem de tijd om het een plaatsje te geven. Heel veel sterkte en succes Angelina
Helemaal niet gek hoor dat je het er nog moeilijk mee hebt. 31 maart is nog geen maand geleden. Waarschijnlijk kun je het rationeel heel goed bekijken, maar de echte verwerking is pas voltooid als je gevoel en je verstand weer op één lijn zitten. Dat heeft tijd nodig. Ik merkte aan mezelf op een gegeven moment dat ik weer echt intens vrolijk kon zijn. Toen wist ik dat het weer goed zat. Sterkte en neem de tijd. Pim
Heel veel sterkte. Uit ervaring weet ik dat het lang kan duren voor je het verwerkt. Ik weet nu zeven geleden dat het mis is gegaan. Ik vind het nog steeds heel moeilijk. Liefs, Cleo
ik heb op 17-3 een miskraam gehad. ik denk ook elke keer dat het weer super met mij gaat. maar als mensen mij vragen over de miskraam,dan begin ik ook te huilen. ik denk dat zo iets tijd nodig heeft. en dat het iets is wat je de rest van je leven mee zult dragen,het is niet niks een miskraam. mij helpt het om er met mijn vriend over te praten als ik het even moeilijk heb
Hoi Ally, Verwerken heeft tijd nodig, bij iedereen is het verschillend. Ik had veel steun van mijn man, nou , we hadden stuen aan elkaar. Hij moest het ook verwerken. Van mijn ouders en zus ook veel steun gehad. Praten erover helpt echt. Heel veel succes Miel
Heel herkenbaar hoor! Ik ben op 22 maart gecurreteerd. Ik voel me de ene dag helemaal super, dan kan ik de hele wereld aan! Maar 's avonds in bed ga ik weer nadenken en kan ik de hele nacht wel huilen. Ook vind ik het moeilijk om erover te praten zonder verdrietig te worden. Het heeft echt veel meer impact dan ik ooit had kunnen denken. Nou heb ik wel het idee dat de geliefde hormonen ook een grote rol spelen....ik ben normaal helemaal niet zo'n emotioneel figuur, maar nu.. niet meer normaal. Ik kan me nu ook al helemaal zorgen maken over een eventuele volgende zwangerschap, terwijl ik toch echt mijn lichaam tot rust wil laten komen..... Ik wens je veel sterkte met je verdriet, stop het niet weg, totaal nutteloos.. Groetjes van Anakin.
Hoi Ally, het is helemaal niet raar hoor dat je af en toe nog steeds verdrietig bent om de miskraam. Hoe klein het ook was, het was al wel jouw kindje. Dus het is echt een rouwproces, dat kost ook tijd. Mijn missed abortion (van de drie miskramen is dat toch wel degene die de meest indruk heeft gemaakt op mij) is alweer vijf maanden geleden, maar nu nog heb ik momenten dat ik het er slecht mee heb. Twee weken geleden bedacht ik ineens dat ik nu met zwangerschapsverlof zou zijn gegaan, en ik weet zeker dat ik op de datum waarop ik uitgerekend zou zijn ook weer een emo-momentje zal hebben. Ik wil maar zeggen: zo gek is het niet dat het verwerken tijd kost. En zoals anderen hier al aangeven, laat die tranen maar komen. Liefs, Wendy
ik vind ook nog een beetje vroeg voor je om te denken dat je het verwerkt hebt ikzelf heb 24 feb een curretage gehad en dacht dat ik 11 weken zwanger was en daar heb ik nog moeite mee neem goed de rust en huilen is echt niet erg heel veel sterkte van Chantal
dat is het ergste van alles ,ik wil door met mijn leven ,maar als ik ik denk hoe ver ik nu zou zijn . Bij de andere mk had ik geen echo gehad en bij deze wel . Ik had een kloppend HARTJE gezien . voor mijzelf is het verhaal over ,ik wil door met mijn leven . Maar het zit nog in me???????????? Ally
ja dat heb ik ook vandaag kwam ik iemand tegen op een vegadering die net iets korter is dan ik nu zou moeten zijn dan heb ik het echt even moeilijk maar goed je wil gewoon verder en er niet meer aan denken maar soms lukt dat niet liefs chantal
Ally, Ik ben 9 maart gecuretteerd en ik had vanavond ineens weer tranen toen ik op de site aan het lezen was. Het heeft tijd nodig! Tranen komen af en toe, so what? Je mag er best om rouwen! Succes! Bianca
Hoi Ally Ik heb 10 maart een curretage gehad en ik weet van mezelf dat ik er nog lang niet over heen ben.Ik ben blij dat ik weer fulltime werk want anders loop ik de hele dag te malen en te huilen. Ook wij hebben een kloppend hartje gezien het ging wel veel te langzaam maar toch. En weet je alles zat er nog op en aan ook, armpjes, beentjes alles,dus voor ons echt ons kindje Ik heb het nu helaas 2 keer meegemaakt en bij mij ging ik het verdriet van de 1e mk pas een beetje verwerken toen ik weer zwanger was.Pas toen kon ik weer een beetje blij zijn.Maar helaas dat ging ook mis en ja ik heb het moeilijk heel moeilijk.Weet je overal om je heen wordt je geconfronteerd met zwangere of ze zijn net bevallen.Ik gun het iedereen hoor, maar mezelf gun ik het ook! Ja, zelf medelijden heet dat maar dat vind ik helemaal niet erg.Iedereen mag verdriet hebben het is niet niks wat je mee hebt gemaakt en of je daar een half jaar later nog om huilt,of over wilt praten, nou en??? Het doet toch pijn het is jou verlies! Lieverd, ik wens je heel erg veel sterkte en neem echt de tijd om dit een plekje te kunnen geven! Dikke knuffel van mussie.