Mijn bevalling van Robin

Donderdagavond 27 september ging ik tegen 23.30 naar bed. De hele avond moest ik al vaker naar de wc en mijn harde buiken gingen ook haast niet meer weg. Toen ik op de rand van het bed ging zitten, voelde ik opeens wat nats tussen mijn benen. Dus ik dacht dat de baby weer eens tegen mijn blaas was aangekomen. Naar de douche en omkleden. Ik wilde nog even gaan plassen en daar was opeens een beetje vruchtwater.
Ik naar beneden naar mijn man. "kom maar naar bed, want het kan wel een lange nacht gaan worden." Dus wij naar bed. Moet ik een half uur later naar de wc en ik sta voor de douchedeur, breken daar mijn vliezen. Dweilen geblazen, ik weer onder de douche, voelde de hele tijd beetjes vruchtwater stromen. Wij naar beneden, tja het was toch begonnen. Na een uur hebben we besloten om toch maar weer naar bed te gaan. Het was ongeveer half 3.
Tussendoor heb ik nog kleine beetjes geslapen. Om half 6 heb ik mijn man wakker gemaakt dat hij toch echt de verloskundige moest bellen, want de weeen kwamen nu toch echt wel om de 4 minuten. Ze waren er ook zo. Bij het toucheren bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Dat was lekker opgeschoten. Ze kwamen om half 10 weer. Weer voelen, toen was het ongeveer 6 cm. We hadden besloten dat ik tegen 14.00 uur naar het ziekenhuis zou gaan voor de bevalling. Dus ik vrolijk, okee tot dan. Ik denk, ik ga nog even douchen voor het geweld echt los breekt. Even plassen en....... krijg ik me daar toch een perswee op de wc. Ik mijn man roepen en die keek mij aan met van die ogen: hoe krijg ik die in hemelsnaam van de wc af. Dus strompel, strompel op bed. Hij weer naar de VK gebeld, ze waren net 10 minuten weg. We konden gelijk naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen werd ik op bed gelegt en toen mocht ik gaan wegpuffen. Had ondertussen al 8 cm ontsluiting. De verloskundige ging ondertussen ook nog even eten. Heerlijk lig ik daar mijn persweeen weg te puffen, gaan hun even weg om te eten. Toen hun om 13.30 weer kwamen, kon ik haast niets meer wegpuffen, maar ik moest op mijn zij gaan liggen, want de baby moest nog door het laatste stuk. Dan ging dat wat makkelijker. Tuurlijk. Op een gegeven moment kon ik echt niets meer tegenhouden, dat zei ik ook tegen hun. Hun reactie, je hebt nog geen volledige ontsluiting dus puffen.
Ik met mijn eigenwijze kop, wat jullie ook zeggen ik ga persen. Toen kon het opeens. Het was ondertussen half 3 in de middag. Dus ik persen met al mijn kracht. Schoot natuurlijk voor geen meter op, want Robin zat klem. Hun met de vingers erbij in, dat was geen pretje.
Opeens hoorden we met z'n allen een harde 'knap'onder een perswee. Vragen ze aan mij wat dat was. Ja geen idee. Dus maar verder persen, vond ik erg eng. Na anderhalf uur persen werd om 15.58 Robin geboren met z'n hand op zijn wang, daarom duurde het ook zo lang dus. Hij woog 3810 en was 54 cm lang.
Ik gaf gelijk aan dat mijn rug zo zeer deed. Ja, dat was gewoon na een bevalling.
Ik mocht in het ziekenhuis blijven slapen zodat de volgende dag de kraamverzorgster bij ons kon komen. Dus ik naar de zaal en mijn rugpijn werd steeds erger. Ze namen mij niet serieus in het ziekenhuis. Ach, mevrouwtje dat hoort erbij.
Achteraf bleek dus dat mijn stuit gebroken is bij de bevalling en dat ik tot nu toe op bed lig. Dat was dus de knap die wij onder het persen hadden gehoort.

Wij hebben een heerlijke zoon, waar ik nu eindelijk een beetje van kan genieten. De eerste 4 dagen kon ik niets anders doen dan flesje geven. Ik kwam mijn bed niet uit. Nu hebben wij gezinszorg voor de huishouding en ik verzorg Robin zo goed en zo kwaad als het kan. Wij doen hem 's avonds samen in bad. Dan kan Jeroen ook nog genieten van zijn zoon.

Dit was mijn bevallingsverhaal een beetje langer dan verwacht, maar ik kan me nog kwaad maken over hoe ze mij in het ziekenhuis behandeld hebben.