wat moet ik nu?? (moeder)

Goh, moeilijk...

Als jij er echt nog niet klaar voor bent, dan zou ik dat ook eerlijk aangeven. Echt duidelijk maken 'nee sorry, daar ben ik nog niet aan toe. Misschien later, maar dan zal ik dat zelf wel laten weten.' En dan zien hoe ze daarop reageert? Blijft ze doorduwen, dan is terug afstand nemen misschien toch weer het beste tot jij je er echt klaar voor voelt. Gaat ze hiermee akkoord, kan je het altijd proberen.

Nooit makkelijk zulke situaties... sterkte!

 

Tja als het zo al begint.......
Vraag ik me af of dit wel gaat werken

Ikzelf geloof niet meer zo in met een schone lei beginnen... Sommige mensen veranderen niet... En wordt het elke keer weer teleurstelling
(heb ik het over mijn ouder)

 

In mijn familie praten ze ook nergens over. Dat stoort me mateloos. Zo heb je jaren geen contact. En dan zie je opeens elkaar bij (toen) een begravenis en dan ben je opeens weer goed. Nee dank je. Ik praat er liever over. Ook al is het 10 jaar geleden. Zou nu nog graag willen weten wat hun toen dwars zat (waarom ze geen contact meer wouden hebben).

Sterkte in ieder geval.

 

Als je er echt niet meer over wilt praten, zou ik dat dus nog een keertje proberen aan te kaarten. Duidelijk zijn, en zeker overbrengen dat het of dat is, of niet. Gaat ze hiermee akkoord en probeert ze dan later toch terug te babbelen, kan je er nog altijd het deksel terug opgooien.

Maar makkelijk is het inderdaad niet. Ik heb het al opgegeven om opnieuw te beginnen met mijn moeder. Hier is het juist andersom, ik heb die bevestiging nodig dat ze toegeeft dat er dingen zijn misgegaan, en zij blijft maar doen alsof haar neus bloed, en dat kan ik gewoon niet.

Soms zijn mensen helaas onverenigbaar
Succes ermee.

 

Is het wel verstandig om niet te praten? Het zal ooit toch aan bod komen lijkt mij.. Ik kan het in ieder geval niet, blijft knagen.

 

Ondanks dat jij het niet wil kan zij het toch wel willen en dat kan ik heel goed begrijpen.
Het verleden laten liggen en er nooit meer over praten werkt voor mij als een tikkende tijdbom.
En wie zegt dat het modder gooien wordt misschien wil ze wel excuus maken of uitleggen wat er is gebeurd.

Ik zie het bij mijn partner met zijn biologische moeder. Heel veel gebeurd in zijn toen korte leven maar nu hij contact heeft mag hij niets vragen en er over hebben is ook uit den boze.
Sorry maar daar llost de situatie niet mee op want de vragen blijven en het gevoel ook.

 

Ik kan best begrijpen dat zij erover wil praten en kan ook begrijpen dat het voor jou een gesloten boek is wat je niet weer open wilt slaan omdat het teveel pijn doet , maar het zal denk ik toch wel het verschil maken in of het ooit nog goed tussen jullie zal komen ............

Moeilijk hoor ............dikke knuuffffff

 

Ik denk niet dat zoiets gaat lukken,, gewoon nergens meer over praten.. Dit moet een keer fout gaan.

Dan kun je het er beter nu over hebben, en het dan achter jullie laten.. En verder gaan met jullie leven ( alleen of samen ).. Ik denk dat t echt op gaat luchten zo'n gesprek OF je weet dat je moeder niets is veranderd en dit ook niet wil... Dan heb je wel duidelijkheid

In mijn ogen is het wel een goed teken dat ze het erover wilt hebben

 

Misschien wil ze zich excuseren en dingen uit gaan leggen... Hoeft niet meteen iets negatiefs te zijn. Misschien zit zij er nog heel erg mee dat ze bepaalde dingen niet heeft kunnen uitspreken?
Ik begrijp dat praten over het verleden voor jou heel moeilijk kan zijn, maar het is soms wel goed dat dingen uitgesproken zijn zodat daar later geen discussie meer over is.

 

Meid, ik snap dat dat moeilik is.
Ik denk echter wel dat jouw verwachingen dan te hoog zijn.
Denk jij echt dat je het verleden vergeten kan en gewoon weer contact kan hebben?
Naar mijn mening werkt dat zo dus helemaal niet.
Je denkt nu al dat jouw moeder niet veranderd is! Hier word je dan dus elke keer weer mee geconfronteerd. Zo werkt dat nu eenmaal.
Die moedergevoelens die jij nu naar bovenkrijgt zijn logisch echter met jouw eigen moeder is de situatie anders.

Ik snap best dat jouw moeder praten wilt.
Ik denk ook niet dat je verwachten kan dat dit niet gebeuren gaat.
Lijkt mij ook beter als jullie een keer echt praten. Een gesprek waarin jij jouw grenzen goed in de gaten houdt.

 

Is het niet een idee om je moeder een brief te laten schrijven met alles erin wat ze graag naar jou wil uitspreken en die naar jou opstuurd. Die brief kan je openmaken wanneer jij dat wil of je leest het helemaal niet en gooit hem weg.
En afspraken maken dat over het verleden niet meer word gesproken, tenzij jij vooraf aangeeft dat je bepaalde dingen wel wil bespreken.

Persoonlijk denk ik ookal praat je helemaal niet over je verleden, je het toch moeilijk krijgt met je gevoel. Omdat als je het hebt over je verleden er nog onverwerkt verdriet zit, en ik me afvraag of dat niet naar boven komt door contact of je oude omgeving.
Misschien kan je er in de toekomst alsnog voor jezelf aan werken zodat je verleden jou minder zwaar valt.

Ik wil je veel sterkte wensen. En ik hoop dat je moeder jou wensen respecteerd zodat jullie contact kunnen blijven houden.

 

Zou het een idee kunnen zijn om een eventueel gesprek met je moeder door een professional te laten begeleiden? Volgens mij kun je hiervoor ook een relatie-therapeut inschakelen, die kan voorkomen dat het een gesprek wordt waarbij alleen maar verwijten worden gemaakt.

Ik hoop dat je een oplossing vindt, het lijkt me een pijnlijke situatie voor je. Sterkte!

 

Ik begrijp je volkomen hoor. Ik heb dat met mijn vader hij wilt alles het liefst uitpraten (op zijn manier) En ik wil dat niet. Ik ben best bereid om oppervlakkig contact te houden, zolang er maar niet over het verleden word gepraat. Hij is zich namelijk nog steeds na al die jaren van geen kwaad bewust en geeft alles en iedereen de schuld van alles behalve zichzelf. Ik weet dat hij het nooit in zou zien en is dat wel zo dan hoor ik het wel.

Ik zou je moeder gewoon aangeven dat het voor jou te moeilijk is om over het verleden te praten. En als ze dat niet accepteert zou ik mij sowieso gaan afvragen of het niet het echt wel zou werken. Als zij daar geen respect voor kan opbrengen.

 

Ik denk altijd dat het verstandig is om te praten, waarom ? Omdat ik denk dat als je dat niet doet het altijd opgekropt blijft en je dus geen gezonde relatie kunt opbouwen ( als dat al mogelijk is ) ..

 

ik denk dat dit een hele goede tip is...

ook omdat als je overstuur raakt iemand kan ingrijpen, zodat het niet tenkoste van jouw gaat...

 

Ik wilde dit ook al zeggen inderdaad. Ik zou niet alleen met je moeder gaan zitten, maar met een professionele hulpverlener erbij. Vroeg of laat is het gewoon beter voor jouzelf om erover te praten. Het wegstoppen en negeren is niet goed voor je. Dit zal er uiteindelijk toch uitkomen. Ik snap dat het misschien heel pijnlijk is voor je, maar ik geloof dat het je met de tijd rust zal geven als je erover hebt gepraat en het zo een plek kan geven.

 

Je kan dat praten toch gewoon proberen?
Dingen komen heel anders over op je 15e ook, ik denk dat een gesprek je heel goed zal doen.