Mijn zoontje van 3 is altijd een moeilijke slaper geweest en het wordt helaas maar niet beter. Eerst sliep hij niet door (kno problemen), nu is het vaak drama met maar bed gaan, wordt hij vaak snachts wakker en kruipt bij ons in bed en ook morgens vroeg kruipt hij erbij. Hij voelt zich dan alleen zegt hij. Ook wil hij graag bij zn broer of zus op zolder slapen. Hij is dan vaak ook echt verdrietig en als hij bij ons in bed komt gaat hij lief weer slapen. Alleen willen wij natuurlijk dat hij gewoon netjes in zn eigen bed slaapt. We gaan nu een slaaptrainer bestellen in de hoop dat dat werkt, maar wat kunnen we doen tegen het alleen voelen? We willen na ruim 3 jaar wel weer normaal slapen.
als hij bij jullie op de kamer goed slaapt daar een bedje voor hem neerzetten? of eens proberen bij broer of zus als die dat ook goed vinden? slaaptrainer gaat inderdaad niets doen aan zijn gevoel, leert hem alleen dat hij zn behoeften en emoties moet uitstellen tot papa en mama daar tijd voor hebben.
Dit heeft onze dochter ook lang gehad, zij had echt die geborgenheid nodig. Ze bleef dan ook heel lief liggen tussen ons in, ging meteen verder slapen, moest haar speentje en knuffel in haar eigen bed laten en vond ze ook allemaal geen probleem. Dit bevestigde voor ons dat het oprecht was. Rond 3,5 zijn we een stickerkaart gaan maken voor de nachten dat ze in haar eigen bedje doorsliep. Was ze heel trots op als dat lukte, maakte we echt een feestje van. Inmiddels, ongeveer sinds haar vierde verjaardag, komt het nog maar 1-2 keer per maand voor, bijvoorbeeld als ze vervelend heeft gedroomd. En omdat ze nu wat groter wordt leggen we haar matras dan in onze kamer en slaapt ze daar verder, dus niet meer tussen ons in. Wat betreft het inslapen, wij zitten nog steeds iedere avond naast haar tot ze slaapt. Dat is er zo ingeslopen en gebleven. Als ze gaat lopen keten gaan we weg, dan kiest ze altijd wel eieren voor haar geld en gaat ze lief slapen met een muziekje. Dit gaan we nu, met onze tweeling op komst ook rustig afbouwen.
Wat schiet TS nou op met zo’n opmerking. Ze zegt dat ze wil dat haar zoontje in zijn eigen bedje slaapt, wat is daar gek aan? Hij is 3 jaar, het is geen baby. Prima voor de mensen die hun kind in bed willen houden, maar TS geeft aan dat ze dat dus niet wil. TS, ik denk dat je je zoontje kunt uitleggen dat alleen slapen in zijn bedje niet betekent dat hij ook alleen ís. Jullie zijn vlakbij en als er iets is dan zijn jullie er voor hem. Heeft hij misschien een fijne knuffel die bij hem is? Wij lieten ons zoontje vaak iets mee naar bed nemen waar hij op dat moment erg mee speelde of aan gehecht was (een stukje speelgoed, een autootje, een boekje oid).
Wat ze ermee opschiet is dat ze het ook van een andere kant kan bekijken. Waarom moet hij alleen slapen als ts duidelijk zegt dat hij er verdrietig van wordt? Sommige kinderen hebben nou eenmaal meer geborgenheid nodig dan de ander. Ze groeien allemaal op in hun eigen tempo. 3 jaar is geen baby meer inderdaad, maar ook nog lang geen volwassenen. En zelfs de meeste volwassenen slapen liever niet alleen.
Precies en daarbij zijn er veel ouders die willen dat hun kindje in het eigen bed gaan slapen, omdat ze denken dat het zo "hoort". Maar ik zou er dus gewoon aan toegeven en als je dat echt niet wil, waarom dan niet bij broer/zus als die daar geen moeite mee hebben?
Ik zou je zoon vooral de geborgenheid bieden die hij nodig heeft. Dus inderdaad misschien met een bedje bij jullie of broer/zus.
Ik zou er ook echt geen behoefte aan hebben om iedere nacht een kind in mijn bed te hebben. Maar ik zou het prima vinden om een extra bedje op mijn kamer te zetten en dat ze daar dan ‘s nachts in kruipt. Daar zou ik dan weer totaal geen last van hebben.
Inderdaad, alleen slapen is voor ons mensen heel tegennatuurlijk (dit is inderdaad geen woord). Kinderen reageren hierop nog instictief en zijn s nachts bang, volledig natuurlijke reactie op nachtelijke gevaren. Deze bestaan in onze samenleving natuurlijk niet echt meer, maar in de fantasie van een kind wel. En wij volwassenen voelen ons een stuk veiliger tegen een evt inbraak als onze partner naast ons ligt dan helemaal alleen, terwijl dit rationeel gezien weinig uitmaakt.
Tja, tegennatuurlijk of niet, ik begrijp wel dat TS nu ook wel weer eens ‘normaal wil slapen’ en daar kun je je kindje best bij helpen vind ik. Ik heb in mijn nabije omgeving 2 stellen die allebei nog met hun kind tussen hen in slapen en in beide gevallen is dat niet meer ‘gewenst’ door de ouders. De ene jongen is 8 en heeft nog nooit van zn leven in een eigen bed geslapen. Intussen zijn ze daar op school ook achter en wordt ie er nu mee gepest (dan ben je nog verder van huis). De ander is 5 en dat is meer uit gemakzucht want ze willen geen huilend kind. Je moet ergens beginnen denk ik dan. En TS vindt het waarschijnlijk nu het moment.
Het in de nacht naar ons toekomen heeft bij ons een jaar geduurd en nu is het, met bijna 5, vanzelf overgegaan. Hij komt bijna elke ochtend wel naar ons toe en nog heel af en toe dat hij al eerder in de nacht bij ons komt. Hij had het blijkbaar nodig. Ik had geen zin in gedoe 's nachts, dus we lieten hem gewoon bij ons liggen, dan sliepen we allemaal het beste. M.b.t. het inslapen hebben we hier ook een hele tijd naast hem gezeten tot hij sliep. Op een dag gewoon gezegd dat ik straks weer bij hem zou kijken en dat vond ie prima. Eerste paar keer nog snel komen kijken, daarna wat langer gewacht en nu hoef ik zelden meer bij hem te kijken (of hij komt naar ons toe).
Ik wil eerlijk gezegd ook niet met mijn kinderen slapen, ik doe dan geen oog dicht dus hier leerden ze ook al op jonge leeftijd om op hun eigen kamer te slapen. Daarin kan ik TS dus helemaal begrijpen. Je hebt speciale knuffels die warm worden wanneer een kindje deze knuffelt, misschien is dat een idee. Daarnaast kan het helpen om de deur een stukje open te laten zodat hij het idee heeft dat hij niet alleen is. Ook de stickerbeloning die hier werd genoemd kan een optie zijn.
Stickers plakken zou in dit geval totaal tegen m’n principe zijn. Je beloont dan dus het feit dat hij z’n (negatieve) gevoel niet uit. Terwijl het uiten van gevoel zoo belangrijk is! Maar ik snap dat je je peuter niet in bed wilt hebben. Dat heb ik ook liever niet. Momenteel wil zoon niet alleen in slaap vallen. Heeft hij anderhalf jaar wel gedaan en daarvoor een jaar niet. Ik ga dan naast hem in bed liggen tot hij slaapt en dan weer in m’n eigen bed. Hij heeft me snachts gewoon even nodig. En aangezien je snachts nog steeds moeder bent, geef ik hem dat met liefde.
bedankt voor alle reacties (en meningen). het is zeker niet zo dat hij het snachts maar zelf moet uitzoeken omdat wij willen slapen, als hij ons nodig heeft zijn we er. wij hebben alleen nu het idee dat het gewoonte is geworden en willen dit graag doorbreken. hij is zelf heel enthousiast over de slaaptrainer toen ik hem uitlegde wat de bedoeling was. hij komt vanmiddag binnen dus ik ben benieuwd of hij vanavond, vannacht en morgen vroeg nog zo enthousiast is. een bedje bij ons op de kamer gaat niet passen, maar ik kan wel het ledikantmatras neerleggen en kijken of hij dat wil zodat wij iig geen voeten meer in ons gezicht hebben als hij weer eens ligt te draaien. bij broer/zus op de kamer is geen optie. zij willen dat (begrijpelijk) niet omdat hij hun dan ook vroeg wakker maakt en met hun speelgoed gaat spelen en ik vind het zelf ook geen super idee dat hij op zolder ligt. vannacht heeft mn man een poos bij hem gezeten, maar dat is natuurlijk ook best vermoeiend als de volgende dag om 5.15 de wekker weer gaat. we hebben bijna vakantie dus dan zou dat natuurlijk wel kunnen. ik begriijp dat er mensen zijn die wel graag met hun kind in bed slapen en wij hebben dit ook een hele poos gedaan omdat het geen probleem was. nu slaapt hij ook erg onrustig en draait het hele bed door en wij krijgen daardoor ook vaak een voet in ons zij of een hoofd op ons hoofd of weer een schop of een mep (doet hij in zn slaap en niet expres). voor ons wordt het nu dus vervelend omdat wij daardoor slecht slapen en wel gewoon moeten functioneren de volgende dag. ik heb geen zin in een herhaling van de eerste 2,5jaar dat wij als een zombie rondliepen door slaap tekort.
we hebben het al vaker geprobeerd, maar door steeds weer kno problemen lukte dit niet. een kind dat snot verkouden is of een oorontsteking heeft laat ik niet overstuur in zn eigen bed liggen. en dat hield dan vaak minimaal een week aan en dan waren we blij dat we weer even goed konden slapen. nu gaat het met zn verkoudheden en oren goed en willen we dit goed aanpakken.
broer en zus hebben hier moeite mee en willen dit niet. op vakantie vinden ze het prima, maar niet structureel thuis waar hij smorgens als hij wakker is met hun speelgoed gaat spelen. dat begrijp ik heel goed dus dat hoeft van mij dus ook niet.