Ik herken dit niet van mijn vorige zwangerschap. Ik ben gewoon normaal (afgezien van dit)en zorgzaam tegenover mijn man. Maar o, o o! Ik krijg toch zoooo de kriebels als hij me een kus geeft, knuffelt, of gewoon aanraakt. Trouwens... 5cm afstand en ik wil hem al slaan. Heb hem net ook weer weg gesnauwd... omdat hij tegen me aan leunde. Brrrrr. Arme vent. Ik heb hem uitgelegd dat ik me zo voel en dat ik van hem houd. Hij kan erom lachen en ik ook gelukkig. Dit is puur de zwangerschap. Maar ik heb nu even serieus zo'n afkeer van contact...en die gevoelens komen dan zo heftig naar boven! Nog meer die zich zo voelen of hebben gevoeld? Bij mijn vorige zwangerschap kon ik geen genoeg van hem krijgen! Maar nu????? Ik voel gewoon woede opborrelen. Zucht... (overigens kan ik iedereen die me geen ruimte geeft wel bijten... )
Niet zo extreem zoals jij zegt, maar ik herken t wel! Laat me alsjeblieft gewoon met rust, klefheid kan ik al helemaal niet hebben op t moment. Hopelijk gaat alles weer normaal als de baby er eenmaal is! Moet nog 4 weekjes...
Misschien een muilkorfje een goed idee? Hahaha Nee grapje Maar lijkt me erg vervelend! Ik heb hier geen last van, maar andere misschien wel?
Hahaha kan ik wel bestellen ja... Tja en ik ben verder totaal niet chagrijnig ofzo... maar op dat vlak slaan de stoppen door Noa, ooo laatste loodjes! Ja dan heb je genoeg aan jezelf
Goh ben blij om te lezem dat ik niet de enige ben. Meestal hoor je dat het alleen maar beter word tijdens een zwangerschap. Ik moet er echt niet aan denken en heb precies wat jij beschrijft. Ik vind het wel fijn om tegrn elkaar aan ze zitten en knuffelen maar zodra hij wat probeert sta ik op ontploffen. Heel gek! Ik hoop ook echt dat dit verdwijnt na de bevalling.
Oh nee niemand mag aan mij komen dan duik ik echt weg. Maar mijn man mag mij het liefst de hele dag vasthouden
Heel herkenbaar. Ik kan wel slaan als vl me aanraakt of wil zoenen. Hij mag me alleen knuffelen, maar zodra hij iets doet wat op strelen lijkt is het meteen klaar.
Ik kan ook echt niet tegen dat gefrut op dit moment. Mn kinderen willen dolgraag knuffelen en dat laat ik meestal ook wel gewoon toe, maar er zijn van die momenten dat ik het zelfs van hun niet kan hebben. Ik hoop dat het na de bevalling snel over is. Heb het bij mn andere kids ook gehad maar wel minder dan nu.
Ja herkenbaar 😁 ohhhh en laat hem dan uitgerekend tijdens de zwangerschap aan m'n borsten willen zitten.. Verschrikkelijk! Mijn man doet het erom en lacht erom 😅
Echt wel grappig wat je hormonen met je kunnen doen Ik heb dit niet gehad. Maar nu ik er over nadenk, de eerste periode, kon ik mijn kat niet verdragen, haha. Die ligt normaal altijd op mijn schoot als ik tv kijk, en elke keer als ik haar zag afkomen deed ik mijn benen omhoog... Zelf mijn vriend viel het op dat ik mijn frustraties op die kat af reageerde haha... Maar raar maar waar, is nu helemaal over, het beestje ligt nu elke dag weer bij mij...
In het begin had ik dat ook heel erg, maar op een gegeven moment veranderde dat juist heel erg. Nu richting het einde wordt het weer wat minder allemaal, maar dat is meer omdat die dikke buik in de weg zit.
Intiem zijn we veel minder, ook ik kan veel minder hebben, maar knuffelen enzo kan ik niet zonder hoor Ik zoek hem meestal dan ook wel op. Wel kibbelen we meer, en dat heeft met prive dingen te maken en met dat ik gewoon minder kan hebben.
Ik had het ook tijdens mijn eerste zwangerschap! Ik wilde niet dat mijn man mij met ook maar 1 vinger aanraakte. Nu in de tweede zwangerschap heb ik daarvan gelukkig (nog) geen last.
Oh jee, ik hetkend het zo ontzettend erg. Dan komt hij tegen me aanstaan om te kroelen en dan snauw ik hem af. Arme vent!! Ik kan er op dit moment gewoon niet tegen tegen dat gefriemel en gefrut aan mn lijf, kan daar heel chagrijnig van worden.. Bah bah bah Hij riep al gelijk oh nee de hormoonmonsters zijn terug! Gaat het nog over?😂
Ja, ik heb het heeeeel de zwangerschap gehad vanaf week zes ongeveer. Hij mocht me alleen stevig aanraken zoals bv masseren, maar geen gekriebel, gestreel of gekus. Werd er zoooo chagrijnig van. Vond het een rotgevoel en ik was heel bang dat het na de zwangerschap zou blijven, maar nu is het juist tegenovergesteld.
Tot een week geleden mocht manlief absoluut niet aan me komen, het liefst sliep ik appart, kon hem echt niet luchten of zien. Alles aan hem irriteerde me, vond ook dat hij stonk ( z'n parfum, z'n deo, afschuw had ik van die lucht ). Normaal vreet ik hem op en kruip ik het liefst in hem. En dan ook nog een humeur om op te schieten. De arme schat.... Gelukkig is hij in zekere zin hier wel aan gewend, dit is m'n derde zwangerschap en had dit bij iedere zwangerschap. Sinds iets meer dan een week is het veranderd, en zou ik hem t liefst de hele tijd bespringen, haha! Alleen is m'n lontje nog wel kort, het is nog steeds wel "Jantje lacht/ Jantje huilt", rare dingen die hormonen.
Hahahaha ja herkenbaar om vervolgens gewoon maar helemaal niet meer aan me te zitten, maar dat is dan ook weer niet goed (vind je me niet meer aantrekkelijk?? Huil huil) vreselijk die hormonen en zal blij zijn als ik mn eigen lijf weer terug heb. Hahaha ach we kunnen er gelukkig op andere momenten om lachen.
Ja herkenbaar! Al heb ik het meer wanneer mensen heel druk om me heen doen, of nog erger: bij me in de buurt gaan voetballen! Toen ik zwanger was van mijn eerste en ik dat nog niet wist, zat ik eens in de tuin te zonnen. Mijn man 9toen nog vriend) ging voetballen met zijn broertje. Voetballen!!! Kun je het je voorstellen? Ik gilde dat ze op moesten hoepelen met die bal grrr. Een paar dagen later bleek ik zwanger Overigens heb ik tijdens de borstvoeding een afkeer van aanrakingen van andere mensen. Dan heb ik al de hele tijd een baby aan me geplakt zitten en dan wil een ander ook nog wat van me. Zelfs de poes mocht niet meer op schoot, arm ding.
Haha ooh wat fijn dit. Dacht echt dat het aan mij lag. kan m'n vriend ook niet luchten wat dat betreft. Blijf van me af!