Edit : mijn ouders deden uit overtuiging overigens aan het hele feest niet mee. consequent waren ze wel
Voorgelogen? nee voor mij voelt het niet als een leugen maar gewoon iets wat bij het kind zijn hoordt! Ik heb mooie herinneringen aan deze tijd en nu zie ik mijn zoon ook weer genieten. Ik merk echt dat ik er weer helemaal op in ga nu Speel alles mee, en vind het weer fantastisch net als vroeger. Nee voor mij is het absoluut geen leugen maar gewoon iets wat bij het kind zijn hoordt. Wij hebben sinterklaas, andere landen hebben de kerstman, beide keren is het hetzelfde idee en denk niet dat er 1 kind is die er traumatische ervaringen aan overhoudt.
Ik snap de ophef elk jaar niet... Is er iemand hier die zwaar getraumatiseerd is geweest door deze "leugen"? Ik heb alleen maar leuke herinneringen en toen mij de waarheid werd verteld voelde ik mij groot want ik wist het grote geheim! er vielen veel dingen op zijn plaats en ik dacht: ben ik bang geweest voor iemand die niet bestaat? meer niet... elk jaar weer dezelfde ophef. elke ouder neemt zijn eigen beslissing laten geloven of niet en elk zijn mening hierover.
ik zat op een heel christelijke school en bij ons werd er door de leerkrachten in de hogere groepen heel veel aandacht besteed aan het feit dat Sinterklaas weliswaar een man met een nepbaard is maar dat god wel echt bestaat. Ik vraag me af of er mensen zijn die in die context nog problemen hebben gehad en of de angst van de docenten dus terecht was. Zijn er mensen aan hun geloof gaan twijfelen toen ze erachter kwamen dat de sint niet bestond?
Hier de eerste optie. Ik vind het eigenlijk best raar dat er mensen zijn die uit principe of wat dan ook, hun kind de waarheid willen vertellen. Maar goed, ik heb het Sinterklaasfeest altijd helemaal geweldig gevonden, en ik hoop dat ons zoontje ook zo'n geweldige tijd gaat krijgen.
Ik kan me trouwens niet eens herinneren dat me is verteld dat ie' niet bestond. Het liep gewoon zijn gangetje, denk ik.
ik hahah heb als enige gestemd dat ik het niet leuk vond... vond het ehct een rotstreek...vond het later ook zielig dat ze hetzelfde bij mn broertje deden... oke ik heb er geen trauma aan over gehoduen...maar ik ga het in elk geval niet ana mn kindjes leren.. komen ze vanazelf met vragen dan houd ik het zo...dat het niets voor andere kindjes verpest, maar pakjesavonden doen we niet...mag heus wel schoentje zetten..maar pas als ie dat besef zelf heeft....ga dus geen kennis laten maken met alles erom heen, om het hem te "leren"
Dat hoop ik voor mijn kinderen ook maar dan wel wetende van hoe de geschiedenis is en dat wij deze traditie daaraan overgehouden hebben. Ze zullen evenveel plezier beleven en met gezonde spanning ernaar uitkijken. Niks geen slapeloze nachten want oeee sint komt of bang dat het geen cadeautje krijgt of na het uitkomen van het ware verhaal geen sint meer vieren zoals the good old days. Als ik mandarijn ruik proef ik een beetje sintsfeer (mandarijnentijd haha) en wat keek ik er altijd naar uit, de cadeautjes, gezelligheid, sint vieren op de club met suprises en noem maar op. Maar wist altijd hoe het zat en deed niet veel af van het hele gebeuren.
Ik heb deze angevinkt! Ik vind het leuk dat mijn ouders meegespeeld hebben. Ik heb er leuke herinneringen aan. Vond het altijd erg gezellig met de hele fam. bij opa en oma, en wat vonden we het spannend en 'eng' als er op de deur geklopt werd En dan stonden daar de manden met cadeautjes
3 hoeraatjes voor mijn "liegende"ouders en het grote feest wat ze van sinterklaas maakte. Hoop dat wij er straks thuis ook een feest van kunnen maken.
Ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze mij deze mooie traditie hebben laten ervaren. Ik kan nog altijd het geweldige gevoel van spanning en verwachtingen terughalen als er op de deur gebonkt hebben. Prachtige herinneringen aan. Zal dat mijn kinderen ook absoluut zo lang mogelijk gunnen.
Ik ben overigens wel benieuwd wat voor trauma's de mensen hebben overgehouden aan het feit dat ze zogenaamd 'bedrogen' zijn.
Ik heb anders ingevuld. Ik ben namelijk kind van zulke ouders die ervoor gekozen hebben om hun kinderen van het begin af aan de waarheid te vertellen over sinterklaas. Dat betekent niet dat we geen sinterklaas vierden! Integendeel! We gingen naar optochten, zongen liedjes bij onze schoen en op pakjesavond zette de buurman de zak voor de deur en klopte heel hard, waarop wij naar de zak renden en riepen: "ooooh, kijk eens...!!!" Ik vind sinterklaas echt een geweldig feest! Heb er superherinneringen aan. En het boeide niet dat ik wist dat het eigenlijk niet echt was: in mijn fantasie ging ik toch wel mee in het verhaal en het "doen alsof". Ik deed als ik speelde zo vaak "alsof" (bijv. vadertje en moedertje spelen met de poppen). Zo was het voor mij ook met sinterklaas. Alleen dan deden er heel veel andere mensen ook mee, dus werd het spel groter. Ik vond het heel stoer dat ik iets wist dat andere kinderen niet wisten: alsof ik deelgenoot was van een groot grotemensen-geheim. En als je zo'n sint of piet voor je neus ziet staan is het toch wel heel echt hoor! Ik wil het met mijn kind precies zo gaan doen. Moet dat alleen nog even uitvechten met mijn man.
Optie 1 gestemd. Vond het helemaal geweldig vroeger. Ook ik kan me niet het moment herinneren dat ik het wist, alleen dat ik het zo leuk vond dat mijn jongere neefje het ook wist, maar toch ging twijfelen als het er aan kwam. Ook als volwassenen vieren wij sinterklaas, altijd mooi een excuus om cadeautjes te wisselen en gezellig samen te zijn. Over een paar jaartjes ga ik zeker meedoen met het feest, hoe we dat dan invullen zie ik dan wel.
Ik heb er altijd van genoten. optie 1 dus. afgelopen weekend kwamen we per ongeluk in een intocht terecht, vond het meteen weer helemaal leuk, lijkt me zo leuk als mijn dochter straks ook mee kan doen.
Ik heb anders ingevuld. Ik heb leuke herinneringen aan de gezellige cadeautjesavonden en de spanning van wat je ging krijgen. Dat heb ik leuk gevonden. De optochten e.d. vond ik niks aan. Wat ik niet leuk vond, is de dwang die vaak van volwassenen uit ging om bij sinterklaas of zwarte piet te komen of zelfs op schoot te moeten gaan zitten. Op school of elders gebeurde dat nogal eens. Het eerste jaar dat ik niet meer geloofde (en wat ik gelukkig te weten kwam omdat mijn moeder het vroeg vertelde hoe het echt zat), moest ik van ooms en tantes weer op schoot gaan zitten. Ik kon niet zeggen dat ik niet meer geloofde, want mijn 4-jarige broertje was erbij. Ik weigerde wel, want ik wilde niet op schoot bij een vreemde man, maar ja, uiteindelijk zwichtte ik als 6-jarige door al het dwingende enthousiasme van iedereen. Ik vond dat echt ongelooflijk goor, en het geeft me nog steeds een echt naar gevoel. Ik ervaarde gedwongen op schoot zitten bij een vreemde man als een indringing op mijn lichamelijke integriteit. Mijn associatie met sinterklaas en zwarte piet en het dwingende enthousiasme van volwassenen is dus niet bepaald positief. Niet dat die vreemde man daar wat aan kon doen hoor, dat snap ik echt wel. Maar goed, ik weet wel dat sinterklaas in dit huis nooit gepaard zal gaan met dwingende opmerkingen omdat je als volwassene zo nodig eigen enthousiasme moet opdringen. Dus geen 'ach toe, ga nou op schoot zitten', 'je durft toch wel' of dat je je verlanglijstje aan hem moet geven. Als mijn kind niet uit zichzelf wil, hoeft hij niet! Maar ja, de cadeautjes waren wel leuk! Verder ken ik het verhaal van een goede vriendin. Ze kwam al vrij snel per ongeluk cadeautjes tegen in de kast van haar ouders vlak voor sinterklaas. Er ging direct een belletje rinkelen, maar ze geloofde dus niet dat haar ouders zo hadden kunnen liegen. Ze heeft toen dus niks tegen haar ouders gezegd hierover, en gewoon afgewacht of het echt de sinterklaascadeautjes waren, maar hoopte dat het toeval was. Toen ze dus zag dat dat de sinterklaascadeautjes waren, heeft ze het niet met haar ouders besproken, maar gewoon gedaan alsof ze enthousiast was. Ondertussen voelde ze zich wel erg verraden. Ik weet dat zij liever direct de waarheid van haar ouders had gehoord. Geen trauma's dus, maar zeker ook niet alleen positieve verhalen. Maar de meeste reacties op sinterklaas om me heen variëren van enthousiasme, tot het overgrote merendeel van desinteresse voor het verhaal en interesse in de cadeautjes en de spanning.
Ik heb voor optie 1 gekozen. Vond Sinterklaas altijd helemaal geweldig, en ik kan me niet eens meer herinneren dat ik erachter kwam dat hij niet bestond dus een trauma heb ik er absoluut niet aan over gehouden. Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn eigen kind zo'n speciaal kinderfeest als sinterklaas zou ontnemen. Die spanning en alles wat bij het hele sinterklaas gebeuren komt kijken is toch onbetaalbaar? Ik zou me persoonlijk ook schuldig voelen als ik er bewust voor zou kiezen om mijn kind sinterklaas niet mee te laten maken zoals het overgrote deel van de kindertjes, en hij dus als enige weet hoe het echt zit. Ik wil mijn kind gewoon lekker kind laten zijn en daar hoort het laten geloven in sinterklaas ook bij naar mijn mening. (met alle respect naar de ouders die dit wel doen!).