Oh meid vreselijk zeg! Ik kan niet zeggen dat mijn man zich naar mijn verwachtingen gedroeg tijdens de bevalling, ik had wel verwacht dat we het klusje samen zouden klaren. Maar hij sloeg echt dicht, volgens mij ook enorm onder de indruk van het hele gebeuren. Ik denk dat hij had verwacht dat het rustig zou gaan en dat ik gewoon mezelf zou blijven. Heb me ook zeker in de steek gelaten gevoeld, ook door de vk en verpleegkundigen in het zkh trouwens. Daardoor ben ik flink tekeer gegaan, heb echt van me af geblaft, omdat niemand begreep dat ik een deken wilde als ik het koud had enz enz. Ook mijn man heb ik afgeblaft, hij deed ook echt domme dingen hoor. Kan niet zeggen dat ik het hem echt aanreken, het was ook niet een bevalling volgens het boekje en ik had (te) intense weeen. Het infuus met weeopwekkend middel heeft veel te hoog gestaan. Voor en volgende keer ga ik me er op instellen dat ik het een beetje meer zelf zal moeten doen, maar ik ga mijn man ook anders instrueren, hij zal zich echt een beetje meer moeten inzetten. Als je zelf niet kan ontspannen, heb je je kerel nodig toch? Ik heb er niet echt over gepraat, al is mijn bevalling nog steeds wel oud zeer. Ook dat kon ik niet bij hem kwijt.
ach meis, wat vervelend toch voor je. kheb niet alles gelezen, maar tis me volkomen duidelijk hoe je je gevoeld moet hebben tijdens je bevalling (en nu). ik heb gelukkig een man die me bij alles bij wilde staan. toen hij voor de tweede keer de vk moest bellen moest hij net heel nodig naar de wc, maar hij heeft eerst de vk gebelt. tijdens mn bevalling heeft ie kruiken gemaakt, bakjes water naar de vk gebracht, nat was handje op mn hoofd. als ie niet heen en weer aan het rennen was zat ie naast me op het bed en steunde hij me waar hij kon. ik hoop dat je hier je ei een beetje kwijt kan en dat je misschien een lotgenootje vind. liefs doris
Ik herken het wel een beetje hoor. Mijn vriend is ook heel nuchter in dit soort dingen. Mijn weeen begonnen rond half 6 in de ochtend ( dacht dat het alleen kramp was ), na ze een tijdje beneden te hebben opgevangen was ik weer naar boven gelopen. Daar werd hij wakker van en vroeg wat er was, zijn antwoord op mijn ik heb zo'n pijn in mijn buik was; da's vervelend. Gelukkig herstelde hij gauw en belde meteen zijn werk af. Vrij vlot mochten we naar het ziekenhuis (ivm 'groot kind' moesten we sowieso daarheen) In het ziekenhuis is hij wel tig keer effe weg geweest om te roken en lag ik daar of alleen of was mijn moeder bij me. Ok, hij heeft wel mijn hand vast gehouden en gewreven, ook toen ik van de pijn moest overgeven ( terwijl hij daar ECHT niet tegen kan.) En toen ze 's avonds met een keizersnede is gehaald en ik dus een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven is hij ook echt 's nachts niet bij me gebleven. Hij kon niet in zo'n bed slapen en was liever thuis. Moest ook nog zoveel gebeuren. Uiteraard was hij wel elke dag in het ziekenhuis, maar achteraf vind ik het wel erg jammer dat hij niet is gebleven, vooral de 1e nacht. Kon weinig en heb veel hulp moeten krijgen van de zusters. Heb het er met hem eigenlijk nooit echt over gehad ,moet ik misschien toch maar eens doen want dat vind ik erg jammer van m. Maarja, had ik kunnen verwachten; hij is met de meeste dingen een lompe boer. Verder hou ik wel van hem hoor Alleen jammer dat ik er die 1e nachten alleen voor stond ,eenmaal thuis was ook zwaar want hij werd mooi niet wakker van dr en kon ik er met mijn trekkende wond uit, geen pretje en heb ik m ook niet in dank afgenomen, dat weet ie wel. Zie je, je bent niet de enige en ik geloof ook nooit dat wij de enige 2 zijn die dit zo hebben ervaren.. Misschien dat het met de 2e beter gaat , al zal dat nooit deze herinneringen wegnemen. Groetjes Debby
Pff, dat was wel heel heftig en vervelend dat hij zo deed tijdens je bevalling. Helaas kan ik je ervaring niet delen, bij ons is het ook heel anders gegaan dan ik van te voren verwacht had, maar het is bij ons beter gegaan, Ik was juist van te voren bang dat ik tegen hem zou uitvallen en me zou irriteren aan alles wat ie deed. We hebben voor de bevalling wel eens geoefend met het masseren van mijn rug en dat vond ik toen maar nix. Heb hem toen nooit verteld dat hiij het niet goed deed. Tijdens de bevalling zelf, was hij er gewoon. Mijn hand vasthouden en zachtjes tegen me praten dat ik het zo goed deed, dat was ook alles wat ik nodig had. Mijn moeder was ook bij de (bijna) hele bevalling en ik had juist verwacht dat ik heel veel aan haar zou hebben en dat viel best tegen. Ze probeerde me te helpen door te zeggen dat ik de wee anders moest weg puffen (met korte stootjes, had geen zwangerschapsgym gehad, dus deed op mn gevoel), maar die korte pufjes werkten juist niet! Wel heeft mijn moeder weer goed voor me gezorgd door mw koude washandjes op mn hoofd en rug te leggen, masseren vond ik uiteindelijk ook helemaal niet fijn. Wat ook wel bijzonder was, is dat ik tijdens en na de bevalling niet heb gemerkt dat mijn vriend het emotioneel best zwaar had. Tijdens de bevalling om te merken dat ik pijn had en na de bevalling, toen ik hem Lana wou laten voorstellen aan mn ouders ("schat, vertel jij maar hoe ze heet" en hij maar schudden, pas een week later hoorde ik pas dat hij op dat moment niets kon zeggen. Oeps, domme ik....) Ow ja, ook zo iets stoms, iedereen huilde van blijdschap toen Lana geboren was en op een of andere manier kon ik niet huilen van blijdschap. Ik was natuurlijk super blij en trots, maar kon alleen maar naar haar en mijn vriend kijken, er kwamen geen tranen... Ow, en nog een toevoeging: omdat we redelijk onverwacht naar het ziekenhuis moesten (gepoept in het vruchtwater), was mn vriend nog een redelijke tijd druk met bellen voor zn werk (hij had immers, net als ik, verwacht dat hij die dag gewoon aan het werk zou gaan). Het stoorde me absoluut niet dat hij soms even druk was met het werk en ik een wee even 'alleen' moest weg puffen.
Dat denk ik ook niet... zal alleen niet zo makkelijk zijn om erover te praten omdat je je man toch eigenlijk een beetje "in een slecht daglicht zet". Ik hoop ook dat het met de 2de beter gaat maar ga van het ergste uit en dan kan het alleen maar mee gaan vallen En als vrouw zijnde kun je toch niet begrijpen hoe een kers verse papa kan denken ach laat mijn vrouw en kind hier en ik slaap "lekker" (der) thuis? hihi Gekke wezens die mannen. Ik heb nu eindelijk te hoen gekregen van mijn man dat ik "gelijk heb" (gaat ook over andere dingen) maar gelukkig ook daarover, dus het is weer een stapje in de juiste richting. Ik weet niet hoe het met jou zit Debby maar ik kon het gewoon niet los laten en bleef er een knagend verdrietig gevoel van hebben daarom MOEST ik het er over hebben met hem (net zolang totdat hij een reactie zou geven en mij misschien zou begrijpen) Liefs zomaar
En Elke, dank je wel erg lief van je! Hoop dat je cyclus snel een beetje op "orde" komt! Liefs Zomaar
Nou, ik moet eerlijk zeggen dat mijn vriend in een dergelijke situatie het liefst thuis wil slapen, hij slaapt gewoon het beste in zijn eigen bed en heeft af en toe een moment alleen nodig. Uiteraard zou hij me zeker vragen wat ik er van zou vinden en wat ik wil. En hij zou zeker blijven en de hele nacht slecht slapen, allemaal voor mij. Maar ik heb liever dat hij goed slaapt, even zn gedachten weer op een rijtje krijgt en me de volgende dag weer vollop kan steunen en alles, hoe moeilijk ik het ook zou vinden op het moment dat hij naar huis zou gaan.
Zomaar, fijn dat je er toch over hebt kunnen praten met hem en wat fijn dat hij zijn ongelijk daarin kon toegeven. Ik kan me voorstellen dat het nu wat beter voelt voor je.
Ja maar Daantje er is een groot verschil tussen thuis slapen en eigenlijk in het ziekenhuis willen zijn of GEWOON thuis slapen.... Snap je wat ik bedoel :
Hier ook wel een wat minder aangename kraamperiode, je bent zeker niet de enige. Mijn vriend was/is ook nogal 'afwezig', ik voelde me en nu nog steeds trouwens een alleenstaande moeder. Het lijkt erop dat hij zijn rol als vader moeilijk aankan. Ten eerste kan hij moeilijk met pijngevoelens om. Toen de pijnpomp van me verwijderd werd (heb keizersnede gehad) en ik na een tijdje bijna flauwviel van de pijn, stond hij naar me te kijken alsof ik niet helemaal snik was. Hij deed niks, zelfs geen verpleegster roepen. Daarbij komt dat hij de eerste nacht is gaan stappen met vrienden, met gevolg dat hij 's anderendaags pas rond de middag bij mij was in niet geheel nuchtere toestand Nu is het zo dat hij een erg drukke baan heeft en niet veel thuis is en dus alle zorg op mijn schouders valt. Als hij thuis is met Louiza en ik ga even de stad in, dan moet ik na een uur per telefoon aanhoren dat hij het lastig heeft met L en dat terwijl L een erg braaf kindje is... Ik denk vaak na over onze relatie, soms wil ik het nog een kans geven want heb erg veel van hem gehouden en soms ook nog, tenslotte hij is de vader, maar soms ook zie ik er geen toekomst meer in...
wát zeg je??? Dat meen je toch niet??? Sorry hoor, maar ik had em allang aan de kant gezet (makkelijk gezegd, ik heb geen kind van hem)
Wat kan je dan vreselijk teleurgesteld zijn in je man he? Hier bij de 1e bevalling. Ik heb echt het gevoel dat ik het bijna in mijn uppie heb gedaan. Alleen het laatste spannende stuk is hij erbij geweest. Op het moment dat de kleine geboren werd, was ik zo in mezelf gekeerd (en ik denk ook van de teleurstelling) dat ik heb genegeerd heb. We hebben elkaar toen niet eens een zoen gegeven etc. Het heeft echt bij mij moeten slijten dat hij roken en pc belangrijker vond dan ik die boven een weeenstorm lag weg te zuchten...en discussie begon midden in die weeenstorm, omdat ik smeekte mijn moeder te bellen... Pas na een jaar durfde ik het te zeggen tegen hem. Zijn eerste reactie was dat hij beledigd was en het gemeen vond van me. Nadat ik het nogmaals had uitgelegd en zijn gezicht zag, besefte ik me dat hij werkelijk geen idee had dat hij zo had gedaan. Hij was in de veronderstelling dat hij 100% voor me klaar had gestaan.. Bij de 2e bevalling heb ik van te voren aangegeven dat als ik weer dat gevoel kreeg, hij op kon donderen en ik het wel alleen zou doen (desnoods met mijn moeder erbij) Maar nee, die poespas was niet nodig....hij was totaal veranderd. We waren een team...hij heeft van begin tot eind klaar gestaan, mijn hand vast gehouden, mijn rug gemasseerd, drinken voor me gehaald, noem maar op...bij het persen hield hij mijn been vast, moedigde me aan en ik kreeg daarna de grootste, meest liefdevolle zoen die ik ooit van hem gekregen heb. (en ik ben 3 x ingeleid, 3 vreselijk lange dagen, maar hij klaagde niet...stond echt voor me klaar) Een mens kan dus blijkbaar heel erg veranderen, maar moet soms een schop onder zijn behind hebben 8) Hoop dat je bij een volgende bevalling net zo'n positieve ervaring treft met jou man!
nou ja het is natuulk wel zo dat een man van mars komt en een vrouw van venus. Wat dat betreft moeten wij verouwen wel vaak duidelijk aangeven wat wij van onze man nodig hebben. Maar er zijn toch wel dingen die me vanzelfsprekend lijken.. Ik beodel hoe haal je het in je hoofd om te gaan stappen als je kind net is geboren? Daar kan ik met mn pet echt niet bij hoor
Vond het ook gemeen van hem, maar dit was voor hem een manier om de geboorte te vieren... Pff ik voelde me toen wel in de steek gelaten maar ik kon hem niks verbieden, tenslotte was het een kamer voor één persoon dus bleef hij toch niet bij mij en de baby slapen. Ach zo kan ik hem nog vele dingen kwalijk nemen. Binnenkort heeft ie drie weken verlof, dan zal ik zien hoe hij is met L. Soms moet je mannen inderdaad een schop onder hun kont geven
Jeetje, wat een verhalen . Vind het echt heel erg voor jullie. Maar ik weet niet hoe jullie in het dagelijks leven met jullie partner omgaan? Ik maak het die van mij soms best moeilijk en weet duidelijk wat ik wil en ik denk dat dat in alles wel doorwerkt. (is geen verwijt hoor, maar gewoon een vraag omdat ik denk dat dat dus wel meespeelt). Mijn vriend heeft tijdens de eerste weeen tv gekeken beneden terwijl ik op bed zat. Heeft hij netjes gevraagd en ik vond het wel best. Moest hij wel zijn telefoon bij de hand houden en ik die van mij, want ik was bang dat ik op een gegeven moment niet meer kon lopen of roepen en tja, daar zit je dan... Toen ik belde kwam hij meteen naar boven gestormd en heeft toen de verloskundige gebeld. Tijdens de laatste 5 cm onsluiting, ik had toen al persdrang, heb ik staand, hangend aan mijn vriend, de weeen opgevangen. Dat duurde 2,5 uur, heel zielig voor hem maar dat kon me op dat moment niets schelen, ik was wel een stuk zieliger! Bij het persen heeft hij gefilmd en mijn hand vastgehouden, daarna de camera neergezet en 1 been vastgehouden. En hij heeft wel tig keer gezegd hoe goed ik het wel niet deed, terwijl ik het helemaal niet vond opschieten (maar dat deed het wel, maar ik voelde helemaal geen verschil). Toen Eva er was hebben we elkaar eerst een zoen gegeven, daarna heeft hij Eva vastgehouden en daarna haar eerste luier aangedaan. Die avond en nacht hebben wij heel vaak verliefd naar Eva gekeken en geluisterd naar al haar geluidjes, heeft hij heel veel geholpen met de borstvoeding en toen ik de babysite had bijgewerkt en ging voeden, ging hij Eva's hyves aanmaken . De nacht erna hebben we op bed genoten van het vuurwerk en de oliebollen, mijn vriend wilde nog even naar buiten. Maar hij mocht niet van mij, ik was veel te bang dat hem iets zou overkomen . Alles voelde opeens zo kwetsbaar!
Mano82... jeetje dat is inderdaad ook helemaal geen leuke ervaring! En dat terughoudende in de opvoeding dat gevoel herken ik ook wel een beetje maar moet zeggen dat het hier langzaam maar zeker wat beter begint te worden (maar ik doe nog steeds wel ALLES alleen hoor qua verzorging) maar ik zie iets of wat meer betrokkenheid.
Mijn vriend was een grote steun, hij wilde wel maar ik wilde liever niet dat hij aan me zat. Toen ik 8 cm ontsluiting had wilde ik ook iever niet dat hij nog tegen me praatte, erg he. Terwijl hij zo lief was. Maar het lag niet aan hem, ik had het verplegend personeel en de gyn er ook liever niet bij, maar ja dat was niet anders.