Mijn god, wat een verhalen...... Niet te geloven. Ik heb veel mazzel met mijn mannetje als ik het zo lees. Hij was er de hele tijd voor me. Tijdens het persen heeft hij mijn hand vastgehouden, maar ik zette zoveel kracht dat zijn arm begon te verzuren. Hij kon niet meer. Vertelde hij een paar dagen later, want hij had wel door dat ie nu niet moest gaan zeuren over een verzuurde arm terwijl ik overal pijn had. Slimmerd! Vond het wel grappig om dat te horen. Hij was heel trots op me en moest huilen toen Mick er was. Ook nu besef ik wel dat ik bof, ondanks dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Mijn mannetje was bij de tweede keer veel rustiger toen het begon enz! Bij de eerste bevalling wilde ik niets van hem weten, hij moest gewoon naast me zitten en zijn mond houden Bij de laatste was het totaal anders! Ik wilde dat hij mijn hand vasthield, en toen hij voorzichtig vertelde dat hij even moest plassen werd ik echt gillend gek (terwijl de WC-deur een halve meter naast het verlosbed was ) Toen de zuster haar hand aanbood, was ik zo aardig om hem los te laten, en even zijn behoefte te laten doen hahahaha hoe een bevalling kan verschillen En hoewel ik de eerste bevalling traumatiseerde vond, was hij over de laatste helemaal van slag (Liet hij pas achteraf aan mij merken)! De eerste is namelijk heel rustig met een vacuumpomp geboren, eerste wee het hoofdje, even adempauze, tweede wee de rest. Maar bij de laatste perste ik zo hard dat zowel het hoofdje als beide schouders in de handen van de gyneacoloog schoten. Doordat de gyneacoloog schrok, kreeg mijn man ook lichtelijke ademnood Tot overmaat van ramp ging ik ook twee keer out op het verlosbed, dingen die hij bewust heb meegemaakt..en ik niet natuurlijk. Hij noemt de laatste bevalling, snel en geweldadig. Als ik misschien op zijn plek had gezeten had ik het ook zo ervaren. Al met al ben ik er goed vanaf gekomen zonder kleerscheuren. En na wat koffie en beschuit was hij ook bijgetrokken
Mijn dochter is geboren nadat ik al een paar weken in het ziekenhuis lag met het hellpsyndroom. Veel te vroeg (30+6) en ze was veel te klein (1290 gram). Ik kreeg een spoedkeizersnede, en daarna heeft onze dochter nog twee en een halve maand in het ziekenhuis gelegen waarvan twee weken op de intensive care. Mijn man is zo verschrikkelijk geweldig geweest toen. In het dagelijks leven is hij helemaal niet zo daadkrachtig (een irritatiepunt tussen ons) maar toen heeft hij als een leeuw gewaakt over ons, en hij was voor mij een enorme rots in de branding. ik ben toen weer helemaal verliefd geworden op hem. Als we nu eens irrititatie hebben omdat hij weer eens iets niet heeft geregeld wat hij wel zou doen denk ik aan die tijd. Wat een man!!!!
jeetje wat een verhalen meiden ik zit echt met klapperende oren te lezen....wat vreselijk dat jullie je zo alleen gevoeld hebben. ik kan neit anders zeggen dan dat mijn man echt geweldig was tijdens de bevalling. ik was helemaal in mezelf gekeerd en gewoon niet in staat te antwoorden...hij haalde heel lief steeds een nieuw glaasje water met ijs en een rietje...hield mijn hand vast, moedigde me aan....en als de gyn iets vroeg keek hij naar me en zag aan mijn reacties precies wat ik wou en antwoorde de gyn...ik heb echt het gevoel het samen gedaan te hebben...toen de bevalling uiteindelijk eindigde in een ks is hij die dag bij me gebleven en stond hij de daaropvolgende dagen elke ochtend rond half 9 weer naast mijn bed en ging savonds als laatste weg (er was geen overnachtingsmogelijkheid en we wonen dicht bij het zh). niets te klagen dus.
Hier ook met klapperende oren / stijgende verbazing... Manlief geloofde het eerst niet zo van die weeen (joh, na bijna 41 weken... totaal onverwacht!) Nadat ik een paar uur in de douche heb gezeten heeft ie de vk gebeld, zijn we naar het zh gegaan en na een uur of 16 ging ie zelfs mee helpen puffen maar op een aangename manier. Die vk deed het alleen even opkijkend vanuit de viva, man alleen als ie zag dat het echt effe niet meer ging. Maar hoe ie toen was... Tja. Ik heb er nog wel effe moeite mee gehad hoe het gegaan is. Ik zag eerst die vk in de winkel, ik zei dat ik het liefst was aangevlogen en toen kregen we de discussie. Hij vond dat niet nodig, bij mij kwam de emoties redelijk boven bij het zien van die kop van 'r.... Maar ja, al met al is ie echt een grote steun geweest bij de bevalling. Maar ik kan ook wel snappen dat het voor een man totaal niet te begrijpen is wat een impact zoiets heeft. Hoe het je je hele leven bij blijft. Zij huilen al als ze op hun vinger timmeren. Wij pas als... als we een kind krijgen. Het blijft een pijn en een gevoel dat met niets te vergelijken is. @ Mano, hopelijk komt het wel allemaal goed en kunnen jullie er nog eens goed over praten! Soms is ook iemand pijn zien lijden erger dan het zelf ondervinden.... Maar ik hoop het allerbeste voor jullie! Jullie hebben samen een superlief en mooi kindje toch? Komt wel goed joh!
Nee, toen de vk hier zat was hij alleen maar met haar aan het praten. Ik vond het zeeeeeeeeeeeer onprettig overigens dat die vk hier gerwoon b;eef zitten en ik niet begreep waarom. Volgens mij is dat ook de reden dat ik niet meer genoeg weeen had en dus aan de weeenopwekkers belandde. Echter na de keizersnee was hijj meer dan geweldig voor mij en de kleine. Maar ik krijg tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan die weeen en het ontbreken van mijn man...
Ik had het toen zelf tegen hem moeten zeggen hoor, dan weet ik zeker dat hij mee was gegaan en me had geholpen. Maar de honden waren beneden en die vk was bang van honden en die vk zat daar ook maar. Ik weet tot op de dag niet waarom die vk bleef zitten, want ik had toen nog maar krap 7cm... misschien toch maar eens het hele bevallingsverhaal uitschrijven en een afspraak maken voor een nagesprek. Ik heb dit echt als zeeeeeeeeeeeeeeeeeeer onprettig ervaren. Ik mag volgende keer niet meer thuis bevallen doordat ik een keizersnee heb gehad, maar mag wel tot 36 weken gewoon onder controle bij de vk, daarna moet ik pas naar de gyn. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ik hier nooit meer naar terug wil... Overigens gaat dit dus eigenlijk meer mis bij de vk dan bij m'n man. Want toen we eenmaal in het ziekenhuis waren was ie er wel voor me (alleen hij kon niets doen) en we mochten na de ks al na 2 1/2 dag naar huis omdat hij zoooooo goed voor mij en Louise zorgden dat de verpleging niets meer te doen had. Wat dat betreft heeft hij me echt positief verrast. Echt een schat van een vent. Bah, nou komt alles weer boven...
Mijn man mocht de 1e nacht blijven en heeft erop gestaan dat hij de andere 2 nachten ook omcht blijven, en de verpleging vond het wel prima, want die hadden aan ons niets te doen dan paracetamolletjes brengen, haha.
Onsukkie, mijn verloskundigen (1 ervan was stagaire) zijn gebleven toen ik 5 cm had, zij vonden het zo snel gaan dat ze het beter vonden om te blijven. Misschien had jouw verloskundige dat ook? In mijn geval was het maar goed ook, want ik belde omdat ik persdrang kreeg (had toen dus 5 cm) en 2 uur later mocht ik persen. Ik weet niet wat ik zonder die verloskundigen had moeten doen, ze hebben me er echt doorheen gesleept. Bij mij hebben ze trouwens wel duidelijk verteld wat ze gingen doen. Om 11 uur was de stagaire langs geweest, die zei dat ze rond een uur of 3 weer zou komen, maar wij belden iets ervoor omdat ik persdrang kreeg en ze MOEST komen van mij . Toen heeft ze meteen gezegd dat ze de verloskundige ging bellen en dat ze zouden blijven omdat het zo snel ging.
En ook dat ik bij het zknhs uit de auto getrokken werd door haar en m'n man nog moest gaan parkeren en ik mee naar binnen moest. Ik wilde helemaal niet naar binnen zonder mijn man!