Goed, ik heb een vriendin. Haar kids, tweeling, en mijn dochter zijn goed bevriend. Sterker nog haar dochter en mijn dochter zijn beste vriendinnetjes ondanks dat ze elkaar amper zien zijn ze gek op elkaar. Vriendin is eigenlijk al jaren burn-out en depressief. Ze vind altijd dat ze compassie voor zichzelf hebben moet maar tegelijkertijd moet ze van alles van zichzelf. Ze heeft het zogenaamd door maar ze geloofd zichzelf gewoon niet. Tussen zeggen en doen is een wereld van verschil he. Als ik bij hun ben, of hun hier, kun je nog geen 10 woorden zeggen tegen haar of ze roept/schreeuwt/bemoeit zich met de kids. Het is echt geen pretje om te zien. 90 procent van haar reactie is niet nodig. Ze heeft de kids in 2 verschillende klassen laten plaatsen toen ze naar school gingen, ze hebben nu beide een slaapkamer met als reden een beetje loskomen van elkaar en een eigen leven. Echter, zodra ze thuis zijn en mijn dochter komt spelen, moeten ze met zijn 3-en spelen. Want taj er zijn er nu eenmaal 2 kids in huis dus...... Wat gebeurd er dan, de dames willen eigenlijk alleen spelen. Vooral haar dochter wil gewoon erg graag alleen met mijn dochter spelen. Maar ze moeten samen met als gevolg dat haar dochter vervelend wordt naar haar broertje. Ruzie trapt en broertje bezig blijft met zieken en ook ruzie zoekt. Om de 2 minuten staat de een beneden om de ander te verlinken. Die zei dit, die zei dat...........en vriendin gaat er constant op in. Soms zelfs geeft ze aan de een een boodschap voor de ander door...........ik persoonlijk denk dan, je speelt ze ook uit. Ze proberen ten koste van elkaar bij vriendin een goed voetje te halen. Als ze in haar buurt spelen bemoeit ze zich met alles. Echt alles. Hebben de 2 onderling een meningsverschil....., doen ze een spelletje enhouden ze zich niet aan de regels............praten ze een beetje lelijk naar elkaar..........., de kids mogen niets zelf oplossen......ze kan ze gewoon niet loslaten en de kids kunnen nooit eens rustig spelen zonder het geschreeuw van moeders. Na een hele lange tijd kwam mijn dochter daar weer eens logeren. Nu kreeg ik een belletje. Ze wordt eerder naar huis gebracht straks want vriendin zegt dat het zo niet werkt. Haar dochter is de hele tijd bezig met ruzie zoeken volgens haar. Ligt dus ook niet aan mijn dochter maar ze zegt dat haar dochter zich niet gedragen kan. Dat mijn dochter voorlopig niet slapen kan daar en hun dochter niet hier omdat haar dochter zich niet gedragen kan. En nu denk ik dus......wel verdorrie.............Nu wordt dus ook mijn dochter gestraft omdat zij haar kids niet onder controle krijgt. En eigenlijk is het niet dat ze de kids niet onder controle krijgt............ze eist teveel van zichzelf! Ik merk duidelijk dat ze het niet meer aankan. Het is haar al heel lang teveel. Ze heeft een zware tijd, haar vader is overleden een half jaar terug.........ze is heel erg met zichzelf bezig..........altijd al zo geweest. Ze vergeet hierdoor wel te vragen om ook aandacht te geven aan ons verlies een half jaar geleden...... Nu zit ik te twijfelen wat te doen. Mijn eerste ingeving was.......ik accepteer niet dat nu mijn kind de dupe wordt van jouw onmacht. De tweede gedachte is.........het gaat niet goed met haar...........ik ga eens goed praten met haar. Hierin zet ik mijn gevoel even apart wat betreft dat ze dus wel erg weinig denkt aan ons verdriet. Ik weet ook hoe dat gaat als mensen depressief zijn namelijk.............die praten vaak heeel veeeeeeeeel over zichzelf, het moet er uit zeg maar.........ik weet dat ze het heel naar zou vinden als ik haar confronteer met haar desinteresse want ze doet dat niet expres. Dus ja, ik zit hier erg mee. Wat dus te doen. Zien jullie het anders als ik. Moet ik mij er niet mee bemoeien of haar een keer een flinke spiegel voor houden. Aan de ene kant neig ik hiernaar. Als ze er niet tegen kan is de vriendschap over maar als ik niets zeg zal ik het laten verwateren. Maar goed onze dochters zijn weg van elkaar............diegene die er dus echt mee geraakt zijn zijn de kids en dat voelt slecht. Wat vinden jullie?
Lastig... Ik zou even een gesprek aangaan met je vriendin. Even lekker met zn 2e ergens een bakkie gaan doen, of high tea. En er dan over beginnen, maar niet zeurderig! Als je merkt dat ze t niet leuk vind, zou ik er niet teveel over doorgaan! Succes!! Is t geen idee om de 2ling bij jullie te laten logeren om te kijken hoe dat gaat? Heeft je vriendin ook meteen een beetje rust!
Ik zou het eerst eens laten bezinken, want aan de formulering 'een flinke spiegel voorhouden' zie ik dat als je dat nu doet het zou gebeuren uit frustratie. Dat gaat vast niet goed. Je hebt het op zich allemaal goed op een rijtje, vind ik, en ik zou zeker een keer met je vriendin gaan praten, want dit is voor niemand goed, voor haarzelf niet, haar kinderen, jouw dochter en jou. Wel heel erg lastig, want als ze al jaren depressief is en een burn-out heeft en er is al die tijd niets constructiefs gebeurd, wordt het misschien lastig om iets te veranderen. Ik zou tegen haar zeggen dat je ziet dat ze zich maar rot blijft voelen en vragen wat ze in een ideale wereld nodig zou hebben om zich beter te voelen: meer aandacht van iemand (man? vrienden? psycholoog?), minder werken/meer werken/andere baan, vaker een oppas, ander huis, andere buurt, andere familie, andere karaktertrekken en ga zo maar door. Als duidelijk wordt waar bij haar de schoen wringt, kan ze gaan bedenken wat ze daaraan kan doen. Sommige dingen zijn natuurlijk niet of moeilijk op te lossen (slechte gezondheid kan heel ingrijpend zijn, maar zelfs daar kun je als je voor je gevoel enige greep op het geheel krijgt een stuk in veranderen), maar ik krijg de indruk dat ze geen idee heeft waar ze nu precies op stukloopt. Het is niet specifiek genoeg om 'rustiger aan te doen' en 'compassie voor jezelf te hebben'. Ik zou dus in eerste instantie écht niet over de opvoeding van de kinderen beginnen, want dan raak je direct een zere plek (ik vermoed dat ze zich namelijk ook schuldig voelt over het feit dat haar dochter 'zich niet gedraagt' in haar ogen). Dat komt wel als ze in een opwaartse lijn zit, misschien kan ze dat dan ook 'vanzelf' beter loslaten. Heel veel succes, vind het geweldig dat je er zo over nadenkt en je niet meteen ergens instort om je eigen frustraties te uiten. Daar is volgens mij niemand mee geholpen en kan je zeker de vriendschap kosten en je dochter haar hartsvriendinnetje.
Inderdaad een keer lekker zonder kids afspreken. Geen afleiding en open en eerlijk over de kinderen kunnen praten zonder dat zij dat horen. En praat ook over je eigen verlies! Als ze er niet naar vraagt, begin er dan zelf over. Ook jij mag jouw gevoelens bij een vriendin kwijt, niet alleen zij. Wees vooral eerlijk. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden zeggen ze toch...pak de gelegenheid aan om eens duidelijk te zijn. Misschien heeft ze dat wel gewoon nodig omdat ze het zelf ook niet meer ziet. Een ander perspectief kan heel verhelderend zijn. Succes!
Bedankt voor je reactie. Ik zit er echt even mee. De tweeling heeft hier heel vaak gelogeerd. Dat ging op zich redelijk goed op het constant elkaar verlinken na. Ik stuur ze dan gewoon weer naar boven om het zelf op te laten lossen. Dat is tot nu toe nooit geen probleem. Alleen is het voor mij nu te zwaar om ze hier alledrie te hebben. Ik heb best een zware tijd nu. Ik kan het mij dus ook voorstellen dat het voor haar ook zwaar is. Alleen hetgeen waardoor het zwaar is wordt door haar gecreeerd. En dat ziet ze niet. Voor mijn gevoel is het een kwestie van accepteren dat ze niet met zijn 3-en spelen willen. Maar ze zit gewoon zo met zichzelf.........als dit door gaat dan gaat het echt niet goed en alleen maar slechter maar of ik de persoon ben waar ze naar luitseren gaat......... Toch besef ik mij nu dat ik het denk ik wel proberen moet, al is het alleen voor mijn dochter.........waarom moet zij haar vriendinnetje kwijtraken.....
Ik denk dat jouw vriendin het eigenlijk vooral heel goed probeert te doen en het "kindjes spelen met elkaar"TE goed wil laten verlopen. Als zij een burn-out heeft en depressieve trekken dan is het dagelijks leven met kids echt een gevecht hoor. Daarom wil ze veels te veel alles in goede banen leiden,wat natuurlijk niet lukt en escaleert het alsnog. Tenminste zo komt het op mij over. Maar als je weet dat het altijd hetzelfde liedje is,waarom laat je hun dochter dan niet bij jou logeren? Als ze haar eigen kids al niet aankan dan lijkt het me beter om er niet nog 1 bij te hebben.... En 3 is zowiezo al teveel hè. Ik denk dat ze op haar manier de controle wil blijven houden over haar kinderen en zich daarom zoveel met hun bemoeit. Als ze dat loslaat zal het voor haar gevoel helemaal een chaos worden. Ik zou haar niet veroordelen maar rustig een gesprek nmet haar aangaan.Zodat het voor beide partijen leuk blijft. Wie weet zit ze zelf hier heel erg mee en weet ze ook niet hoe ze dit gedrag moet veranderen.
deze is heel moeilijk poeh maar ik denk dat ik wel naar haar toe was gegaan en dit met haar zou bespreken wel zonder de kindjes als vriendin zijnde vind ik dat je eerlijk kunt en moet zijn in wat je ziet in de ander als dat niet kan zit het al ergens niet goed soms komen woorden hard aan maar is het wel de waarheid en de realiteit in hoe jij dingen ziet succes het is erg moeilijk
Hallo meiden, Tsjonge jonge, die stomme zwhormonen ook. Zit hier gewoon te janken whahaha. Waarom dat weet ik niet precies........ Ik weet niet wat te doen. Ze komt straks mijn dochter terugbrengen en ik weet dat ze het dan weer zal zeggen dat het echt niet ging. Ik weet gewoon echt even niet hoe te reageren. Als ik mijn mond houdt dan loop ik mijzelf voorbij. Echter ik wil haar niet kwetsen op een moment dat ze er al doorheen zit. Aan de ene kant denk ik, ik pak haar heel hard aan. Ik bedoel dan op een nette, vriendelijke manier maar eerlijk. Ik zeg tegen haar, meid je gaat nu zitten je krijgt thee, ik stuur de kids naar boven en wij gaan eens praten want het gaat niet lekker met je. Is dat wat? Vind dat alleen gewoon wel eng.
ik vind dat een hele goede zet hem op meid je kan dit anders loop je eigen dadelijk wel voorbij en dat zou ook niet fijn zijn natuurlijk
Ik denk dat dat helemaal niet zo'n gek idee is... Misschien vind ze dat wel heel fijn en heeft ze heel hard een goede vriendin nodig!
hoe moeilijk het ook zal zijn. Als ik in jou schoenen zou staan, zou ik er proberen wat van te zeggen tegen je vriendin als je daar bent en een zelfde situatie doet zich voor. Zoiets van 'het komt op mij over dat ze niet met zn 3-t jes willen spelen, wellicht kunnen ze ook apart van elkaar spelen? Je vriendin heeft het ook zwaar zoals je zelf beschrijft en zit midden in de situatie( de ruzies tussen de kids) en dan is het soms wel eens verhelderend als iemand anders je een tip aanrijkt dat je het ook op een andere manier kunt benaderen. Soms overzie je het zelf ook allemaal niet meer en kun je er niet meer van een afstand naar kijken. Wat vaak wel verhelderend werkt.
lastig hoor, wat ik ook weet uit ervaring van mijn moeder...die kon andermans verdriet/stress er ook niet bij hebben...ondanks dat ze ehct altijd voor iemand klaar zou staan...maar omdat ze zo met zichzelf ind e knoop zitten en de dagelijkse beslommeringen al voor ene hoog stressgehalte zorgen...doen ze even alsof andermans zorgen er niet zijn... dus ik denk niet dat het desinteresse is hoor...zij weet ookd at jij het moeilijk hebt, alleen ze kan het er niet bij hebben (denk ik).. mss kan je voorstellen nu 1 van de tweelign en volgende x de ander...zo kan zij ook genieten van 1 van de 2 alleen....mss helpt haar dat dan ook...en zal het bij haar ook rust geven, eventjes 1 kindje...
Zo zie ik het idd ook. Precies wat je zegt. Ze wil het allemaal zo goed doen maar het lukt niet. Ze smste mij net. Dat ze nu ef lekker in de zon zit. Ik heb gezegd dat ze er maar even van genieten moet en gevraagd of haar man vanmiddag thuis is omdat ik eigenlijk gewoon ef met haar praten wil omdat ik merk dat het niet lekker gaat met haar. Dat ze er doorheen zit en dat ik dat gewoon echt aan haar. Dat ik mij zorgen om haar maak.
En dat is waarom ik haar die kans geven wil. Het is geen disinteresse. Weet je, wij beiden hebben tegelijkertijd een enorm verlies meegemaakt. Zij haar vader, ik mijn dochter kwijtgeraakt. Een verlies dat eigenlijk niet goed samengaat met het hebben van kleine kinderen. Ja ik heb haar net gebeld. Ik heb haar gecommandeerd dat ze hierheen komt. Dat de kids buiten gaan spelen en ik mama op pauze zet. En dat zij zich hier eens even kan laten gaan. Ik heb ook gezegd dat ik geen nee accepteer. Ze moest heel erg huilen waarvan ze vindt dat het niet mag. Ik heb gezegd dat ze rustig moest rijden, kinderen maar even met rust moest laten achter op de achterbank en dat ook zij best mogen zien dat ze huilen moet. Ze komt dus zo. Spannend vind ik het maar ik ga haar toch echt proberen duidelijk te maken dat dit niet goed gaat. Ik ga ook niet meer toekijken. Dan vind ik mijzelf geen goede vriendin. Ik zeg niet dat ik haar redden kan, nee. Ik weet zeker dat ik dat niet kan maar idd ze heeft er niets aan als mensen hun mond altijd maar houden. Ik ga niet over haar opvoedstijl beginnen trouwens. Wel geeff ik aan dat ik merk dat ze het niet trekt. Ik ben idd van mening dat dat het gewoon is. Ze is geen slechte moeder maar een moeder die gevangen zit in de nederlandse hardheid van doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Dat werkt alleen niet altijd zo.
Zij zegt dat ook. Dan kan ik even rustig zijn met de ander maar dat lukt haar dus ook niet meer. Het is al te ver.
wat lief van je en goed zoals je het aangepakt hebt. Ik denk dat het veel voor haar zal doen en ben benieuwd hoe het gesprek verloopt.
nou dat heb je goed gedaan, feit dat ze in tranen uitbarst geeft ook aan dat ze dat ehct nodig had, iemand die haar echt wilt helpen...en haar begrijpt... tis ook verschrikkelijk, beide zo'n verlies...en dan idd met die kids erbij... en heel waarschijnlijk zijn haar opvoedkeuzes ook gevolg van haar hele gesteldheid...ik denk dat zij ook niet wilt schreeuwen of wilt bemoeiend steeds... ik dnekd at het alelen al fijn zal zijn zometeen dat je elkaar een dikke knuffel kan geven... komt vast wel goed...en met jullie kids moeten jullei gewoon even iets goeds oplossen...wnat ik dnekd at zij het jouw dochtertje ook niet wilt "aandoen" dat zij zegmaar de dupe wordt ofzo...wie weet de dag dat 1 van de 2ling bij jou komt, kan de ander naar oma..of ook bije en vriendinnetje...en heeft zij me-time ...succes!!!
Hallo meiden, Bedankt voor jullie reacties. Dat doet even goed. Ik zat er gewoon echt mee. Ze is hier geweest. Ik heb gezegd maak jij ef boterhammen voor de kids en ik praat ef met ze. Dat heb ik gedaan. Gezegd dat mama er even doorheen zit omdat ze haar papa zo mist en dat ze echt even netjes buiten moeten spelen. Geen verklik van elkaar en zelf dingen oplossen. Dat ging echt heel goed. Ze hebben echt netjes en lief gespeeld. Buiten boterhammetje gegeten en hun moeder met rust gelaten waardoor wij toch ef een uurtje hebben kunnen praten en zij even flink heeft kunnen uitjanken. Dat deed haar goed zei ze. We hebben het ook even over de kids gehad. Ik heb ook aangegeven dat ik persoonlijk vind dat, hoe moeilijk ook voor haar want ja je moederhart breekt, je wilt dat beide kids het leuk hebben en niet 1 erbij hangt, maar dat ik denk dat ze het voor zichzelf en de kids zo erg moeilijk maakt. Want ja haar dochter wil met mijn dochter spelen, broertje moet meespelen, dat veroorzaakt telkens ruzie en dat is voor niemand prettig. Ze begreep dat heel goed. Ik heb ook gezegd dat ze misschien beter zelf 50% van haar reactie zelf kan laten vallen zodat ze wat meer ademruimte krijgt. Ze heeft gezien dat het lukte want ik heb elke keer dat erdan toch een kind naar binnenkwam om te klikken gezegd dat ik dat niet wilde en dat ze het zelf moesten gaan oplossen, en dat deden ze ook echt. Weet je, het mens heeft het gewoon moeilijk. Echter juist door mijn eigen situatie snap ik haar heel goed. Ze zit heel erg met dingen en is zo hard voor zichzelf. Vind dat ze alles goed moet doen maar dat kan toch niet...... Nou ja meiden, ik hoop maar dat ze nu niet thuis gaat nadenken en denkt tjezus wat een betweter is zij eigenlijk haha. Nou ja bedankt iig. Ik zat erecht even mee. Ben dan toch erg blij met dit forum.