Ik heb het nu 2 keer mee moeten maken. 112 bellen voor mijn man, midden in de nacht. De eerste keer werd onze dochter (toen 1,5,) wakker, vond het allemaal reuze interessant en zat op bed naast haar vader. Was niks engs te zien natuurlijk. Er werd een hartfilmpje gemaakt. Mijn moeder is gekomen en ik ben uiteindelijk achter de ambulance aangereden. Mijn man moest overigens toen een week blijven. De keer erna is mijn man (voor hetzelfde) alleen met de ambulance meegegaan. En toen in het ziekenhuis alles goed bleek, met de taxi naar huis gekomen. Nu zijn we verhuisd en hebben we nog een kind. Ik ken mn buren van hallo en dag of een kort praatje. Maar stel nou het zal weer een keer mis zijn en een van ons moet met spoed mee. Waar klop ik aan voor hulp / opvang voor de kinderen. Logisch als je goed contact heb met 1 van de buren dat dat vanzelfsprekend is. Maar ik denk dat velen gewoon oppervlakkig contact hebben. Ik vind het nogal een stap om ergens midden in de nacht aan te moeten kloppen voor hulp in zo'n situatie.. (wellicht kinderen ook geschrokken of overstuur.. )
Wonen ouders of andere familie in de buurt waar je van op aan kunt?? In geval van nood zullen wij denk ik eerst onze buren bellen, onze babyfoon staat standaard bij hun. Ivm man en mijn werk die savonds soms half uurtje overlappen. Ze kunnen hem dan aanzetten en inprincipe verder slapen, onze kinderen ook. 2e optie is schoonouders, wonen paar honderd meter bij ons vandaan.
Ik zat laatst over precies hetzelfde te denken. Ik dacht stel dat er met een van ons iets is en midden in de nacht de ambu komt. Wij zijn net verhuist en ken mijn buren niet goed (ik weet wel dat mijn buurvrouw overal van wakker wordt dus dan kan ze net zo goed meteen ff oppassen haha). Mijn zus woont in de buurt en mijn ouders ook redelijk dus ik zou hun bellen. Maar ja het duurt altijd ff voordat iemand bij je is dus zolang zal de ambu niet wachten als het spoed is (hoop ik tenminste niet).
Ik vraag me trouwens ook af (als je mee gaat met de ambu omdat er bijv verder niemand in huis is) of zij je er dan aan herinneren dat je de voordeur op slot moet doen enz. Ik kan me voorstellen dat je daar niet aan denkt. Of dat ze vragen of je geen kids meer in huis hebt. Zou je zo maar kunnen vergeten op het moment supreme.
1 keer is onze zoon door een vriend van mijn man, die toevallig op bezoek was, naar mijn zusje gebracht. Die vriend had namelijk totaal geen verstand van kinderen en kon nog geen luier verschonen. Daarnaast is mijn dochter een keer met spoed opgevangen door de buren toen mijn zoon werd afgevoerd. Voordeel van 2 ambulances in de straat, iedereen kwam kijken wat er aan de hand was, en we kregen van alle kanten hulp aangeboden.
Midden in de nacht? Overdag denk ik dat hier ook wel hulp geboden wordt.. Hoop ik althans wel! Als ik bijv. met 1 van de kinderen mee zou moeten. Maar midden in de nacht slaapt toch vrijwel iedereen?
De eerste keer was rond 23u, dus s avonds laat, de 2e keer overdag. Maar ook de buren die ik niet zo goed ken, mogen van mij best midden in de nacht aanbellen om op hun kinderen te passen in een noodsituatie. Maar het ambulance personeel zal ook altijd helpen om wat te regelen.
Ik zou zonder twijfelen naar mijn buurvrouw gaan en anders naar haar moeder die een paar honderd meter verder woont. We hebben heel goed contact en staan altijd voor elkaar klaar om te helpen.
Wat naar dat het nu al 2x gebeurd is! Heeft je man een hartaandoening? In dat geval zou ik met in ieder geval 1 buur goed contact zoeken en meteen uitleggen waarom het zo belangrijk is. Dat je kinderen daar dan heen kunnen. Wij hebben goede contacten met de hele straat (hofje) eigenlijk. Weet zo wel 5 buren waarbij k mn kinderen achter zou kunnen laten. Als hier midden in de nacht buren op de stoep zouden staan voor een noodgeval dan zou ik dat geen probleem vinden en blij zijn dat ik iets kan doen voor ze. Daarnaast is het ook een blijk van vertrouwen als ze juist bij ons aankloppen, dat zie ik dan meteen als een compliment. Dus mocht je toevallig mijn buurvrouw zijn: welkom, ook midden in de nacht.
Ik heb ooit eens 112 moeten bellen voor mezelf. We woonden nog niet heel lang hier en dus ook nog geen mensen waar ik dit soort dingen aan kon vragen. De buren al helemaal niet! Hadden wel een gastouder, maar die nam de telefoon niet op. Manlief was weg en nam de telefoon ook niet op. Toen heb ik uit paniek de moeder van een schoolvriendje van m'n zoontje maar gebeld. Zij kwam toen gelijk naar ons toe om de kids op te vangen. Was niet midden id nacht, wel savonds. In geval van nood zou ik familie oid bellen, de kids meenemen naar het ziekenhuis en ze daar op laten halen. Zeker niet ideaal maar het gebeurd vaker.
3 buren die de eerste opvang kunnen doen, binnen 10 minuten kan mijn moeder er zijn, schoonzus met 3 minuten
De buren voor tijdelijke opvang tot familie/vrienden het overnemen. Ik heb zelfs bij gevaar mijn kind achtergelaten bij compleet vreemde mensen die goed aanvoelden op dat moment. Was een grote brand en acuut gevaar in klein hotel (geen personeel aanwezig, hoofdgebouw lag paar honderd meter verder ) dus mijn man begon te blussen, ik ben alle hotelkamers afgegaan en zoon stond bij een ouder echtpaar veilig buiten. Moet er wel bij zeggen dat zoon op dat moment rustig was en deze mensen ook gelijk zeiden: Wij letten wel op hem.
De buren. Zij hebben al vaker acuut opgepast toen we met één van de kinderen naar het ziekenhuis moesten.
Buren idd. Ook al zou ik mijn buren niet kennen, in nood help je elkaar gewoon. Ik zou uiteraard proberen om in de tussentijd familie te regelen, maar wij hebben 's nachts geluid van telefoons uitstaan. Dus ik denk niet eens dat wij op een noodoproep reageren...
Hier goed contact met de hele straat. Zijn wel meerdere buren waar ik aan kan kloppen. Schoonmoeder woont aan de overkant, die zou ik als eerste wakker maken.
Hier de buren (1 kant, andere kant gaan ze echt niet heen) of goede vrienden die heel dichtbij wonen. Ook ouders en schoonouders wonen binnen 10 min rijden van ons vandaan. Inmiddels zijn ze ook op leeftijd dat ze even alleen kunnen zijn. Hier 1x in de vroege ochtend gehad dat mijn man met de ambu opgehaald werd. Oudste was bijna 2 en ik was hoogzwanger van nr 2. Mijn schoonouders waren er eerder als de ambu.
Ik zou m'n (schoon)ouders bellen, mijn ex of mijn beste vriendin. En anders kan dochter mee en later worden opgehaald.
wij hebben ook niet zo heel goed contact met de buren maar we kunnen elkaar natuurlijk wel helpen bij dit soort dingen. We wonen in een wijk met jonge gezinnen. En iedereen heeft familie die niet in de buurt woont. Dus dan is het in mijn ogen niet meer dan logisch.
Als ik midden in de nacht met man naar het zh moest, zou ik mijn dochter van 16 wakker maken en inschakelen. En daarna zou ik mijn ouders bellen, zodat ze haar kunnen bijstaan.
Wij hebben het vaak meegemaakt met mijn moeder. Man heeft een keer de kinderen midden in de nacht naar s ouders gebracht, een keer dat ik meeging en hij niet, en een keer kinderen naar vrienden gebracht,die dan de kinderen smorgens naar schoonouders brachten. Als er iets met ons is, zou ik de buurvrouw wel in durven schakelen. Die kennen ze niet zo goed, maar is een hele vriendelijke vrouw, en anders zou ik ook nog wel de overbuurvrouw durven vragen. We hebben ook een keer de moeder van een vriendinnetje van dochter ingeschakeld, toen mijn moeder overleed en de hele schoonfamilie niet bereikbaar was. (Zondagochtend, iedereen zat in de kerk)