Ik heb getwijfeld of ik hier een topic over zal openen, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe anderen hiernaar kijken. Ik heb namelijk de laatste tijd een steeds onbevredigender gevoel bij ons gezinsleven. Ik heb het gevoel dat ik altijd alles moet opschuiven/opgeven t.b.v. anderen. Met name mijn man... Ik heb geen hobbies, vrijwel geen vrienden of sociaal leven. Mijn leven bestaat uit mijn werk en het huishouden. Soms kan ik 's avonds even een uurtje een boek lezen of lusteloos tv kijken, meer zit er niet in. Mijn man gaat minimaal 3-4x per week sporten, zit bij de vrijwillige brandweer, gaat 1-2x per maand uit eten met vrienden of collega's. Een paar keer per jaar gaat hij een dag motortoeren met vrienden en elk jaar 5 dagen wintersport. Het is altijd al zo geweest dat hij veel meer buiten de deur deed dan ik. Ik ben niet zo'n sprankelende persoonlijkheid, ben ook niet zo sportief en op de een of andere manier ben ik degene geweest die de afgelopen 12 jaar sinds we kinderen hebben, langzaamaan alles heeft stopgezet. We werken allebei vrij veel. Hij 4 dagen, ik 4-5 dagen en ik heb gewoon niet zoveel energie, dus ik ben 's avonds ook echt moe. Ik hou ook niet zo van sporten of zo, dus ik heb nooit tijd daarvoor 'geclaimd'. Dat is langzaam gegaan, maar inmiddels doe ik niets meer buiten de deur, behalve werken. Nu zit hij sinds kort bij de brandweer en moet daarvoor een opleiding gaan volgen. 1 dag per week, een jaar lang. Ik was al benieuwd hoe hij dat wil gaan doen, want dat wordt best lastig met zijn werk. De opleiding is niet op zijn vaste vrije dag helaas. Hij gaat dus waarschijnlijk zijn dag verschuiven, als dat lukt, maar dan zitten we met een opvangprobleem. En ja hoor, de blik is alweer op mij gericht. Of ik dan misschien voortaan standaard op 5 dagen kan gaan werken, want dan kan ik 1 middag per week vroeger weg, zodat ik op zijn vrije/studiedag de kinderen kan ophalen. Want we willen niet dat ze nog vaker naar de BSO moeten, aangezien ze het daar niet zo heel leuk vinden. Op zich zou ik dat kunnen doen, met mijn werk kan dat wel. Maar dat betekent dat ik echt helemaal nooit meer een moment voor mezelf heb. Ik probeer nu de woensdag vrij te houden (lukt niet altijd, maar ik probeer het), zodat ik 1 ochtendje rustig boodschappen en huishouden kan doen, even langs kan gaan bij een oude alleenstaande tante van me en, mijn favoriete moment van de week, helemaal alleen op de bank een kop cappuccino kan drinken tussendoor, maar dat zit er dan ook al niet meer in. Ik was hier al bang voor, dus ik was ook niet zo enthousiast dat hij bij de brandweer ging. Weer een avond per week weg om te trainen en deze opleiding dus. Maar het is echt zijn jongensdroom en het voelde zo slecht om dat tegen te houden. Maar uiteindelijk ben ik er dus de dupe van. En ik merk dat ik hier van binnen zo boos over ben. Ik heb al helemaal niks leuks, door mijn drukke baan en mijn weinige energie ben ik de paar vriendinnen die ik had langzamerhand kwijtgeraakt. De laatste keer dat ik iets leuks heb gedaan, zonder mijn gezin is ruim 1,5 jaar geleden, een middagje weg met mijn moeder en zusje. En nu moet ik dat ene ochtendje dat ik voor mezelf heb ook nog opgeven. Ok, maar voor een jaar, maar waarom moet ik altijd inleveren en krijgt hij al het leuks? Dit zit me heel hoog, en ik heb er nog niets van laten merken thuis. Ik ben heel bang dat ik volledig uitbarst als ik er iets over zeg en dat wil ik niet. Hij doet het niet eens expres. Hij heeft gewoon zoveel leuke dingen, en heeft helemaal niet door dat ik niets heb. Hij zegt me vaak dat ik ook eens weg moet gaan met vriendinnen, maar ik heb helemaal geen vriendinnen meer. En ik heb geen tijd, energie of mogelijkheden om nieuwe te vinden. Hij gunt het me best, maar hij ziet gewoon niet dat er niks meer over is voor mij. Stel ik me nou gruwelijk aan (ik hoop het, dan kan ik het misschien gewoon uit mijn hoofd zetten) of heb ik gelijk? En hoe los ik het dan op?
De sleutel ligt bij jezelf. En de communicatie met je man. Want je hebt nog niks laten merken, maar wat zou er gebeuren als je zegt: nee, ik ga mijn werk niet over 5 dagen verdelen, ik heb nu de woensdagochtend voor mezelf en dit wil ik graag zo houden? Zo en nu stop ik met mezelf advies geven, want het gaat hier precies zo. Ik vind het moeilijk om mijn ruimte op te eisen. Want ik cijfer mijzelf ook weg voor mijn gezin en man om zijn dromen te helpen najagen. Mijn ‘dingen’ voelen zo onbelangrijk. Met als gevolg dat ik me net zo voel als jij. Ik heb iemand nodig die mij de ruimte geeft, zoals ik hem de ruimte geef. Maar dat heb ik helaas niet, dus zal toch een manier moeten vinden om het zelf te gaan leren pakken. Moeilijk.
Ik denk dat je je helemaal niet aanstelt, het klinkt alsof hij idd veel meer tijd besteed aan zichzelf dan jij. Jij bent wel de enige die hier iets aan veranderen, bespreek het eens met je man. Gewoon open zo van ‘ik vind het super voor je dat je dit kunt gaan doen en ik gun het je ook maar het betekent dat ik geen tijd heb om iets te ondernemen voor mezelf/vrienden etc etc. Ik denk dat het voor jou heel goed en gezond zou zijn ook dingen zonder je gezin te doen. Als je niet van sporten houdt kan dat ook een leuke (creatieve?) cursus zijn? Misschien dat je daar ook weer leuke contacten maakt? Of de banden met oude vrienden aanhalen een optie?
Lastige kwestie, want de enige die er iets aan had kunnen doen, dat ben jij. Had kunnen doen schrijf ik, want inmiddels doet hij nu de opleiding en heb jij niet laten blijken dat je dit niet trekt... Dus je gaat vanavond met je man om tafel zitten, dan maar even niet sporten! Leg hem je gevoel uit, dat je het lastig vindt alle ballen hoog te houden en je niet weet hoe je de nieuwe routine vol moet houden. Leg uit dat jou enige ochtendje vrij, niet eens vrij is, want je doet boodschappen en het huishouden. Ik zeg tijd voor een agenda! Ga lekker naar yoga of desnoods ergens koffie drinken of lekker lezen in de bieb. Ga lekker voor jezelf zorgen en neem je ruimte, maar vooral ga het gesprek aan, gezinsleven doe je samen en praat!!!!!! met elkaar. Hij weet niet hoe jij je voelt en hij kan het ook niet ruiken...
Ik zou hier toch met je man over praten. Een vrijwillige baan aannemen waar ook een opleiding aan vast zit terwijl je drie kleine kinderen thuis hebt, is niet erg realistisch. Hij kan zijn jongensdroom toch gaan najagen als alle kinderen op de middelbare school zitten? Dan zijn ze zelfstandig en kunnen ze alleen thuis zijn een middagje. Kun je voor jezelf niet bedenken wat je leuk vindt om te gaan doen? Misschien iets van yogales (dan leer je ook hoe je je ontspanning wat meer kan vinden en krijg je misschien wat meer balans, tegelijkertijd leer je misschien weer nieuwe mensen kennen). Het is heel normaal hoor om ook aan jezelf te denken en jezelf wat rust en ontspanning te geven. Het is heel belangrijk zelfs! Zoals jij jouw leven beschrijft moet ik niet aan denken. Ik sport 4x per week en als ik wil afspreken met een vriendin dan overleg ik dat niet eens. Ik spreek misschien 1x per 2 a 3 maanden af met een vriendin. Dat is zo weinig dat ik overleg niet belangrijk vindt, m'n man moet dat maar accepteren (en doet dat ook, uiteraard check ik wel eerst onze agenda). Andersom kan mijn man ook altijd de deur uit als ik er ben (komt ook niet vaker voor dan 1x per 2 a 3 maanden) en sport hij ook 2x per week.
Ik zou inderdaad aangeven dat je tevreden bent over jouw werkdagen en het graag zo houdt. Het is een vraag en nee is ook een antwoord. Zijn vrije tijd is niet belangrijker dan de jouwe.
Waarom weet je man niet dat je geen vriendinnen meer hebt, dat je meer behoefte hebt aan tijd voor jezelf en dat je leuke dingen doet mist? Je stelt je absoluut niet aan, maar je moet het zelf oplossen door met hem hierover te praten. Als jij dit niet deelt, zal hij hier ook geen rekening mee kunnen houden. Dus inderdaad, ga vanavond rond de tafel zitten, vertel hem rustig dat je als je nu terug kijkt, je realiseert dat je de afgelopen jaren veel hebt ingeleverd en dat je dat erg mist. Kijk samen hoe je het op kan lossen, regel eventueel extra opvang als dat jou gelukkiger maakt. En misschien kan je een bepaalde periode 3 a 4 dagen werken, misschien heb je nog ouderschapsverlof staan? Dan kan je jezelf even bovenaan het lijstje zetten.
Ik denk eigenlijk dat je het zelf zo hebt laten gebeuren en je het dus ook zelf op moet lossen. Als jij een avond de deur uit wilt, dan plan je dat gewoon in en deel je je man mee wanneer je weg bent. Als jij niet je werktijden anders wil gaan indelen, dan zal hij (samen met jou, want je bent beide verantwoordelijk voor de kinderen) een ander plan moeten bedenken om de opvang rond te krijgen. Je doet het nu klinken alsof man jou terughoudt en jij daardoor geen sociaal leven meer hebt, maar dat heb toch echt zelf gedaan, door gewoon geen afspraken meer te maken. Er klinkt zelfs afgunst door in je OP dat hij een druk sociaal leven heeft en jij niet. Ik zou toch eens ernstig met hem om de tafel gaan zitten en aangeven wat je mist in je leven (zonder hem daar de schuld van te geven.) Mijn man gaat hier ook vaker dan ik de deur uit (sport, naar de film met vrienden, voetbal kijken bij vrienden, etc.). Maar dat is eigenlijk alleen maar handig, want als ik dan wat wil, gaat dat altijd voor . Dan sport hij maar een keer niet, bv. Ik zorg zelf ervoor dat ik genoeg aan mijn trekken kom, wat betreft op stap gaan of gewoon even tijd voor mezelf en dan is het ook helemaal niet erg dat mijn man meer de deur uitgaat. Edit: Wat ik ook doe, naast mijn sociale contacten, is helemaal alleen de deur uit. Dat varieert van naar de bioscoop gaan tot een weekendje weg en van alles daar tussenin. Het is zo heerlijk om dan op geen enkele manier rekening met een ander te hoeven houden én je bent ook niet afhankelijk van die sociale contacten.
Goede tips zijn al gegeven! Lief dat je hem niet in de weg wilt staan, maar je moet jezelf niet vergeten hoor. Dat begint bij de woensdag voor jezelf. En de avonden niets is prima, als je moe bent. Maar zorg wel dat je ergens naast je werk en kinderen energie uit haalt! Echt iets voor jezelf. Een leuke cursus, hobby, leer je gelijk misschien nieuwe vriendinnen kennen. Als je die behoefte voelt natuurlijk.
Ik herken een heel groot gedeelte van wat je schrijft. En het irritante in mijn situatie is dat alles qua huishouden en boodschappen op mijn schouders neer komt omdat hij meer weg is. Rete irritant dus, dubbel genaaid. Voor mijzelf ga ik een dag ouderschapsverlof opnemen, deels onder schooltijd als de jongste ook naar school gaat. Dit puur om me time terug te pakken. Vond hij ook niet het beste idee want dan was het een kostbare vrije ochtend. Doeiii ga jij maar minder werken om ze s middags op te vangen. Beetje voor jezelf zorgen hoor, er is niemand anders die het doet. Ik zou als ik jou was je kostbare vrije ochtend houden. En misschien wel dubbel genieten van het rustige kopje koffie.
Communiceren inderdaad. Hij weet waarschijnlijk niet eens dat jij je zo voelt en dus moet je het hem vertellen want anders denkt hij dat alles goed gaat. Als je het moeilijk vind dit te vertellen/bespreken, dan kun je ook je openingspost laten lezen en het er dan over hebben. Je kunt niet voor anderen zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt.
De vraag is natuurlijk of jij geen zin hebt om weer wat voor jezelf te gaan doen of geen tijd. Dat zijn verschillende dingen. Als jij wel wilt dan moet je daar tijd voor maken! Cursus, hobby, sport. Kan hij best een slotavond inleveren. En misschien wat minder werken zodat je meer energie hebt? En waarom heb je met zoveel werk can jullie beiden geen schoonmaakster thuis? Op die spaarzame vrije momenten wil je toch niet verhit het hele huis door? Scheelt echt enorm! En boodschappen laten bezorgen ook.
Herkenbaar hoor, wij hebben ook lang dit probleem gehad en het steekt nog weleens de kop op: mijn man leeft voor zijn sport en avondvergaderingen van zn werk... en dan moet hij weer naar het buitenland voor een congres.. en ik mag het allemaal oplossen. Je moet echt voor jezelf opkomen en je poot stijf houden. Jij hebt net zoveel recht op vrije tijd en leuke dingen! Maar weet je, als je niks doet in de avonden en niet sport, blijf je ook moe en energieloos. Je moet iets zoeken wat je energie geeft... en wat je ook een reden geeft om de deur uit te gaan. Zo kun je ook weer beginnen met sociale contacten opbouwen. Wat waren je hobbies voordat je kinderen had? Wat deed je toen graag? Kun je dat weer oppakken, of een variatie daar op? Fotografie, naaien, koken, een taal leren? 5 jaar geleden heb ik een sportmaatje gevonden via sportpartner.nl , er zijn meer van dat soort websites. Nu wandel ik een avond in de week met een paar buurvrouwen, beweging en sociale contacten tegelijk
Ik vind absoluut niet dat je je aanstelt. Ik denk alleen niet dat je man het bewust allemaal zo doet als ik je verhaal lees. Ik krijg de indruk dat hij de tijd die jij thuis bent voor lief neemt en denkt dat hij alles kan doen omdat jij er toch wel bent. Ik zou het zeker bespreken. Al heb je (nog) geen doel, plan 1 avond in de week voor jezelf in. Een avond waarop je man dus thuis moet blijven bij de kinderen. Wil je die avond weg kan dat, wil je niet ook prima dan maken jullie er een gezellige avond samen van. En besteed je kostbare vrije woensdag ochtend niet aan huishouden en boodschappen. Laat je boodschappen lekker bezorgen en is een schoonmaakster een optie? Dan heb je al een extra dagdeel voor jezelf om bij te tanken!
Ik zag laatst hier in de lokale facebookgroep zo een oproep voorbij komen. Iemand die meerdere vrouwen zocht om 1 of meerdere avonden per week mee te wandelen en kletsen. Kwamen super veel reacties op en er ontstonden spontaan meerdere groepjes voor meerdere avonden.
Ik denk dat je ook een stuk van het "niet sprankelend" zijn van jezelf bij hem legt. Je zegt zelf dat je ook niet dingen zou ondernemen als hij er wel meer zou zijn omdat dat niet in je zit. Dat deel kun je hem op zich niet kwalijk nemen. Hij heeft hobby's, sport en vrienden. Jij zou dat ook kunnen opbouwen als je dat zou willen, maar daar heb je de energie niet voor. Maar ik zou wel een lijn trekken bij het verschuiven van je werk. Dat zou ik dus inderdaad dan ook niet doen. Jij hebt dat nodig, en vraagt verder weinig. Dus dat is jouw ding en dat mag je best opeisen. Hij kan over een aantal jaren ook nog wel bij de brandweer, maar dit is wat jij nu nodig hebt. Ik zou zeggen ga een goed gesprek aan. Zeg wat het voor jou betekent en dat je het lastig vindt dat jij al dat soort dingen niet hebt. Wellicht kan hij je er zelfs bij helpen.
Je stelt je zeker niet aan, maar het is ook aan jou om te zorgen dat er verandering in komt. Je kunt een ander niet kwalijk nemen dat hij over een grens heen stapt die jij zelf nooit gesteld hebt. Neem zelf de regie over je vrije tijd terug! Huur een schoonmaakster in, haal het contact met je vriendinnen weer aan en ga dingen doen waar jij van oplaad. Maar ga vooral in gesprek met je man
Praat praat praat! Ik heb dat niet gedaan en ik ben ondertussen gescheiden. Ik heb 3 jaar gevochten om een plek te krijgen in de relatie. Om te voelen dat ik er toe deed. Uit eindelijk was het bij mij zo dat toen ik eindelijk begon met praten (na 3 jaar dus) dat het antwoord was "ik ga niet veranderen" zo vast zat hij in zijn patroon.
Laat je man dit verhaaltje lezen, wat je hier hebt geschreven. Misschien is het lastig om zo te vertellen, en om dan uit te kunnen praten. Dus soms is even iets op papier zetten en laten lezen makkelijker om je hele verhaal te doen. Alles staat hierin, zonder verwijten, gewoon je eerlijke gevoel. Dan kunnen jullie daarna samen een oplossing vinden. Zodat ook jij af en toe die cappucino kan drinken. Of even een paar uurtjes in de week voor jezelf kunt nemen! Jij mag er ook zijn. Als vrouw, en niet alleen als werknemer, huisvrouw en mama. Maar ook als @Luppy
Wat de andere meiden al zeiden: praat met hem (of laat hem dit lezen wat je schreef). Want je schrijft het wel op een goede manier, geeft de positieve punten van hem aan, geeft aan hoe jij je daarbij voelt. Als je je tekst een beetje aanpast kan je op die manier het gesprek openen, als je denkt dat gewoon je gevoelens mondeling uitleggen moeilijk is. Bij ons is de situatie soms anders - dan ben ik vaak weg of aan het werk en dan ga ik ervanuit dat het wel prima is, omdat hij niets zei. Nu hebben we geleerd meer te communiceren en dat is echt de sleutel tot een goede relatie. Mijn man is minder een prater dan ik dus vooral hij heeft dit moeten leren en bij echt 'moeilijke' onderwerpen deden we dit ook met brieven naar elkaar en daarna daarover praten. Zoek wat voor jullie werkt. Ik denk aan te voelen dat jij je man doodgraag ziet en gelukkig wil zien, maar omgekeerd ook; maar ik denk dat jij nu niet echt (100%) gelukkig bent.