Nou zoontje is 14 maanden flink ziek geweest afgelopen tijd en vorige week in het ziekenhuis geweest en getobd met hem. enorme buikgriep tegen uitdroging aan. nu is hij goed opgeknapt begint langzaam aan weer te eten, maar meneer wil alleen maar mama kan werkelijk mijn kont niet keren zonder hem, van de week heeft hij juist heel veel bij papa gezeten die was ook ziek, maar nu hij wil niet bij oma zitten begint gelijk te gillen en te krijsen gisteren was het zelf zo erg papa mocht hem niet boven brenegn man wat ging die te keer toen die hem op bed ging leggen mamamaamama gillend de trap op. en het vervelendste is nog het begint al zodra hij voor het eerst wakker wordt om kwart over 4 en dan gaat hij enorm hard gillen en krijsen nou pakken we hem erbij, meneer ligt nog even wat te soezen mama slaapt niet meer .. het vervelende is ik wordt er enorm onrustig van en heb er echt moeite mee! op het kdv speelt hij wel maar ook gillen om mama. kan iemand mij vertellen is dit een fase of wat is dit
Ik denk een combinatie van de ziekenhuisopname en leeftijd. Mijn dochter had het ook rond die leeftijd. Maar voor een kleintje is een opname heel ingrijpend, hij moet echt weer vertrouwen krijgen. Gaat vanzelf weer over denk ik, hij moet leren dat je altijd weer terugkomt. Bij mijn dochter gingen mijn vriend en ik afwisselend elke 10 minuten naar haar toe als ze huilde in bed.
ik denk ook dat het een combinatie is. een opname is voor een kleine erg ingrijpend en niet in een paar dagen tijd verwerkt. In het ziekenhuis zijn allemaal lieve maar wel vreemde mensen om hem heen en dan voelen ze toch het prettigste bij papa en/of mama. Geborgenheid is dan echt wat ze nodig hebben.
Hij is niet opgenomen hoor maar eerst een avond en deel van de nacht in het ziekenhuis en toen de volgende dag nog een kleine dag zeg maar, het is echt vreselijk hij heeft net 5 minuten bij oma gezeten dat ging maar ik moest plassen gillen hij wilde mee. ik schaam me dood voor de buren we zijn pas verhuisd en hij heeft geloof ik alleen nog maar liggen huilen en in de ochtend echt krijsen en niet stil te krijgen alleen bij mama willen terwijl mama er juist heel onrustig van wordt, vindt het vervelend het is niet dat ik het niet wil ofzo maar als hij blijft huilen en gillen wat die nooit heeft gedaan ga ik aan alles twijfelen en zeker aan mezelf vandaar dat ik dan zo onrustig wordt.
Met 14 maanden speelt een hele heftige fase van eenkennigheid en verlatingsangst. In combinatie met zijn ziekte en zkh-ervaring is het bij hem net iets heftiger denk ik. Hij voelt daarnaast ook aan dat jij er zenuwachtig van wordt. Dat huilen en drammen hoort er nu een beetje bij, probeer het te accepteren, en hem zoveel mogelijk bij je te houden. Het gaat echt over!! In die periode kon ik ook niet naar de wc, als ik de kamer uitliep zaten mijn kindjes bij de deur te huilen, net zolang totdat ik terugkwam. Na een paar weken was dat over. Nu zijn ze 20 maanden en wil mijn dochtertje sinds een paar dagen ook alleen bij/op mij slapen 's nachts. Ook vermoeiend, maar ze heeft het nodig, dus we leggen haar elke avond braaf in eigen bed, en midden in de nacht komt ze toch weer bij ons terecht.
ok dan had ik dat verkeerd begrepen maar hoe vervelend het ook is,om je buren moet je je niet druk maken. Je kleintje zit niet lekker in zijn vel nu en daar kun je zelf niets aan doen. Je geeft aan dat je er zelf onrustig van wordt? dat voelt je kindje ook!!! hou hem lekker dicht bij je en ga rustig ergens met hem zitten.... probeer er zelf rustig onder te blijven!! en ik weet het is makkelijk gezegd als gedaan.....
zou het kwaad kunnen om hem bij ons in bed te nemen hij wordt zo akelig vroeg wakker en gaat dan zo tekeer ik voel er weinig voor om vanaf een uur of 4 in de weer te zijn met hem. tot nog toe paketen we hem bij ons en probeerden of die eerst bij mijn man dara sliep die wel eens op zijn borst wilde slapen maar het is alleen maar mama, dus ik pak hem nu op mijn borst bij me en dan wordt die wat kalmer . inderdaad adi met toilet gaan wat een drama hij gaat enorm hard zitten huilen, wat is nou het beste ik denk dat ik wel mijn eiegn gevoel even opzij kan zetten maar het punt is ik twijfel wat goed is moet ik hem inderdaad extra bij me zetten of juist wel even wegzetten of iets. dit is waar ik onrsutig van wordt, in de avond wil ik zoiezo dat mijn man hem naar bed brengt dit was zijn moment van de dag met hem en dat wil ik graag zo houden ze zien elkaar verder doordeweeks bijna niet dit gun ik mijn man ook enorm, en als ze eenmaal boven zijn is het goed dan kan mijn man lekker met hem spelen en ravotten en op bed leggen. hopelijk heeft iemand wat tips voor me hoe te handelen be al blij dat jullie zeggen dat dit ook een fase is
Ik snap je onzekerheid, maar in deze fase is het echt juist goed om toe te geven aan de behoeften van je kindje. Waarom denk jij dat het slecht is om hem bij je te nemen? (ik bedoel het niet vervelend, maar wil erachterkomen waarom jij dit idee hebt). Het is echt niet zo dat je dreumes hierna ineens nooit meer alleen wil slapen of alleen wil spelen. Deze fases komen en gaan. De sprongetjes in het tweede jaar zijn wat dit betreft een stuk heftiger dan sprongetjes in het eerste jaar. Nu ontdekt jouw zoontje dat hij een apart persoontje is, een eigen karakter heeft, dat mama ook een apart persoon is dat ze hem ook kan verlaten als ze dat wil! (en het laatste is die grote verlatingsangst waar ze zo bang voor zijn). Ik vind deze dingen die in de hoofden van die kleintjes gebeuren heel heftig, en probeer dan ook zoveel mogelijk rust en zekerheid te bieden. Als hij eenmaal doorkrijgt dat jij ook terugkomt als je weggaat, dan wordt ie weer rustiger, en dan is deze fase ook over. En naar bed brengen. Ik weet niet of het voor je man leuk is als de kleine helemaal over de rooie gaat tijden hun momentje samen. Als hij perse wil dat jij erbij bent, kunnen jullie hem misschien samen naar bed brengen? Even tijdelijk, of dat jij meeloopt naar boven, en iets anders gaat doen, maar wel in gezichtsveld blijft van de kleine?
Ons jochie is altijd wel heel makkelijk geweest en dit is echt pas voor het eerst dat hij zo onrustig is veel huilt hij wilde nooit bij ons in bed dus ik ken het ook helemala niet van hem en ben/ was toch een beetje bang hij dan nooit meer in zijn eigen bed wil slapen. zit misschien ook tussen mijn oren. Ik probeer wel heel veel met hem te kroelen maar soms lukt dat even niet de box vindt hij ook niet fijn meer maar ik heb een open keueken en soms moet hij even als ik ana het koken ben of als de oven aan staat of ik naar de wc ben de hond loopt ook los. dan is het even gillen maar daarna gaat het wel verder mag hij altijd vrij rondkruipen en doen. als we ergens zijn nu of hij wil even kroelen doen we dat ook en ik neem hem vaakm mee als ik ga strijken boven bijvoorbeeld en mijn man is thuis dan neem ik hem toch even mee kan die boven even lekker spelen, verder probeer ik toch ook zoals van het weekend moest de hond eruit en ik wilde een route lopen dat de kinderwagen niet mee kon had haast zeg maar maar wilde hem toch even laten rennen, toen bleef het mannetje bij papa en dat ging best wel goed. dan zwaait die ook echt zeg maar en op het kdv is het ook goed alleen als ik terug kom en als hij wakker wordt huilt hij en roept om mama. het naar boven brengen gata op zich wel goed als hij mij niet meer ziet is het goed maar het is puur het moment dat die de kamer uitgaat. ik heb ook al geprobeerd mee te gaan naar boven maar dan wil die alleen maar op schoot terwijl als ik niet mee ga gaat die lekker spelen met papa, douchen doet die ook met papa en is er ook niets aan de hand. ik vindt dit wel een moeilijke fase hoor,
het is ook een moeilijke fase die je onzettend onzeker kan maken. maar je moet je eigen gevoel volgen!! je bent een goede moeder die voor haar kind alleen het beste wil. En is dit slapen in bed,prima toch. En laat je hem lekker zn gang gaan ook goed. Probeer je eigen gevoel te volgen en het valt zeker niet mee,mijn meisje zit er ook midden in
Meiden, er is goede hoop hoor, het gaat over! Als ze een paar dagen complete hongerstaking houden (14-mnd staking noem ik dat ), zit je op de hoogteput van die fase. Daarna kan het alleen maar beter gaan
Adi, ik knap altijd op van je berichten! Lees altijd zulke bemoedigende teksten van jou, net wanneer ik het nodig heb. Bedankt hiervoor.
hahaha adi inderdaad! goede hoop heb ik zowiezo, en ik heb nou eenmaal een meisje met een sterk eigen willetje
Ho adi ho ho ho hier hebben we enorme hongerstaking gehad maar deed dit wijten aan de buikgriep, hij heeft bijna een week niet gegeten hij wilde eerst 3 dagen niet eten toen niet drinken toen bijna uitgedroogd en toen na 2 dagen buikgriep nou 8 dagen bijna niets gegeten en gedronken waarvan 3 adgen echt ziek de overige vonden we enorm vreemd, maar zou het echt dat dit erbij hoort hij eet nu redelijk het begint weer??? kan dit ook verklaren dat hij geen melk meer wil. adi dit maakt me een stukje minder ongerust dat dit een beetje verband houdt met elkaar, hij ligt nu lekker te slapen gaan straks lekker wandelen
hahahah, ik heb deze wijsheid ook van deze forum hoor . Als ik het van mijn omgeving moest hebben zouden mijn kinderen met 14 maanden in houdgreep gedwongen worden om te eten door mijn moeder, want zo deed ze het bij ons ook. :I Marilouise, buikgriep is ook niet niks hoor, dan is het logisch dat ie minder/niet wil eten. Drinken is dan wel heel belanrgijk. Hier wilden ze rond 14 maanden een week lang gewoon hun mond niet open doen. Zelfs mijn zoontje, die normaal een enorme vreetzak is, at amper tot niks. Ook amper melk inderdaad. Daarna zijn ze ook structureel minder gaan eten (lees je wel vaker bij dreumessen) maar wel weer lekker en met smaak aan tafel zitten en wel voldoende binnen krijgen.
Haha houdgreep ik heb dat precies hetzelfde met mijn omgeving! Dus ben erg blij om hier tips en tricks te lezen van de ervaren mama's die het allemaal relax doen en houden. Marilouise ik herken alles wat je zegt, echt heel goed. Hier begint de tijd van "het zelluf willen doen" ooooh wat vermoeiend is dat zeg. Haha
het is bij vlagen zelf doen want na een halve hap vindt die het niet leuk meer en is het makkelijker als mama of papa het doet, ben wel blij te lezen dat het geen absurd gedrag is. de buikgriep heeft er flink ingehakt is bijna 2 kilo kwijtgeraakt was echt heel veel. drinken ging ook slecht inmiddels op advies ook een fles op een dag gaan geven weer hij was er juist helemaal vanaf maar voor de extra voeding en verder veel vol koken gisteren al zingend met hem gegeten eerst wilde hij niet toen ging ik zitten zingen met hem en at hij bijna zijn bord leeg, dan heb je toch honger lijkt me? gelukkig knapt hij op hopelijk deze fase ook weer vlot door