Ik weet eigenlijk niet of dit hier goed staat maar dan hoor ik het wel. Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb een broertje en die heeft nog geen jaar een vriendin. Alles is bij hun in sneltrein vaart gegaan. In nog geen jaar tijd is ze 3x zwanger geweest (1x ex en 2x broertje, waarvan 2 miskramen). En allemaal een ongelukje. 2 weken terug belde mijn broertje me ineens op om dit te vertellen. En ik ben zo boos, zo verdrietig. Nee ik vind het niet leuk en nee ik ben niet blij voor ze. Als ik ze zie doe ik normaal tegen ze maar ik zal er niet naar vragen en wil er niks van horen. Heel egoïstisch, ik weet het maar op het moment kan en wil ik het gewoon niet. Als het aan mij ligt wil ik er ook niks mee te maken hebben als die baby eenmaal geboren is. Het doet me gewoon ontzettend veel pijn. Wij willen het zo graag en lukt het niet en bij hun is het telkens een ongelukje.dat zeggen ze ook. 'Ach er zijn ergere dingen in BRT leven zegt m'n broertje dan', terwijl hij z'n katje weg gedaan heeft omdat hij er niet voor wilde zorgen en z'n vogels omdat hij ze niet meer leuk vindt). Daarnaast is er ook gewoon veel jaloezie. Ik wilde de volgende zijn in de familie die zwanger zou zijn en niet zij. Helaas vinden velen mij egoïstisch en snappen niet dat ik er zo over kan denken. Het is toch mijn broertje en ik krijg er toch een nichtje of neefje bij. Nu ik dit zit te typen rollen de tranen weer over mijn wangen. De mensen snappen mijn niet..ze snappen niet hoe een pijn dat doet om tot 2x toe te horen dat het een ongelukje is. Waarom hun wel en wij niet. Waarom is het leven zo oneerlijk. Er speelt veel meer om deze dame maar dat hou ik jullie bespaard. Ik weet niet wat ik hiermee wil, misschien toch wat begrip van jullie, die toch allemaal in hetzelfde schuitje zitten wat betreft het moeilijk zwanger worden.
Och lieve meid je bent helemaal noet egoistisch!! Ik voel me precies zoals jij!! Drie weken na mijn mk kwam mijn jongere zusje ook doodleuk vertellen dat ze een ongelukje hadden gehad en nu zwanger is. Ik weet het het doet zoveel pijn. Ik wil ook zo graag blij zijn maar ik kan het gewoon nog niet. We zijn nu een maand verder sinds dat nieuws en nu probeer ik het een beetje te accepteren. Leuk in een groot woord. Maar probeer het wel. Goed gesprek gehad met mijn zusje en mijn verhaal uitgelegd. Ook bij ons lukt het zwanger worden nog niet zo makkelijk.... Ik denk ook dat ze mij nu beter snapt. En we gaan er maar het beste van maken, ik ga mijn nichtje of neefje lekker verwennen!! (Zeg ik met al mijn moed) maar och wat doet het een pijn! Het leven is dan heel oneerlijk! Sterkte meid! Blijf niet boos.
Ik herken je gevoelens. Mijn broertje heeft vorig jaar een kleine gekregen met zijn nu inmiddels vrouw. Ze waren nog maar net bij elkaar en woonden nog geen maand samen of het was al raak. Volgens mij geen ongelukje maar toch....... Terwijl mijn man en ik al ongeveer 3,5 jaar bezig zijn. Wij hebben veel teleurstellingen te verduren gehad waaronder een miskraam na de tweede icsi. Ik was kwaad, jaloers en verdrietig tegelijk. Nu gaat het wel beter hoor, moet ik toegeven. Maar soms denk ik wel : waarom zij wel, en wij (nog)niet. Het is gewoon niet eerlijk......en deze gevoelens hebben veel meer mensen in de mmm.
Ik heb helaas in dezelfde soort situatie gezeten, het is echt klote... Laat de mensen om je heen maar praten, want zij kunnen zeggen wat ze willen, want ze zitten niet deze situatie. Geen waarde aan hechten. Helaas worden er heel veel baby's geboren bij mensen die er bijv. niet voor willen zorgen, geen geld hebben, verslaafd zijn of gewoon een verschrikkelijke persoonlijkheid hebben.. Probeer je te concentreren op de lieve mensen om je heen waar je wel steun aan hebt en die lief voor je zijn. Ga ook veel leuke uitstapjes doen voor afleiding, dat help vaak wel. Sterkte!
Misschien niet aan mij om te reageren, Maar ik begrijp jou heel goed! Oke het klinkt egoïstisch, maar dit is jou gevoel.. Het is ook oneerlijk! Ik hoop voor jullie dat jullie ook snel zwanger mogen zijn.
En weet je..ik ben jaloers maar niet op hun situatie. Ze wonen in een bovenwoning, zij studeert nog voor verpleegkundige, ze kunnen het amper rooien met z'n tweeën en ze hebben volgens mij geld nodig want zijn spullen aan het verkopen via facebook. Het kindje zal heus wel genoeg liefde van ze krijgen, daar twijfel ik niet aan. Maar wij hebben alles goed voor elkaar, een eengezinswoning met ruime tuin, een lekkere buffer op de bank,we werken allebei. En mocht hier een kindje komen, dan zullen we er meer bij stil staan dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden en een kindje te krijgen. Over het algemeen kan ik het prima van me afzetten maar nu heb ik weer zo'n dipmoment.
Jaloezie, is heel normaal. Ik moest ook elke dag huilen. Huilen om dat het zo makkelijk gaat bij anderen en bij mij toen niet. Ik sloot mezelf op van de buitenwereld. Ik kon niet meer naar feestjes, teveel zwangeren of mensen die éee baby hebben. Éen aankondiging, doet me pijn toen. Omdat er zo hard aankomt. Vooral bij mensen die kort verkering hebben. Ik heb zoveel voorbeelden te vertellen. Maar ik ken het gevoel. Het is een diepe dal, maar zorg dat je er zo boven op klimt en dan schijnt de zon.
Ik weet helaas ZO goed hoe je je voelt. Wij zijn al er lang bezig, en plots was mijn zus zwanger in ronde 1!!! ZO moeilijk en zo'n pijn deed dat! Vooral omdat ze constant zei; jij wacht op mij hoor, ik ben eerst! En toen het spiraaltje er nog geen twee weken uit was zei ze; Pff het duurt zo lang.. Waar op mijn antwoord was.. Je wacht pas twee weken! Waarop zij zei; Ja maar elke dag wachten duurt lang! Daar kom je zelf nog wel achter!:x OHHHH! Wat deed dat pijn, en zeker toen ze meteen zwanger was... Ik moet nu wel zeggen dat ik dol ben op mijn neefje... Ik wil hem heel veel zien, maar soms heb ik er in een keer moeite mee. En dan nog word mijn schoonbroertje vader. Had net 5 maanden met zijn vriendin. Hij enorme schulden, zij nog niet eens begonnen aan een opleiding en als ik eerlijk ben, zo dom als een varken (tsja, kan zij ook niets aan doen). Het ergste was nog dat ze eerst dachten dat ze zwanger waren omdat zij ineens gevoelige 'borsten had. Test gedaan en de ene gaf een vaag lijntje en de ander was negatief. Toen mijn vriend mij dit vertelde werd ik al niet goed. We zijn dus naar mijn schoonouders gegaan en hij heeft me de testen laten zien. Ze waren beide absoluut negatief! PFIEUW!!! Wat een opluchting en wat voelde ik mij ineens beter!!! Maar toch zat het me niet lekker en ik zei tegen mijn vriend let maar op, die is zo zwanger... Hoewel ze zeiden dat het anders een ongelukje geweest zou zijn omdat ze ineens een andere pil van de huisarts kreeg. Yeah right. En ja hoor, een paar weken daarna was ze zwanger. ''Ja nee dit was echt gewoon dom, ja echt dom nee echt een ongelukje'' Suuuuuure.. BAH!!! Ze wonen nu beide bij haar ouders in en haar ouders hebben zijn schulden afbetaald (uhm, zo'n 15.000 euro als het niet meer is). Maarja, die schulden houden waarschijnlijk niet op want hij stopt toch niet met zijn oplichtingspraktijken. En dan denk ik, jullie wel en wij niet? Wat hebben wij ooit verkeerd gedaan??? Hij licht mensen op, maakt overal schulden, is heel veel in aanraking geweest met de politie en volgens mij kan hij nog steeds opgepakt worden. Wij hebben alles voor elkaar, ik studeer bijna af.. mijn vriend heeft al heel lang een vaste baan en we hebben zat ruimte. Ik heb het bij mijn zus inmiddels geaccepteerd, mede omdat zij en haar vriend ook alles voor elkaar hadden. Of nou ja, ze hebben het wel erg krap door omstandigheden en toen ook al.. knap dat ze hun hoofd nog boven water houden maar goed. Wel een eigen huis en hij heeft een baan. Ze zijn iig heel verantwoordelijk! Maar van mijn schoonbroertje heb ik nog steeds niet geaccepteerd en zelfs mijn vriend ook niet. Hij kan het gewoon niet, ik ook niet. Hij is bijna jarig en viert zijn verjaardag dus bij haar ouders. Ik kan het echt niet opbrengen om daarheen te gaan, echt niet. Mijn vriend gaat ook niet, we verzinnen wel een smoes en hij krijgt zijn cadeautje wel een andere keer. Ik ga ook niet naar het ziekenhuis als zij moet bevallen.. Ik weet zelfs niet of ik op raamvisite ga.. heel gemeen en egoïstisch misschien maar ik kan het echt niet opbrengen. Ik kan je geen tips geven Ik hoop iig dat het ook bij jullie snel raak mag zijn!!!
Sita: het gekke is dat ik al d 3 neefjes hebt van 2 zussen end aar heb ik helemaal geen problemen mee gehad en ben dol op die schatten. Ik denk dat het komt door de situatie. Omdat het zowiezo een ongelukje is en hun er heel makkelijk over denken, zij heeft vanaf het begin af aan al graag zwanger willen worden en heeft m'n broertje gewoon gebruikt, daarnaast is zij zo slijmerig en likt de billen van m'n ouders. Zij kon al niet meer stuk en nu dus helemaal niet meer. Als mijn andere schoonzus zwanger zou zijn en mij dit komt vertellen kan ik dit beter accepteren denk ik..natuurlijk zal ik even verdrietig zijn maar dan kan ik ook blij voor ze zijn. Ik ga gewoon proberen het van me af te zetten en laat ze het maar lekker uitzoeken. Ik kan me beter richten op m'n eigen behandelingen.
Je bent geen egoïst, je bent menselijk, met verdriet en wanhoop. En het is oneerlijk, dat is waar. En het is moeilijk dus mogen we best een keer boos zijn, heel erg boos zijn. Ik gun niemand wat we zelf mee maken, maar ben toch jaloers op mensen die natuurlijk zwanger worden. Zij hebben geen idee, ook al leven ze mee. En al willen ze het begrijpen, het valt niet uit te leggen. Soms stuur ik mensen dit Tears and Hope - the infertility awareness project en hoop dat ik dan niks meer hoef te zeggen. (btw, filmpje is niet van mij, komt van internet, maar legt wel heel goed uit aan anderen hoe het is)
Weet je wat pas naar is. Een kindje krijgen waar je niet voor kan zorgen. Meerdere malen heb ik aan abortus en adoptie gedacht, om haar uiteindelijk gewoon zelf te 'houden'. Uren heb ik gehuild. Wat kon ik mijn kindje bieden?! Helemaal niks. Mn vriend wilde me niet meer, iedereen dacht dat ik expres zwanger geworden was. Ik vond mezelf zo waardeloos. (Nu gaat alles goed, we gaan zelfs voor een 2e, maar dat heeft hier niks mee te maken) Ik begrijp jou echt heel goed. Maar voor mensen bij wie het onverwacht komt, voelt het misschien wel net zo Ik wil je heel veel geluk voor de aankomende tijd wensen, en hoop dat je heel snel zwanger bent!
Annabel dat is vast ook heel moeilijk en je reactie is vast goed bedoeld, maar sorry dus dat ik 'm niet helemaal vind passen in dit topic. Maar dat is misschien mijn hormonale mening
Ik sluit me bij zuuske aan, je reactie is hier niet helemaal gepast. Het is niet zo dat we een ander proberen te vernederen, maar het gaat om de gevoelens die wij hebben wanneer iemand anders zwanger is geraakt, en daar zijn ook zwangerschappen bij die niet gepland zijn , of in een situatie die niet ideaal is om een kind te krijgen. Wij moeten heel veel doen en laten om misschien zwanger te kunnen worden. En als iemand dan zomaar zwanger raakt , doet veel pijn. Ik vind het heel dapper van je dat je geen abortus hebt gepleegd, en je ervoor gekozen hebt om voor je kind te zorgen, hoe moeilijk dat ook is geweest. Maar we hebben het op dit topic wel over mensen met vruchtbaarheidsproblemen die veel teleurstellingen te verduren hebben gehad, en veel verdriet hebben. Dus neem ons niet kwalijk dat we hier onze gevoelens delen.
Meis, je bent NIET egoistisch! Het is niet egoistisch om het oneenrlijk te vinden dat sommige mensen die er niet klaar voor zijn binnen no-time zwanger raken terwijl er mensen al jaren klaar voor zijn, goede ouders zullen zijn etc. waarbij het (nog) niet is gelukt. Dat gevoel kennen wij allemaal hier! Persoonlijk kan ik soms nog enigszins blij zijn voor mensen waar het snel voor is gelukt maar die er ook klaar voor zijn (stabiele, lange relatie etc.) maar niet altijd en bij mensen die er niet klaar voor zijn, of erger, waarbij het per ongeluk is gegaan en die ook geen goede ouders zullen zijn (sooms ken je mensen goed genoeg om dat te zien), kan ik echt niet blij zijn. Het benadrukt weer zo erg dat het leven niet eerlijk is en je beseft je weer al te goed wat voor problemen je hebt en dan voel je je weer extra "defect". Naja, zo voelt het voor mij dan. Voel je niet schuldig en zeg als het ter sprake komt, dat dit soort situaties een extra reminder zijn voor jou wat je mist en hoe kapot en een patient je je dan voelt. Misschien begrijpen ze het dan.
Dat lijkt me zeker naar Annabel, een kindje krijgen waar je niet voor kan zorgen. Maar er zijn genoeg maatregelen om te zorgen dat je niet voor zo'n keus komt te staan, dus niet zwanger raakt. En dat is dus ook een punt wat er bij mijn schoonzusje gebeurd is. Je kan mij niet wijs maken dat je binnen een jaar 3x per ongeluk zwanger bent geraakt. Als je zelf al weet dat de pil niet goed werkt, ga je opzoek naar een andere maatregel om niet zwanger te worden en gebruik desnoods nog een condoom. Zeg dan gewoon eerlijk dat je graag zwanger wilt worden. Maar goed, als dit zo geweest zou zijn was ik nog niet blij voor ze en was er aan mijn gevoel tegen over hun nog niks verandert.
Nou ja dan noemen ze me maar een egoïst. Mensen snappen echt niet wat het inhoud. Ik was ook als de dood dat mijn ex-zwager (hij wilde graag kinderen, mijn zus nog niet. Ze zijn nu uit elkaar omdat hij verliefd is geworden op mijn 10 jaar jongere nichtje. Hij woont nu een 7 maanden samen ofzo) met het nieuws zou komen dat ze zwanger zijn. Gelukkig is dat niet gebeurd maar ik zou daar echt helemaal niet blij mee zijn. Ik kan me ook ergeren aan verhalen van mensen die klagen omdat ze al in ronde 5 zitten. Ik reageer hier dan ook maar niet op maar ik kan me voorstellen als je dit soort verhalen in je eigen omgeving hebt, dat je dan ook gewoon niet blij bent. Kop op, ook jouw tijd komt vast wel rn laat ze maar praten.
Ook ik vind jouw reactie niet gepast hier. Je had waarschijnlijk ook kunnen voorkomen dat je toen zwanger raakten. Knap dat je het kindje hebt gehouden maar onze situaties zijn totaal anders dan die van jou. Zoiets kun je niet vergelijken. Hoe rot jij je toen ook voelde.. jij hoeft jezelf nooit af te vragen of jij ooit moeder word want dat ben je al. Ik vraag mezelf elke dag af of ik ooit moeder zal worden, of ik ooit dat geluk mag ervaren. Zoiets doet verschrikkelijk pijn en is niet te beschrijven. Sorry maar denk de volgende keer nog even goed na over waar je zo'n reactie neer zet...