Ik denk dat je in het verkeerde topic zit. Dit is geen discussietopic, maar wat doen de maatregelen mentaal met jou.
dit is geen discussie, dit is wat zo'n bericht met mij doet. Waarom is het leed van bepaalde mensen/kinderen meer waard dan dat van anderen. Als dit jou raakt dan kun je begrijpen wat dat mentaal met iemand doet. Het is een vervolg/onderschrijving van een eerdere post van mij hier. Waar andere mensen wel met respect op konden reageren.
Omdat psychische problemen nog steeds als minder belangrijk worden gezien. En ik denk ook dat mensen vinden dat medische zorg een recht is en geestelijke zorg een extra. Mooi als het kan maar als het niet kan dan moet je zelf iets regelen. Ik weet niet meer wie het zei maar iemand hier in het topic die zei dat je je kind dan maar zelf logopedie moet geven tijdens een lockdown. Imo zegt dat veel over hoe men dat soort zorg ziet. Namelijk als minder belangrijk.
exact! Dat laatste las ik gister ook, echt te bizar voor woorden. Ik heb wel eens de vergelijking gemaakt toen sommigen begonnen met: wacht maar tot jij naar adem ligt te happen op de ic. Tja, sorry, ik heb ook maanden naar adem moeten happen om uberhaupt verder te willen gaan, er was alleen geen plaats ergens voor mij. Maar dat was dan toch minder erg.
inderdaad. Een kind met een gebroken been moet (terecht) direct hulp krijgen. Je mag een kind niet laten lijden. Een kind met een angststoornis moet ook direct hulp krijgen, maar hij/zij moet op een wachtlijst. Waarom? Dat kind lijdt namelijk ook! Mja, dat zien we (als maatschappij) niet dus dat krijgt geen prioriteit. Ga maar wandelingen maken en praten met de buurman of zo. Dat zal vast wel helpen.
Weinig last van . Het lukt ons als gezin ook wel om hier soepel mee om te gaan. Mss hadden we ook gewoon wel meer aan ons hoofd het voorbije jaar dan het corona gebeuren en staan we er daardoor in op deze manier? We zijn altijd wel een beetje zo, nemen zoals het komt en het allerbeste van maken.
Wat is wel ontopic volgens jou dan? Waarom mag men niet met elkaar praten over wat de maatregelen met hen doen? Daar is juist dit topic voor volgens mij…
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er ook mentaal niet veel van merk.. Toen de scholen dicht waren vond ik het wel pittig omdat je dan ook constant de kinderen om je heen hebt en ze moet begeleiden.. maar echt last heb ik er uiteindelijk niet van gehad.. leverde hooguit wat meer klaagmomentjes op Maar wij hebben het geluk dat we niet thuiswerken, beide niet.. En de maatregelen zijn niet zodanig heftig nu voor ons persoonlijk dat we hier hinder van ondervinden…
Meer ontopic dan wat @KleineLai en ik doen kan niet. We geven exact aan waar de maatregelen ons zeer doen.
Eigenlijk best goed. Ik heb vooral de 1e lockdown met thuiswerken en ondertussen kinderen met thuisschool als zwaar ervaren. In de 2e lockdown liep thuisschool stukken beter, kinderen waren er aan gewend en vanuit school was de begeleiding ook beter. Wat ik de 2e lockdown juist lastiger vond was toen zij weer naar school gingen en ik nog wel thuis moest werken. Dat vond ik mentaal wel zwaar. Groot verantwoordelijkheidsgevoel, dus langer door gaan, werk en privé liepen veel te veel door elkaar (voor mij). En daar zie ik nu best tegenop dat we weer in zo'n situatie terecht kunnen komen.
Wat de maatregelen mentaal met mij doen? Vooral de in mijn ogen tegenstrijdige en onlogische maatregelen maken mij echt vreselijk boos en verdrietig tegelijk. En de leugens van Hugo en Rutte maken mij vreselijk pissig. Ik maak mij ook vreselijk veel zorgen in wat voor wereld mijn kinderen op moeten groeien. Waar hun ouders worden uitgesloten en gediscrimineerd en zij dus tegelijk ook. Echt zodra ik erover nadenk kookt mijn bloed.
Niet zoveel als dat het geval is voor bijv. @tuc of @KleineLai. Ik vind dat erg verdrietig voor jullie om te lezen. Wij hebben het geluk dat we kinderen hebben zonder enige problematiek. Al merkten we tijdens de scholensluiting wel dat er ineens woede aanvallen en dat soort dingen bij onze kinderen gingen spelen en daarvan zaten wij al met onze handen in het haar. Kun je nagaan als je kinderen hebt die er echt onder lijden en waar je geen passende hulp voor kan vinden. Bij ons loste dat op toen ze weer naar school en sporten konden dus in dat opzicht hoop ik dat dat nooit meer gaat gebeuren. Ik zelf heb niet per direct veel last van de maatregelen als in dat het me extreem beperkt maar ik word er wel ongelukkig van om zoveel thuis te werken en dat alles wat ik doe gepland moet worden of dat alles steeds zo deprimerend en onzeker is en de wereld zo naar voelt. Waar leven we momenteel in? Zoveel problemen. Ik probeer maar lichtpuntjes dichtbij me te zoeken want als je er te lang over nadenkt allemaal word ik er een beetje ziek van.
Ik heb niet echt last van dingen… het enige wat me frustreerd is dat ik er best boos om kan worden… dus ja af en toe gefrustreerd en boos…. en iedereen die er echt last van heeft….. sterkte!❤️
Voor mij zelf hebben de maatregelen een positief effect gehad. De lat mocht even omlaag en het herstel van mijn psychische klachten ging daardoor in een positieve stroomversnelling. Het trekken van de werkgever aan mij kwam even op een lager pitje en vooral dát heeft mij erg goed gedaan. Ik voelde weer ruimte en dat heeft achteraf juist ook op het werkgebied heel veel goed gedaan. Voor de kinderen werd door het thuisonderwijs heel erg duidelijk dat het onderwijs voor hen niet passend was. Doordat we nu zo duidelijk zagen waar het knelde, hebben we stappen gezet en veranderingen kunnen doorvoeren, wat positief heeft uitgepakt. Wat ik wel heel erg mis is mijn ene vrije dag in de week met het huis alleen voor mezelf. Mijn man werkt al die tijd al thuis (in de woonkamer) en ik kan me er ontzettend aan storen als zijn toetsenbord weer eens de volle laag krijgt als iets niet helemaal naar wens verloopt op zijn werk, dit alles onder begeleiding van een hoop gezucht en gekreun... Hij vindt zelf thuiswerken wel fijn, hij was er al aan gewend omdat hij voor corona al deels deed en geen reistijd bevalt hem goed.
Ik merk dat sommige dingen met echt boos maken. Ben de maatregelen allemaal behoorlijk beu, net als zoveel mensen. En dan irriteert het me vreselijk als hier mensen de 11 nov op de markt staan te hossen, alsof corona voor hen niet bestaat. Echt denk even na met je bezopen hoofd.
Toen het net begon allemaal vorig jaar maart was ik vooral bang voor het virus. De kinderen moesten wennen aan dingen die opeens niet meer konden. Verdriet omdat ze niet meer naar de oudere mensen in onze omgeving mochten etc etc. Op een gegeven moment ging dat allemaal slijten. We wenden eraan. De eerste lockdown was het even wennen net schoolwerk maar voor de rest ging dat goed. Tweede lockdown geestelijk bijna aan onderdoor gegaan. Volle bak gastopvang en 3 eigen jonge kinderen met 2 ervan thuis onderwijs werd me bijna teveel. Ik hoop daarom dat er geen lockdown wbt scholen meer komt. En anders blijft de opvang dicht. Daar heb ik van geleerd. Inmiddels paar weken terug corona gehad en bijna 2 weken in quarantaine gezeten samen met de kinderen en ik heb daar stiekem van genoten. Tuurlijk elke dag wel een keer moeten mopperen, ruzietjes gesust en een druk energiek peutertje bezig gehouden. Maar de tijd samen vond ik geweldig. Wij zijn als gezin veel meer naar elkaar toegegroeid ipv elk weekend druk met allerlei dingen. We hebben veel meer tijd samen. Op dit gebied heett corona ook wat goeds gebracht.
Ik houd me trouwens in het echte leven, en hier, niet bezig met discussies. Ik heb geen twitter of instagram en op facebook verwijder ik mensen die teveel over corona zeuren. Gewoon om mezelf te beschermen. Ik kijk nauwelijks nieuws en kijk geen persconferenties. Wil mijn kop niet in het zand steken maarcik bepaal zelf welke informatie ik wil weten over corona en alle dingen erom heen. Ik wil graag genieten van mijn gezin en van de leuke dingen in het leven. Teveel negatieve lading doet geen mens goed is mijn mening.