Ik herken juist de grijze wolken totaal niet... Hier werd ik binnen 1 jaar moeder van 2 kids...eentje uit China en eentje uit mijn buik, in 11 maanden tijd!! Waarbij de oudste zich moest hechten (nog altijd mee bezig), waarin de oudste werd geopereerd voor de eerste keer (schisis graad 3 had in china nog geen operaties gehad), ik lag met 30 weken in het ziekenhuis met hoge vliesscheur en vroegtijdige weeen, kreeg platte bedrust.....met net een zoontje van 2,5 jaar thuis die net een papa en mama had gekregen , aan het hechten was, en ik was opeens weer weg.... ..en dan kom ik thuis met 38 weken en is er ook nog een baby broertje bij.. Hechtingen gingen ontsteken en ik kreeg flinke koorts. Ik heb heel wat afgezien......ik zat nachtvoedingen te geven als een zombie.. ....loodzwaar...maar ik genoot, en geniet, van elk moment van onze mannetjes.. Kan het niet omschrijven, ook al slaap ik gewoon al niet meer sinds ik in het ziekenhuis heb gelegen (oudste sliep voordat ik opgenomen was klokje ruim rond), ik geniet van ze. En ja ik mopper ook als het speentje voor de 20e keer uit zijn mondje is gevallen en hij er weer om vraagt (staat naast ons bed met t ledikantje)als hij dan 'gggggggrrrrrrrrr, mamamamama, aapaapaapapapaaaap'brabbelt met de grootste glimlach van oor tot oor, dan moet ik lachen en smelt van vertedering. Maar man oh man wat ben ik moe, de oudste slaapt ook slecht sinds mijn opname en daar zijn we ook elke nacht mee zoet. Ik ben gesloopt maar ik voel me intens gelukkig...snapt iemand me nog
Ja dit bedoel ik dus..... ik was kapot (en nog altijd want ik hen 2 nachtbrakers...pfff en dan werk ik nog 2 of 3 nachtdiensten in de zorg per week) maar als ik dan die lijfjes tegen me aan voel of dat lachje naar je..... ...zoiets moois heb ik nog nooit ervaren voordta ik kinderen had... Snap heel goed dat je als je een veel te vroeg geboren kindje hebt, of kindjes die erg ziek zijn, dat gelukzalige gevoel nog niet durft te hebben door alle angsten en onzekerheden, maar dan heb je een hele andere start. Toen ik de eerste nacht weer thuis was, wilde ik het flesje gaan maken (ik sliep in een eenpersoonsbed ivm erge BI omdat ik niet in ons eigen bed kon klimmen nog) en ik ging haast onderuit van de koorts en het onwel voelen....toen ik een paar min later met de baby op mijn schoot in de donker zat te voeden, kon ik maar 1 ding denken; mijn god kind wat hou ik van je..... Ik ervaar het dus wel als loodzwaar, en heb verzonnen dat ik wel slaap inhaal als ze de puberteit uit zijn, en ik af en toe van vermoeidheid niet meer weet wat ik doe...........ik ben echt gelukkig.. Haha hier heb ik zelf vaak geen kans om fatsoenlijk te eten, is het niet omdat de een naar school moet, is het wel omdat de andere te moe is en echt naar bed moet, het is ren-je-rot. Wat ik doe om bij te tanken is gewoon om met de kids mee naar bed te gaan. Niet leuk voor mijn man, maar gewoon noodzakelijk om weer de nachten door te komen, die vaker wel dan niet gebroken zijn.
ik heb een ander geloof die roze wolk bestaat niet! je bevalling kan voelen (bij mij, 36 uur) alsof je van vijf hoog naar beneden donderd, met je benen wijd beland en er een vracht wagen in je geparkeerd word) ze is met de vaccum in 1 pers wee gehaald omdat het niet goed met ter ging, ik kon de eerste week niet lopen. mijn tip; zij is jou nodig. Focus wat meer de aandacht op jezelf. Wat ga je eten, wanneer ga je douchen, wat doe je aanzelf verzorging, lees een boek, ruim op, breng de boel weer op regel. en je zult zien dat je meer energie en overzicht krijgt.
Wat is er roze aan doodmoe zijn, moeten plassen met een kannetje lauw water tegen de pijn, niet goed kunnen zitten, knallende lekkende borsten en nauwelijks slapen? Dat hele rozewolkengedoe is aangepraat reclamegedoe. Ik ken maar heel heel weinig vrouwen die hun hele kraamtijd euforisch op een roze wolk hebben gezeten. Moeder worden is het mooiste dat er is, maar het kan verrekte pijnlijk en vermoeiend zijn!
Helemaal met je eens, ondanks dat ik net zwanger ben vd 1e. Volgens mij is dat zogenaamde "genieten" en roze wolk-gedoe meer voor de mensen om je heen, opa's oma's, broers, zussen, etc. Die hebben de lusten en niet de lasten Ik merk het nu al, voel me niet al te fit door de hormonen die door mn lijf gieren, maar als je dat zegt dan kijken mensen je raar aan, alsof ik altijd maar blij moet zijn met hoe ik me voel! "Geniet van je zwangerschap" roepen ze ook alsmaar, tuurlijk geniet ik van het idee dat ik een kleintje in me draag, dat is iets wonderlijks, en niet vanzelfsprekend voor veel andere mensen, maar sorry, het is niet altijd genieten hoor als je hele dagelijkse leven wordt beinvloed door die r*thormonen en je jezelf al weken kwijt bent!
Precies mijn gedachten!! Je hoort er van te voren echt niemand over. Ik voelde me ook echt mega schuldig, dat ik het zo zwaar vind en dat het me zo tegen valt! Maar het helpt idd wel echt om te weten dat ik niet de enige ben!