tuurlijk moet er een indicatie gedaan worden... maar wij starten zorg op in het weekend als iemand bv uit het ziekenhuis komt. Dan hoeven wij echt niet te zeggen, sorry u heeft geen indicatie... dan starten wij de zorg op en dienen mandag een indicatie aanvraag in. De vader van Bri is een ernstig huntingtonpatient... met zowel lichamelijke als psychische problemen....hij kan bijna niks meer zelf.... familie komt met noodvraag bij de huisarts.... dan lijkt mij stap 1 van die ha dat hij zoiets gaat regelen....dan wordt de familie ook ontlast.... Nu is de zus uit huis, de vader is alleen, heeft zo te lezen weinig ziekteinzicht en er is geen enkele hulp . Dan is het logisch dat je je zorgen maakt....
Nee, je hebt het niet gemist, ik heb mijn vader inderdaad nog niet gesproken, daar zijn verschillende redenen voor. Ik ben zelf slechthorend en kan hem telefonisch (en in het echt ook bijna niet) totaal niet volgen. Hij is zo onverstaanbaar, dat ik continue moet zeggen: wat zeg je? Herhaal het eens? wat voor hem frustrerend werkt, zodat hij boos uitroept dat ik steeds dover wordt Terwijl hij gewoon steeds slechter praat. Mijn tante vangt er af en toe nog een woord tussenuit, zodat ze weet waar het over gaat, maar dit lukt mij echt niet. Daar komt dan nog bij dat ik het ook gewoon allemaal nu heel moeilijk vind, ik weet niet wat voor houding ik moet aannemen: ben ik boos, ben ik verdrietig, ik weet het wat dat betreft ook even niet, daar komt nog bij dat ik eigenlijk zelf momenteel ook niet geweldig in mijn vel sinds, sinds het overlijden van mijn kindje een paar maanden terug. Mijn vader is nogal een eigenwijze dominante man, dus als ik wat zou zeggen, is het allemaal niet zo en krijg ik een heleboel onverstaanbare boze woorden naar me toe geslingerd en daar zit ik gewoon totaal niet op te wachten, tegen mijn tante praat hij wat vriendelijker, daar neemt hij gewoon sneller wat van aan, dan van mijn zusje en mij, dan doe ik het liever op deze manier, proberen of er wat geregeld kan worden.
Eeuh, ik weet wel waar ik over praat hoor ik werk nu zo'n 14 jaar in de thuiszorg in de verzorging. Ik ken ook diverse mensen die in andere plaatsen in de thuiszorg werken. Er zijn geen wachtlijsten. En ik heb ook in mn vorige stukje gezegd dat ALS er wachtlijsten zijn of dat er niet geholpen kan worden, er andere organisaties zijn. Er is zelden 1 organisatie in een plaats aan het werk. In de huishoudelijke zorg duurt het wel lang. Maar in de verzorging?? Nee, dat niet. Daar kan je de dag dat je uit het ZH komt, al gdholpen worden. Wij worden vaak genoeg een uur van te voren gebeld dat iemand thuis komt en hulp nodig hebt. Zo snel kan het geregeld zijn. En dat heeft weinig met aanvraag van professional te maken. We worden regelmatig gebeld door de mensen zelf. Dat kan direct geregeld worden. Indicatie komt inderdaad dan achteraf. En waarom zou je thuiszorg uberhoupt zelf regelen? Dat kan de HA doen. En handen tekort? Hier niet hoor. Door alle bezuinigingen hebben we juist handen OVER en daar komen er binnenkort nog veel meer bij, als de verzorgingshuizen gaan sluiten.
Ik begrijp het. Wist je dat als mensen veel om iemand geven, ze vaak het hardste tegen deze mensen aanschoppen? Mijn vader doet dit ook, al hij is dan niet ziek. Thuis en op zijn werk heeft hij weinig te vertellen, en als ik hem dan aan de telefoon heb dan kan hij weleens boos worden op mij terwijl hij helemaal geen recht van spreken heeft. Ik snap dan dat het ook een frustratie bij hem vandaan is maar pikken doe ik het niet meer. Misschien doet jouw vader ook zoiets. Boos worden om zijn eigen onvermogen op jou. Ik denk dat je het beste kan proberen helemaal geen stelling te nemen, je hoeft niet boos, verdrietig of blij te zijn. Neutraal is ook goed. Probeer het van een afstand te bekijken. Je vader is zichzelf niet meer, en zo kun je hem dan ook niet meer benaderen. Wees een mens voor hem, maar ook voor jezelf. Maak jezelf niet gek om dingen waar je niet zoveel aan kunt doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel. Maar voor mij werkt dat wel om affentoe tegen mezelf te zeggen dat als ik ergens niets aan kan doen, het ook zonde van mijn stress is.
ja, misschien is het ook wel op die manier, en inderdaad, ik zou het naast me moeten neerleggen, ik heb zelf ook een gezin, maar ja, ooit maakte ik deel uit van zijn gezin. Ik vind het gewoon erg triest om hem zo achter te laten ook al is dit (voor zover dat nog kan) zijn eigen keuze,
Ja, dat naast je neerleggen is niet makkelijk en kun je ook alleen maar doen als je er klaar voor bent. Maar je boos maken, en je druk maken dat heeft allemaal gewoon geen zin. Je schiet er niets mee op, het enige wat je ermee bereikt is dat je zelf niet lekker in je vel gaat zitten. En je hoeft hem natuurlijk niet zo achter te laten, je kunt best wat voor hem doen, maar je mentaal druk maken heeft zo weinig nut. Misschien een zware opgave, maar zou het een idee zijn om een keer een kop koffie te gaan drinken bij je vader? Klets over het weer, en heb het verder nergens over. Ookal zou hij misschien lelijk doen, dat is waarschijnlijk uit zijn eigen onvermogen, diep van binnen zou hij het denk ik wel heel erg waarderen. Hoe raar hij ook doet of heeft gedaan, het blijft een mens. Een hoopje mens, dat waarschijnlijk binnenkort aan zn laatste reis zal beginnen.
Dat doen we ook wel, twee weken geleden ben ik er nog geweest, en met de kerst, maar ja, hij woont 2,5 uur rijden hier vandaan, dus dat doe je ook niet heel regelmatig.
geeft niet, we gaan wel, maar ja, niet wekelijks en ook niet elke mnd, zeg elke 6-8 weken. En ja, dat is niet veel, maar goed, we hebben ook 3 kinderen, die moeten dus ook zo lang in de auto zitten, want hij vind het niet leuk als ik ze niet mee neem (wat ik ook best wel begrijp)
Ja dan is het ook niet makkelijk om 'even' langs te gaan nee. Is een kaartje schrijven een idee? Ik deed dat toen ik hoorde dat mijn moeder zo ziek werd. Ik stuurde toen steeds kaartjes, daar fleurde ze altijd weer even van op.
Misschien wel, ga ik eens over nadenken, al weet ik niet echt wat ik erop moet zetten. Misschien dat ik mijn dochter een mooie tekening laat maken en die opstuur, want dat doet ze af en toe en vind hij wel heel leuk. Tante belde vanavond, mijn vader pakt de telefoon niet op, wel heeft ze een paar keer ingesproken, we gaan er vooralsnog vanuit dat hij lag te slapen of geen zin had op te pakken, toch vind ik het eng....
Kan me voorstellen... Woont er niemand in de buurt? Misschien prettig als iemand even langs kan gaan.. Ik wist ook niet wat ik moest schrijven.. Ik schreef niet hoe gaat t doei.. Maar ik schreef een quote, of een leuk kaartje, en dan schreef ik zoiets van ik zag dit vrolijke kaartje en toen dacht ik even aan jou ofzoiets.. Of zoonlief inderdaad een tekening erin laten maken.. Laat je kids ze schrijven, die hebben altijd hele leuke stof. (Oma, ik was vandaag naar school en ik heb een steen gevonden!) maakt ook niet uit wat erin staat..
Nee, want we gaan er echt vanuit dat hij geen zin heeft (af en toe doet hij dat) We gaan er van uit dat hij morgen wel belt. Ja, ik laat mijn dochter wel een mooie tekening maken, meestal heeft ze een heel verhaal bij de tekening, dat zet ik er dan bij met veel liefs (onze namen) Dan weet hij in elk geval dat we aan hem denken.
waar woont je vader mssch kan ik eens langs gaan als hij in de buurt woont heb tig jaar in de verzorging gewerkt. sterkte ermee.
Dat vind ik wel een heel lief aanbod van je Hij laat je er alleen niet in denk ik. Het is zondag en tot nu toe hebben we nog niets van hem gehoord, even tot eind van de middag wachten.
Nee, dan bel ik hem vanavond, neemt hij niet op, ga ik misschien de politie bellen, maar ik wacht even af, ik verwacht dat hij gewoon geen zin heeft op te pakken. Dat heeft hij zo nu en dan, maar dan belt hij een dag later wel op, nu zijn we al 2 dagen verder.
En je zus? Heeft die ook niets meer gehoor? Is die ook niet in staat even langs te gaan? Ik hoop dat alles oké is.....
Ja, hij heeft vrijdag een mailtje naar haar gestuurd, maar noch mijn tante, noch ik heeft nog iets van haar gehoord, en ik ga niet steeds achter haar aanbellen.