Wat als je nou alles hebt geprobeerd om zwanger te raken en desondanks lukt het toch niet. Wat doe je dan...? Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier op het forum die hier wel eens over nadenken of met man/vriend over gesproken hebben. Wij zijn zelf met 2e ICSI bezig en zijn nog vol goede moed hoor... daar niet van... maar ja je denkt toch wel eens "Wat als....". Uiteraard gaan wij ook tot het gaatje en zullen we er alles aan doen om een klein beebje op de wereld te zetten, maar we zijn ook wel realistisch. De kans dat het nooit lukt is aanwezig. Daarom hebben wij ons vorig jaar ook laten registreren voor adoptie. Ik wil niet zeggen dat we gelijk over gaan op adoptie als ICSI niet lukt, er zijn natuurlijk nog meer opties. Maar ik ben wel benieuwd hoe jullie erover denken en welke opties je voor ogen houdt.
Hoi Linda, Ook wij denken hier zeker over na. Uit zelfbescherming ga ik er soms zelfs stiekem een beetje vanuit dat het helemaal niet gaat lukken, in de hoop dat...,mocht het zover komen het dan niet zo 'tegenvalt'. (gaat het toch wel doen, maar goed...). Mijn man en ik hebben het er al regelmatig over gehad. Wat te doen als........ Voordat we wisten dat het bij ons moeilijk zou worden hadden we het er wel eens over...wat als het nou niet mocht lukken....en zei mijn man... dan proberen we het toch met donorzaad... Maar nu blijkt dat het idd moeilijk wordt wil hij liever geen donorzaad, mocht het zover komen. Voor mijzelf is dit ook niet echt een optie... wil graag een kindje van ons samen en niet dmv zaad van iemand anders. Vind ik gewoon geen prettig idee. Weet wel dat je het samen doet, de zwangerschap en de opvoeding enzo.....maar ja, het is meer het idee. Over adoptie als alternatief hebben we het ook paar keer gehad... Heb eigenlijk zelf altijd gezegd van jongs af aan, dat ik graag een kindje van mijzelf zou willen en eentje adopteren. Er zijn al zoveel kinderen die het absoluut niet goed hebben en recht hebben opwel een goed leven. Maar mijn man weet nog niet goed of hij dit wil of niet, ziet een beetje tegen de hele procedure op die zo lang duurt. Bent zo 3 jaar bezig. Nu dus eerst maar deze icsi behandelingen en hopen dat dit lukt. Maar ik sluit niet uit dat we sowieso eens een kindje zullen adopteren, ongeacht of we zelf kinderen zullen krijgen of niet. Gr. Marjolein
Jaaa... wat als het niet lukt? Er is idd geen garantie dat het gaat lukken. Dat weten wij ook en hebben we ook besproken.. Als het niet lukt? Dan lukt het niet en zullen we dit moeten accepteren. En we zullen altijd de hoop blijven hebben dat het spontaan missschien wel lukt, omdat er niets aan de hand is met ons.. Ik praat er misschien wel makkelijk over, maar het is eenmaal zo. Adoptie of een donor zit er voor ons niet in, dit wegens ons geloof.
Mijn eigen beleving, mocht het ondanks alles toch niet lukken, dan zou ik misschien kijken wat er voor opties zijn in de pleegzorg. Teleurstelling zal er uiteraard zijn en ik zal mijn toekomstbeeld moeten aanpassen, maar ik ben van nature een positief denkend mens en ik zal niet in een zware depressie zakken geloof ik. Het leven gaat zoals het gaat, ik neem het zoals het me gegeven word. Maar het blijft een rot gedachte en zelf ben ik er eigenlijk van overtuigd dat het bij ons wel gaat lukken (jaja struisvogel, pas 5 jaar bezighoor)
Enise, uit belangstelling, welk geloof is dat en wat zijn de bezwaren van adoptie? Vraag ik me gewoon af, ik ben niet zo bekend met religie.
Toen wij met de behandelingen bezig waren voor een eerste kindje, hebben wij er natuurlijk ook over nagedacht wat we wilden als het nooit zou lukken. Wij hebben toen alvast het BKA-nummer aangevraagd voor adoptie. Je staat al 1,5 tot 2 jaar op een algemene wachtlijst, voordat je uberhaupt naar voorlichtingsbijeenkomsten mag. Wij wilden graag adopteren, omdat we niet kinderloos door het leven wilden. Het was voor ons wel heel rustgevend dat er sowieso kinderen in ons leven zouden zijn, op welke manier dan ook. Uiteindelijk zijn we mbv ICSI zwanger geworden. Toen we 10 weken zwanger waren, kregen we de oproep voor de voorlichtingsbijeenkomsten (VIA). Dit hebben we toen een jaar uitgesteld, zwanger mag je overigens ook niet meedoen. Na de geboorte van onze meid hebben we het adoptie-traject stopgezet. Op zich hadden we best nog wel een kindje willen adopteren. Het is natuurlijk niet zo dat een "eigen" kind boven een adoptiekindje staat. Maar financieel gezien zit adoptie er niet meer voor ons in. Het zou al heel erg moeilijk geworden zijn om al het geld bijelkaar te krijgen, nu met een kindje erbij gaat dat helemaal niet meer lukken. Wel jammer.
Enise Ik ben ook wel heel benieuwd van welk geloof je niet mag adopteren? Daar heb ik eigenlijk ook nog nooit van gehoord. Ik kan me er iets bij voorstellen dat je geen vruchtbaarheidsbehandelingen mag doen of dat je tegen IVF/ICSI bent vanwege je geloof. Maar zo te zien zit je wel in de mm. Waarom mag dat dan wel en adoptie of een donor niet? Niet om je aan te vallen of om een discussie te starten, ik ben gewoon benieuwd...
Hoi Emmy en Jippie, Ik voel mij absoluut niet aangevallen hoor, jullie mogen mij altijd vragen stellen Wij geloven in de Islam en in de Islam is adoptie en het gebruik van donor verboden. Adoptie is best ingewikkeld en heeft verschillende redenen waarom het niet mag. Op de volgende site staat hier een artikel over welke uitgebreid beschrijft waarom het niet mag: http://www.moslima.nl/familie/adoptie.htm Hoop dat jullie de tijd nemen om dit te lezen Klopt, wij zitten in de MMM en zolang wij onze eigen sperma en eicellen gebruiken is het mogelijk om IUI/IVF/ICSI toe te passen. Overspel is verboden in de Islam, dus ook een donor. En of je nou een donor gebruikt of met een ander (dan je eigen man/vrouw) naar bed gaat, maakt niet uit. Dit is en blijft hetzelfde. Groetjes, Enise
Die vraag schiet dagelijks door mijn hoofd! Wij zijn inmiddels bezig met donorzaad en nog wil het niet lukken. Helaas heeft mijn vriend al aangegeven dat hij geen kindje wil adopteren. Ik ben het daar absoluut niet mee eens dus als het zover komt dan hebben we een serieus probleem. Ik kan me een leven zonder kinderen echt niet voorstellen. Ik zou dan heel ongelukkig zijn. Toevallig hadden we het er gisterenavond nog over. Toen grapten we nog "dan moeten we maar op een onbewoond eiland gaan wonen". Daar worden we tenminste niet met kinderen en dus het gemis ervan geconfronteerd.
Vind er wel iets inzitten... ik ben ook niet zo voor adoptie... ook omdat het kind een andere identiteit aanneemt maar ook omdat ik het niet goed vind dat kinderen uit een ander land geimporteerd worden. Alleen dat stuk over jezelf bedekken ten opzichte van het adoptiekindje vind ik behoorlijk sneu voor het kindje... zo wordt het kind dus buitengesloten... Er word vaak als argument gezegd dat er nog zo veel kindjes zijn die onze zorg nodig hebben dat het egoistisch is om een kindje zelf te verwekken... maar eigelijk is er een tekort aan adoptiekinderen... En voor degene die zeggen dat ik makkelijk praten heb met mijn zwangerschap... mijn man is geadopteerd. Daarom snap ik het wel heel goed als mensen hier voor kiezen.
Phoe Enise, Best pittige tekst zeg, ik heb het echt wel 5 keer opnieuw moeten lezen om er een beetje wijs uit te worden, nu snap ik waarom daar hele studies aan besteed worden. Ik blijf het toch een beetje moeilijk vinden om precies te vinden waar het nu staat dat het niet mag, en zou je dus bijvoorbeeld wel een pleegkind mogen hebben, gezien deze zin? Het kind neemt de identiteit aan van de adoptiefouders, alsof het zijn echte biologische ouders zijn Sorry Linda, wilde je topic niet kapen.
hier zit het ook vaak in mijn hoofd, maar probeer toch positief te denken dat het goed komt. ik heb ook geen idee hoe ver we zullen gaan. misschien gaan we juist een hele andere kant op, eigen zaak beginnen, naar het buitenland, verre reizen, ik weet het niet, we hebben het er eigenlijk nog nooit samen over gehad. adoptie weet ik eigenlijk ook nog niet, eerst dacht ik daar wel positief over, maar hoe langer we in de mmm zitten, hoe liever we alleen maar een eigen kind willen. moeilijk is dat inderdaad. emmy, ik zie dat jij uit roosendaal komt, ik ook namelijk. mss heb ik je daar al eerder over aangesproken hoor, zit al een lange tijd op dit forum, maar zag het nu ineens, wel toevallig...
Goed topic! Helaas ben ik er de afgelopen dat ook flink mee bezig. Maar het geeft me ook een goed gevoel: nadenken over de toekomst, zoeken naar doelen die je weer een beetje grip geven! Na de 1e mislukte ivf hebben wij geconcludeerd dat wanneer er geen kinderen in ons leven zullen komen, ons dit altijd verdriet zal geven, iets waar we nooit echt overheen zullen komen. Kinderen zijn voor erg belangrijk, ook nu, neefjes, nichtjes en kinderen van vrienden alleen zou je graag ook een bijdrage aan een kind willen geven. Dat is de reden dat wij serieus aan adoptie zitten te denken. Wel zijn we ons heel erg bewust dat het geen 'vervanging is van...'. Dat is een onderdeel in je leven wat je altijd mee zult dragen. Wij gaan ons nu na de 2e mislukte ivf inschrijven voor een BKA-nummer ivm de wachtlijst. Ondertussen gaan we nog wel door met 1 of 2 keer ivf. Met name mijn vriend heeft met adoptie nog een beetje een dubbel gevoel. Dit heeft met name met natuurlijk het rouwproces te maken dat je doormaakt indien je echt kinderloos wordt. We hebben voor onszelf gezegd, we hoeven het niet te doen maar dit is voor nu misschien even verstandig, we kunnen altijd weer uit het traject stappen. Ik ben wel geschrokken van de kosten en van het lange traject slaat me de schrik om het hart. Als ik alleen dan aan de toekomst denk, word ik vrolijk, over iets waar ik misschien wel zelf voor kan vechten en wat dan wel reslutaat heeft! Soms klinkt het alleen zo egoistisch vanuit jezelf gedacht ipv voor een kindje uit een ver land. Dat vind ik het moeilijke aan adoptie, we zullen hierin moeten groeien!
oja ik heb ook zitten lezen over draagmoederschap maar eigenlijk is dat voor ons geen oplossing volgens mij want ivf lukt wel alleen ik word niet zwanger. soms denk ik dat een eventuele overweging van donorzaad eenvoudiger is maar bij ons ligt het aan mij. is ook makkelijk gezegd misschien want mijn vriend zegt dat hij dat niet zou kunnen terwijl ik er best wel wat voor over zou hebben wanneer het kindje bijv. biologisch gezien alleen van hem zou zijn.
oja en nog even over kinderen uit een andere cultuur halen, daar ben ik het mee eens, denk ook dat het beter is om 'thuis' op te groeien alleen zie ik wel dat de kinderen die geadopteerd worden, wel kinderen zijn waar dan ook echt geen andere oplossing meer voor is dan buitenlandse adoptie-ouders.
Ik denk dat ik het als een bevrijding zou ervaren als we te horen zouden krijgen dat het nooit zal gaan lukken. Natuurlijk wil ik gewoon niks liever dan zwanger worden maar de laatste tijd ben ik veel bezig met de mogelijkheid dat het nooit zou lukken. Alleen... wanneer is het dan echt afgelopen? Ik vind het grijze gebied veel moeilijker dan zwart/wit: het kan niet, denk ik. Mochten wij geen kinderen kunnen krijgen dan ga ik het ook uit mijn hoofd zetten en gaan we waarschijnlijk ieder jaar een grote reis maken door een ver land. Ook heb ik een aantal paarden waar ik mee fok en daar zou ik dan meer in gaan investeren en dat uitbouwen.
Ik vind het fijn om te horen hoe iedereen hierin staat. Je denkt er natuurlijk toch wel aan regelmatig. Wij hebben nu zoiets van "nou als het niet lukt, dan willen wij een kindje uit een ander land een mooi leven bieden met veel liefde". Wij hebben net als Jippie wel het idee als het echt niet lukt dat we dan op een andere manier een kindje krijgen, het is een soort van geruststellende gedachte, dat het ooit allemaal goed komt. Wij hebben in december 2008 een BKA-nr aangevraagd, de wachtlijst is wel echt schrikbarend lang... 1,5 jaar tot de informatiebijeenkomsten, maar goed we zijn nu toch nog bezig met ICSI. Mochten we nou toch...nee ik zeg het verkeerd.... Wanneer we zwanger worden kunnen we altijd nog uit de procedure stappen.
Wij hebben nog wel een tijdje te gaan met de behandelingen, gaan nu beginnen aan de 3e IUI, maar ik vind het wel heel snel gaan en soms grijpt de angst me dan ook echt naar de keel: Wat als...het bij ons niet lukt? Als we nooit papa en mama worden? We willen beiden van jongs af aan al kinderen en liefst een elftal. Nooit gedacht dat het zoveel moeite zou kosten om er maar eentje op de wereld te zetten. Kinderloos blijven is voor mij nu geen optie, ik zou doodongelukkig zijn, en mijn hele leven er verdrietig om zijn denk ik. Wij hebben al wel informatiepakketten aangevraagd over adoptie en pleegzorg. Gewoon om een beetje in te lezen. Wij staan allebei wel open voor adoptie of pleegzorg. Verder zouden we dan gewoon maar andere plannen moeten gaan maken, inderdaad veel reizen, misschien een of meerdere paarden kopen, groter wonen, veel reizen......maar of dat de leegte van het geen moeder zijn op kan vullen? Ik hoop maar dat het ons gegeven mag zijn en dat ik ooit een kindje in mijn buik mag dragen en in mijn armen mag houden. Ik wil nu gewoon nog niet geloven dat er een kans is dat het niet gaat lukken.
herken je verhaal zora heel erg. de angst grijpt mij ook naar de keel. zal ik dan nooit ervaren hoe het is een kindje rond te zien lopen die op mij of mijn vriend lijkt? met een dikke buik rondlopen?