Ok. Hier een eerlijk en waarschijnlijk schokkend antwoord van mij. Zonder menopur en pregnyl krijg ik geen eisprong. Dus "het probleem" ligt bij mij. Inmiddels 2 keer zwanger geweest die uitliepen op een miskraam. Onze chromosomen worden nu bekeken en eind maart krijgen wij hierover uitslag. Als blijkt dat mijn man ernstige chromosoomafwijkingen heeft weet ik nu al dat ik zal overwegen hem te verlaten! Dit is een eerlijk en treurig antwoord, maar ik wil zoooo graag mijn eigen kind kunnen vasthouden. Het is heel krom, maar het is mijn waarheid.
dat is zeker heftig dds, en eerlijk gezegd ook wel schokkend maar dat zei je zelf al. kan me er ook niet in verplaatsen, mijn vriend is mijn alles, zonder hem zou ik niet willen leven, hij is de vader van mijn kinderen. ik verdoordeel je niet, de oersterke wens herken ik helemaal en iedereen neemt hierdoor weer andere beslissingen. heb er wel eens aan gedacht hoe het zou zijn als het aan hem ligt... zou donorzaad dan geen optie zijn?
Meiden wat een heftig onderwerp, en wat heeft iedereen zijn eigen ideeen (gelukkig) Wij hebben samen al besloten om als het niet lukt dat we dan geen pappa en mamma zullen worden. We willen echt een kindje van onszelf. En ik denk dat er naast het verdriet en gemis ook een heel mooi leven voor ons is zonder kinderen... Zal even schrijven waarom wij niet voor adoptie of wat dan ook zullen kiezen, let wel dit is ons idee, dus voel je niet aangevallen, zal ook nooit zeggen dan andere mensen dit ook moeten denken. Maar ik vind dat er in de samenleving nu iets gaande is van "alles wat ik wil krijg ik". Kunnen we zelf geen kinderen krijgen dan maar 1 die het moeilijk heeft uit een ander land. Ik zeg het nu heel plat en wil absoluut niemand voor het hoofd stoten! Maar zo voelt het voor ons. Als ik dan ook de hele procedure zie van adoptie dan word ik gewoon misselijk. Je moet zolang wachten, en je wordt helemaal doorgelicht en dan moet je ook nog met een smak geld over de brug komen. Het geeft mij echt het gevoel van een kind kopen. Ik vind het gewoon vreselijk. Mensen die een kind adopteren, doen dit, neem ik aan uit liefde. En elke idioot, lees de grootste criminelen krijgen kinderen. Waarom moet dat adoptie proces dan zo streng... En als ik dan spoorloos kijk breekt mijn hart, zoveel mensen die uiteindelijk toch iets missen in hun leven. Ach ik weet niet of ik de juiste kant op denk, het is en blijft een moeilijk onderwerp... Iig hoop ik dat wel allemaal niet zover komen, met heel mijn hart! En dat we uiteindelijk zelf mogen ervaren hoe het is om een kindje te krijgen... DDS@ wat een heftig verhaal zeg. Ik hoop echt dat je nooit voor die keuze komt te staan. Bij mij zelf zal het zover nooit komen. Maar ik kan je wel begrijpen en het lijkt me vreselijk als je die keuze moet maken, ik bid voor je dat je dat nooit hoeft te doen, Succes allemaal XX
Kan begrijpen dat je het sneu vindt, maar het zijn eenmaal de regels. Moslimvrouwen horen zich te bedekken bij mannen met wie ze kunnen trouwen. En omdat het adoptiekind geen eigen kind is, kan de vrouw ook met dat kind trouwen en automatisch is het voor de vrouw verplicht om in het bijzijn van het kind zichzelf te bedekken.
Hoi Emmy, Een reden waarom het niet mag is dus omdat de identiteit van het kind wordt veranderd. En ten tweede als het adoptiekind de puberteit ingaat dan wordt hij/zij niet Mahram (iemand met wie het huwelijk verboden is). Dus het meisje wordt voor de adoptievader niet Mahram en de jongen wordt voor de adoptiemoeder niet Mahram. En omdat het niet mahram is, moet de adoptiemoeder zich ook bedekken voor het kind. Want uiteindelijk is het kind niet je eigen kind, wat ook nooit zo zal zijn. Maar waar we wel voor kunnen kiezen is een kind financieel steun geven zodat hij/zij alsnog een goed leven kan krijgen. Maar dan gebeurd dit op afstand. Zou dit later wel heel graag willen doen als we geen kinderen kunnen krijgen. Of de vrouw kan borstvoeding geven aan een kind (onder de 2 jaar) waarmee een mahram relatie wordt gevormd, waardoor het je eigen kind wordt. Maar weet niet of ik 123 zoiets zou willen doen..
ik las laatst op een islamitische pagina dat ze al bezig zijn vrouwen hormonen te geven , zodat ze borstvoeding kunnen ontwikkelen. Als er borstvoeding word gegeven zijn ze niet meer niet mahram. Dan is er echt band als baby af aan lichamelijk met de moeder dmv van borstvoeding
ja vind ik ook idd. ik vind het mooi sterk van enise. Moet zeggen ik ben ook moslim, maar ben nog niet zo sterk als enise. Wij weten wel dat er echt iets mis is en er geen kindje zal komen van ons samen tenminste, dan zou er al een wonder van boven moeten komen. Maar toch stiekem heb je iedere maand een beetje hoop, kan het niet goed uitleggen.
hoe bedoel je, ik ben niet zo sterk? omdat je geen behandeling doet? niet kiezen voor een behandeling is ook heel sterk hoor! mag ik vragen waarom het bij jullie niet kan?
enise is heel sterk en zegt, ik wil geen adoptie en ik wil geen kid behandeling. Dit is zeker verboden, maar bij ons zit dit is dus wel zeker in de gedachte. Volgens het islamitisch geloof, verkies je dit leven dan boven het leven dat je in de hemel zult krijgen. Ik hoop dat ik hier niemand voor het hoofd mee stoot en als ik niet helemaal gelijk heb dat enise me ff meehelpt hihi Mijn man maakt geen zaadcellen aan, dus het is eigenlijk vrijwel onmogelijk. Maar we merken dat we eigenlijk niet zonder kinderen willen en kunnen blijven, zijn nu 3.5 jaar bezig, en hebben vorig jaar mei te horen gekregen na mijn man zijn tese operatie dat er echt niks gevonden is. Ik weet dus dat het niet van ons zal lukken, maar zal het net zoals bij lotje2 de kid of dergelijke lukken? als je nog vragen hebt linda vraag maar hoor
nu snap ik het hihi, dat praat makkelijker he. wel heel fijn dat de gevoelens van jou en je parter dezelfde kant uitgaan! dat merken wij ook en hebben precies zoals jij schrijft het gevoel dat een leven zonder kinderen, niet ons leven kan zijn. dat zal uiteindelijk ook het uitgangspunt zijn van waaruit wij verder gaan denken.
hihih ja dat is idd zo Moet wel zeggen dat mijn man het wel graag wil maar er NU nog niet klaar voor is, maar dat komt schijnbaar heel veel voor.
herkenbaar, ik heb wel eens gelezen dat voor mannen het verdriet van geen 'eigen' kinderen heel sterk is. mannen willen aan hun kinderen kunnen zien dat ze van hen zijn, een soort oergevoel. vrouwen hebben bijv. ook verdriet om het feit bijv. nooit zwanger te zijn. ik zal de titel van het boekje een opzoeken.
ik las dat je pco en endometriose hebt, hoe ga jij met dit alles om? lijkt me ook allemaal erg moeilijk ik hoop zo dat het medio mei raak is ; misschien brengt het goede weer wat goeds zegt mijn man altijd
grappig dat je het zegt, we hebben nu een poging in de herfst en winter gehad en zeggen nu ook, een volgende behandeling in het zonnetje! tja en mijn pco en endometriose, soms accepteer ik het nog niet.
Borstvoeding geven is idd een mooie oplossing, alleen maak je dat hele zwangerschap gebeuren niet mee En ineens moet je een kind borstvoeding geven, lijkt mij ook een grote stap.. Wij willen heel graag kinderen, maar kan er momenteel niet 'warm' naar kijken om zoiets later te doen als het niet lukt. Wij hebben ons in het begin af aan al zo ingesteld dat als het mag lukken we blij zullen zijn en anders kinderloos moeten accepteren.. maar natuurlijk weet je nooit wat er in de toekomst zal gebeuren. Ik ben nog jong en we zijn nog niet uitbehandeld En anders heb ik nog genoeg tijd om te wachten op een spontane zwangerschap, want gelukkig is er niks mis met ons en dat geeft ook hoop.. De gedachte 'kinderloos' is natuurlijk eng, wil er absoluut niet makkelijk over praten. Maar zo denken wij er eenmaal over