Sja ... goeie vraag ... en eentje die mijn zus mij laatst stelde. Eerlijk gezegd zijn wij eigenlijk al een jaar aan het voorbereiden op een mogelijk leven zonder kinderen. We hebben ook gezegd dat wanneer de ECD niet lukt, dat we dan stoppen, dus de kans dat we samen blijven is erg reëel. Ik weet het niet. Ik heb gezegd dat als ik geen kinderen zal kunnen krijgen, ik dan maar de beste suikertante (letterlijk, ik bak taarten als hobby ) ga zijn die de dames zich kunnen voorstellen (3 nichtjes en 1 onderweg). Maar of we verder wat anders gaan doen, daar hebben we totaal niet over nagedacht nog.
Ik en mijn man hebben het daar ook over gehad. En hebben gezegd het is of samen of niet. Hoe moeilijk het ook zal zijn zo zien we het in iedergeval nu. Je weet natuurlijk nooit zeker wat je doet als dat daadwerkelijk ter sprake komt. Maar ook ik zou dan een paard kopen. Altijd al een droom geweest! Maar onze kinderwens is groter.
Ik heb geen idee.. We zijn nu 1,5 jaar bezig en het schiet wel eens door mijn hoofd, wat als? Maar ik weet voor mezelf dat ik dan geen adoptie zou willen, of pleegzorg. We zullen dan met z'n 2en blijven en gaan reizen, andere dromen gaan zoeken en verwezenlijken.
Alhoewel wij echt nog maar net bezig zijn met het krijgen van kinderen, hebben we het al wel erover gehad 'wat als we er geen kunnen krijgen'. Mijn vriend is een stukje ouder dan mij en ik wil ook niet dat hij heel oud pas vader is. Wat dat betreft hebben we dus ook niet 'onbeperkt' de tijd. Mocht het via de natuurlijke weg niet lukken, dan staan we wel open voor bepaalde behandelingen, maar we zijn er wel uit dat we alleen kinderen willen met mijn eicellen en zijn spermacellen. Geen donors of adoptie dus. Al zouden we het wel als een gemis zien als we geen kinderen kunnen krijgen.
Zo denk ik er ook over! Als het eventuele kind/kinderen ouder zijn kun je je eigen dromen altijd nog in vervulling laten gaan, wel of geen kind, je eigen leven gaat tenslotte gewoon door. Alles opgeven als er een kind is lijkt me ook geen gezond voorbeeld. Het lijkt mij geweldig om mijn kind(eren) de liefde voor dieren door te geven, en wie weet, mss krijgen we wel een dochter die net zo'n paardengek als moeders is
Ik heb er nog nooit echt zo erg over nagedacht, ja vluchtig. Ik wil er ook niet over nadenken, want heb hoop. Ben ook nog niet zo lang bezig. Heb al een kinderwens sinds ik heel jong was, en het is echt mijn droom om mama te worden. Dus ik denk dat ik er echt kapot van zou zijn als we geen papa en mama zullen worden. Ik denk dat ik dan met mijn man ga emigreren naar amerika. (denken we nu ook wel eens over, maar zonder kinderen is dat wel een makkelijkere stap). En daar ons leven verder opbouwen. En dan misschien evt. nog wel eens adoptie. Maar het is inderdaad erg veel werk en gedoe, en ook financieel denk ik haast onhaalbaar.
Het lijkt me gewoon verschrikkelijk om te weten dat je nooit kinderen zal krijgen... Ik prijs me dan ook elke dag gelukkig dat wij 2x vrijwel direct zwanger zijn geraakt want het blijft gewoon een wonder! Maar als we geen kinderen zouden kunnen krijgen was ik wel voor adoptie gegaan en ik weet zeker dat mijn man daar ook voor open zou staan. Het is erg moeilijk om voor te stellen...we hebben wel een aantal mensen in onze kennissenkring die probleem hebben en dat gun je niemand.. Maar ik denk ook niet dat je je echt kan voorstellen hoe dat aanvoelt tenzij je zelf in die situatie zit...
Ik zit er nu middenin, na zoveel behandelingen, miskramen etc ziet het er naar uit dat wij kinderloos blijven en het gekke is, we hebben er een soort van vrede mee. We zijn moe van de behandelingen, het strijden, de emoties. We hebben nog 2 cryo's en dat is ook het laatste wat we doen. Daarna houdt het op. Wij gaan gewoon genieten van het leven, lekker reizen, veel uitstapjes maken en verbouwen. We zijn samen namelijk ook heel erg gelukkig en dat is en blijft toch de basis.
Ik heb dit topic al een paar keer gelezen , zo van zal ik wel niet regeren . Doe het toch maar wel. Wij zijn helaas kinderloos en zullen dat ook blijven. Na 14 jaar en 3 ics pogingen + 1 mk verder , moeten wij een weg vinden zonder kids . We willen ook verre reizen maken , net ons huisje op geknapt nu alleen de inrichting nog . Al het geld wat we voor een kleine hebben gespaard maken we op aan mooie kleren dagjes weg enz . net ook een heerlijke vakantie gehad flink geld uitgegeven aan huisje en ons zelf . Tja en hoe ga je er mee om veel huilen tranen laten lopen en genieten van elkaar dat is de basis samen lol maken .
Ik weet echt niet wat ik dan zou moeten. Ik ben afgekeurd voor studie en werk (80-100%), zo'n 2 jaar geleden. Dus dat valt al af. Vrijwilligerswerk mag ik ook niet. Dan houdt het voor mij dus ver op.. ik denk dat mijn leven echt weinig betekenis zou hebben. Ik wil niet voor adoptie gaan vanwege de lange moeilijke weg ernaartoe (en beoordeeld worden of we het uberhaupt wel MOGEN, door anderen)
Ik zal ook maar even reageren. Zoals Marnat al zei blijven wij voor 99% zeker kinderloos. In het begin dat je dat te horen krijgt stort je wereld in, maar die periode duurt op zich niet zo lang als je beide elkaar steunt. Je kan het idd bekijken als een rouwperiode. Nadat dat achter de rug is krijg je een periode waarbij je na gaat denken over hoe nu verder. Dat is voor iedereen verschillend. In ons geval is "hoe nu verder" gewoon: - Lekker doen en laten wat we willen - Och jee kost dat 1000 euro? Nou en! We hebben niemand die ons geld erft, dus opmaken die handel. - Huis kopen? Voorlopig nog niet tenzij de prijzen flink dalen. Er is toch niemand die het huis erft, dus ook niet perse nodig. (bovendien betalen we minder aan huur dan we aan hypotheek zouden betalen) Het is in ons geval dus lang leve de lol. Natuurlijk blijft het pijnlijk, maar je kan het wel flink verzachten door leuke dingen te doen. Op geld hoeven we niet meer te letten, want we hebben geen kinderen. Scheelt enorm in de kosten als je bedenkt wat schoolgeld, kleding, luiers,enz kost. Nu maken we dat gewoon op aan ons zelf
@ Marnat & Marnatman... Wat vreselijk om te moeten lezen. Weet ook gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen! Behalve heel veel sterkte en knuffel voor jullie! Wat een respect verdienen jullie zeg!
Dankje wel ook namens marnatman , iets zeggen hoeft ook niet een knuffel doet ons goed . we moeten door hoe moeilijk ook , maar we reden het samen erg goed , zoals marnatman al aan gaf .
Dit is een vraag waar ik echt heel veel aan denk. Heb altijd geroepen ik wil graag jong mama worden! Mn ma was 18, mn zusje was 18... en inmiddels ben ik 25. (in november 26) en ik mag nog niet zwanger worden. heb een lever vol adenomen (goedaardige tumoren , door de pil) en die zijn nog te groot..(de grootsten waren in 2010 ruim 7 cm, en nu in 2012 5 cm, dus ze slinken wel, en heb erg veel kleinere) als ik nu zwanger zou worden, zou ik het waarschijnlijk niet overleven.. en dit gevoel is echt verschrikkelijk dat wens je niemand toe.. wel hebben we 18 september een gesprek met een leverchirurg, die in Rotterdam bezig zijn met een studie gespecialiseerd in zwangerschap met lever tumoren! Erg spannend, en benieuwd wat we te horen krijgen! Een leven zonder kinderen zie ik niet zitten.. We hebben het er wel over gehad, dat als mijn lichaam het echt niet aankan, we waarschijnlijk overgaan op pleegzorg...
hier al eens eerder gereageerd...maar het gaat er steeds meer op lijken dat we kinderloos zullen blijven. 5 jaar mmm is uitputtend...de relatie lijdt eronder...het laatste restje hoop lijkt te vervliegen... Ik denk dat we eerst een mega depressie door zullen moeten en we later zullen kiezen voor pleegzorg. Nooit geen kindervoetjes door het huis lijkt me verschrikkelijk. Met pleegzorg kun je kinderen helpen na een moeilijke start toch wat van hun leven te maken. Lijkt me dankbaar, moeilijk maar ook heel dankbaar om te doen.
Ik ben ook aangeland op het punt dat ik kinderloos ga blijven. Ik heb twee IVF pogingen gehad en de derde is afgebroken met een escape IUI. Mijn cyclus is helemaal van slag (18 dagen). Ik heb besloten om niet meer voor de derde poging te gaan. Ik ben op. Ik weet niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen, dat was bij de laatste poging al heel moeilijk en ik wil weer leven. Nu heb ik veel verdriet en woede. Daar moet ik eerst doorheen. Maar ik weet wel wat daarna: Er komt een tweede hond bij, ik ga zorgen dat ik weer helemaal in shape kom, alle IVF kilo's eraf en ik ga mijn werk als gastouder uitbreiden. Als het weer goed gaat met me ga ik op cursus voor pleegzorg. Maar voor nu eerst verwerken. En dat is K&*^*T!!!
wij hebben daar uitgebreid over gehad de reden was ook omdat ik eerst helemaal nooit geen kinderen wilde dus wij hadden al heel veel plannen inmiddels is die wens er wel,maar zoals wij zijn zal onze wereld niet instorten,mss hard voor anderen maar ons leven was eigenlijk al kinderloos ingesteld dus als t nooit lukt gaan we verder met onze plannen doen we nu ook al,sparen voor reizen,weekendjes weg en vooral heel veel genieten met elkaar van elkaar en met onze vrienden