Nou ik merk dat de meningen verdeelt zijn. Sommige vinden het maar 5 maanden samen wonen een probleem, sommige de stoornis en sommige de leeftijd. Ik hou heel erg veel van mijn vriend, en hij heeft mij ook ten huwelijk gevraagd. Ik ben vanaf de eerste dag al elke dag met hem samengeweest. Hierdoor hebben we elkaar in een hele korte tijd, heel goed leren kennen, en ondekte we dat elkaars potje en dekseltje zijn. We hebben allebei leren omgaan met onze stoornis, en kunnen dit zonder medicijnen. Ik krijg nog wel wat hulp van buitenaf, maar dit gaat niet verder dan afentoe een gesprekje hoe het gaat. Mocht het toch niet helemaal lekker lopen, heb ik recht op hulp van buitenaf. We hebben danwel een stoornis, maar kunnen wel normaal functioneren in waar we goed in zijn. Mijn vriend is alround timmerman en ik ben huisvrouw. We kunnen makkelijk leven van 1 salaris, maar ik krijg evengoed een uitkering erbij. Hierdoor houden we dus geld over wat we aan het sparen zijn. Verder leven we in een volksbuurt waar veel 'van ons soort' mensen zijn. De meeste hebben ook allemaal kinderen en dat gaat eigenlijk heel goed. Dat geeft ons weer moed dat wij het ook kunnen. Ik denk dat het grootste probleem bij mijn moeder is dat wij nooit een goede band hebben gehad. Mijn moeder is juist vrij on voorspelbaar, terwijl je bij mij bijna kan uitrekenen wat mijn reactie zal zijn. Dat botst. Ze is misschien bang dat ik dat ook krijg met mijn kind?
Snap wel dat je moeder bezorgt is, maar het op die manier brengen kan natuurlijk niet. En denk dat je zelf heel goed in kunt schatten of dat het voor jullie mogelijk is of niet. Praat anders een keer met haar. misschien dat ze er inmiddels heel anders over denkt. Of brengt tussen neus en lippen door even ter spraken, en wacht haar reactie af. Wel verveleend als ze er echt zo over denkt. Maar laat je niet uit het veld slaan meid! Het gaat om jullie en niet over haar.
Je maakt uiteindelijk je eigen beslissing. Ik kan me voorstellen dat je graag wilt dat je moeder daar achter staat. Ik zou met haar een gesprek aangaan om erachter te komen waar precies haar angst ligt. Uiteindelijk beslissen jullie zelf natuurlijk. Mijn persoonlijke mening: wacht nog even. Ook al heb je elkaar helemaal gevonden, samenwonen is echt anders en 5 maanden is wel erg kort. Zie alle seizoenen met elkaar in jullie huisje en maak daarna de beslissing. Jullie hebben geen leeftijdsdruk achter je dus alle redenen om even rustig aan te doen. Welke keus je ook maakt: ga er 100% voor en veel geluk gewenst!
Ik zou naar je eigen gevoel luisteren, ik heb ook de hele tijd gewacht omdat anderen dat zeiden, en uiteindelijk ben ik bij iemand geweest en die heeft me gewoon overtuigd te doen wat ik zelf wil. Mijn man wilde het ook al langer en dus zijn we er nu voor gegaan. Ik weet dat het moment eraan komt om het te vertellen (ik ben bang voor de reactie van mijn vader, mijn moeder staat achter ons en die weet ook alles). Maar ja het is jullie keuze en of ze er nu blij mee zijn of niet, jullie willen het en jullie gaan ervoor zorgen, dus als je denkt dat jullie het aankunnen en er beiden achterstaan dan zou ik er zeker voor gaan!
Dit vind ik ook. Tegenwoordig bestaat er ook preconceptiezorg en zijn er kinderwensconsults, zoals in Utrecht: Advies vóór u zwanger wordt, krijgt u bij UVC Utrecht, verloskundige praktijk in het WKZ. Omdat erfelijkheid een factor speelt, is het gewoon belangrijk om extra informatie in te winnen. Een goede voorbereiding is essentieel. Stukje van de site:
Ik ga zeker hulp vragen van een arts enzo. Dan weet ik ook wat er eventueel mis kan gaan. Maar mijn vriend en ik willen het echt heel graag! Ik weet dat het misschien vroeg is na 5 maanden samen wonen, maar mocht er iets mis gaan heb ik niets te vrezen, het huis staat op mijn naam en alle inboedel is ook van mij. Niet dat ik er aan moet denken om mijn vriend te verliezen en gelukkig andersom ook niet En we willen volgend jaar graag trouwen als het kan. Maar ik ga ook nog een keer met me moeder praten. We willen het toch heel graag en ze kan der hand er niet voor houden zegmaar De hele familie is ook jong zwanger geraakt, behalve mijn moeder. (mijn oma van papa 23, mijn oma van mama 21, mijn mama 27, mijn vriends oma's 20, mijn vriends moeder 20) En mijn schoonmoeder heeft een kinderopvang dus alle spullen zijn aanwezig. We komen zoiezo niks te kort, maar er is dus ook genoeg. Ons kind zal het aan niks ontbreken.
Meid, als jullie graag een kindje willen ga er dan gewoon voor en laat je niet tegen houden door de een of ander! Het is jullie leven, jullie ding en niet die van een ander.
"Maar mijn vriend en ik willen het echt heel graag! Ik weet dat het misschien vroeg is na 5 maanden samen wonen, maar mocht er iets mis gaan heb ik niets te vrezen, het huis staat op mijn naam en alle inboedel is ook van mij." Ik denk dat anderen niet zozeer de financiele consequenties bedoelen van als het evt fout zou gaan. Materiele zaken zijn niet zo belangrijk, maar meer de emotionele consequenties voor het kind. Maar zo te horen willen jullie het allebei heel graag en zijn jullie nu in elk geval al gek op elkaar. En inderdaad de beslissing voor een kind is er een die jullie echt alleen maar met zijn tweeen kunnen maken!! En jullie zijn ook degene die vervolgens verantwoord met de keuze moeten omgaan En zo te horen hebben jullie deze keuze ook al gemaakt en hebben jullie er goed over nagedacht. Dus geniet ervan, van het zwanger worden van het samen zijn en hopelijk snel ook van het zwanger zijn
Zo te horen wil je heel graag! En als je toch al niet zo'n goede band met je moeder hebt zou ik me daar niet zo druk om maken. Kan me voorstellen dat je heel graag een beetje steun zou willen, maja. Begrijp alleen niet goed wat de reden is van je uitkering? Heb je enig idee hoe druk het is met een kindje? Het is een hele onderneming en als je nu geen baan zou kunnen nemen dan vraag ik me af of je wel een kind kan onderhouden/ vermaken etc. En dan ga ik van een heel gezond kindje af, maja ik had een huilbaby dus dat is zowiezo wel ff anders. Eigenlijk wil ik even eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk niet eerlijk vind dat jij eenuitkering krijgt en daarbij dus kan sparen terwijl er in Nederland heel veel mensen allebei een ( zware ) baan hebben en bijna niet kunnen rondkomen. Soms vind ik het zo oneerlijk... Maja misschien zit er wel een hele andere reden achter je uitkering.
Als jij en je vriend graag willen en er is enigzinds voldoende inkomen (wat bij jullie het geval is) en je hebt een eigen huis (wat jullie ook hebben), dan zou ik er gewoon voor gaan! Ik weet niet waar je woont. Maar in amster in het st lucas ziekenhuis heb je een zogenoemde pop poli. Dat is speciaal voor mensen met een psychische "aandoening" zoals dat van jou, die graag kinderen willen. Zij kunnen dan ondersteuning en informatie geven.
Zina heeft het syndroom van Asperger. Dat schrijft ze in haar eerste bericht. Ik verwacht dat ze een Wajong uitkering heeft. Dit is een uitkering voor jonggehandicapten die arbeidsongeschikt zijn verklaard. Overigens is dit geen vetpot, bij maximale arbeidsongeschiktheid krijgt ze slechts 75% van het minimumloon, daar kan ik niet eens mijn huur van betalen. Vind je nog steeds dat het niet eerlijk is?
Dankje babyproject voor je reactie, ik had niet beter kunnen reageren. Ik zou dolgraag normaal willen zijn, maar hoevaak ik het ook geprobeert heb ik faal altijd. Maar we kunnen het kind alles geven, want mijn schoonmoeder heeft dus een kinderopvang dus er zijn altijd extra spulletjes. Daarnaast sparen we wat we kunnen voor het kindje. En ik snap dat sommige mensen het oneerlijk vinden van mijn uitkering, maar je krijgt het ook echt niet zomaar! Ik kan werk en prive niet scheiden. Ik kan me dus wel helemaal op mijn huishouden en alles wat daarbij hoort storten, maar als ik er naast ga werken trek ik dat niet. Om het makkelijk uit te leggen heb ik bij alles wat ik mee maak langer verwerktijd in mijn hoofd nodig dan een ander. De duur hiervan hangt af van de situatie. Voorbeeld: Mijn lievelingspoes was overleden. Mijn ouders moesten zelfs huilen maar ik kon er niks mee. 3 dagen later besefte ik het pas. Toen moest ik wel huilen. Als ik dus een drukke dag heb op het werk verwerk ik dit meestal savonds. Maar het gebeurt vaker dat het ophoopt. Hierdoor krijg ik na 2 weken een heel vol hoofd en krijg ik daar lichamelijke gevolgen van. Ik wordt bijv. ziek. Als ik hier langer mee doorga dan 2 maanden raak ik overspannen. Als ik thuis ben, ben ik in mijn eigen omgeving zonder vreemde mensen en dat gaat stukken beter. Dat is dan weer echt het autistisch spectrum.
Zina Als ik jou verhalen zo lees,kom je me voor je leeftijd toch echt goed volwassen over! En dat je schoonmoeder een opvang heeft is denk k dubbel fijn,kan je haar om advies en raad vragen. En als je besluit te willen stoppen met de pil(ik neem voor t gemak aan dat je die gebruikt )dan kan t nog een poos duren voordat alles op gang komt, ik neem hierin mezelf als voorbeeld......wacht al 65 dagen op m'n eerste echte ongi na t stoppen met de pil.... Maar jij hebt miss niet net als ik 13 jaar de pil geslikt,dus kan een voordeel zijn! ik zou je wel aanraden advies in te winnen mbt erfelijkheid en evt over begeleiding bij opvoeding,misschien kan je nu ook weer s praten met je begeleider waarmee je dat af en toe deed, die kent jou langer en bekijkt het van een andere kant, en bij haar kan je vast ook je onzekerheden kwijt! Veel succes!! liefs miek
Onze dochter was een jaar met haar vriend en is lichamelijk gehandicapt (hart) en heeft dus een wajong. Ze werd (per ongeluk) zwanger maar zij en haar vriend besloten ervoor te gaan. Met zijn salaris erbij konden ze het goed redden. Mijn bezorgdheid (zie inlognaam) was meteen erg groot maar dat ging puur over de gezondheid van onze dochter. Ik zag hoe blij ze was en gun haar dat natuurlijk! Ze was net 10 weken zwanger toen haar 'vriend' ervandoor ging en toen bleek ze ook nog zwanger van een tweeling! Op medisch advies is het leven van een kindje afgebroken.... Nu is ze bijna op de helft van haar zwangerschap en moet alles alleen doen,zwak als ze nu al is. Er dreigt een huisuitzetting omdat ze een huur achterstand heeft. Uiteraard doen we als ouders wat we kunnen want terug naar ons is geen optie ivm de trappen. Geld voor babyspullen is er dus (nog) niet wat ook veel stress geeft. En dan toch........we zijn zo blij voor haar want het kindje is zo enorm gewenst! Wat ik wil (als moeder) is mijn dochter gelukkig zien en uiteraard dat ze zelf goed blijft. Haar wens is een kindje en het komt er hoe dan ook maar of het nou zo ideaal is......... Probeer dus nog wat te w88 en kijk hoe goed je relatie echt is! Het hoeft niet zo te lopen maar je kan in dikke problemen raken. Nederland laat vrouwtjes zoals mijn dochter barsten. Er zijn pas regelingen beschikbaar als de baby er echt is. Een kindje met een handicap/gebrek vraagt enorm veel van je,ook dat moet je wel even bedenken. Wens je veel wijsheid bij jullie keuze.
Ik vind eigenlijk niet dat ik een mening mag hebben hierover, maar heb er toch een. En weet niet of je er blijer van wordt, en of het goed overkomt ,hoop ik alleen maar....bedoel het goed iig. Ik was ook jong toen ik voor de eerste keer zwanger werd, helaas heeft dit niet zo mogen zijn en nu ik 24 ben en zwanger van de tweede wat gelukkig allemaal goed lijkt te gaan wil ik zeggen dat leeftijd er niet altijd toe doet. De ene van 20 is de andere met 35 niet eens. Ik denk dat je goed voor jezelf na moet denken (en dat kunnen wij niet voor jou) doet je moeder dit om je te pesten? Of doet ze dit omdat ze het beste voor je wilt en je wil behoeden voor dingen waar je mischien nog niet helemaal klaar voor bent? In je posts moet ik zeggen dat je het mooi verwoord, maar ik lees wel door de regels heen dat je nog erg jong van geest bent en krijg sterk het gevoel dat je zwangerschap een kindje, het huisje boompje beestje een beetje idealiseert. Zeker gezien je achtergrond, zou ik het allemaal wat rustiger aan doen, ik snap dat je een kindje wilt, dat wilde ik al toen ik 16 was. Dat is een onbeschrijfelijk gevoel waar je niks tegen kan doen. Waar je wel iets tegen kan doen is of je eraan toe geeft of niet. Ik zou nogmaals heel goed nadeken, je gaat trouwen volgend jaar...waarom ga je niet eerst lekker de voorbereidingen treffen voor het huwelijk, daarvoor sparen en zo langzaam groeien in het idee van een familie zijn en kindjes krijgen....en volgend jaar ben je ook nog jong en mischien ben je dan iets meer toe aan de situatie met een kindje. Doe het lekker stap voor stap is mijn advies. Ik hoop dat je voor JOU de goede beslissing maakt, ongeacht wat anderen zeggen, maar maak je beslissing wel met eerlijke afwegingen, hoe moeilijk dat soms ook mag zijn.
Dat is echt niet best, wat een zak is die vriend van haar zeg! En hoe komt het dat ze een huur achterstand heeft dan? Ik neem aan doordat ze alleen een wajong heeft. Gelukkig zijn jullie ervoor haar! En idd het is wat vroeg tussen mij en mijn vriend. En ik heb er goed overna gedacht, want ik was juist degene die altijd schreewde dat ik absoluut geen kinderen wou! En een helemaal gezond kind zou voor mij denk ik veel erger zijn, want dat zit dat kind met een gekke moeder haha Maar we nemen het wel mee in ons besluit. groetjes Zina