Waarschijnlijk interesseert dat leeftijdsverschil je straks geen fluit meer. Dan ben je in de wolken met de baby die je hebt mogen krijgen na de eerste. Mijn kinderen hebben 3,5 jaar leeftijdsverschil en dat is ook veel meer dan ik wenste. Maar nu had ik eigenlijk niet anders gewild. Het is goed zo en in de praktijk best prettig eigenlijk. Maar nooit wat ik van te voren bedacht had. Het leven is niet altijd zo vorm te geven als je zelf graag zou willen
Ik vind zeer zeker dat je mag balen. Je benoemd het ook zoals het is. Je hebt een baalmoment. Dus daar mag ook ruimte voor zijn toch? Natuurlijk is het nog veel erger als zwanger worden niet lukt. En daar zijn dan ook heel veel topics over waar daar de ruimte voor is. Maar dit is nu even hoe jij je voelt. Mag toch? Hopelijk ben je snel zwanger en blijft het leeftijdsverschil toch nog klein! Mijn meiden schelen vier jaar.... en zijn 6 en 10 als mijn jongste geboren word. Nee, ik vind dat niet heel leuk. Maar ik heb nooit de wens gehad om mijn kinderen dicht op elkaar zouden komen. Ok, ook niet zoveel ertussen als nu. En daar heb ik echt wel van gebaald. Lijkt me logisch. Maar ik ben wel heel gelukkig dat me 3 kinderen gegund zijn.
Ik heb er een 16,5 maand tussen zitten. Ik vind het vaak heel erg pittig en als ik heel eerlijk ben raad ik het ook niemand aan. 22 maanden of meer zou makkelijker zijn. Wij hadden namelijk zelf bedacht om in augustus weer te gaan proberen ivm met de verjaardag van mijn dochter eind maart. Dat was al niet meer nodig want mijn zoon is van begin augustus. Ik snap dat je even baalt maar een klein leeftijdsverschil is ook niet alles heb ik zelf gemerkt.
Bedankt iedereen, het baalmoment is grotendeels weer voorbij. Dat verlangen van leeftijdsverschil komt ook meestal opdoemen als ik ouders zie met twee meisjes. Vind dat zo schattig. Later ga ik ook heel blij zijn met hoe mijn gezin eruit ziet en zou ik het niet anders willen, daar ben ik zeker van. En voor de dames onder ons waarvoor het zo lang duurde een dikke knuffel, ik kan me niet inbeelden hoe je omgaat met die druk/ongeduldigheid. Voor nu ga ik maar extra hard genieten van m'n dochtertje (die op dit moment haar tweede paar tanden krijgt en het leuk vindt om mama te slaan ).
Ik snap je gevoel! Het voelt als een tegenslag als de dingen niet zo gaan als dat je normaal gesproken gewend bent. Helaas heb je het niet in de hand.. Hopelijk kun je het leeftijdsverschil deels wat loslaten, zodat er wat minder druk op komt te staan. Mocht je ergens mee zitten, en je wilt het kwijt, dan open je gewoon nog een topic! Goed om je hart te luchten. Hopelijk is het gauw raak! Knuffel
Wat leuk dat je je dat nog herinnert! Haha, gaat hard he.. Alles gaat goed! Datum voor de keizersnede is ingepland. Madam ligt niet goed. Zelfs niet na een draaipoging. Nu al dwars
Hier is het ook niet gegaan zo als ik wou ik wou op mijn 23 ste moeder zijn dat werd 27 en mijn droom beeld was 12 maanden ertussen ,Maar ik ben nu super gelukkig Maar ik begrijp dat het rot voelt ik vond het vooral moeilijk omdat je van tevoren niet weet hoelang je erover doet.
Ik had ook altijd een ideaal beeld in mijn hoofd een jaar na de geboorte van onze zoon zijn we gaan proberen. Nu 3 jaar later kan ik alleen maar blij zijn als ik ooit nog zwanger mag raakten.
Ja wel gevonden en hele goede berichten over hem. Alleen helaas een wachtlijst. Maar hé, het is al januari, nog 3 maanden en zijn we een jaar bezig en mag ik hulp vragen! Ik hoop dat ik voor die tijd bij de nieuwe ben en ik zeker weet dat er alles gedaan wordt wat mogelijk is
Ze heeft je het al spannend gemaakt vanaf dag 1. Ze houdt dat vol tot het einde. Ik ben echt heel erg blij voor je dat je haar nu bijna gaat ontmoeten.
Dromen mag en je mag ook best even balen als het allemaal anders loopt.. Maar ik vind ook dat je realistisch moet zijn. Wat maakt het eigenlijk uit? Hopelijk ben je snel zwanger van de tweede!
Ik snap je gevoel echt wel. Maar ik weet ook dat het belangrijk is om het leefdtijdsverschil los te laten. Je gaat er alleen maar meer gefrusteerd van raken. Voorheen telde ik elke maand weer hoeveel jaar er nu weer tussen zal zitten. Dat doe ik nu niet meer. En ikdenk maar zo kort op elkaar is leuk maar wat langer er tussen is ook erg prettig ivm zelfstandigheid etc.
Hey lieve roetje, Het is niet makkelijk om gedwongen afstand te nemen van iets wat je zo graag wil. Het is afscheid nemen van een toekomstbeeld, van een droom, misschien wel degene die voor jou het allerbelangrijkst is. En natuurlijk lijkt dit voor sommigen hier "peanuts", zeker als je een opeenstapeling van ellende mee hebt moeten maken en niet eens weet of een kindje je nog gegund is. Ook dat begrijp ik. Maar verdriet is geen wedstrijd. Ik ben soms verdrietig om dingen die voor een ander onbenullig zijn, en andersom. Dat betekent echter niet dat mijn verdriet geen bestaansrecht heeft. Je mag dit erg vinden en je mag soms gefrustreerd en boos zijn, want ik weet dat er even goed momenten zijn dat je met volle teugen geniet van je dochtertje. Wel denk ik dat je jezelf onnodig veel druk oplegt door je vast te houden aan dit kleine verschil. Als je dat (af en toe) zou kunnen loslaten denk ik dat je je veel gelukkiger zal voelen en ook meer van je dochtertje zal kunnen genieten. Probeer ook de voordelen te zien: je hebt nog langer een beetje vrijheid, probeer daarvan te genieten en doe meer dingen die je echt graag doet. Daarnaast kan je je dochtertje langer onverdeelde aandacht geven, dat werkt ook lang door! Oh en niet te vergeten: jouw kleine baby krijgt straks meer aandacht dan de baby van alle zwangeren die je nu moet verdragen Ik snap wel echt dat dit niet zo vanzelfsprekend is, maar ik denk ook echt dat het verschil tussen jullie kindjes uiteindelijk zal meevallen. Op termijn maakt het weinig uit of je met een verschil van 18 maanden of 2,5 jaar zit. Ik weet dat je dat nu zo niet ziet en dat hoeft ook niet, maar misschien ben je straks net wel blij dat er wat meer tijd tussen zit? Wie weet? En ook al is dit bericht al vreselijk lang, toch nog even dit: je kan dit niet veranderen. Dat is pijnlijk, maar ergens ook een reden om niet te stressen, want je kan er toch niks aan doen. Het is zoals het is. Dikke knuffel!
Je hebt helemaal gelijk dat verdriet geen wedstrijden is, maar op een forum als deze kies ik mijn woorden liever wat doordachter. Over het algemeen gaat het nu wel heel goed met me, maar heb maar een klein tikje nodig om weer helemaal weg te zakken, alles zo somber in te zien en terug dat intense verdriet te hebben. E. vraagt nu zoveel aandacht, dat ik soms nadenk over hoe het zou zijn mocht ik nu bijna 30 weken geweest zijn, heel zwaar dus. Natuurlijk had ik nog liever dat kleintje in mijn buik gehad, maar ik zie nu wel in dat het me makkelijker valt. En ons toekomstig kleintje (of meer ik) zal dan waarschijnlijk geen "competitie krijgen". Nu kan ik er weer een tijdje tegen tot april Tenzij m'n schoonzus weer veel vroeger bevalt dan uitgerekend, met haar eerste kind was ze ook eind april uitgerekend en bevallen half maart, enkele dagen voor mijn verjaardag, dus het duiveltje in m'n hoofd is al bang dat ze (de baby) mijn verjaardag zal uitkiezen Of tenzij mijn andere schoonzus plots aankondigt dat ze zwanger is, maar dat lijkt me nihil, zij zijn nog celebatair sinds de geboorte van hun kleine zover ik weet Ben al heel blij dat ik hier toch heel wat steun heb kunnen vinden, het heeft me alles kunnen relativeren. Ons tweede kindje zal er wel komen en ons gezin compleet (zover dat kan met een miskraam) en gelukkig maken. En E. kan nog lekker van mama's onverdeelde aandacht genieten. Bedankt iedereen, ik heb al jullie berichtjes gelezen en jullie weten niet hoeveel het me heeft geholpen! ♡
Precies dit bericht! Ik snap je gevoel heel erg! Zo snel achter elkaar had ik niet gewild, maar oh wat was ik verdrietig toen het telkens maar langer en langer duurde... Je hebt toch een gezinswens in je hoofd en dat is bijna net zo’n sterk gevoel als je kinderwens. Wat hierboven al werd gezegd: toen hij toch kwam was ik dat allemaal vergeten! Ook zal je denk ik nu wat meer hersteld zijn, hou je tijdens je zwangerschap meer energie over voor je dochter, die in een ontzettend belangrijk fase zit en een beschikbare moeder nodig heeft. Dit zeg ik ook vanuit eigen ervaringen uit m’n omgeving waarbij ik zie dat er toch best veel mensen èn een heel pittige en niet zo heel leuke tijd hebben gehad met snelle zwangerschappen op elkaar. Soms ook met best pittige gevolgen... En daarbij ook best veel botsende kinderen die in elkaars vaarwater zitten. Maar dat kan ook pech zijn! Ook 1 vriendin met 2 jongetjes die dikke maatjes zijn! Super schattig! Ze hebben ook echt allemaal daarna aanzienlijk meer (lees: meer dan 3 jaar) tussen 2 en 3 en beschrijven toen veel meer te hebben genoten en wat meer rust te hebben gehad om het te doen allemaal. Overigens scheel ik zelf 1 jaar en 8 maanden met m’n zus en we vochten elkaar werkelijk de tent uit als puber. Man wat was dat irritant zo’n zusje vlak erop en allebei geen eigen positie in t gezin ofzo. Echt niet leuk en pas een paar jaar geleden weer goed gekomen. Dus tja: leeftijd wil niet zeggen beste maatjes. Deze argumenten niet bedoeld om je verdriet te verminderen (want ken het gevoel en het mag er echt zijn!) maar wie weet kan je iets gebruiken als een helpende gedachte als je er weer verdrietig om bent! Sterkte!
Oh en nog even dit. Onze zoon heeft ondertussen echt een eigen leventje met vriendjes e.d. dus gebrek aan speelkameraadjes is er niet. En... Gisteren was ik moe overdag en mijn zoontje kwam een dekentje over me heen leggen en hij gaf me een dikke knuffel en kus. Geen dreumes die dat doet hoor. En dan weet ik ook weer hoezeer ik ga genieten van dit grotere leeftijdsverschil. En dat ik dadelijk een paar extra handen heb die even een luier kunnen pakken of kunnen troosten. En dat wij samen met onze zoon bewust van de baby kunnen genieten.
Je hebt t nou eenmaal niet in de hand helaas.... ikzelf vond het juist een vreselijk idee om vlak achter elkaar kinderen te krijgen. Had ook jarenlangb0 behoefte aan nog een kind. Pas toen mijn zoontje naar groep 3 zou gaan kreeg ik ineens het gevoel weer terug van nog een kind willen. En helaas liep de eerste poging uit op een ma 2 weken geleden en ik baalde daar enorm van. Niet alleen van het verlies op zich maar ook van het gevoel tijd te verliezen bij een toch al zo groot leeftijdsverschil. Maar dat gevoel is nu een stuk minder. Het is niet anders, maar je hebt even tijd nodig om dat te accepteren dat is logisch. Zoals anderen al zeiden heeft dat contact met broers en zussen vooral met karakter te maken en niet zo met leeftijd. Ik heb 3 broers en de jongste en eenaoudste schelen 9 jaar en zij heel dik met elkaar terwijl de oudste maar 2 jasr scheelt met de eenaoudste en die passen veel minder goed bij elkaar. Je weet dus nooit hoe dat gaat. Ik vibd t vooral fijn dat ik mijn kind alle tijd, liefde en aandacht heb kunnen geven de eerste jaren en dat hij is uitgegroeid tot ern vrolijk, gezellig mannetje met leuke vriendjes. Alles heeft zijn voor en nadelen, maar je hebt t gewoon echt niet voor t zeggen.