Hier een enorme herkenning in je verhaal! Wij hebben een pleegdochter en vertoont vrijwel hetzelfde gedrag. Niets maar dan ook niets hielp. Er was een punt waarop ik ook hulp moest gaan zoeken maar ineens heb ik 's nachts iets bedacht en het heeft hier enorm geholpen..... Draai het om..... Nu zul je denken die is niet helemaal lekker , maar geef het een kans. Ik ben dus begonnen op de momenten dat ze dus echt heeeeeeel stout was (extreem: haar broertje tot bloedens toe in zijn voet beet, nou dan ben ik echt des duivels) of minder stout haar fles expres door de kamer smeet (nauwelijks gevolgen, maar wil ik gewoon niet hebben) in plaats van boos te worden heel lief geworden. Die reactie van haar!!! Ze had verwacht dat ik boos zou worden, maar dat deed ik dus niet en dat gaf het eerste zetje om door te gaan. We hebben onszelf drie maanden gegeven om het zo aan te pakken, niet eenvoudig maar wel doorgezet. Bij dergelijke 'strafmomenten' naar het kindje toegegaan, haar lekker vastgepakt, zachte stem, vriendelijke ogen, en dan heeel rustig gevraagd of ze dit niet meer wil doen omdat...... en bij bijten dat het echt heeeel erg pijn doet en zij dat vast ook niet wil. Nou ik kan je verzekeren, dat dit ook heel veel van jezelf vraagt. Het is echt een diepe zucht en dan aanpakken. Maar nu, een dikke drie maanden zijn we weer verder en zijn we het 'straffen' heeel voorzichtig aan het opbouwen en is het eindelijk zinvol en hoeft het bijna niet meer. Ik heb gemerkt dat je eigen 'stressniveau' ook gesleuteld is, dat is veel lager en dat merkt een kind ook. Klinkt allemaal enorm geitenwollensokken, en geloof me, die heb ik niet aan . Maar ik ben wel ervan overtuigd dat verrassing nog altijd de beste aanval is. Straffen om in het gareel krijgen kan denk ik echt bij sommige kindjes niet helpen en te veel geweest zijn waardoor ze het niet willen of kunnen voelen.
Bij mijn dochter helpt straffen ook niet. Ze vertoont/de niet zo'n gedrag als jouw zoontje, maar wel heel slecht luisteren en stout zijn en door blijven gaan. Straffen maakte het eigenlijk alleen maar erger. Bij haar betekent lastig gedrag gewoon aandacht vragen. En straf krijgen, was bij haar dan kennelijk een vorm van aandacht, ook al is die dan negatief. Want zij bleef echt niet op de gang staan, al zette ik haar 100x terug. Altijd heel hard lachend wegrennen. Bij vervelend gedrag leg ik heel duidelijk uit waarom het niet mag en haal ik haar daarna uit de situatie en ga iets anders met haar doen of geef haar extra aandacht. Straffen is eigenlijk negatief belonen. Positief belonen vind ik daarentegen wel weer werken. Of het door deze aanpak komt of omdat ze nu wat ouder is (en meer begrijpt), maar ze is nu zooooo veel makkelijker geworden dan een jaar geleden. Wil er wel bijzeggen dat het feit dat jouw zoontje op de gang blijft (ook al gaat hij zingen/spelen) op zich wel positief vind. Kinderen op deze leeftijd hebben bovendien nog geen volledig ontwikkeld intern geweten (jij bent zijn geweten) en moeten leren door herhalen herhalen herhalen wat wel en niet mag. Dat is pas bij 6/7 jaar volledig ontwikkeld geloof ik.