Hoezo impliceer ik dat met mijn verhaal dan?????? Ik zeg alleen dat je niet kan oordelen of het slecht is voor de andere kinderen in het gezin om een gehandicapt kind er bij te hebben...... Zeker niet als je het niet van dichtbij meegemaakt heb!!!!! En ik wil vooral laten weten dat kinderen met een afwijkende gezondheid ook heel gelukkig kunnen zijn!!!! Dat wil ik zeggen, ik veroordeel niemand over de opvoeding of ouderschap!!!!!!!!
@Tesske: Mijn moeder ging met mij bijvoorbeeld een dagje apart weg als mijn broer een paar naar het zieknhuis moest en ik dus bij een vriendinnetje moest spelen!!!!!! Als mijn broer in de ochtend al naar school was aten mijn moeder en ik altijd ons broodje op hun bed.... Naar mijn idee heeft ieder kind even veel aandacht nodig.. En tuurlijk als er iets met mijn broer was wat dringend was en mijn moeder zat met mij te kleuren dan ging ze naar hem toe.. Absoluut!!!! Maar dat zou je ook doen als je 2 gezonde kids zou hebben en er valt er 1 van de bank!!!!!!
Als ik hier lees dat het onrechtvaardig is om een broer of zus (gezond) op te zadelen met de zorg voor het gehandicapte broertje of zusje wanneer de ouders overlijden vind ik dat nogal respectloos naar het gehandicapte kind.. dan ook jouw kind... Het klinkt alsof dat kind door de handicap een stuk Minder is dan de gezonde kinderen.. Is ieder kind niet Uniek?? en lichamelijk gezonde kinderen kunnen ook werkelijk vreselijk zijn hoor.. door gedragstoornissen bijv hebben deze kinderen vaak ook extra zorg en aandacht nodig waardoor broertjes en zusjes misschien de aandacht wat moeten missen.. daar kunnen we ook niet op selecteren en dat is maar goed ook zo vind ik.. *edit.. nu lijkt t net of ik kinderen met een gedragstoornis vreselijk vind.. dat is uiteraard niet zo bedoeld..ik zie dat alleen niet zo zeer als een handicap waar we hier over discussieren.. deze kinderen zijn uiteraard net zo Uniek en prachtig..** Ik ben het helemaal met ROZEMARIJKE eens.. wij gaan niet over leven en dood in mijn opinie.. Dat zie je hier op het forum juist overduidelijk.. moeilijk zwanger raken, miskramen.. deze hebben wij niet in de hand.. Alleen al hierin is duidelijk dat wij het niet voor het zeggen hebben.. enof je nu in God gelooft of in de kosmos of in de natuur, dat maakt dan nog niet eens uit..
Heb zo'n ontzettende drang om mijn moeder te verdedigen. Zij heeft blijkbaar mijn broer laten wegrotten in een instelling. Walgelijke uitspraak vind ik het. Ze heeft stad en land afgezocht naar de beste opvang en zorg voor hem. Hij is van instelling naar instelling gegaan (omdat ze hem niet konden helpen/begrijpen of konden bieden wat hij nodig had) tot hij uiteindelijk 18 jaar geleden een heel fijn plekje kon krijgen in een gezinsvervangend tehuis in Apeldoorn. (Voor de kenners: Groot Schuylenburg onderdeel van 'S Heerenloo groep. ) Mijn broer had nooit zo'n fijn 'thuis' kunnen hebben thuis bij ons. Hij had zich nooit zo kunnen ontwikkelen tot hoe hij nu is. Een heerlijke vent van 37 jaar die ik (nu) graag zie en met liefde opvang (zijn geldzaken regelen, elke twee weken voor een weekend bij me logeren, etc) mocht mijn moeder komen te overlijden. Overigens respect voor alle medewerkers in de gehandicaptenzorg. Het is vaak niet makkelijk! Jullie doen fantastisch werk. *edit. Nog iets positiefs. Wij gaan elke week 1 of 2 keer in de week op bezoek voor een kopje koffie en kletspraatje (ook al is hij soms niet eens aanwezig). Wat heerlijk dat ik Noor kan meegeven dat er heel veel verschillende mensen bestaan. En wat doe ik ze een plezier als die kleine hummel komt binnenwandelen. Ze zijn gek op haar. Dus sla 2 vliegen in 1 klap.
Weet je wat iemand eens tegen mij zei toen bleek dat hun kindje Downsyndroom had?: (zijn christelijke ouders.. vandaar hun opvatting ook.. ik vind het prachtig) "Wij vinden het juist heel bijzonder dat God ons heeft uitgekozen om voor dit kindje te mogen en kunnen zorgen..Kennelijk zijn we sterk en kunnen wij dit aan.. we zijn extra dankbaar!" WOW.. was mijn gedachte toen en nog steeds..het heeft me wel aan het denken gezet hoor..
@Daan 78.. dat vind ik dus ook.. Onze kinderen leren dat niet iedereen verschilt van elkaar is juist heel goed.. dat mensen met een beperking (in welke aard dan ook) niet minder zijn en dat ook zij deze wereld juist een stukje mooier kunnen maken..
Misschien ben jij wel heel egoistisch door de manier hoe jij er tegenaan kijkt. Heb je daar al eens over nagedacht? Jij gaat er vanuit dat het kindje in de buik wil leven, een mooi leven krijgt als ze de kans krijgt etc. Maar dat is natuurlijk niet altijd zo, helemaal in het geval van zwaar gehandicapte kinderen is de kans zeer reëel dat je kindje níet gelukkig is. Een zwaar leven zal hebben zonder kans om zichzelf te ontwikkelen op de manier zoals hij/zij zelf zou willen. In sommige gevallen is het alles behalve egoistisch om een leventje in de buik al te beëindigen wanneer de kans zéér groot is dat zo'n kindje geen waardig leven zal krijgen. Het is allemaal niet zo zwart/wit als jij het stelt.
Vind ik ook!! Dat zeg je toch niet! Mijn zwager is gehandicapt, en die rot echt niet weg hoor, in de zorginstellig waar hij zit! Hij heeft daar echt van alles! @hier Wij laten een gehandicapt kindje niet weghalen, het is gewoon welkom Maar als het niet levensvatbaar is dan laat ik dat wel doen, zou het dan waarschijnlijk echt moeilijk vinden om de zwangerschap te voldragen en dat het kindje dan overlijd na de geboorte...pfff moet er niet aan denken! We hebben ook geen testen (vwp etc.) gedaan, alleen een 20 weken echo!
Ik had al gehoopt dat je zou reageren. Al had ik het ook begrepen als je dat niet zou hebben gedaan. Wat fijn dat je zoontje bij jullie mag opgroeien. (beetje denkend aan wat Ichtus schreef van dat het kindje door God is gegeven). En het breekt mijn hart als ik lees dat jouw hart breekt, omdat anderen je zoontje niet zouden willen. xxx
En daar ben ik het dan weer helemaal mee eens.. ook met het eerste stukje..vind het net als jij schokkend..
Zolang het kan genieten van het leven zou ik het laten komen. Als ze mischien nooit kunnen praten, lopen en als een kasplantje zullen leven zou het een moeilijke beslissing worden en mischien laat ik het dan weghalen. Maar ik zou nooit een kindje met down weg laten halen. Omdat die kunnen genieten van het leven en praten,spelen en lachen en gewoon kwaliteit van leven hebben.
Poeh... ik kan er totaal niet over oordelen. Ik heb bij beiden een nekplooimeting gehad en een onderzoek. Beiden uitslagen waren 1 op ... (iets met een miljoen) Wat als het je overkomt. Vaak lezen we van alles over een abortus, dan wordt er geroepen dat we ons niet beseffen wat we zeggen/doen. Dat ieder kind een kans op een leven verdient. Zodra er een handicap in het spel is, worden meningen anders. en daar kan ik me alles bij voorstellen! Het liefst wil iedere papa en mama een kindje op de wereld zetten wat zich later kan redden. Wie zelf de wereld kan ontdekken zonder belemmeringen. Waar vaak niet over nagadacht wordt, is dat wanneer een kind wordt geboren daar ook complicaties kunnen komen waardoor het kind gehandicapt is/blijft! Dan neem je dit ook voor lief! Mijn broer is gehandicapt door zuurstoftekort bij de geboorte (is nu 26) Woont op de tweede verdieping van het huis van mijn ouders, en red zich best wel. Ondanks zijn beperkingen. Je leert daar als kind al mee omgaan. Kinderen passen het gedrag vrij vlot aan. Ik ben geen aandacht tekort gekomen. Door dit gebeuren heb ik geleerd om me te verplaatsen in gehandicapten. Daarmee zal ik NOOIT oordelen over de keus van een ander. Wat mensen ook beslissen voor hen is dat de juiste op dat moment. En daar heb ik geen bal over te zeggen!
Edit, ik bedoel er niet mee dat gehandicapten zich niet kunnen redden later. Het is vaak dubbel zoveel werk! Ik verplaats me in de situatie van de ouders, voor hen is het een hele taak dit in goede banen te leiden. Dat is het al met een ''gezond'' kind!
Volgens mij bestaat er zoiets als respect voor de medemens ? Dan met name respect voor de mening van een ander. Ben inmiddels 12,5 week zwanger en we hebben er gezamenlijk voor gekozen om niet de combinatietest te doen. Een kindje met down is welkom bij ons, hoewel we natuurlijk hopen dat het gezond is. Mijn neefje woont sindskort op zichtzelf (begeleid wonen) en het gaat supergoed. Hij zal nooit alleen voor zichzelf kunnen zorgen, maar dit is ook perfect. Verder heb ik van dichtbij de andere kant meegemaakt. Een jongen van 17 die letterlijk niets anders kon dan zijn hoofd maar op de grond te bonken en te gillen Verschrikkelijk om mee te maken, wens het echt niemand toe. Mochten er op de 20 weken echo afwijkingen te zien zijn die niet met het leven verenigbaar zijn, dan zullen we het kindje laten weghalen. Hoe moeilijk het zal zijn. Een lichamelijke afwijking interesseert me niet veel. Mijn vader zit al vanaf zijn 12de in een rolstoel, heeft een goede opleiding, is niets mis met zijn hersenen (al denken sommigen van wel zucht) en hij verdient enorm goed. Ik heb respect voor hem, omdat hij in zijn tijd voor zijn opleiding/baan heeft geknokt, toen ook lichamelijke gehandicapten nog werden weggestopt. Rest mij alleen nog te zeggen dat iedereen het recht heeft op een eigen keuze en ik respecteer die keuze, ookal zou ik het wellicht anders aanpakken.
Maar dan heb ik ook een vraag!.. Wat is dan een waardig leven.. ?? Daar zal iedereen voor zich een ander antwoord op geven.. de één vind dat een down kindje geen waardig leven kan hebben (vind ik onzin) en de ander vind dat een kindje dat opgroeit bij de lagere klasse, met veel schulden, zuipende ouders etc (om het maar even heel negatief neer te zetten) geen waardig bestaan heeft (vind ik ook onzin).. Ik vind dat ieder kind de KANS moet krijgen om een voor hen waardig bestaan op te bouwen.. dit is voor iedereen anders...ook voor jouw kind.. jouw kind hoeft niet dezelfde waarden (letterlijk) te hebben als jij.. waar jij genoegen mee neemt kan voor jouw kind te weinig zijn en waar jij meer nodig hebt kan jouw kind misschien wel heel gelukkig zijn met weinig.. een waardig bestaan hangt niet alleen af van gezondheid.. Misschien een duf voorbeeld, maar mijn tante (rijk en welgesteld) heeft dochter en zoon.. dochter heeft gestudeerd en een goede welbetaalde baan en hoge functie.. zoonlief had hier geen zin in en geen behoefte aan.. Hij wilde aardappelboer worden.. en dat is hij.. Mijn tante vind dat hij zijn leven heeft vergooid en geen waardig bestaan heeft, maar mijn neef is de gelukkigste man terwereld tussen zijn aardappelen.. Zijn moeder heeft een andere kijk op een waardig bestaan..Maar ze laat haar zoon wel zijn gang gaan en is blij dat hij gelukkig is.... en zo zijn ze allebei gelukkig.. Zij met haar rijkdom en de daarbij verworven mogelijkheden en hij met zijn blauwe overal en zijn aardappelen...
Prachtig! Mag ik even opkomen( n.a.v. mijn eerdere post) voor de mensen die niet de luxe hebben gehad van pre natale screeningen. (en dat is nog niet eens zo lang geleden, die lopen er hier ook rond, bijv. iets 'simpels' als een 20 wk echo). Mijn broer heeft ws ook zuurstoftekort gehad tijdens de geboorte. We weten het niet, boeiend. Hij is er, en al is het niet gemakkelijk geweest vroeger, en nu soms ook niet. Ik smelt als ik deze foto zie. Een trotse, ietwat onwennig met zo'n hulpeloos kleintje in zijn armen, oom!
Is ook grof gezegd, maar in te veel gevallen klopt het helaas wel. Daar kijkt behalve professionele hulpverlening niemand meer naar om. Soms door de keuze van de ouders of andere familieleden, soms omdat er niemand meer is. Dat is dus wel heel schrijnend.
Ik zou het gewoon niet weten en totdat ik in de situatie kom waarin blijkt dat er iets met ons kindje aan de hand is, ga ik ook geen scenario's bedenken. Het hangt helemaal af van de ernst, complicaties, gevolgen, levensverwachting en dus verder onderzoek.