Poeh zeg, dat je dat voor jezelf zo vindt tot daar aan toe, maar jij had beter even op je handen gaan zitten. Mensen die beslissen om een ziek kindje weg te laten halen vergelijken met Hitler gaat mij geen straat maar een land te ver. Dat gaat meestal met heel veel verdriet gepaard. Ik kan respect opbrengen voor veel meningen en gedachten maar niet voor deze!!
ik ben hier heel stellig in. het kindje komt hoe dan ook ter wereld, wij hebben altijd tegen elkaar gezegt dat als er iets met het kindje zou zijn wat blijkt uit een echo dan laten we het hoe dan ook geboren worden, zelfs al word er gezegt dat het kindje niet levens vatbaar is dan wil ik dat eerst met mijn eigen ogen zien. weet je waarom omdat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. hoe vaak ik hier al niet heb gelezen dat een vrouw is verteld dat ze NOOIT kinderen zou kunnen krijgen en dan plots toch spontaan zwanger blijkt....wie weet is het kindje toch levensvatbaar en heeft het op zijn manier een gelukkig leven.
Thanx Desert. Het is natuurlijk Noor en mijn broer Hartstikke goed van je broer dat hij het zo goed doet zeg. Had je dat zelf verwacht? mag je zeker trots op zijn. Ze kunnen veel hebben hoor, misschien wel omdat ze juist zo moeten vechten in het leven. Ze laten je dingen zien die je niet voor mogelijk hield. Dat blijkt maar weer. Logisch dat je een nekplooimeting laat doen. Je kan maar beter voorbereid zijn. @Caithlin, ik denk niet dat ik onder de 'stelligen' val. Ook al heb ik dan een broer met een uitdaging. Iedereen maakt zijn/haar eigen keuzes. Wie ben ik om daar over te oordelen. Ik vind het wel mijn plicht om anderen het verhaal van mij/ mijn broer te vertellen. Misschien wel om juist dan een weloverwogen beslissing te nemen. Ook ik heb getwijfeld of ik een nekplooimeting te laten doen (en wellicht daarop volgend een vlokkentest). Begrijp me niet verkeerd, maar de zorg voor een kindje met een handicap (in dit geval mijn broer) is allerminst makkelijk geweest. Maar met hulp van professionals zijn mijn ouders er uit gekomen en krijgt hij nu de hulp die hij nodig heeft. Ik mag aannemen dat niemand 'zomaar' een kind weg laat halen. Daar is goed over nagedacht. Maar.......iedereen heeft zijn eigen referentie kader. Die van mij is anders, dan die van iemand die nog nooit met iemand met een handicap echt te maken heeft gehad. Ik was altijd diegene die geen kind met een handicap wilde, omdat ik wist hoe zwaar het is. En toen raakte ik zwanger, heb ik even getwijfeld qua testen, en toen besloten het niet te laten doen. We zouden het toch niet laten weghalen. Niemand zit er op te wachten, maar je leven (en dat van de mensen om je heen) eindigt niet als je een kindje krijgt met een handicap.
ja je mag wel iemand anders veroordelen (ook niet erg christelijk trouwens ) en een sterke eigen mening hebben behalve als deze keuze inhoud dat je niet dat soort leven voor je kinderen voor ogen hebt. En dat ik het "wegrotten" noemt (al tussen haakjes) omdat dit mijn persoonlijke gevoel is, ik krijg geen kinderen om ze weg te stoppen omdat ik zelf niet kan verzorgen en om te weten dat ze nooit voor zichzelf kunnen zorgen, dat is ONZE criteria en wat wij voor onze kinderen willen, dat is persoonlijk en die keuze heb je gewoon te respecteren net zoals ik respecteer dat iemand anders een gehandicapt kindje wel laat komen omdat zij wel het gevoel heeft dat het okay is.
waarom blijft iedereen dat toch zeggen, het is toch welkom dus we testen niet, dan spreek je jezelf tegen want juist als het welkom is laat je alles testen zodat je ten eerste voorbereid bent, ten tweede de beste medische (prenatale) zorg kan krijgen. Ik vind dat echt zo'n rare uitspraak, prenatale testen zijn er juist ook voor je kindje de allerbeste kansen op LEVEN te geven, ik vind het jammer dat er nog steeds mensen zo slecht mensen geinformeerd zijn hierover en dat ze alleen denken dat deze testen alleen zijn om gehandicapte kindjes weg te laten halen, dat is zo achterhaald en heel jammer voor de kindjes die gered hadden kunnen worden erdoor.
sommige kunnen het beter lichamelijk en geestelijk aan om alsnog deze zorg zelf te geven en kunnen met zo'n leven leven, ik kan dat zelf niet, maar ik begrijp dat er mensen zijn die (ondanks met moeite) hier wel mee kunnen leven..
Ik zou het ook niet weg laten halen hoor. Ook niet als het een kindje met Down betreft (hoe zwaar het dan ook zal worden.) Heb ook geen tripletest of nekplooimeting laten doen. Weet je wat het is? Wij hadden het er ook nog over met de IVF-arts in het ziekenhuis destijds (om te bepalen of wij de tripletest/nekplooimeting wel of niet zouden doen). Het komt namelijk ook vrij vaak voor dat testen aangeven dat je een kindje met een handicap (bijv. Down) zult krijgen. En achteraf bij de geboorte blijkt er he-le-maal niks aan de hand te zijn. Kind is kerngezond! (Wat als je het dan wel weg zou hebben laten halen?) Ook komt het wel eens voor dat tijdens de zwangerschap alles goed is, maar het kind toch met een handicap ter wereld komt (bijvoorbeeld door zuurstofgebrek bij de geboorte). En wat doe je dan? Dan kun je toch ook niks anders doen dan je erbij neer te leggen? Maar goed: ik begrip de andere kant van het verhaal ook wel hoor (de mensen die een zwaar gehandicapt kindje weg zouden halen.). Maar wat als je kindje een kleine handicap blijkt te hebben die niet onoverkomelijk is en waardoor het wel een goed leven zou kunnen hebben, zouden jullie het dan ook weg laten halen? Of is alleen een helemaal gezond kindje welkom?
Als het kindje levensvatbaar is en een redelijk 'normaal' leven zou kunnen leiden, laat ik het komen. Ik zou daarna geen verdere kinderen meer willen, zodat ik alle zorg en aandacht aan mijn gehandicapte kindje kan geven.
Een nekplooimeting is de eerste test die je aangeboden krijgt. Aangezien het mij niet uitmaakt of er een kindje met down op de aarde komt, heb ik deze niet laten doen. En logischerwijze dus ook niet de vervolgscreening. Overigens waren er bij ons geen redenen om uitvoerige screening te doen. Dat er dan een toch kindje komt die specifieke medische behandeling nodig heeft, dat is dan zo en vertrouw ik op mijn vk (uiteindelijk ben ik in het zkhs bevallen, dus medische staf) om te doen wat goed is. Mijn moeder kon het geestelijk niet aan (op dat moment), had ze het wel gekund was het alsnog absoluut onmogelijk geweest om mijn broer thuis te houden. Het is geen 'afstand doen van' (niet dat ik impliceer dat je dat zegt), maar kijken naar de beste oplossing voor het gezin en het betreffende kind.
Dan is het niet anders. Ik zou het niet weglaten halen, tenzij het niet levensvatbaar is. Zo'n kindje is ook een leven gegund! En niet omdat papa en mama het niet willen omdat het zwaar gaat worden. Ik ben hier misschien heel hard in, maar iedere zwangerschap kan uitlopen op een kindje met een handicap. Tijdens de ontwikkeling in de buik, maar ook tijdens de bevalling. Ik vind dat als je bij voorbaat weet "ik wil geen gehandicapt kind, dat laat ik direct weghalen", dat je je benen bij elkaar moet houden en niet eens moet proberen zwanger te worden. Dan moet je een gezond kind adopteren. Maar goed, dat is mijn mening.
Wat heeft een gehandicapt kindje er aan als het ter wereld komt ondanks dat de ouders er niet achter staan? Dat kan je niet afdwingen. Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik mis soms in deze hele discussie het respect voor elkaars mening (begrip is iets anders) en schrik echt van de felheid in sommige reacties. Dingen worden verdraaid of er worden heel verkeerde conclusies getrokken. Isademi, respect voor je geduld en geduldige posts. Ik denk in grote lijnen er het zelfde over als jou en ik weet niet of ik zo rustig had kunnen blijven hihi! Sommige mensen zeggen dat ze hun gehandicapte kindje evenveel aandacht zullen geven als hun andere gezonde kindje(s). Vanuit mijn thuissituatie kan ik zeggen dat dit helaas niet altijd op gaat, of je nou wilt of niet. Mijn (verstandelijk gehandicapte) broertje heeft altijd een aparte behandeling gehad, alles draaide om hem want als het met hem niet goed ging, dan ging het met het gezin ook niet goed. Je onderschat al snel de impact van een gehandicapt kindje, daarbij is niet iedere handicap het zelfde. Tot slot: respect voor een ieder die besluit om zijn/haar (zwaar) gehandicapte kind ter wereld laat komen, ongeacht de kansen die het kind heeft. Maar ook respect voor degene die besluit dit niet te doen... ik geloof dat elke beslissing even zwaar is. Het is maar net hoe jij opgevoed bent, wat jouw normen en waarden zijn.
Niemand haalt een kindje weg op basis van alleen een combi-triple test of nekplooimeting maar als aangetoond is per vruchtwaterpunctie dat het zo is (en dus niet "de kans dat" verhaal is) dat lijkt mij duidelijk, je kan trisomie niet schatten, je hebt het of je hebt het niet, das heel simpel en kan niet weer veranderen..
@Noonoo, Dat is een goed stukje wat je daar schrijft hoor. Als het met hem niet goed gaat, gaat het met het gezin ook niet goed. Ik heb ook wel momenten dat ik denk van gvd, was het maar anders. Maar dat is het niet. Je kan dan toch niet anders dan er het beste van te maken? Het blijven zorgenkindjes tot aan hun dood.
Ik zou het weg laten halen, als ik het al zou weten. Bij mijn zwangerschap had ik ook een nekplooimeting laten doen, en als die niet goed was, en bij verder onderzoek ook niet, had ik het weg laten halen. Als ik het niet zou weten, en kind wordt geboren, ontvang ik het natuurlijk liefdevol en met open armen. Maar als ik het van te voren zou weten, zou ik het dus weg laten halen.
Ik heb tot pagina 15 gelezen en krijg van sommige reacties echt het idee dat ze psychiatrie en gehandicaptenzorg door elkaar halen... Ik werk in de gehandicaptenzorg en ja, dr smeert er wel eens eentje met poep...dan kom je bijvoorbeeld de slaapkamer in om ze waker te maken en staan ze vol trots naast de "tekening" die op de muur staat leuk is anders, maar vind ik nou niet echt bepalend voor iemands levensgeluk ofzo. Daarbij hebben de mensen die bekend staan als smeerders vaak speciale rompers aan zodat ze er vrijwel niet bij kunnen.., is dat nu zo erg? mensonterend? Clienten die vastliggen op bed of vastgebonden in een rolstoel komt echt heel erg weinig voor, dat is meer in de psychiatrie en psychiatrische aandoeningen komen nu eenmaal niet aan het licht met een prenatale screening, vandaar dus mijn idee dat sommige mensen blijkbaar alles op 1 hoop gooien als het gaat om verstandelijk gehandicapten of mensen met een psychiatrische aandoening. Ik zou een kind met een handicap nooit weg laten halen. Ik heb ook geen combinatietest gedaan, want de uitslag "down" zegt mij alsnog niets. Om voorbereid te zijn op al dan niet een gezond kind hebben we wel de 20 weken echo gedaan. Indien er aanwijzingen waren dat er fysiek iets aan de hand is, ben je vroeg genoeg bij om je "voor te bereiden" voor bv in het ziekenhuis te bevallen. En heel eerlijk, die testen zeggen nog maar heel weinig. Als ik kijk naar de instelling waar ik werk, zijn er maar 2 downers, en voor de rest clienten die allemaal of een zeldzame aandoening hebben wat niet waar te nemen is met wat voor test dan ook tijdens de zwangerschap, of ze weten nog steeds de oorzaak van de handicap niet en kwam dit pas in het 1e levensjaar naar voren. Trouwens hoe sommige mensen hier praten over gehandicapten vind ik echt beneden alle peil. Dat het niet jouw keuze zou zijn om zo'n kindje ter wereld te brengen is 1, maar om nou te doen alsof het allemaal monsters zijn...sorry hoor, maar kom alsjeblieft even terug in de echte wereld
Heb gisteren een heel gesprek met mijn man gehad over dit onderwerp.. hij had even mee zitten lezen en schrok ook van sommige reacties. Onze conclusie is uiteindelijk geworden: Zolang we ZELF voor het kind kunnen zorgen (handicap of niet), komt het er. Krijgt het een leven waarbij het 24/7 door anderen verzorgt moet worden, sorry maar dat kan ik niet. Ik ken teveel gevallen waarin gehandicapten hun eigen ouders niet eens herkennen omdat ze in een tehuis zitten en dat zou ik zelf absoluut niet aankunnen. Mocht het een handicap oplopen tijdens de bevalling of na een ongeluk.. dan is het een ander verhaal. Maar hoe grof het ook klinkt: Tijdens de zwangerschap heb je een keuze.. Maar dat zegt niet dat het makkelijk is en dat je er nooit spijt van zal hebben.