Daar ga je dus al meteen de fout in. Jij hebt besloten om zwanger te raken, je bent zwanger... dan is het al een kindje. Een individu, waar niemand over te oordelen heeft!!!!!!!! Het hartje klopt, het is al een echt mensje, die DOL graag wil leven! Jij hebt daar helaas wat over te zeggen, omdat het in jou lichaam plaats vind. Maar eigenlijk is het van de zotte, want je beeindigt een gloednieuw leven. Je kind word uit je lichaam gezogen of geknipt, zelfs dan heeft het al pijn. En jij vind dat jij daar recht op hebt?????? Triest.. dat is het enige wat ik erover kan zeggen.
Dat hoor je mij ook niet zeggen.. Ik vind dat als het levensvatbaar is dat het gewoon ter wereld mag komen. Dat is mijn mening.
Maakt niet uit, maar daarom geef ik het ook even aan... En eerlijk gezegd voel ik ook een slotje aankomen, want dit is zo'n topic (hoe goed je het ook bedoeld) waar niet over uit te komen is. Zoveel mensen, zoveel meningen en eigenlijk is er geen eentje goed of fout. Het is een topic waarin gevoel en verstand samenkomen en dat levert een boel discussies op, waarin mensen elkaar onbewust kwetsen of zich gekwetst voelen. En ik kan er gedeeltelijk over meepraten. Ben zelf zwanger geweest van een kindje met Down. Maar ik weet niet hoe het is om voor een kindje met Down te zorgen. Daarentegen ken ik wel de verhalen. Zowel positieve, maar ook negatieve.
Moeilijk. Heb er al wel met manlief over gehad, en wij hebben allebei de mening dat als het kind niet levensvatbaar is, we het weg laten halen. Is er een kans dat het kindje het wel haalt door operaties enz na de geboorte? Moeilijk, maar dan komt het er zeker. Als het down heeft enz.. Ik weet het niet. Ligt aan alle factoren die er op dat moment spelen. Maar zoals ik nu denk; Dan komt het er.
best wel harde uitspraken hier her en der! en dat voorbeeld wat iemand zei "stel dat je kindje vanbv 4 jr een ongeluk krijgt en daardoor gehandicapt door het leven moet? wat doe je dan? vind niet dat je voor "god" mag gaan spelen en zeggen ach als het kind gehandicapt is halen we gewoon ffe weg... wat erg zeg! pas als een arts meerdere malen kan bevestigen en bewijzen dmv onderzoeken en puncties dat een kind niet levensvatbaar is of zelf veel moet lijden in pijn en verder niet kan ontwikkelen en beseffen hoe het leven is en geen blijdschap of verdriet kan ervaren en voelen DAN snap ik dat je die keuze maakt! maar dan niet voor jezelf omdat je er zelf niet mee kan omgaan maar in het belang van dat prachtige kindje die je niet zo'n lijdensweg wilt laten begaan!!! de tante van mijn man heeft 8 zwaar gehandicapte kinderen aangenomen als pleegkinderen die ze als haar eigen beschouwt vanaf dag 1! al die kinderen zijn afgestaan door hun ouders omdat ze niet in hun mooie plaatje pasten... 2 meisjes ervan hebben het down syndroom en lopen ver achter in hun ontwikkeling... 1 jongetje van bijna 2 komt van een zwaar verslaafde moeder die ook nogeens een psygische stoornis heeft en haar kind heeft afgestaan en nu weer zwanger is geraakt... de rest van de kinderen hebben ook handicaps en gedragsstoornissen erbij... maar oh wat is dat een prachtig en bijzonder gezin!!! vol vreugde en geluk! en weetje waarom? omdat er 2 mensen zijn die hen liefhebben en hen het gevoel geven van echte liefde, onvoorwaardelijke liefde... tuurlijk komt er heel wat bij kijken en vooral in hun gezin, veel begeleiders, gezinsvoogden, artsen, medicaties, incontinentie (of hoe je dat ook schrijft) maar ze hebben wel een warm nest.. er is zelfs een jongen opgegeven door artsen die volgens hen niet lang meer te leven had, kan niet lang staan en lopen al helemaal niet. ligt de hele dag op een bed en is dus 24 uur per dag hulpbehoevend... de tante en oom van mijn man konden dit niet aanzien omdat hij in een instelling lag weg te kwijnen zonder liefde en aandacht die elk mens waardig is.. en hebben hem in huis genomen als hun kind en dat is nu 10 jr geleden! en wat denk je? hij leeft nog steeds en is zelfs beter te pas en kan langere periodes rechtop in bed zitten en zingt zich helemaal het geluk in met frans bauer! pracht mens om te zien en ze zijn zo lief allemaal! ze kunnen je heel goed aanvoelen en merken direct aan iemand als die niet goed in zn vel zit en komen je meteen knuffelen... dus als ik er nog eens goed over na denk na alles zo gelezen te hebben... nee ik zou het niet kunnen weghalen...
als het echt heel zwaar gehandicapt is en geen leven heeft weghalen maar als het kindje beperkt is laten komen
Hoe moeilijk en verdrietig ook! maar dan laat ik het meteen weghalen! Ik werk zelf in de gehandicapten zorg, en ik moet er niet aan denken mn kind ooit in een instelling te moeten plaatsen! echt we werken super hard, maar als je alleen werkt, kun je gewoon niet 12 mensen de aandacht geven die ze ECHT nodig hebben! En de rest van zn leven thuis laten wonen is gewoon ook geen optie! dan nog maar de vraag of het ooit ( begeleid ) zelfstandig kan gaan wonen...kan dat niet, dan is een instelling met 24 uurs zorg weer de enige optie...nee sorry, ondanks dat het mn werk is, pas ik daar voor mijn kind echt voor
dus als ik het goed begrijp wil je het voor je werk doen zodat je er je centen mee verdiend maar als het je eigen vlees en bloed betreft dan pas je ervoor?
Meen je dat nou echt? ik werk ook in de zorg, en ik durf echt wel te zeggen dat wij onze clienten niet de aandacht kunnen geven die we zouden willen geven! en wij hebben clienten die gewoon durven zeggen dat ze echt niet zo gelukkig zijn als ze er soms uitzien
mijn broertje woont ook in een instelling dus weet echt wel hoe het daar eraan toe gaat..... enne ze zeggen het zelf hoor ik vraag alleen wat enne iedereen ervaart dat gelukkig anders he, anders waren er alleen maar perfecte kids op deze aardbol...
Heb je zelf nu al meer als 1 kind? Ik kan je zeggen dat als thuisblijfmama van 2 kids vind ik het nu al een taak om ze allebei op hun eigen manier quality time met mij te bieden, dat gaat nu goed en er zou wel ruimte zijn voor nog een kindje meer, echter om nu te stellen dat ik geen "zin erin heb" das echt onzin! Ik kies er niet voor om het weg te stoppen zoals veel mensen uiteindelijk doen met hun gehandicapt kind (met als excuus dat het daar beter kan ontwikkelen en tot zijn recht komt) maar het is en blijft "wegstoppen" dat vind ik niet echt zelf zorgen, ik wil zelf voor een kind met een toekomst kunnen zorgen (een persoonlijk met een hoge gradatie met down zou nooit een zelfstandige toekomstig hebben) Ik vind dat ik een bepaalde verantwoordelijkheid heb naar ons eerste kindje heb, net zoals toen we er voor kozen om voor kids te gaan om hem alles te kunnen geven wat hij verdiend en als ik een gehandicapt kindje zou krijgen (en ik zou van te voren weten dat hier heel veel tijd in ging zitten ten koste van onze zoon) dan zou ik voor onze zoon kiezen waarbij mijn eerste verantwoordelijkheid ligt. Ik neem aan dat je ook geen tweede kind krijgt/neemt als je dit bv niet kan betalen dus moet je deze ook niet krijgen als je er niet voor kan zorgen zoals jij dat graag wil (zonder hulp van anderen zoals klinieken, medische kinderdagverblijven e.d.) maar gewoon zelf ervoor zorgen zoals bij mijn kinderen graag doe. Nogmaals ik zou veel door de vingers kunnen zien maar er zijn grenzen in wat ik kan bieden zonder hem of haar door andere mensen te laten opvoeden omdat ik het simpelweg niet kan....
Nee, dat zie je niet helemaal goed....ik denk er sterk over om uit de zorg te stappen, dat komt omdat de manier van zorg leveren zoals wij dit nu moeten leveren, mij absoluut NIET aanstaat...we hebben nog niet eens normaal de tijd om iemand fatsoenlijk zn tanden te poetsen...zo wil ik dus niet dat er met mijn kind omgegaan zou worden Toen ik begon met werken in de zorg, was dit nog heel anders...en was er wel tijd voor een fatsoenlijk praatje en een uitstapje of vakantie met personeel, maar dat zit er gewoon niet meer in Dus zoals jij het stelt is te zwart wit gezien....ik heb nou eenmaal niet volgende week al een andere baan