Ik werk zelf ook met mensen met een handicap: verschillend van MCG (meervoudig complex gehandicapt) tot hoog niveau. Zelf merk ik in mijn werk dat zelfs de mensen met het hoge niveau veel vaker met zichzelf in de knoop zitten, het niet kunnen accepteren van hun handicap, anders zijn en dergelijke. Het lagere niveau kan vaak meer genieten van de dingen in het leven. Dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon, maar dat is net als met "normale" mensen. Zelf zou ik mijn kindje niet weg laten halen als het een handicap heeft, want "normaal"zijn is ook geen garantie op een gelukkge toekomst! Verder vind ik het wel storend dat iemand schrijft, sorry ik ben de naam kwiojt, dat doordat ze gepakt is door iemand met downsyndroom ze daarom het kind zou weg laten halen. Dat vind ik nogal over 1 kam scheren! Mensen zijn allemaal verschillend! Je heb inderdaad mensen met een handicap met moeilijk gedrag, maar dit komt ook voor bij andere mensen!
Moeilijk onderwerp. Wij hebben bewust niet een combinatie test etc gedaan omdat een kindje met een handicap ook welkom is bij ons. Echter een vriendin van mij heeft een kindje met een zeer zeldzaam syndroom, en haar kindje is gehandicapt en blind. Als ik zie hoe dat allemaal gaat is dat echt zo moeilijk. Ook omdat dit kindje zich niet ontwikkeld en geen lange levensverwachting heeft. Ze zijn hier pas 4 maanden na de geboorte achter gekomen, er was niks te zien op de echo. Ik heb echt diep respect voor haar hoe ze alles doet, maar het zet je wel aan het denken. Ik kan hier eigenlijk niet echt een antwoord op geven. Gelukkig hebben wij niet voor deze keus gestaan, ik weet ook echt niet hoe ik zou reageren als ze dit tijdens de zwangerschap ontdekken.
Daar hebben wij het ook meerdere malen over gehad, maar ik zou de zwangerschap af laten breken. Niet bij een hazenlip oid hoor. Eerlijk gezegd; ik zou mijn zoontje,wij zelf en het kindje zelf er niet mee willen opzadelen.
Net zo verdrietig als een mama die besloten heeft om haar kindje met het down syndroom met veel pijn in het hart weg te laten omdat ze haar kindje niet zo'n leven gunde of wat voor reden dan ook en leest dat anderen haar egoistisch vinden.
jij hebt duidelijk geen idee hoe het eraan toegaat in bepaalde instellingen, jij kent zoals de dat zo apart noemen "de postermodellen" de leuke, lachende gehandicapten omdat ze zo onwetend zijn dat ze niet beter weten maar zie je ook de gehandicapten die zichzelf onder zeiken en schijten, worden aangeraden door hun mede gehandicapten, hun begeleidsters in elkaar meppen omdat ze geen tweede koekje mogen,kortom weet je zelf wel hoe het er echt aan toegaat? Of zie je alleen de bekende postermodellen? Daarnaast uiteindelijk zonder mijn besluit om voor kinderen te gaan was heel het kind er nooit geweest het is ons gezin dus daar moet het inpassen niet ten koste van mijn anderen kinderen dus. Maar ook niet ten koste van een nieuw leven wat totaal naar mijn visie geen echte kans heeft om echt te leven maar het leven wat wij denken dat goed genoeg is om ermee door te kunnen.. Het is heel erg persoonlijk het is maar net wat je belangrijk vind voor je kinderen en hun toekomst. Een leven vind ik geen leven als je niet kan doen wat je zelf altijd heb willen doen of in elk geval de mogelijkheid tot, een ander is blij met alleen kunnen ademen en vooruit staren (omdat ie niet beter weet) maar ik als ouder zijnde vind dat niet genoeg voor mijn kinderen..
Jij vind het niet kunnen om er zo over te denken, maar ik denk daar toch anders over. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik hier al over nagedacht, en toen was voor mij de beslissing eigenlijk al heel snel gemaakt. Bij een handicap, down of iets anders, laat ik mijn kindje weghalen. Gelukkig is ze een gezond kind! Mocht haar op later leeftijd iets overkomen, ik hoop het niet!, dan is dat zo. Nu bij mijn tweede zwangerschap had ik dezelfde beslissing genomen, met als aanvulling dat ik al een kindje heb om ook rekening mee te houden. Maar mijn redenatie is dit: ik ben degene die een kind op de wereld zet, ik heb de verantwoording dat mijn kind een zo volwaardig mogelijk leven heeft. En in mijn ogen is dat een leven zonder, aangeboren, handicap in welke vorm dan ook. Een kind zonder handicap heeft nu eenmaal meer kansen in onze maatschappij om een goed leven te hebben, zonder hun hele leven afhankelijk te moeten zijn van anderen (op welke manier dan ook). Dus ja, Tamale, om het in jouw bewoording te zeggen: Ik gun mezelf een beter leven en heb geen zin in al die moeite om de zorg van een gehandicapt kind. Dit klink heel hard en voor veel mensen onbegrijpelijk, maar voor mij is het een heel logisch iets. Ik weet ook dat dit voor veel mensen niet of bijna niet te begrijpen is, maar dit is mijn mening.
Nee hoor, ik ga de fout zeker niet in. Zoals je zelf al zegt (ik laat het woordje helaas er even uit) heb ik daar wat over te zeggen omdat het inderdaad in mijn lichaam plaatsvindt en het voor 50% ook door mij gemaakt is. Maar ik ga nu niet een discussie voeren over abortus, want dat is waar het naartoe dreigt te gaan. In Nederland heb je recht op het afbreken van een zwangerschap al dan niet met medische indicatie. De één zou dat nooit doen, de ander wel. Respecteer dat, of verhuis naar een land waar dat niet is toegestaan. Zijn er zat van op deze aardbol.
en het belang van het andere kind mag wel worden achtergesteld? Jij beslist over de toekomst van je andere kindje tenminste als je zelf voor je gehandicapte kindje gaat zorgen ipv een instelling ervoor zoekt zoals meeste mensen doen omdat ze het toch niet aan kunnen, achteraf gezien..
nee ik zou het niet weg laten halen. wij hebben ook geen combinatie test gehad. ik ken nu 2 gevallen waar er eens kans was van 1 op 25000 en 1 op 12000. alle 2 een uit gesproken mening gelijk weg laten halen beide kindjes zijn met down geboren. ik heb verschillende handicaps in mijn familie van down tot missen van dingen. toch laat ik nergens op testen. als het bij de 20 weken nu zo zou zijn dat het kindje niet levensvatbaar zou zijn of een gruwelijk leven zou leiden dan zou ik wel weg laten halen maar anders niet. ik behoor niet tot een risicogroep oid. dus de kans is klein op een kindje met een extreme afwijkingen. en ja zien ze op een van de echo's die ik nog krijg (krijg om de 3 weken een echo) softmarkers oid dan kan ik altijd nog denken er overn
ja dat geloof ik meteen! alleen heeft de mama met het kindje wel vreugde eraan over gehouden door die bewuste "keuze" (als je het zo mag noemen"... en dat heb je dan laten gaan.... dat zou zeker dubbel zo zeer doen als je dan zo'n kindje ziet...
precies, ik ben uitgemaakt voor van alles vanwege het doen van een vruchtwaterpunctie bij onze dochter, babymoordenaar, noem maar op. Je maakt deze keuze als gezin niet omdat iemand anders deze beslissing niet wil of kan maken en dus accepteert wat er ook uitkomt.
ik kan het begrijpen als iemand zegt ik heb al een kindje, als ik weer zwanger zou zijn en dat kindje heeft down zou ik het weg laten halen. ik zelf zou er alleen nooit voor kiezen en dat ik bij iedereen gewoon heel persoonlijk. ik heb ook al die testen niet laten doen bij jayden ook niet maar bij beide wel de 20wk echo, mocht er dan wat aan de hand zijn kunnen we ons erop voorbereiden.
Maar hoe kun je nou zeggen dat het onwetendheid is. Bv bij mezelf, dit is iets waar ik al jaren diep over na heb gedacht, en het nooit anders heb gezien als dit. Ik weet gewoon mijn standpunt in het beeindigen van levens, dat kan toch. Dat ik er niet voor zou kiezen om het leven van mijn ongeboren kind te beeindigen vanwege een (mogelijke) handicap, zegt toch niet dat ik onwetend ben? Sommige dingen heb ik gewoon een hele sterke mening over, en ik heb hier vaak genoeg over nagedacht. En ik zou er gewoon voor gaan, hoe moeilijk het ook zou worden, ik heb het er graag voor over. Ik zou van mijn gehandicapte kindje houden, en hem/haar het leven gunnen. Denk dat de overgrote meerderheid helemaal niet een minder leuk leven heeft als ons. Je kunt wel zeggen dat mensen die het nooit hebben meegemaakt er niets over kunnen zeggen (en dat ben ik gedeeltelijk met je eens, zoals ik al zei) maar dat geld dan toch ook voor jou kant van het verhaal? Jij weet niet hoe het is om zelf wel een gehandicapt kindje te hebben. Dus hoe kun je daar dan zo stellig over zijn dat een kindje met wat voor handicap dan ook gewoon niet zou moeten leven, en het niet leuk heeft! Mijn man werkt ook met verstandelijk gehandicapten, en ook hij vind dat ze het daar juist enorm naar hun zin hebben. Tuurlijk hebben ze ook wel eens verdriet, en gaan er wel eens dingen niet goed, maar hebben "gewone" kinderen dan nooit verdriet, en gaat dan hun hele leven perfect? Misschien dat het dan per instelling verschilt ofzo, maar bij hun gaat het dus wel goed. En over dat in een "instelling stoppen" dat vind ik echt onzin. Het is nou eenmaal zo dat mensen met een beperking vaak veel hebben in contact met anderen die hetzelfde hebben. Als je je kind naar een daginstelling brengt bv, dan is dat toch net zoiets als school? De meeste ouders brengen juist hun kinderen naar een instelling omdat dat beter is voor de kinderen. Met een lichte beperking blijven ze naar mijn weten wel gewoon thuis in veel gevallen. Maar dit blijft natuurlijk een moeilijke discussie. Mensen die het wel zouden doen, blijven toch recht tegenover degenen die het niet zouden doen staan. Ieder zijn mening
Het blijft een gevoelig onderwerp, ik heb respect voor mensen die bewust kiezen voor een kindje met een zwaardere handicap (dus geen klompvoetje of iets in die trant) maar met bewust bedoel ik dan wel de testen doen en dan toch houden, niet de testen niet laten doen en gewoon niets hoeven beslissen. Maar ik heb ook respect voor mensen die vinden de vinden dat het niet in hun gezin past vanwege hun normen en waarden en wat zij van het leven verwachten voor hun kinderen of eventueel hun huidige kinderen hiermee niet willen opzadelen. Het is allebei goed omdat het je EIGEN KEUZE is daar gaat het om in het leven dat mensen mogen kiezen..
en waarom zou het belang van het andere kindje worden achtergesteld? is maar net hoe je ermee omgaat hoor... niet zo hokjes denken... enne je bent toch met zn tweeen? ik denk dat het veel belangrijker is dat je ze allebei evenveel aandacht geeft en niet het ene kindje meer dan de andere omdat die gehandicapt is... enne ik heb 2 gezonde dochters en ben daar heel erg gezegend mee!!!, maar als ik een gehandicapt kindje zou hebben zou ik er echt niet anders of meer mee omgaan dan mijn andere kindje hoor.. ze zijn me beiden even lief! gehandicapt of niet!
Ik zou het werkelijk vreselijk vinden, hartverscheurend zelfs, als ik erachter kwam dat mijn broertje/zusje niet had mogen leven omdat ik anders minder aandacht kreeg!
En de belangrijskte zin is: wat is een menswaardig bestaan ( denk aan Sam: hij was slim, leuk, hij vond dat hij een menswaardig bestaan had.) Dus het blijft moeilijk. Niet voor ons overigens
klinkt ook wel heel grof om te zeggen dat je je andere kids niet wilt opzadelen met een gehandicapt kindje! leg dat later maar eens uit aan je kids! het is ook aan jou de taak je kinderen normen en waarden bij te brengen en niet ze door te geven dat je bij tegenslagen het bijltje erbij neer hoort te gooien.. en dan een kindje wegdoen omdat anders je gezin ermee word opgezadeld? nee kan er bij mij niet in!