Het gaat niet om iets minder aandacht he, ik heb een zoontje wat doof is geweest en ook meer aandacht nodig heeft dan normaal, daar leid zijn zusje al regelmatig onder, bv dat we naar huis moeten terwijl we leuk aan het spelen zijn omdat Dean het niet meer aan kan (e.d.) dan moet zij ook mij, dat is een BEETJE aandacht inleveren, kan geen kwaad, maar als je zelf fulltime zorgt voor een kindje met down kan dit heel wat meer zijn als een beetje aandacht. IK ben thuisblijfmama en mijn man werkt 90 uur in de week, ik zorg dus altijd alleen voor de kinderen, het moet naar mijn oordeel wel eerlijk blijven met een gehandicapt kindje is het niet alleen de aandacht en tijd maar ook zadel je je kinderen op met een levenslange zorg voor hun broer of zus het komt voor dat ze hier niet mee om kunnen of willen gaan, wat dan? blijft het dan in een inrichting tot het overlijd met niemand die hem of haar bezoekt.. en vereenzaamt daar omdat ik er dan bv niet meer ben. Andere mensen hebben andere standaarden voor wat leefbaar is, de ene heeft lage eisen, ik heb blijkbaar dan hogere eisen voor wat ik hoop dat mijn kinderen mogen bereiken, nee geen hoge eisen in de zin van rijk worden e.d. maar gewoon dat de keuzes kunnen maken in het leven die HUN willen en niet die hun opgelegd worden.
Ik bedoelde meer dat zo'n mama door anderen (die dan zelf vaak niet voor zo'n onmenselijke keus hebben moeten staan) de grond in wordt geboord en veroordeeld wordt terwijl ze naar haar mening juist alles behalve egoistisch geweest is door haar kindje niet zo'n leven te willen geven. Dat het feit dat ze ook nog een trap na krijgt haar zo verdrietig maakt bedoel ik, en niet dat 'ze het kindje heeft laten gaan en dat het dubbel zo zeer doet om te zien dat iemand anders het wel heeft laten komen'.
Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik ben door die gebeurtenis doodsbang geworden voor mensen waar iets geestelijk niet goed mee is. Een kind met een lichamelijke dragelijke handicap zoals schisis, klompvoeten, ed, zal ik dus ook echt wel laten komen. Ik heb er heel lang voor in therapie gezeten maar ik heb de angst nooit 100% onder controle gekregen. Toen ze naast ons huis een tehuis voor geestelijk gehandicapten bouwden zijn wij dus ook direct verhuisd, ik trek dat niet. Ik zou er dus ook niet 100% voor mijn eigen geestelijk gehandicapte kind kunnen zijn, ik zou misschien (dat weet ik dus niet) niet bang zijn voor mijn eigen kind als hij of zij ouder wordt, maar wel voor de mensen die bij hem of haar wonen, of naar school gaan. Ik ben een complex geval dus
Bij jou niet en dat is jouw recht. IK ga er verder niet op in blijven gaan want het gaat om keuzevrijheid hier en dat is dus onze keuze als gezin zijnde, ik heb andere prioriteiten en die hebben juist met mijn huidige kinderen te maken, ik ben totaal aan ze toegewijd, ik zorg elke dag van de week 24 uur per dag voor ze zonder pauzes en vaak alleen zonder de hulp van mijn man (of iemand anders) dat is wat ik belangrijk vind in het leven.
Ik ken een meisje van een jaar of 7 die meervoudig gehandicapt is en in een rolstoel zit, of naja eigenlijk is het een soort grote buggy. Dat meisje is altijd zo vrolijk. Ze brabbelt van alles en haar oogjes glinsteren en ik durf te wedden dat dat meisje gelukkig is. Ik kan er gewoon niet bij dat mensen het leven van zo'n kindje ontnemen. Ook zij zijn een wonder. En iets anders: die testen hoeven niet altijd te kloppen. Ik ken iemand die een combinatietest liet doen (maar dan praat ik wel over een jaar of 17 geleden) en er kwam uit dat het kindje ernstig gehandicapt was. De ouders deden een second opinion en daar kwam uit dat dit helemaal niet bleek te kloppen en inderdaad hoor: er kwam een kerngezonde dochter ter wereld.
Ja ik denk dat we daarin verschillen. Ik zou namelijk in dat geval (2e kindje gehandicapt) zeker weten dat mijn man ander werk zou zoeken, we zouden gaan verhuizen en daardoor toch aandacht genoeg voor beide kinderen zouden hebben. Wat heb je aan een mooi huis en een leuke baan als daarom je kind niet geboren mag worden. En mocht het noodlot toeslaan en ik de zorg voor mijn broertje/zusje op me moeten nemen dan zou ik dat met alle liefde doen. Ik denk ook dat ons beeld van een instelling nogal verschilt. Ik ben echt niet van de posterinstellingen hoor! Ik weet dat er heel veel mis is in de zorg, en het echt niet overal goed gaat. Maar ik weet ook hoe het wel kan. Mijn man komt hier regelmatig langs met een busje bewoners, en ik kan niks anders zeggen dan hoe leuk het dan is. Ze doen heel veel leuke dingen, zoals naar het zwembad, en weekendjes weg met de hele groep. Als ik dat dan zie, dan denk ik alleen maar dat het echt wel heel leuk kan zijn voor gehandicapten!
Voor de duidelijkheid, wij hebben gekozen voor een kleiner huis en andere dingen zoals geen merkkleding, meerdere vakanties e.d. en mijn man werkt 90uur per week zodatik ZELF fulltime voor onze kids kan zorgen, en dat is ook nodig vanwege onze zoon. Dus ook al zouden we een gehandicapt kindje krijgen wij doen al alles eraan om fulltime voor onze kids te zijn en hebben duidelijk niet gekozen voor een luxe bestaan (die we in zouden kunnen ruilen in noodsituatie of dergelijke) Wij hebben al bepaalde keuzes gemaakt in het voordeel van onze kinderen en vinden luxe dingen niet zo belangrijk als de zorg voor onze kinderen.. Daar is ook onze keuze op gebaseerd natuurlijk
Ik quote jou even maar er zijn hier meerderen die zeggen van , ik ken een down kindje dat altijd vrolijk is, maar de mensen die het echt erg hebben die zien de meesten nooit. Tenzij je in een instelling werkt. De mensen die zichelf de hele dag slaan en schreeuwen en onder de medicatie zitten omdat ze anders een gevaar zijn voor zichzelf. De down en anders gehandicapten die je gewoon niet thuis kunt houden vanwege een gevaar zijn voor jezelf en andere leden uit je gezin. De mensen die vastgebonden in bed liggen en van daaruit vastgebonden in een rolstoel zitten. De mensen waarvan de ouders zijn overleden. De enige die ooit naar hun kwam kijken maar waarvan je niet weet of ze dat beseften. Het is allemaal niet zo simpel. Ik ken ook een neefje met een syndroom. Hij is heel aardig maar wel heel claimend. Hij kan best mee naar familiegebeurtenissen maar als hij jou heeft uitgekozen dan kom je hem niet kwijt en kom je zelf nergens meer aan toe. De jongen is intussen 30 + en nog steeds een zorgenkindje. Zij maken zich ook zorgen hoe het ooit moet als wat met hun gebeurt. Alsnog naar een instelling? En als je daarvoor kiest om zo een kindje te krijgen, prima, petje af. Maar ook petje af als je de moeilijke keuze maakt om zo een leventje te beeindigen. @ Tamale; als je in het ziekenhuis op medische indicatie een afbreking ondergaat vanwege zulk een aandoening dan wordt er meestal niet "geknipt en gezogen". Je wordt dan ingeleid en bevalt en kunt afscheid nemen van je kindje. Je mag het begraven of in het ziekenhuis achterlaten. Dus houd die horrorverhalen om je betoog kracht bij te zetten aub voor je. Ze kloppen gewoon niet en zijn nergens voor nodig.
Inderdaad : IK ! Want IK ben degene die het kind moet opvoeden. En IK denk dat de toekomst van mijn kind, het geluk van mijn kind, voor een groot deel afhangt van hoe IK me voel, hoe IK me op kan stellen en hoe flexibel IK kan zijn. Ik zou het zelf niet kunnen denk ik. De intensieve verzorging van een zwaar gehandicapt kindje. Wij hebben dus bewust getest en voor we gingen testen er ook zéker rekening mee gehouden, dat we mogelijk de zwangerschap af zouden breken. Of we dat daadwerkelijk gedaan hadden - ik weet het niet. Maar de mogelijkheid, hield ik wel open. Onze 2 meiden zijn wondertjes.. alles had zo anders kunnen lopen (er was een reeele kans op onvruchtbaarheid) - maar ik vind het wel behoorlijk pittig nu - en dan heb ik 2 gezonde meiden! Het was beter geweest (voor MIJ!) als de jongste een jaartje later was gekomen, maar ach, het lot besliste anders en dan roei je met de riemen die je hebt -en dat doen we met al onze liefde. Maar daardoor besef ik alleen maar meer, dat een kindje met een zware handicap, hier gewoon niet gekunt had. Overigens vind ik het niet altijd verkeerd om egoistisch te zijn. Je moet goed voor je zelf zorgen, wil je voor een ander kunnen zorgen...
En daar ga je weer de fout in, want jij denkt op dat moment helemaal niet aan het geluk en de toekomst van je kind, want dat wil je niet eens een kans geven! Dat gun je je eigen vlees en bloed niet eens. Hoe jij je voelt, en hoe jij je op kan stellen weet je NOOIT totdat je zelf het kindje hebt. En hoe flexibel je bent?? We hebben het hier niet over dagdiensten op je werk, we hebben het over een kind.( wat jij dus zult weigeren ) Dus hoe je het ook went of keert, je doet zoiets niet voor het kind zelf. ( uitzonderingen daar gelaten, wat ik eerder al benoemde ) Als je het ECHT voor het kind zou doen, zou je hem of haar een kans gunnen. En het kind die je al hebt..... die zal zielsveel van zijn broertje/zusje houden.
ik weet niet wie het schreef maar ik heb gewerkt met kinderen en jong volwassenen die zeer agressief zijn naar zichzelf naar andere mede bewoners naar begeleiders en naar ouders. kinderen die zichzelf onder de poep smeren incl de muren ed. en ja de zorg gaat enorm achteruit.. en ja er zijn instellingen waar het slecht is, en ja ik werk in een instelling dat wel is in het nieuws is geweest. en ik heb bewust gekozen om er toch voor deze mensen te zijn maar warmte en liefde te geven en de juiste ondersteuning en zorg. en al is het van de 8 uur die je werkt soms maar 1 blik van een aantal seconden of een kind dat geniet van zijn cola dan is mijn dag goed. daarbij komt dat bij 90% van deze doelgroep geen handicap zichtbaar was op 1 de echo, 2 de testen en 3 in het eerste levensjaar. iedereen maakt hierin zijn eigen keuze en is daar vrij in. maar het kwets mij enorm zoals mensen hier over gehandicapten schrijven! het zijn geen monsters die je leven ruineren! liefs Hellen
Poeh wat een discussie... Ik heb op de eerste pagina ook al gepost. Maar ik zou zelf nooit maar dan ook nooit met de gedachte kunnen leven dat ik een kindje heb weg laten halen!! Altijd zou ik me afvragen en ik ken persoonlijk ook 1 moeder die het heeft gedaan en zich nog altijd zelf de vraag stelt: wat als we het hadden laten komen, zou het misschien mee zijn gevallen? Nou je zult er maar mee moeten leven.. Ik zou het kindje laten komen, ieder kind is bij mij welkom gezond of niet gezond!.....Toen ik zwanger was zeiden mensen ook altijd: ach ja als het maar gezond is . Dan was mijn reactie : en ook al is het niet gezond dan is het als nog TEN ALLE tijde welkom.
En het valt mij ook op hoe er over gehandicapte mensen word gesproken!! Het kan net zo goed een gezond kind zijn die met de jaren mee ontspoort hoor..>Hoef je echt niet persee gehandicapt voor te zijn.
Daar ben ik het idd mee eens. Tuurlijk hoop je dat je kindje gezond is. Maar als het dan toch niet zo blijkt te zijn, dan zou ik mijn kindje toch liefdevol met open armen ontvangen.
Ik heb niet alles gelezen, maar wat mij betreft; NIEMAND mag oordelen over wat een ANDER hierover beslist! Het is ontzettend persoonlijk, afhankelijk van teveel factoren en ik geloof niet dat er een 'verkeerde' keuze is. Zo.
Vandaar dat mensen kiezen om jou hun te laten verzorgen in plaats van dit zelf te doen.. ik weet niet wat ik erger vind, je kind weg laten "rotten" in een instelling waar het de muren met poep insmeert e.d. of hem of haar dit leven laten beëindigen en alles besparen omdat je "beter" en meer wilt voor je kinderen. Ik vind prima als er mensen zijn die zeggen dat hun hart openstaan voor alle kinderen gezond en ongezond zeg maar maar zodra het te moeilijk word dan word het alsnog in een instelling gedaan, dat vind ik persoonlijk net zo erg of wel erger dan een leven voortijdig beëindigen.
ik heb niet alles gelezen, maar er zijn helaas nog veel meer "gezonde" kinderen mensen die dit ook doen, vind ik echt een kul verhaal om het daarom weg te laten halen, hier zou het blijven, ik zou het niet ewghalen.
En dit vind ik ook dikke onzin wanneer dit over zwangerschap gaat. Net als iemand anders van dit forum, ik zal geen namen noemen, die vorig jaar een abortus heeft laten plegen omdat het toen even niet uit kwam, en nog geen half jaar later is ze bewust zwanger. NOu.. walgelijk vind ik het !! Ik had het haar niet gegunt. In Dit ge-qoute stukje zit zeker een kern van waarheid maar wanneer je zelf met de benen wijd gaat, is er een zeer reeele kans dat je zwanger raakt, en het dan maar even weg laten halen... Want jij mag best egoistisch zijn als het om je eigen gezondheid gaat??? het is een mensje, een piepklein mensje...... Met 10 vingertjes, 10 teentjes, alles zit erop en eraan. En het mooiste: een kloppend hartje... Prachtig!! Als je oud genoeg bent voor sex, en voor die verantwoordelijkheid, moet je ook oud genoeg zijn voor de consequenties. Maak desnoods mensen blij die wél dankbaar zijn met een nieuw leven.