Ook hier is een kindje met een eventuele afwijking welkom. Zou ons kindje echt niet weg kunnen halen omdat het toevallig niet helemaal perfect is...
Yeah right, jij hebt een geweldig reeéle kijk op die zorg-tak ofniet. Jij zegt ook op het laatst: omdat je beter en meer wilt voor je kinderen. Een gehandicapt kind is ook jou kind, die jij niet eens zou willen laten komen. Dus een eerlijk en beter leven gun je het kind niet eens. Gehandicapte kinderen voelen ook liefde, hebben ook plezier etc, dat is al zooooveel waard.
Pfoe, heftig onderwerp. Ik zou het nooit weg laten halen. Ook ik kom uit de gehandicaptenzorg en ik denk dat elk kind recht heeft op een kans. Natuurlijk, als mij verteld word dat het kind niet zal overleven na de bevalling of het zal ondraaglijke pijnen hebben dan zou ik er nog over nadenken. Goede vrienden hebben een "down" kindje en zij zijn dolgelukkig en zouden niet meer willen ruilen, en het is een heel leuk ventje. En tsja, hoe hij later is...wie weet. Dat weten we ook niet van onze "gezonde" kinderen. Bovendien zou mijn beste vriendin ook een downkindje zijn. De arts was ervan overtuigd dus haar ouders hadden zich al voorbereid en hebben haar gelúkkig gehouden want ze had helemaal niks en al had ze dat wel gehad was ze nog welkom. Maar inderdaad, ieder zn keuze. Kennissen van ons zouden het ook direct weg laten halen. En bij hun denk ik dat het maar beter is ook want zij zouden er echt niet mee overweg kunnen en ik weet niet of dat kind dan alle nodige zorg zou krijgen. Blijft een moeilijke keuze natuurlijk...
ojaaaaaaaaa......waar zeg ik dat ik met negativiteit naar mn werk ga???????? ik zeg dat ik op deze manier het werken in de zorg niet leuk vind....dat wil niet zeggen dat ik met een lang gezicht op mn werk verschijn en er niks van maak...dat heb je mer nergens horen zeggen
Eeehm nou ik heb op de kinderopvanghuizen gewerkt en die kinderen rotten daar echt niet weg hoor. Ze hadden onwijs gave huizen met hele leuke gekleurde kamers. Liften in huis aanwezig, enorm grote speeltuin in de tuin, glijbaan IN huis wat ze prachtig vonden, heel veel goede en liefdevolle verzorging en veel uitjes en gewoon naar school of dagbesteding. Jij doet het nu wel heel cru overkomen... We leven gelukkig niet meer in 1975
Helaas zijn er ook veel gehandicapten die deze emoties niet voelen. En niet iedere ouder is in staat om zulk een kindje tot aan het einde van zijn dagen zelf te verzorgen. Jij bent best fel in deze discussie en ik geloof haast zonder je te kennen dat jij een gehandicapt kindje, hoe zwaar gehandicapt dan ook, met volle overtuiging en alle liefde groot zou brengen. Alle tegenslagen die erbij horen zou je wrs goed het hoofd bieden. Echt bewonderenswaardig dat je daar zo voor zou gaan. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik heb steeds bewust niet de nekplooimeting laten, wij hadden zoiets van, we krijgen het toch wel groot. Maar de 20 weken echo was een uitgebreide echo ivm icsi en als daar afwijkingen op te zien waren die niet met het leven verenigbaar waren of afwijkingen die duidden op een zwaar leven vol ziekte en ziekenhuisgedoe hadden wij de zwangerschap vol verdriet afgebroken. Dat gun ik mijn kind niet. Ik gun het het beste wat er is en daar hoort ziekte e.d. niet bij. En als ik de keuze heb dan maak ik die. Als er nu iets gebeurt dan deal ik daarmee omdat ik geen keuze heb en zal ik er voor de volle 100 % voor gaan. Maar we zijn allemaal verschillend gelukkig.
Wij zouden sowieso de zwangerschap NIET afbreken.. en verder ga ik niet lezen en op mijn vingers zitten....
je praat zoveel over liefde e.d. maar je kan nog geeneens respect voor iemand anders hebben en hun keuze, wat IK beter en meer vind dat vind jij dan misschien niet belangrijk maar wij wel. Het gaat erom wat ik mijn kind juist gun en ook mijn huidige kinderen en die gun ik een beter leven, en onwetendheid is geen plezier en geluk naar mijn mening dat jij vind dat ze gelukkig zijn, fijn voor je maar ik vind dat dat niet zo is, ze lachen alleen maar omdat ze niet beter weten en dat vinden mijn man en ik geen waar geluk. Maar daarnaast wie gaat er voor zorgen als jij er niet meer bent? Stel dat je kinderen dat niet willen, dat kan en is hun keuze (al heb je problemen met het accepteren van iemand anders hun keuze) want het kind in kwestie blijft zijn hele leven afhankelijk van andere mensen, het gaat niet alleen om hun kind zijn maar ook hun volwassen leven. Het is niet erg dat we van mening verschillen, ik heb er respect voor dat jij er voor kiest om het wel te laten komen maar respect moet wel van twee kanten komen he
Maar die kids worden grote mensen. Hun ouders worden zelf hulpbehoevend en/of overlijden. Ik werk in het ziekenhuis en zie deze mensen vaak opgenomen worden vanuit zo een leuke instelling met tuintjes en kleurtjes. Die verpleging heeft het beste met de mensen voor maar kunnen door drukte op de eigen werkplek niet meer met de verstandelijk gehandicapte meekomen. Broers en zussen die nog leven moeten ook werken of hebben een eigen gezin en kunnen ook niet bij de patient blijven. Wij kennen de pat. niet en doen wat we kunnen, bellen heel vaak met de instelling hoe en wat, maar dit gun je geen mens. Ze zijn bang in hun nieuwe omgeving en er gebeuren dingen die ze niet begrijpen. Het is niet alleen maar leuk en lief, ze worden groot en dan?? En dit is 2011. Zo gaat het!! Tenzij dat iedereen vrijwillig meer zorgpremie wilt gaan betalen. Dan kunnen er weer professionals een gehandicapte begeleiden en wij er in het ziekenhuis meer aandacht aan besteden.
Kan het toch niet laten.. Ik werk als begeleider van meervoudig complex verstandelijk (en lichamelijk) gehandicapten, volwassenen met een baby-niveau zeg maar.. Met eer en geweten kan ik zeggen dat mijn bewoners over het algemeen gelukkig zijn en zeker hele goed zorg ontvangen (ondanks bezuinigen e.d.). Deze doelgroep wordt steeds kleiner, de groep licht verstandelijk gehandicapten, vaak met gedragsproblemen wordt steeds groter. Dit komt o.a. door de controles en echo's bij de VK, waardoor vaak al op de 12 en 20 weken echo lichamelijke afwijkingen worden gezien. Voor mij persoonlijk; mijn zwangere schoonzus vertelde dat ze erover nadacht om bv een vlokkentest te doen. Ik voelde me vanbinnen al helemaal koken. Ze is jong, geen erfelijke belasting en is notabene 6 jaar bezig geweest met zwanger te worden. Wees blij met je kind, hoe dan ook!! Toch begreep ik haar wel, verstandelijk gezien. Ik zou dus niet snel zelf extra testen laten doen tijdens een zwangerschap, er is gewoonweg geen reden voor. Al weet ik echt niet hoe ik zou reageren als er op een normale echo ineens zou blijken dat mijn kind zwaar lichamelijk gehandicapt geboren zou worden. Daarom.. ik denk dat niemand weet hoe zij zou reageren als je voor die keuze komt te staan. Het is een onmenselijke keuze! Dus wat mij betreft is elke keuze goed. Deze keuze, welke dan ook, mag je wat mij betreft dan ook nooit veroordelen!
Pff wat een onderwerp. Had net al verteld mijn ervaring combitest en dat ik het zou weg laten halen. Mijn keuze mijn lichaam mijn leven ( Ja lekker ego) Ook ik ken twee mensen met een verstandelijke beperking. Heb het even over een persoon nu. Even over het broer/zusjes verhaal mijn moerder haar oudste zus is gehandicapt geboren en je moet beseffen dat het voor broers en zussen zwaar kan zijn. En als je nu de keuze hebt om ook voor je andere kinderen te kiezen toch zeker dat in overweging te nemen want als de ouders overleiden zitten de broers en zussen toch met een gehandicapt zus of broertje. Ze hebben vaak hun eigenleven kinderen kleinkinderen zelfs al en dan ook nog de verzorging van Broer/zus. Dat kan zwaar zijn. En dan heb ik het over de 50/60 jaren mijn moeder moest als kind haar zusje naar school brengen van daar gaat die lijp met het lijpo kind mijn moeder als kind voelde zich behoorlijk te kijk gezet. Kinderen kunnen hard zijn tegen elkaar van jij met je gekke zus:x Mijn oma zorgt nog voor mijn tante. Tot 3 jaar terug kon ze van alles lopen ging zelfs de stad in ect. Drie jaar geleden is ze ook lichaamlijk ziek geworden en als het aan mij en meerde mensen zou liggen mag ze wat mij betref een lief plekje in de hemel krijgen niet omdat ze ziek is of gehandicapt maar omdat ze nu een leven heeft waar in zij geen geluk meer kent ze medicijnen krijgt om stil te zijn omdat ze anders de hele dag een langspeelplaat is en de buren klagen dat ze te veel schreeuwd. Ze verkrapte benen heeft pijn de hele dag in een rolstoel zit de hele dag binnen ze is 61 ze gaat nog een paar dagen in de week naar een soort opvang ze takelt af waar je bij staat zit. Het is in een woord gewoon ZIELIG. En daarom laat elkaar in zijn of haar waarden zeker als iemand er voor kiest om het weg te laten halen. Handel niet alleen in het belang van je zelf maar ook voor je ongborenkind maar ook voor de kinderen die je eventuweel al hebt. Want als je een zwaargehandicapt broer of zusje houd dan lijde de ander kinderen er ook onder ook al zeg je van niet. En dan ben je wat mij betreft net zo ego als iemand die die keuze wel maakt.
oke.. heel even dan.. ik lees een stukje over een keuze om het leven te beeindigen in tijdens de zwangerschap omdat het na de geboorte zo'n waardeloos leven zou hebben.. die keuze heb je.. maar wat nou als een gezond kind ter wereld komt.. (ook een leven.. net als met 20 wk zwangerschap, voelt net zoveel).. en deze raakt door ongeluk of ziekte ook verstandelijk of lichamelijk of allebei gehandicapt.. dan heb je ook de keuze.. Doe maar weg dan.!!.. dat kan toch niet?? Dat begrijp ik dus niet.. waarom het tijdens de zwangerschap...(als het net zo goed al jouw kind is) wel kan maar na een zwangerschap is het ongehoord???... Dat is in mijn ogen exact hetzelfde.. Daarom (en om nog meer redenen) is het bij ons nooit een keuze om de zwangerschap af te breken ivm een handicap.. Is het kindje absoluut niet levensvatbaar (voorbeeld: vriendin had kindje zonder schedeltje en geen gezicht.. bleek bij 20 wk echo) dan is het anders.. dan kan een kind niet eens leven.. zonder navelstreng of buiten de bm zou het direct overlijden..) Ik snap wel wat ISADEMI bedoelt met het beste voor je kind willen en je kind uiteindleijk niet in een tehuis willen "stoppen" omdat de zorg gewoon teveel is.. Dat zou ik ook vreselijk vinden.. maar dan nog zou dat hier geen reden zijn voor het beeindigen van het leven van mijn kind.. Hoop dat ik deze keer op een vriendelijke manier mijn mening heb gegeven.. tis al zo'n hard onderwerp.. ik respecteer iedereen, maar niet altijd iedereen zijn/haar mening ..
ik heb een gehandicapt broertje van nu bijna 23 jaar.. helaas moest hij door mijn moeders keuze uit huis en is vanaf zijn 4e jaar in een instelling beland... nu woont hij al 6 jaar op een vaste plek en gaat het stukje bij beetje beter met hem en heeft hij zn eigen huisje met aparte slaapkamer binnen een instelling met 24 uurs begeleiding en komt om het weekend thuis bij mijn moeder... ook de vakanties en extra dagen... hij komt ook zeer regelmatig bij ons thuis en logeerd hier ook vaak... ga met hem op stap naar de bios of de stad.. Ik zou mijn broertje nooit in de steek laten en heb hem nooit als een last gezien maar als mijn kleine broertje die gewoon anders is en veel dingen niet kan handelen... als mijn moeder ooit overlijd dan nemen mijn zus en haar gezin en ik en mijn gezin de zorg over... mijn zus word in 2012 zijn curator omdat mijn moeder het allemaal moeilijk vind... als er dan dingen gekocht moeten worden zoals laatst een nieuw bed, kast en de slaapkamer veranderd met verven e.d. dan doen wij dat samen met onze mannen! dus voor degenen die zeggen ja ik zadel mijn kids liever niet op met een gehandicapt broertje of zusje... zo hebben wij dat nooit gezien.. wel is het heel verdrietig om je broertje van 4 te moeten missen... ik vond het vreselijk.. dag in dag uit waren we samen en ineens was hij weg... sindsdien is hij ook nooit meer thuis komen wonen.. gelukkig leeft hij nu redelijk zelfstandig en is hij oprecht gelukkig.. werkt gewoon in een dagbestedingsproject en doet zn eigen ding... zo'n mooi kind kan je dan zn leven ontnemen! moet er niet aan denken dat ik mn broertje niet had mogen kennen! ik hou superveel van hem en zou door het vuur gaan voor hem, net zoals ik voor mn eigen kids zou doen!
Ik vind het heel vriendelijk en duidelijk geformuleerd. Het zou jouw keuze zijn en daar is niks mis mee. Ik heb zelf geen combinatietest laten doen. Ik heb gewoon afgewacht wat de 20 weken echo zou laten zien en zou dan vandaar verder beslist hebben. Zie eerdere post.
@Pnirmal.. daar maak je wel een punt.. (al zou dit voor mij geen verschil maken..) De zorg voor meerdere kinderen waarvan 1 gehandicapt is wel heel erg heftig.. zo heeft mijn schoonmoeder een gehandicapt broertje.. Hij woont intern begeleid in een instelling.. heel mooi tehuis overigens.. sinds zijn moeder niet meer voor hem kon zorgen.. Toch gaat de hele familie nog regelmatig bij hem op bezoek al herkent hij eigenlijk niemand echt.. Ik heb nog nooit iemand gehoord over het feit dat het vreselijk was, maar makkelijk zal het niet zijn geweest.. Toch dnekik dat het niet overal zo zwaar is als dat het voor jouw moeder is geweest, en niet overal zal het zo "makkelijk" zijn geweest als bij mijn schoonmoeder... Mijn zusje is doodgeboren, maar zou ook lichamelijk gehandicapt zijn.. toch heb ik haar altijd gemist op een speciale manier.. Ik had haar graag leren kennen met al haar gebreken, maar ook met al haar gaven..Al kan ik natuurlijk niet overzien welke zware tijden dit ook voor mij met zich mee had gebracht.. Dit is toch een punt waar niet snel bij stil gestaan wordt..
Jij zegt hoe ik het even niet kon zeggen. Maar ben het met je eens (en vind het heel vriendelijk trouwens ) Ik begrijp Isademi ook wel, maar vanuit mijn overtuiging zie ik het gewoon anders. Dat kan, ieder zijn eigen mening
hihi.. ik heb nu eenmaal nogal een zwart/wit mening hierin en die geef ik graag ongezout, maar dat werkt hier niet zo goed op t forum heb ik regelmatig ondervonden.. vandaar dat ik snel op mijn vingers ga zitten of zoals nu.. toch mijn mening probeer te ventileren zonder anderen meteen tegen de schenen te trappen.. zo kan t dus ook.. Ik leer t wel
Pffff moeilijk hoor. Ik denk dat je er eerst voor moet staan wil je een onmogelijke keuze kunnen maken. Ik kan dat nu echt niet zeggen. Een kind weghalen doe ik niet zomaar.. Dan moet het wel heel zeker vastgesteld worden dat het kindje buiten mijn buik geen leven heeft!. Maar goed ieder zijn eigen mening. En na het verlies zijn Tygo* zijn we er ook anders over gaan denken hoor, nu waarderen we meer dat het hebben van kids iets wonderlijks is ondanks alles. Alles wat Mitchell nu mankeerd was ook niet te zien op de 20 wk echo.. Maar we lopen al vanaf zijn geboorte zh in zh uit en hij zal daar nog jaren lopen. En het is heel zwaar, steeds die onzekerheid of hij later alles kan en geen handicap eraan overhoud enzo. Maar dan nog, we willen hem nooit meer kwijt. Ps heb ook een tante die geestelijk en lichamelijk gehandicapt is, maar die heeft op haar eigen manier toch lol in haar leven.
Ik vind, je kiest voor een kind. Als je zwanger wilt worden kies je voor een kind, jouw kind, jullie kind. Natuurlijk wil je een gezond kind, maar daar kan je nou eenmaal niet voor kiezen. Net zoals we niet kunnen kiezen tussen een jongen en een meisje of een groot kind en een klein kind. De natuur bepaalt hoe jouw kind eruit komt te zien. Soms kan dat anders zijn als je voorspelt had, maar het blijft je kind. Als je geen gehandicapt kind wil word dan niet zwanger, maar kies voor een kind uit china wat ook weggegooid word omdat het een meisje is. Doodmaken is het laatste wat ik zou doen en zelfs als er maar een hele kleine kans is dat het zou overleven zou ik ervoor kiezen om het kind te krijgen. Een test is maar een test en kan niet correct zijn. Dat is mijn mening.