Bij mij kwam dat besef dat het nooit goed is voor de ander toen ik ouder werd. Ik denk dat dat bij jou ook zo gaat komen. En besef dat je het nooit 100% goed in de ander zijn ogen komt. Mijn stelling is dat ik later in mijn kistje lig terug kan kijken op een eerlijk leven. Ik probeer mijn kinderen dat ook mee te geven. Maar eerlijk dat gaat de ene dag beter dan de andere ... soms zit ik niet lekker in mijn vel en dat ijkt de hele wereld inclu mijn man wel wat op me aan te merken te hebben. Ja en die dagen ... die probeer ik altijd snel achter me te laten. Knuff
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik kan ook heel goed piekeren, maar gelukkig niet meer zo veel over wat anderen van mij vinden (behalve schoonouders dan) Laatst zag ik de Fantastic beasts film en daarin zat een mooie quote: "I find that worrying means you suffer twice"
toen ik jonger was kon het me wel schelen wat een ander van mij vond maar nu totaal niet meer.. ik kan er ook echt niet wakker van liggen. wat verander je eraan? je schiet er ook niks mee op. als je je neer gaat zetten zoals je zou willen dat een ander je ziet ben je jezelf niet. waarom is het belangrijk voor je wat een ander van je vind? zolang je zelf achter je eigen keuzes staat en je je fijn voelt bij wie/hoe je bent is de mening van een ander totaal onbelangrijk.
Acceptatie komt met de jaren. Bij mij in ieder geval. Ik trek me nu veel minder aan van wat anderen van me vinden. Mijn idee; dit ben ik en anderen zullen het daar mee moeten doen. Mogen ze me niet, jammer dan. Je hoeft ook niet met iedereen bevriend te zijn als je maar normaal met elkaar om gaat.
niet herkenbaar- mensen hebben bijv. op mijn werk in het begin een verkeerd beeld van mij gehad- en sommige mensen bleven dat beeld nog 8 jaar vasthouden. Ik voel me daar niet verdrietig over, lig er ook niet wakker van. Ik weet dat ik een eerlijk en oprecht persoon ben en dat vind ik voor mezelf belangrijk. Dat andere mensen (collega's) eerst een verkeerd beeld hebben gehad is wel ff lastig om te horen, maar ook leuk om te horen als ze hun mening hebben bijgesteld.
Helaas heel herkenbaar, ben hooggevoelig en alles wat ik doe en zeg bekijk ik zelf kritisch en erger mezelf dan heel snel. Kan echt wakker liggen over dingen zelfs van jaren geleden, kan dingen niet loslaten. Oja ik ben dan ook nog zo'n muts die het graag goed wil doen ook voor anderen maar dan kom je of beteterig over in plaats van onzeker en hele goede ideeen. Ik lees mee
Hee wat zonde zeg!!! Dat je daar zo erg mee bezig bent dat je er soms niet van kan slapen! Ik heb t ook nog wel regelmatig, dat ik me druk maak over wat anderen vinden (volgens mij heel veel vrouwen). Bij mij helpt t vaak om een beetje te relativeren; - zelf denk je toch ook niet bij alles en iedereen de hele tijd iets negatiefs? Zelfs niet bij alle mensen die je wat minder mag/waar je niet zoveel mee hebt? -wat anderen van je vinden, daar heb je geen invloed op..dus misschien lukt het je om van die gedachten wat afstand te nemen. -en stel dat iemand iets negatiefs over je zou denken. Dan zegt dat niks over jou als persoon. En zelfs niet over wat diegene van jou vindt in het algemeen.. Veel sterkte ermee !!
Herkenbaar.... Ik ben vroeger ook wel gepest omdat ik een buitenbeentje was. Terwijl er niks bijzonders was aan mij. Normaal gezin, hbo-diploma, leuke zoon en fijne relatie. Ik heb ook een wankel zelfbeeld. Vroeger een erg negatief. Wat raar is, maar bij mij langzaamaan helpt, is een vervelende collega op mijn werk. Een paar weken geleden heb ik er zelf een topic over gemaakt. Ze zit zo'n beetje geworteld aan het bedrijf, weet alles en organiseert en regelt alles. Zo lang ik als een onzeker vogeltje door het bedrijf sluip (wat ik vroeger deed), praat ze me de hemel in en complimenteert ze me, maar zodra ik enige blijk van zelfvertrouwen geef, voelt ze zich daar bedreigd door en doet ze alles om me onderuit te halen. En als dat gelukt is dan is zij weer de "redder". Heel verwrongen dus. Door puur objectief te kijken zie ik nu wie ze is: een heel onzeker meisje dat bang is haar positie te verliezen en me daarom niet mag. En ik weet nu dat die pesters van vroeger ook zo waren, waarschijnlijk. Ik leer langzaamaan hoe ik met haar om moet gaan. De wetenschap dat ik opeens niet meer wakker lig omdat iemand een hekel aan me heeft is totaal nieuw voor mij. Te merken dat het me echt niet kan schelen wat ze allemaal flikt, dat ik in staat ben toch mijn eigen koers te varen voelt echt goed. Ik merk ook dat dit mij ook in de rest van mijn leven een grote oppepper geeft.
ik heb het ook maar dan alleen op het schoolplein. ( ook ooit ruzie met een persoon gehad ) die nu af en toe ook wat opmerkingen heeft waar ik een vraagtekens bij zet. het gevoel kun je niet uitschakelen. hoe iemand al dan niet over je denkt .er mee om leren gaan wel
dank je, leuk om te horen! Ik werk er nu 3,5jr....de eerste 2 jaar reed ik 's middags regelmatig in tranen naar huis als ze weer een rotopmerking had gemaakt. Een paar weken geleden begon er een nieuwe collega in ons team, vond ze het nodig om publiekelijk aan de koffietafel luidkeels te vertellen dat ik na mijn bevalling verzakkingsklachten heb...echt weer even indruk moeten maken op de nieuwe collega. Ik niet gereageerd, ik vond het ver beneden peil om zulke onderwerpen zo even te bespreken met het hele team erbij. Ik zei zoiets van "goh, het niveau is weer hoog vandaag." Die nieuwe collega vond het maar een ordinaire opmerking van haar Maar 2jr geleden zou ik me rotgeschaamd hebben en zou ik waarsch weggegaan zijn van de koffietafel. Terwijl ik natuurlijk niet degene ben die zich zou moeten schamen. Ik denk dat het in heel veel situaties zo werkt. Mensen denken een bepaald beeld van je te hebben, maar over wie zegt dat het meest? Als een ander iets negatiefs van jou denkt, dan kan dat ook gewoon aan het oordelingsvermogen van die persoon liggen. Er bestaan nu eenmaal mensen die heel erg snel klaar staan met hun oordeel. Maar dat wil niet zeggen dat ze altijd gelijk hebben, en meestal weten ze dat zelf ook wel, maar dat geven ze moeilijk toe.