In de tuin in de schaduw zitten met een slapende baby op mijn buik die vanaf 7.00 niet wilde slapen. Maar het is me gelukt
Net terug thuis van een tuinbezoek aan mijn ouders die ik sinds half februari niet meer in levende lijve gezien had. Zo heerlijk om elkaar weer even te zien zonder een telefoonschermpje ertussen. Wel onwennig omdat je elkaar zo graag wil knuffelen maar niet durft. Maar dankbaar dat dit in ieder geval weer mogelijk is (voor hoe lang het duren mag).
Na mn avonddienst even op de bank chillen en gedachten verzetten... komt mijn kat strak tegen me aan liggen (doet ie bijna nooit!) en nu vind ik het dus sneu om op te staan en naar bed te gaan maar ik moet wel want morgen heb ik om 9.00u een belafspraak met de psycholoog en het voelt alsof dat al bijna is....(het is nu 1.11u)