Ik zou eigenlijk jullie mening willen vragen.. Het is voor iedereen verschillend maar toch. We hebben twee prachtige kinderen. Was vorige week nog 9 weken zwanger en nu is het kindje er niet meer. Mijn gevoel zegr, meteen doorgaan. Dat maakt de pijn nog iets dragelijker. Om nu nooit meer zwanger te zijn en het zo af te moeten sluiten vind ik heel verdrietig. Manlief wil eigenlijk niet meer nu maar is bereid verder te gaan. Zit zo gevangen tussen zijn en mijn gevoel. Hij is niet tegen hoor maar ziet praktische problemen. Ik wil gewoon graag dat we het beiden willen, misschien heeft dit tijd nodig maar ben niet zo jong meer. Wat voel ik me verdrietig zeg!
Heel veel sterkte meid wat vreselijk naar om mee te maken! Ik weet niet goed wat voor antwoord ik je moet geven.. Wat mijn gevoel was na mijn mk was: ik wil weer zwanger worden.. Ik zou zeggen bespreek je gevoelens, spreek je zorgen en je wensen uit en volg je gevoel.. Want je kunt je gevoel wegstoppen, maar uit ervaring weet ik dat het altijd terug komt.. Succes 😘
Na mijn mk wilden mijn man en ik er beide meteen weer voor gaan dus in dat opzicht kan ik me heel goed voorstellen dat het je verdrietig maakt nu jouw man er niet hetzelfde in staat als jij, zou ik ook zijn geweest. Maar dat hij aangeeft er niet op tegen te zijn is op zich al wel positief te noemen vind ik. Wellicht heeft ie wat meer tijd nodig om aan het idee te wennen dat dit kindje er niet meer is, bang voor herhaling. Ga in gesprek met elkaar, zie er achter te komen wat hem een tegen houd zonder daarbij voorbij te gaan aan je eigen gevoel. Sterke en succes!
Bij mij was het omgedraait.. mijn vriend wou graag verder en ik zat heel erg te twijfelen. Bij mij zat heel erg in me hoofd dat het niet had moeten gebeuren en vooral ook de angst dat het nog een keer zou gebeuren. Maar uiteindelijk na er veel over gepraat te hebben, hebben we toch samen besloten ervoor te gaan. Ik denk dat je je man gewoon wat tijd nodig heb, praat er met hem over en vraag waarom hij niet verder gaat.. wil hij gewoon geen kinderen meer? Of is hij ook angstig dat het weer mis gaat? Geef het wat tijd en praat erover.. heel veel sterkte met je missed abortion zo vreslijk
Dank jullie wel voor de reacties. Het is bij hem puur een praktisch probleem van een derde, financien, kamer ed. Ik wil hem gewoon echt niet dwingen maar ook njet aan mijn eigen gevoel voorbij gaan. Het gwvoel is zo sterk dat ik ondanks de ellende in de wereld toch nog voor een derde wil gaan. Merk ook bij de fam weerstand, ze zijn bang voor mijn gezondheid, willen dat dit me niet meer overkomt. Etc. Dat had men voor deze zwangerschap ook en zal ws alleen een bevestiging zijn geweest, helaas.. Ben kapot van verdriet.
Lieve Roos, wat een verdriet dat je zwangerschap is misgelopen... Helaas ken ik je gevoel. Wij wilden heel graag opnieuw zwanger worden, maar hebben bewust eventjes gewacht om eerst het ergste verdriet een plaatsje te geven (ik was 15 weken zwanger geweest). Na ongeveer vier maanden gingen we we weer voor en was ik meteen zwanger. Pas sinds ik opnieuw zwanger ben kan ik echt zeggen dat het weer goed met me gaat... Ik zou je willen aanraden, juist omdat het zo vers is en jullie er allebei anders in staan, om even rust te nemen en de eerste emoties te laten bezinken. Misschien is een maandje wel genoeg, maar is er wel wat tijd nodig om even bij te komen van wat jullie nu is overkomen. Veel sterkte gewenst!
Beste Roos Wat ontzettend verdrietig, wat je schrijft over je verdriet raakt me. Ik weet uit eigen ervaring hoe hartverscheurend het is ; ik had dit zelf in september met 10 weken. Ik was zo verdrietig maar wilde ook verder (vanwege mijn leeftijd) maar mijn man zag dit niet zitten (vanwege mijn welzijn). Zoals Poesta hierboven schrijft; neem de tijd korter of langer, het is allemaal zo kort geleden. In mijn ervaring moet je echt ontzwangeren (ik had HG en was pas na twee weken niet meer misselijk). Daarnaast ben je in rouw over het kindje-in-wording. In zo'n tijd met al die hormonen kan je belangrijke beslissingen over toekomst wellicht beter even uitstellen? En wat hierboven al geschreven is; idd met elkaar blijven praten. In mijn ervaring is het toch andere beleving voor een man.. Mij heeft het geholpen om veel over de missed abortion te praten (oa met vrouwen met soortgelijke ervaringen) en het allemaal voor mezelf op te schrijven. Daarnaast heb ik met goedkope zwangerschapstesten mijn HCG level in de gaten gehouden, dat gaf me een beetje gevoel van controle. Ik testte pas ruim twee weken later negatief (en voelde ik me weer mezelf) en had meteen daarop eisprong. Om je een hart onder de riem te steken; ik ben meteen zwanger geworden (en ben bijna 40) en zowel mijn partner als ik zien het weer helemaal zitten. Ik wens je heel veel sterkte toe, groeten Rosalie