De volgende word ik of weer ingeleid en als ik thuis eenmaal pijn ga krijgen dan ga ik bevallen binnen 30 minuten dus code rood zoals ze dat noemen geloof ik, de VK zal ons voorbereiden dat ze waarschijnlijk er niet bij zal zijn als ze niet snel genoeg kan komen..
Bij de 2e begon het met gebroken vliezen en toen was het wachten op weeën.. 3 kwartier later begon de eerste wee en dacht ik: Oh ja, dit was het (maar het was minder heftig dan met de eerste.. ik kon namelijk gewoon drinken enz. tussendoor) 2,5 uur na de eerste wee was mevrouwtje er!
Ik dacht "is dit het of zullen het voorweeen zijn?". Heb het maar op het laatste gehouden om mezelf niet gek te maken. Op den duur kreeg ik wel door dat het toch wel eens menis kon zijn. En toen ze echt zeer begonnen te doen, toen dacht ik "oh ja, zo was dat... en het wordt nog erger, dus blijf rustig". Ik kon het de tweede keer veel beter hanteren.
ik denk hetzelfde als bij de eerste: ik ga ervoor, ik zag het als een uitdaging! vond het wel leuk spannend.
Ik had al wekenlang voorweeën gehad en was bang dat ik de start van de bevalling niet echt zou herkennen, terwijl de verloskundige een hele snelle bevalling verwachtte. Ik weet het nog precies. Om 4 uur 's middags zat ik op de grond met mijn zoontje een treinbaan te bouwen, toen ik dubbelklapte van de pijn in mijn buik en ik dacht: "Zoooooooo, dat was een wee!" Ik wist direct dat het begonnen was en voelde me zo opgelucht. De volgende dag stond een afspraak in het ziekenhuis, omdat ik dan 41+3 dagen zwanger was en ik had zo gehoopt dat ik daar niet naar toe hoefde. Ik heb even gewacht of het echt zou doorzetten, mijn zoontje op laten halen, de vk en mijn man gebeld. Ik was echt supervrolijk, had er gewoon zin in om te gaan bevallen (een uur later, midden in een weeënstorm was die zin wel een beetje over, moet ik toegeven).
Ik dacht yes! Bij mijn eerste werd ik ingeleid en nu was het spontaan begonnen, vond ik dus wel leuk. Tweede gedacht was balen, want ik zou gaan bevallen op mijn zoontjes tweede verjaardag.
Ik dacht dat het nog niet kon (moest nog 2 weken), maar toen er stolsels bloed uitkwamen ging ik toch wel alarm slaan.. 6 uur later kwam Dani ter wereld
ik dacht: waarom nu pas!!! het was 7 uur 's ochtends op de dag dat mijn inleiding plaatsvond, had graag thuis willen blijven... Achteraf was ik blij dat ik in het ziekenhuis was, want het ging heel snel een heftig! Binnen 2 uur was ze er!! Tijdens de weeen dacht ik: oh, help, dit is het! Was echt vergeten hoe het was. Maar gaf me over en toen ging het toch heel onstpannen! Je weet nu uit ervaring wat je einddoel is!!