Wat de dokters je niet vertellen

Wat een nare ervaringen! Maar wat een herkenning! Mijn eerste miskraam (9 weken) verliep volgens het boekje. Zoals beschreven volgens de gyn en vk. De tweede miskraam was hel! Vreselijk. Nooit meer. Ben daarna weer aan de pil gegaan en de wens voor een derde kindje achter me gelaten. Dit wil ik nooit meer meemaken. Heb er echt nachtmerries van gehad. De kamer op de EHBO leek wel een slagveld, zoveel bloed en toen ze het vruchtje eruit schraapten... ik kan er nog steeds niet aandenken zonder te huilen.
nee echt, nooit meer...

 

Mijn miskraam was ook een hel. Wij zouden een weekend weggaan om te vieren dat ik dat weekend de 12 wkn grens gehaald zou hebben en dus 'veilig' zou zijn. Een dag voor vertrek kreeg ik bloedverlies. De assistente in opleiding die ik had zei dat de mk te vergelijken was met een iets zwaardere menstruatie. En het kon ook nog enkele dagen duren voordat het echt op gang kwam. Dus twijfel wat te doen. Weekendje annuleren of toch gaan. We besloten het laatste, omdat ik thuis ook alleen maar liep te huilen. En ik op zich wel gewend was een zwaardere menstruatie te hebben.
Op weg ernaar toe begonnen de krampen echter al te komen. Dat werden inderdaad lichte weeën. Letterlijk bij de ingang van het park, voelde ik een enorme golf bloed lopen. In het huisje aangekomen ben ik letterlijk de hele avond golven bloed verloren. Binnen 10 min. waren de zwaarste maandverbanden compleet doordrenkt. Ik zat op handdoeken, plastic zakken eronder en maar lopen naar de wc. Enorme stolsels verloren. De bloedspatten zaten echt overal. Op een gegeven moment, toen het maandverband op begon te raken, ben ik maar overgestapt op luiers van mijn zoontje. Binnen no time handdoeken vol met bloed.
De hele nacht ben ik in touw geweest, mezelf verschonen, handdoeken uitspoelen. Heb zoveel stolsels en bloed verloren en zoveel pijn gehad, dat ik bijna van mijn graat ging. Heb zelfs overgegeven van de pijn. Daar lig je dan in een vreemde omgeving, te bedenken waar je naar toe zou moeten als je toch naar het zkh zou moeten. Wat voelde ik me alleen en verdrietig. En dat terwijl ze hadden gezegd dat het alleen maar een iets zwaardere menstruatie zou zijn.:x
Tegen de ochtend kon ik gewoon niet meer. Had de hele nacht bijna alleen maar leeg zitten lopen op de wc en had zoveel pijn. Toen heeft mijn man ons eigen zkh gebeld of dit 'normaal' was. Degene die we toen aan de lijn hadden bevestigden dat een mk inderdaad ook zoals die van mij kon verlopen.:x Als we dat geweten hadden, waren we nooit dat weekend weggegaan.

 

Ik heb het ook als heel heftig ervaren maar wilde niet in het zkh blijven. Ik was 12,5 week,kindje overleden met11,5 week. Bij mij is het thuis opgewekt met 4 pillen cytotec en nog een ander pilletje de dag ervoor. De cytotec begon na twee uur te werken en ik heb dus ook twee uur op de plee gezeten met weeen die niet te harden waren en ook mega veel bloed. Heb 3 naproxen nodig gehad. Ik wist wel vantevoren gelukkig dat ik pijn zou kunnen krijgen dus had de naproxen al in huis gehaald. Ik heb ook echt mijn baarmoeder open voelen gaan om het kindje eruit te krijgen,heel akelig. Heb ook een maand flink gebloed. Toch heb ik er gelukkig geen trauma aan overgehouden zoals jij, dat ze zonder verdoving weefsel lostrekken vind ik te schandalig voor woorden!!! Hopelijk krijg je dit verwerkt. Sterkte 😪

 

Lieve meiden,
Hier helaas nog een heftig ervaring. Met als verschil dat ik gelukkig wel goed begeleid ben toen het uiteindelijk mis ging.
Wij hebben met ruim 8 weken een echo gehad met een kloppend hartje, helaas was ruim n week later het hartje niet meer kloppend en was met 8 wkn en 4 dgn het vruchtje overleden. Ik werd naar huis gestuurd met het adv om alles te laten landen en na te denken wat ik verder wilde als ik daar klaar voor was.
Een paar dagen later had ik een afspraak met een andere arts voor controle van de eerste diagnose en een vervolg gesprek. Omdat ik wat gerommel voelde wilde ik afwachten. Er was me verteld dat een spontane mk het snelste en beste herstel gaf erna. Na een week wachten trok ik het niet meer en wilde een afspraak maken voor een curretage, ik ben niet zo van de pillen. De 2e arts waar ik kwam is gyn en doet mk begeleiding en is fertiliteitsarts. Vanwege de problemen die zij ziet bij vrouwen om zwanger te worden is zij gezien de kleine risico´s bij curretage hier geen voorstanden van. Omdat bij medicatie toch een risico bestaat dat er alsnog gecurreteerd moet worden als niet alles weg is, leek dat mij in eerste instantie ook geen optie, dus was afwachten de 1e insteek. Maar inmiddels liep ik al 2 weken rond op deze manier en er was nog niets veranderd. Je lichaam denk immers nog steeds dat je zwanger bent en inmiddels was ik het een beetje zat aan het worden.
Tot de afspraak is het niet gekomen want het weekend ervoor kwam toch de spontane mk. Ik had toen bijna 11 weken zwanger geweest.
Wat eerlijke info was fijn geweest van te voren want de verhalen over zware menstruatie uit de verhalen van de folder kwamen niet in de buurt.
S middags rond vieren was de kramp niet meer uit te houden en niet meer te ondervangen met een pijnstiller. Het vloeien begon en ik ben naar het toilet gevlucht, waar ik vervolgens niet meer vanaf ben geweest. Alsof er een kraam werd open gezet die niet meer dicht kon. In de folder die ik mee had gekregen stond dat je grote stolsels kon verliezen tot vuist grote. Ik verloor gutsende golven bloed en stolsels van 7 cm. Ik heb het vruchtzakje niet meer gezien, maar dat vind ik niet erg. Het was mijn eerste zwangerschap en dus ook de eerste mk en heb dus geen ervaring met bevallen. Maar gezien de krampen die ik heb gehad, het wiebelen en wegpuffen op de wc, niet meer weten hoe je moet zitten tot je in paniek raakt en bijna flauwvalt. Ik denk dat ik me er iets bij kan voorstellen nu hoe weeën voelen...
Omdat er geen einde aan leek te komen ben ik naar de 24-7 telefoonnummer van het zkh gaan bellen.
Hier kreeg ik een hele lieve verpleegkundige aan de telefoon die me er aardig doorheen gelootst heeft. Ze heeft mijn verhaal aangehoord toen ik in paniek raakte en vertelt dat omdat ik toch wel erg veel bloed verloor, een maandverband had het geen vijf minuten volgehouden, ik toch maar even voor controle naar het zkh moest komen als dit kon.
Het noodpakket werd gepakt, extra kleding, handdoeken voor in de auto en een vuilniszak voor de bekleding te beschermen, enz. Maar zodra ik dacht dat het minder werd en ik wilde gaan lopen kwam de volgende golf en kon ik weer terug. Na een 2e telefoontje gerustgesteld dat ik maar moest kijken wanneer het ging en ze voor me klaar zouden staan.
Ruim 4 uur verder leek het bij momenten te minderen en konden we daar gebruik van maken door richting het zkh te vertrekken. Hier aangekomen werd ik door mijn man pal voor het ziekehuis in een rolstoel gezet op zaterdagavond half elf, en naar de behandelunit van de gyn afdeling gereden. Hier kon ik gelijk verder komen, werd alles besproken en bekeken bij een echo. Op de echo bleek dat de mk goed verlopen was, maar een zware categorie! Goh... fijn dacht ik heb ik weer.... Maar op dat moment ben je zo moe en versleten dat ik alles best vond als dit maar stopte... Ik was niets meer waard.
De laatste zwangerschap weefselresten die nog zichtbaar waren zouden de komende uren ook verdwijnen en dan kon het herstel beginnen. Omdat ik bijna was flauwgevallen en veel bloed had verloren wilden ze mn bloed checken en mn Hb. Op de uitslag van het lab moest we wachten en in die tijd ben ik de laatste grote stukken ook verloren en kon ik in de tussentijd een beetje bijkomen op een zkh bed in een kamertje om de hoek. Omdat de arts in de tussentijd werd weggeroepen naar een spoedbevalling hebben we wat langer moeten wachten op de uitslag, maar daardoor kon ze bij controle wel zien dat alles nu weg was op de echo en het nu wel minder zou worden. Mijn bloed was goed, dus op naar huis om 2 uur s nachts!
De dagen erna bleven zwaar, iedere dag nog diverse keren een hoos van bloedverlies en stolsels aardig aan de maat, waarbij 1 tot 2 uur toilet bezoek normaal was. Omdat ik in de folder had gelezen dat na de daadwerkelijk mk het bloedverlies minder moest worden tot menstruatie niveau ging ik me de 3e dag zorgen maken of dit normaal was. Maar bellen naar het zkh vonden ik overdreven. Uiteindelijk heb ik gebeld, werd me op het hart gedrukt dat ik ALTIJD moest bellen als ik me zorgen maakte ook al was het 3 uur s nachts... Ze heeft mijn verhaal aangehoord en is gaan overleggen met de gyn. Die zei dat gezien de heftige mk het normaal was nog een kleine week heftig bloedverlies te hebben, dus als het de 5e dag nog zo was moest ik opnieuw bellen. Het werd idd minder en ook als is het nog niet gestopt nu en nog steeds heftiger als mijn standaard menstruatie, neem ik hier genoegn mee en merk ik dat het dagelijks beter gaat lichamelijk... emotioneel ben ik er nog niet, maar we geven het de tijd...
Uiteindelijk is het een heftige ervaring geweest maar omdat ik op het moment supreme goed opgevangen ben is het geen trauma geworden. Maar ik zie nu al op tegen de eerste 12 weken van een eventuele volgende zwangerschap. Ik wil even mijn volgende menstruatie afwachten en dan gaan we het maar weer opnieuw proberen.
Ik vind dat de begeleiding en voorlichting een stuk beter kan, we zitten hier tenslotte niet in een derde wereld land. Ik heb verschillende verhalen gehoord van vriendinnen en collega´s. Helaas zijn er teveel ervaringsdeskundigen om me heen. En die blijken er opeens nog meer te zijn als je er midden in staat en mensen er opeens wel over gaan praten... Dat hier een taboe over bestaat snap ik niet... I
k ben gelukkig goed opgevangen, maar als je de andere verhalen hier leest, dat kan echt niet...
Als ik geen spontane mk had gekregen vorig weekend dat was er een curretage ingepland voor me, die had bij dagopname onder volledige narcose geweest en zo hoort het ook!
Ik hoop dit nooit meer mee te maken, wel denk ik dat het verschilt per week dat je zwanger bent, je lichaam denkt tenslotte nog dat je zwanger bent. Gelukkig zijn er ook verhalen van mk´s bij 11/12 weken die vlot verlopen en goed te doen zijn, maar het merendeel ervaart het als heftig tot zwaar met deze termijn. De gyn van een collega adviseerde zelf s een curretage bij 12 weken omdat het spontaan niet aan te raden was, dat zegt toch wel wat lijkt me.
Iedereen die dit mee maakt wil ik heel veel sterkte wensen en dat ze dit ook niet meer mee hoeven te maken!
Geef jezelf rust en tijd om alles een plekje te geven. Het is niets niks ook al doen sommigen verhalen dat wel vertellen. Verwerk het op je eigen manier, niemand en geen miskraam is hetzelfde.
Liefs

 

Ik herken je verhaal helemaal... Het was afschuwelijk.
Een jaar later is er, daardoor, een PTSS bij mij geconstateerd waarvoor ik ook in behandeling ben geweest....

Sterkte!

 

Ik heb jullie verhalen met tranen gelezen. Wat ben ik blij met dit topic!

Ik heb vanochtend de termijn echo gehad. Daar bleek dat ons kindje met 9 wk is overleden. Heb daarna de halve dag in het zh gezeten. Ik word vrijdag gecuretteerd. Ik twijfelde steeds of dat wel de juiste beslissing was en of ik het toch niet beter af kon wachten. Ergens hoopte ik ook dat het voor vrijdag vanzelf zou komen. Nu ik dit heb gelezen, ben ik blij dat we voor de curettage hebben gekozen. Mocht het voor vrijdag toch spontaan beginnen, dan weet ik nu beter wat er zou kunnen gebeuren.

 

Sterkte Janna.

Ik ben ook nog steeds "blij" met dit topic. Af en toe blader ik er nog even doorheen en word ik er weer aan herinnerd dat er meer dames zijn die hetzelfde gevoel over hebben gehouden aan hun mk. Ik heb me zo alleen gevoeld en voel toch dat stukje begrip en herkenning door dit topic.

 

Ik heb juist goede ervaring...
Met 16.3 bevallen van zoontje. Hartje stopte met 14.5 (hadden we bij pretecho ontdekt..)
In zh gelijk goed begeleid, ik kon veel opties kiezen. We kozen voor zsm bevalling. In de ochtend zat ik tegenop want mijn vorige bevalling was echt een hel! Maar ze hebben mij overgehaald om geen curettage te doen (om kindje onderzoeken, zsm weer zwanger worden, afscheid nemen). Ik liet mij aan lot over maar het is echt echt zo meevaller.. Eerste cytotec in, dan tweede en toen vruchtwater gebroken, weeen, gelijk ruggenprik. Kort erna hij is geboren. Wat bloed maat niet veel, totaal geen pijn.. Prachtige zoontje.
Na 2 uur gewoon thuis en 7 dagen maar bloed met slijm gehad ( 1 mandverband door hele dag was voldoende).
In zh erg erg iedereen meeleefde en we konden vragen wat we wilden en krijgen wat we wilden etc.
Dus het is echt zo meevaller en nu week later denk ik dat let lijkt alsof ik ook niet zwanger ben geweest...
We gaan eind deze week weer aan de slag en hopelijk zal ovulatie komen..

Iedereen stekte!!

 

Ik heb een miskraam gehad met 8,4 weken. Ik begon te bloeden en kreeg enorme krampen. Toen zijn we naar het ziekenhuis gegaan en kregen een echo. Het hartje klopte en het vruchtje groeide goed. Wat ze even vergat te vertellen was dat door de hematoom we alsnog 50 procent kans hadden dat her fout ging. Na het ziekenhuis gingen we even naar de winkels toen het enorme bloeden weer begon. Gelukkig had ik een jurkje aan want ik zat helemaal onder. Thuis heb ik het hele weekend enorme krampen gehad en zoveel stolsels en bloed verloren dat ik op een gegeven moment maar op de wc ben gebleven omdat het eruit bleef stromen. Ik had tijdens de ergste krampen ook enorme diarree. Na het weekend kreeg ik weer een echo en toen was het meeste al weg. Ik kreeg cytotec ingebracht en toen begon het weer. Gelukkig is mij een curettage bespaard gebleven en was ik bij de volgende echo schoon. Ik vond het inderdaad ook erg heftig.

 

Bedankt! Ik herken wat je schrijft over het alleen voelen. Doordat ik het bijna helemaal alleen doormaak, zonder dat de mensen in mijn omgeving er van afweten, is het bijna alsof het kindje nooit bestaan heeft. Dat vind ik best verdrietig. En als ik straks gecurretteerd ben en het achter de rug is, is het net alsof er niks gebeurd is.

 

Ha Diantha, dat klinkt inderdaad niet goed. Heb dat 1 keer gehad en toen zat er toch echt een rest. Je kunt vragen om hysteroscopie onder narcose, mocht dat het geval zijn. Dat beschadigt de baarmoeder veel minder. Wel bellen met de gyn hoor. Je klachten zijn niet normaal.