Dat laatste is ook wel grappig. Mijn kinderen hebben ook naamgenoten in deze tijd: studenten en wetenschappers en willekeurige linkedin/Pinterest accounts, en zoon heeft een naamgenoot met een Wikipedia pagina: een cricketspeler
Grappig is dat Zo heeft een neef van mijn man blijkbaar een bekende voetbalspeler als naamgenoot, een mijn neefje (als in nephew) een Bollywoodacteur als naamgenoot.
Ik heb geen social media. Dus deel ik ook niks. Waarom zou ik, vraag ik mij altijd af. Willen mensen dit wel van mij weten? Ik wil het van hun ook niet weten, dus waarom andersom wel. Daarbij weet je niet wat er met privé dingen gebeurd. Foto's van de kinderen enzo zou ik sowieso niet doen, en niemand heeft belangstelling voor wat ik heb gegeten. 300 mensen! Ken jij zoveel mensen die jouw leven interessant genoeg vinden om het te volgen? Misschien dat jij ook daadwerkelijk een interessant leven hebt, ikke niet hoor!
Maar privé modus maakt ook niet veel verschil, die foto’s staan dan toch alsnog op de server van facebook?
Zo'n beetje dit haha. Kan ook weken zonder iets te posten en dan weer 3x iets 'leuks' in een week. M'n man zet ik er niet ongevraagd op hoor haha.
En verder heb ik er niet zo'n moeite mee. Ja dan staat er een foto op de Facebook server. En dan? Ik sta vast ook op weet ik hoe veel foto's van onbekenden. Badkleding foto's doe ik niet en verder maakt het mij niet zo uit.
Facebook doe ik bijna nooit iets mee, Insta bijna alleen stories. Qua gebruikersnaam heb ik ook niet mijn voor of achternaam gebruikt. Alle social media staat bij mij op privé, onvindbaar via zoekmachines uit. Ik post mijn kind zelden als via stories. Bij opvang geen toestemming gegeven voor het openbaar delen van foto’s.
Ik heb een heel interessant leven Ik ken veel mensen omdat ik altijd een rijk sociaal leven gehad heb. Vroeger jarenlang in de horeca gewerkt en altijd in dezelfde stad gewoond. Sowieso altijd veel collega's qua banen etc. Blijkbaar kom je dan snel aan 300 mensen. Zelf volg ik er ongeveer 200, maar het gros is inactief op insta. En de mensen die me echt niet boeien 'mute' ik
Ik deel wel foto's van de kinderen. Wat ik niet deel? Ziektes, kinderwens traject etc. Heb zelfs lang getwijfeld of ik de dood van pa wou verkondigen maar heb het toch gedaan om zoveel mogelijk mensen te bereiken
Dat snap ik heel goed. En mensen roepen dan dat men op social media alleen het perfecte leven willen laten zien. Zo zie ik dat dus helemaal niet. Maar de echte niet leuke dingen zijn gewoon te prive om te delen. Toen mijn dochter haar been brak in groep 6, was dat niet handig, maar echt geen heftige shit ofzo, dat hebben we wel gedeeld, met knalroze gips enz. Maar dat ze een eetstoornis ontwikkeld heeft, dat deel ik echt niet op social media.
Ik deel redelijk wat over onszelf, maar vb nooit kinderen van anderen of enkel vb een handje of langs achter van ver. Zelf nog geen kinderen en ben er ook nog niet helemaal uit wat ik daarmee wil. Mijn facebook is best besloten en ook enkel mensen die ik ken maar mijn insta is publiek en heb daar ook (lotgenoot) volgers die ik nog nooit ontmoet heb. Ik heb wel gemerkt dat het beeld zo snel vervormd of anders opgevat wordt met wat je deelt. Deel ik vb iets over de tuin en dat we er in gewerkt hebben denken veel mensen dat ik weer 'beter' ben. Maar die zien niet dat man 95 procent doet en ik er meestal gewoon bijzit op een stoel en af en toe eens op en af taffel met wat materiaal ofzo. Deel ik dan weer dingen over mijn ziek zijn 'valt het wel mee' of is het overdreven denken ze dan. Zo heb ik eens een aantal jaar terug gepost dat we tapas avond deden, om 2 dagen later voor een maand in het ziekenhuis te belanden met it's waarvoor ik weer 5dagen thuis was na opname. Er waren effectief mensen (mijn grootouders oa) die dat niet geloofden want ik had toch gepost dat het goed ging. Ik pas ook wel heel erg op met uitjes en vakanties posten, want kan al een aantal jaar niet werken en dan heb je ook nogal snel de opmerking 'dat kan ze dan weer wel' Het is een lastig evenwicht soms.
Dit idd. De te kwetsbare dingen, die ik ook niet snel zou medeleden aan een kennis die ik tegenkom in t echte leven, ga ik er niet op zetten. De operatie van zoon er ook niet opgezet, die periode was voor onszelf al moeilijk genoeg en t was juist wel fijn dat niet iedereen ervan af wist want je hebt niet altijd zin om alles uit te leggen. Dat onze zoon onze muren had versierd met wasco stond er wel op of dat man de trouwdag weer eens was vergeten en ik hem dus even bedankte voor de manderijnen die hij meenam ipv bosje bloemen of
Ik deel wel zo nu en dan een kiekje van mijn zoon op insta. Of een vakantieplaatje. Huisdieren zijn ook wel eens de sjaak. Maar dat is maar een paar keer per jaar.
Ik heb zelf een naamgenoot die een jaar ouder is. Heel ver weg zelfs familie. Kwam ik toevallig een keer achter. Ik heb zelf geen sociale media accounts (Facebook instagram oid) maar zij wel. Toen ik ging solliciteren kreeg ik allerlei vragen/opmerkingen zoals -jij beoefent dus die en die sport? -jij bent daar en daar geweest? Bleek dus over het profiel van mijn naamgenoot te gaan. Zaten ze met hun 'voorbereiding'.
Ik heb alleen LinkedIn en WhatsApp dat telt als sociale media. Van de rest trok ik me altijd teveel aan. Mijn kinderen zou ik er nooit opzetten.
Ik heb alleen WhatsApp. Mijn man heeft daarnaast ook nog een LinkedIn waar hij verder niks mee doet. Heeeel vroeger 'Hyves' gehad en daarna nooit meer een ander social account gehad, behalve mijn 'anonieme' account hier Onze jongens van 8 en 10 hebben ook geen social media en mogen ook nog niet online gamen (op de simpele gratis spelletjes op o.a. poki.nl na). Ze hebben wel een Nintendo switch maar ook daar wordt alleen offline mee gespeeld. Ik moet zeggen, ze vragen er ook nog niet om, dus prima zo