Ik ben een kleine zes weken zwanger van mijn eerste kindje. Mijn vriend en ik hebben het al aan onze ouders verteld... nu eigenlijk: aan zijn ouders, mijn mama en mijn stiefpapa. Mijn natuurlijke vader woont aan de andere kant van het land en zowel mijn broers als ik hebben geen contact meer met hem. Dit is niet onze keuze, al zijn we de afgelopen tijd ook steeds minder vragende partij. Toen mijn oudste broer naar papa belde met het nieuws dat hij grootvader ging worden, was de reactie: "ik zou willen dat je mij in het vervolg met dat soort nieuws niet meer lastig valt." Hij is 1 keer komen kijken naar mijn oudste nichtje. Mijn jongste nichtje heeft hij zelfs nog nooit gezien. Het klinkt misschien gek, maar papa duwt net alles hard weg omdat het emotioneel te veel is voor hem. Ik weet dat hij niet liever zou willen dan de banden met zijn kinderen hersteld zien, maar hij heeft er een enorme onkunde in en is eerlijk gezegd ook een bodemloos vat aan negatieve energie. Maar dus... nu ben ik zwanger... ik... zijn kleine meid... mijn broers verwaarloosde hij, mij verstikte hij.. een vergiftigd geschenk, maar onze band is toch net altijd sterker geweest. Ik mocht altijd meer en kon beter tot hem doordringen. Tot ook dat knapte onder de druk die hij er maar bleef op gooien.. Door papa is het contact met heel die kant van de familie bovendien ook al vertroebeld.. ik weet gewoon niet hoe ik het nieuws moet aanpakken? Bel ik plots naar mensen die ik al zo lang amper hoor of zie? Waar mijn broers en ik op geen enkel familiefeest welkom zijn omdat papa het niet aankan? Stuur ik een kaartje? Laat ik ze ontploffen en dat ze het maar net als de rest van de wereld van facebook vernemen? Ik worstel hier heel erg mee. Mijn stiefpapa drukt me op het hart dat ik gewoon moet doen waar ik me het best bij voel. Hij heeft gelijk, zij het dat ik me bij geen enkele optie goed voel. Bellen naar papa wil ik absoluut niet... maar wat dan? Bellen naar mijn grootouders zie ik ook als een berg tegenop... Bovendien droom ik tegenwoordig veel over papa. Dat alle plooien weer glad gestreken zijn, hij met zichzelf en met ons in het reine is geraakt en zijn stomme geldterende parasitaire veel jongere madam heeft buiten gegooid.... ik word dan wakker, wetende dat dat er nooit zal in zitten. Papa is niet te veranderen. Voor eeuwig een labiel iemand, met aanleg tot verslaving, die bij het minste spoor stress al wat hem lief is met de grond gelijk maakt... echt herstellen zit er dus niet in... ik kijk ook erg op tegen überhaupt weer contact maken... ook al mis ik hem (of de illusie aan hem). Is er iemand die deze situatie herkent en zijn verhaal wilt delen? Iemand met tips die het mij makkelijker kunnen maken om door deze zure appel te bijten? Alvast heel erg bedankt. Q
Hier ook een knuffel. Zelf zou ik een brief of een kaartje sturen. Maar aanpassen aan je verwachting. Wil je dat hij het weet en verder niks, een simpel kaartje. Wil je toch eigenlijk het contact herstellen zou ik een brief sturen waarin je jou gevoel verwoord, zonder verwijten, zonder koeien uit de sloot te trekken, maar gewoon dat je hem mist en wat je graag zou willen voor de toekomst (contact). Dan heb je je uiterste best gedaan en is het aan hem. Wel rekening houdend dag hij misschien helemaal niet, of negatief reageert. Wil je echt niks van hem, met hem, of contact, komt ie er vanzelf achter via anderen of fb en doe je niks.
Wat een verhaal zeg! Weet niet goed wat te zeggen wat betreft je gevoel.. Hier een soortgelijk iets, echter heb ik het volledig afgesloten en voel ik er dus niets meer bij (over het algemeen dan). Mijn vader (lees: verwekker) heeft alles gedaan wat niet mocht en heeft zijn gezin kapot gemaakt. Drank was het grootste probleem, daardoor werd hij agressief enz. Uiteindelijk uit huis geplaatst door de kinderrechter toen ik 6 was. Op mijn 14e definitief met hem gebroken, na tig pogingen daarvoor. Mijn moeder is ook zwaar alcoholist en met haar heb ik ook amper contact. Het is dat mijn zus met beperkingen daar woont, anders was die deur ook allang dicht. Mijn verwekker vind het nu opeens tijd om het contact op te bouwen, echter niet vanwege mij, maar vanwege mijn kinderen. En daar pas ik voor. Voor mij wil je geen vader zijn, maar voor mijn kinderen opeens wel opa? Bovendien is er geen haar op mijn hoofd om mijn kinderen in zijn buurt te laten komen na alles wat hij mij heeft aangedaan. Mijn moeder daarentegen is een ander verhaal. Had vooral bij de zwangerschap van de eerste heel erg het gevoel om alles met haar te willen delen. Maar het boeide haar niet. Ze is totaal emotieloos door ruim 20 jaar intensief drank gebruik (ze is iedere dag dronken). Ze is bij mijn zoon in de kraamweek langs geweest en toen pas op zijn 1e verjaardag. Toen wist ze mij ook nog te vertellen dat hij zo eenkennig was...???? Nu is ze vorige week op kraambezoek geweest bij ons, mijn dochter is vandaag precies een maand oud. Mijn zoon heeft ze compleet genegeerd, ze heeft in de 4 uur dat ze hier was serieus geen 1 woord tegen hem gezegd. Mijn dochtertje heeft ze 5 minuten vast gehad maar was heel afstandelijk. Ze heeft amper een blik van haar gekregen. Ze was maar wat blij toen ik vroeg om haar aan te pakken. Het is zo dubbel.. Enerzijds leveren die mensen mij alleen maar negativiteit op, anderzijds blijft er altijd die hoop op verandering. Konden ze maar een lieve papa en mama zijn en een lieve opa en oma. Zoals ik eerder al zei, ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat de situatie is zoals hij is. Maar ik kan me erg goed voorstellen hoe jij je moet voelen. Zeker als je zwanger bent. In elk geval heel veel succes met dit alles. En natuurlijk ook nog van harte gefeliciteerd met je zwangerschap
Ik denk dat ik ook moeite heb met het aspect contact... ik wil graag contact met de positieve kant die ik van hem ken, maar besef dat dat niet haalbaar is, plus: àls hij al zou ingaan op de uitnodiging gaat hij sowieso eerst zijn madam door ons strot duwen... waar ik dus al helemaal geen behoefte aanheb... Maar ik wil wel dat hij het weet voor het wereldkundig gemaakt wordt... misschien om daarmee aan mezelf te zeggen dat ik het toch eerst aan mijn ouders heb laten weten en ik dus toch nog een beetje die papa heb... al zit hij dan maar in mijn hoofd. Misschien inderdaad een kaartje... Misschien met een echo bij. Wat ik op het kaartje moet zetten? :/ ik slaap er niet van
@liminous, drank maakt idd erg veel kapot. En net als jij stel ik me vragen bij de invloed die mijn papa op mijn kindje zal hebben en zeker zijn feeks van een vriendin. Dank je wel om je verhaal te delen en voor de felicitaties. Het schudt me toch even wakker. Misschien dat ik nu ik zelf mama ga worden even weer werd teruggebracht naar wat ik dacht afgesloten te hebben en ergens hoopte op een uitvergroting van de weinige positieve momenten. De realiteit is wel even anders en ik vrees dat ik me daar nu definitief moet over zetten. Het kaartje met een echo wordt het dus, maar dus dan nog hoe verwoorden dat je zwanger bent, maar verder eigenlijk geen contact wilt... op een wijze die toch geen verdere bruggen opblaast... daar heb ik namelijk ook geen behoefte aan, aan meer drama...
Hier dus ook zown vader... Ik herken me helemaal in jou verhaal ts Vader hier na scheiding ook iedereen weggeduwd en in het begin veel praten met mij en ineens klaar na nieuwe vriendin die in beeld kwam. Ze zijn getrouwd en heel haar familie erbij en wij wisten niet eens dat ze gingen trouwen! Hier ook heel lang getwijfeld en gepiekerd en op een dag de knoop doorgehakt. Ik zoy hem bellen want ja blijf toch je vader dacht ik. Met trillende handjes van de spanning gebelt Hij nam op dus ik vertelde dat hij dit van mij moest horen en dat hij opa werd. Zijn reactie uuhm oke nou als jij een kind wil mooi. Maar ik moet erover nadenken... 3 dagen later een app....hij belde niet eens. Hij wou geen contact met ons, ook niet de kleine en hij was geen opa. Hij wou niks meer van ons horen en een fijn leven verder. Ik was ook geblokt op de app na dat bericht. Ik heb even flink gehuild en dacht nee! Hij is dom en hij krijgt straks wel spijt! Ik weet bijna zeker dat zij erachter zit.. beetje lang verhaal geworden. Ik hoop voor jou dat jou vader beter reageerd...maar besef net als mij het ligt niet aan jou maar aan hem en zijn keuze!
Jouw verhaal lijkt idd heel sterk op het mijne... en de afloop zou vrees ik wel eens gelijkaardig kunnen zijn. Daarom dat ik echt niet wil bellen... maar dan zit ik nog met zijn ouders, mijn grootouders... wat daarmee? Ik vind hier wel dat ik moet bellen, maar ik vrees geheid dat ik vooral onder mijn voeten ga krijgen dat ik niet zus of zo genoeg was (ik krijg altijd onder mijn voeten trouwens, omdat papa altijd gaat zeuren bij hen met een hoop leugens en verdraaiingen, zodat ik het contact ook daar wat heb laten verwateren, bovenop het feit dat we nooit welkom zijn natuurlijk op feestjes, nooit gewoon uitgenodigd worden en dat langs komen van mijn kant blijkbaar altijd praktisch nogal moeilijk ligt... nou ja, laat dan maar) Plus als ik naar mijn grootouders ga, wille ze alleen maar dingen horen van je die hen trots kunnen maken, anders word je meteen afgebroken... gezellig dus... Ik weet ook helemaal niet wat ik moet zeggen in zo'n gesprek... Garantie de vraag of papa het al weet en de melding dat ik hem toch ook even had kunnen bellen... ipv een 'gefeliciteerd' Hoe gaat het dan verder na "ik ben zwanger"? Zin om er langs te komen heb ik ook al niet... Pfff.
Waarom maak je geen tabel voor je zelf met dingen die je absoluut niet wilt en dingen die je wel zou willen. b.v. vader - niet bellen - wel een kaartje Wanneer je kiest voor telefonisch maak dan een briefje voor bij de telefoon met daarop de dingen die je wilt zeggen maar ook vooral de dingen die hun kunnen zeggen waarmee ze over je grens gaan en een eventuele reactie die je kunt voorlezen wanneer ze dit doen.
Ik zou het bij een kaartje houden voor je vader. Dan is 't aan hem om terug contact op te nemen (of niet). Je grootouders zou ik nadien eventueel ook inlichten. Ofwel telefonisch, ofwel stuur je hen ook een kaartje. Natuurlijk kan je het daar eventueel ook simpeler houden en wachten tot het geboortekaartje. Als er kennelijk toch niet zoveel contact is ...
Ik herken je verhaal! Mijn vader is al een tijd weg bij mijn moeder.. ik heb toen een tijdje contact met hem gehad. Mijn eerste zoontje werd geboren en die heeft hij een aantal keer gezien.. hij had toen ook pas weer een nieuwe vriendin (veel jonger) nadat zijn vorige vrouw overleden was. Mijn vader en zijn huidige vrouw hebben nu samen een kindje gekregen en vanaf die tijd merken wij echt dat we er niet meer toe doen. Hij belt ons nooit en komt nooit eens langs. Toen ik en mijn vriend voor een 2e kindje gingen heb ik 2 keer een mk gehad en heb hem huilend opgebeld omdat ik hem in die tijd heel erg nodig had. Hij zou langskomen maar moet nu nog langskomen! Daarna werd ik weer zwanger en heb hem ook niets laten weten.. hij heeft het via familie gehoord. Ik kreeg toen geen enkel telefoontje of wat dan ook. Met 25 weken kwam ik in het ziekenhuis terecht.. goed ziek! Ik heb even getwijfeld om hem te bellen omdat ik echt voor mijn leven vreesde maar ik wist dat hij het waarschijnlijk allang had gehoord en hij nam zelf geen contact op terwijl het echt slecht ging met me.. zijn eigen dochter! Vanaf dat moment heb ik besloten dat die kerel niet meer voor mij bestaat. En natuurlijk doet het me pijn.. ik had het graag anders gezien maar het werkt gewoon niet als het van 1 kant moet komen. Ik hoop voor je dat het bij jou heel anders verloopt.. misschien kan je hem een kaartje sturen? Reageert hij er niet op dan weet je dat ook meteen en als ie je belt of een kaartje terug stuurt kan je altijd nog kijken wat je er mee wilt doen
Wat een verhaal, mamasboefje.. ik kan goed begrijpen dat je de keuzes maakte die je maakte. Ik heb het intussen nog meer laten rijpen. Er komt daardoor steeds meer vuil naar boven, waardoor ik steeds meer in de overtuiging kom dat niemand van die kant van de familie eigenlijk überhaupt een seintje verdiend. Ik ga wachten op mijn eerste echo en dan krijgen de kopstukken (grootouders, tantes, nonkel en vader) een kaartje met de eerste echo and that's it. Hoe meer ik erover denk en herinneringen naar boven laat komen, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik die kant eigenlijk niet in mijn leven wil. Ik mis een vaderfiguur, maar dat vervuld krijgen zit er sowieso niet in, toch niet met mijn eigen papa. So be it. Ik weet dat ik door een kaartje te sturen nog meer bruggen zal verbranden, maar ik zal het waarschijnlijk niet eens weten, gezien mijn broers en ik toch nooit gecontacteerd worden. Kaartjes dus. Voor iedereen. Tis best een pittige denkoefenig en als iemand nog verhalen zou hebben, aarzel zeker niet om ze te delen. Ik kan er alleen maar van leren en me sterker voelen.
Ja het blijft moeilijk... Ik had zelf ineens de opwelling ik ga bellen en ook gelijk gedaan. Achteraf heb ik er geen spijt van gehad want ik kan mijn kind zeggen dat ik het geprobeerd heb. Maar dat is natuurlijk mijn mening he. Zijn ouders heb ik niks laten weten. Ik heb niks meer gehoord van hun sinds 2010. Mijn broer heeft ze ooit een keer gezien en toen zeiden ze o ben jij nog niet dood? Voor mij de druppel want mijn broer is heel lief en heeft nooit iets misdaan. En ik kan je garanderen dat ze pissig zullen zijn op mij. Pech voor hun... Iig succes met je beslissing en als je wilt praten mag je me altijd pben
Ik heb mijn hele leven al alles gedaan wat ik kon. Dat is iets waar ik zeker van moet zijn bij mezelf voordat ik iets 'opgeef', maar ik begrijp je gevoel heel goed. Jouw grootouders zijn anders ook de meest fijngevoeligen, amai.. Misschien toch maar enkel een kaartje naar de papa en misschien zijn ouders... ik weet nog niet helemaal wat ik met de grootouders moet doen... ik slinger een beetje heen en weer, maar wat wel is, is dat hoe langer het broedt, hoe minder geneigd ik ben om er nog veel Latijn in te steken.
Hier (gelukkig) geen ervaring mee, maar ik vermoed dat nu je zelf moeder wordt er bepaalde gevoelens in je naar boven komen waardoor je veel over dit soort dingen zoals familiebanden gaat nadenken en het graag goed wilt maken. Aan de andere kant lees ik ook dat je steeds meer het idee krijgt dat het geen zin heeft er energie in te steken omdat ze je (zullen) kwetsen. Als ik in jouw positie was zou ik, hoe moeilijk het ook is, hen echt helemaal loslaten en geen kaartje of wat dan ook sturen. Onbewust ga je toch op een reactie zitten wachten die toch niet komt of je heel erg gaat teleurstellen. Doe dit jezelf niet aan, meid. Deel je blijdschap met iedereen die je lief is en die ook voor jou lief zijn, die zijn het waard! Mocht je vader het van iemand vernemen en hij besluit dat hij toch wel contact met je wilt hebben/houden, is het aan hem die eerste stap te zetten. Dan weet je ook dat de interesse van hem uitkomt en niet omdat hij zich daartoe verplicht voelt.
Ik werd even heel stil van je reactie. Ik had gewoon nog niet de optie bekeken van gewoon niks sturen. En eigenlijk zat ik alleen maar te knikken bij je woorden... ik twijfel weer helemaal. Een kaartje sturen is eigenlijk de deur nog op een kier zetten... maar wil ik dat nog wel? ... Stof tot nadenken.. ik heb er echt geen idee meer over..
Eens met skyscrapper. Lees veel verdriet in je verhaal en nu je zwanger bent is de drang om iets van contact te krijgen groter je gaat je idd dingen afvragen. Wat skyscrapper ook zeg is denk ook echt zo. Ik zeg altijd maar je verstandelijk kun je van alles bedenken maar je gevoel kun je nooit sturen hoe graag je dat ook zou willen, En geef je het advies om op je gevoel af te gaan.
+1! Had het niet anders kunnen verwoorden. je blijft anders echt in een cirkeltje ronddraaien en malen en dat moet je niet willen, je moet nu juist genieten van je zwangerschap en idd delen met de mensen die je lief zijn.