Lees idd even dat topic! Ik wil dit als ons eigen gezin compleet is ook graag doen. Mijn man vindt het ook een heel mooi gebaar en zei dat we tegen die tijd maar eens gaan kijken hoe dat allemaal werkt (zal nog wel even duren aangezien Finn er net is en we toch nog hopen op nog een een kindje later) Denk wel dat het idd erg persoonlijk is, maar ikvind wel dat als jij het mooi vind dat je het ook moet doen en het niet moet laten omdat je omgeving het raar/gek vind!
Dat je er over na denkt is niet dom of gek... Maar juist heel wijs en mooi! Wat je besluit hierin ook gaat zijn... Alleen het feit al dat je bereidt bent erover na te denken is prachtig! Wat je keus gaat zijn is heel persoonlijk... Je moet het ook kunnen denk ik altijd maar... Maar wanneer je het kan en je doet het geef je andere mensen de kans om van iets prachtigs en onbetaalbaars te mogen genieten... Je geeft het mooiste wat iemand kan overkomen wat zonder eiceldonoren niet zou kunnen... Je geeft een kind een leven bij ouders die alles voor zo een kindje over hebben.... Ik vind het ontzettend mooi dat we zover zijn in de medische wereld dat we dit kunnen bewerkstelligen... Samenbrengen van liefhebbende ouders met een kindje.... Heel veel sterkte bij het nadenken en nemen van een besluit dat je niet zomaar neemt... Dank je wel voor het nadenken....
Het is zeker niet raar of gek. Ik denk er zelf ook wel eens over na. Ik heb zo'n geluk met mijn twee gezonde kindjes en waarbij het zwanger raken zo makkelijk ging, dat gun ik iemand anders ook heel erg. Aan de andere kant weet ik niet of ik het zou kunnen. Mijn kindjes lijken sprekend op mij, het lijkt me een heel raar idee dat er ergens een kindje rondloopt wat eigenlijk van mij is (ligt eraan hoe je het bekijkt) en misschien wel heel erg op mij lijkt.
Hoi meiden, wat een lieve, leuke reacties. Via het Lieve eiceldonor gezocht!! forum ben ik hier terecht gekomen (bedankt Kirstenyana!). Ik lees jullie berichten met veel belangstelling (heb wéér tranen in mijn ogen), aangezien ik nu nog bezig ben met IVF maar dat al niet makkelijk worden. Ik ben 32 en heb een hele lage eicelreserve (bijna in de overgang). De arts heeft gevraagd of we nog IVF wilde doen, want de kans van slagen blijft minimaal. Ook moeten we rekening houden met tegenslag na tegenslag en we moeten onze verwachtingen drastisch bijstellen. Of te wel: ik ben me ook alvast gaan verdiepen in eiceldonatie. Meiden: respect voor degenen die er over na denken, of je het nu wilt doen of niet. Ik ben blij dat meiden er zo met elkaar over kunnen "discussieren". Jullie hebben gelijk er zijn zoveel voorwaarden waar je aan moet/wilt voldoen. Je mag niet te oud zijn, je mag geen kinderwens (meer) hebben, je partner moet achter je staan, je moet er zelf helemaal achter staan. Ja, het kind is genetisch van jou... dus ja, er loopt nog zo'n dreumes rond, waar je officieel geen band mee hebt. Of je er een band mee hebt/krijgt ligt natuurlijk aan de afspraken die jullie (de donatric en acceptrice) hebben gemaakt. Ook kunnen de wensouders enorm teleurgesteld raken als de stimualties/bevruchtingen en terugplaatsingen niet lukken... Maar naast het psychologische deel moet je lichamelijke deel niet onderschatten, onderzoeken, psychologische onderzoeken, echo's, stimulatie van eicellen (door spuiten!), en dan ook nog eens het oogsten van de eicellen. Je hebt een kans op overstimulatie en op infecties. Zo, nu willen jullie zeker niet meer! Maar dit is nu heel negatief geschreven, het kan natuurlijk allemaal meevallen. Maar weet dus waar je aan begint! Maar... Je maakt er een ander stel zo blij mee. Van de week hadden mijn collega's een discussie of ze nu wel een eicel willen van iemand die ze kennen of juist van een onbekende. Zij neigden ernaar om voor de anonieme donor te gaan... Maar, mijn kinderwens is zo sterk, dat ik me waarschijnlijk alleen nog focus op een gezin (niet op het krijgen van "mijn" kind). Het romantisch plaatje is er toch al lang vanaf. Ik wil graag een kindje, of deze nu van mij of van een ander is, of de donor anoniem of bekend is en of de donor zich via een forum heeft aangeboden maakt ook niets meer uit. Mocht ik een eiceldonor nodig hebben, dan weet ik niet hoe wanhopig ik zal zijn. Ik denk wel dat ik zo intens gelukkig zal zijn met een ieder die mij zou willen helpen. Ik hoop dat jullie er over na blijven denken, en voor meer info zou ik je willen verwijzen van de meiden die meeschrijven in het topic "Lieve eiceldonor gezocht!!" Bedankt! Allerliefste groetjes, Marjah
Ik zou het zelf prachtig vinden om te doen. Maar toen ging ik nadenken of ik het erg zou vinden of mijn man zaad zou doneren. En opeens had ik daarmee veel meer moeite dan voor mezelf om een eicel te doneren. Ik weet niet waarom, dat is puur gevoelsmatig. Ik legde het mijn man voor, en hij had precies hetzelfde: hij zou het heel moeilijk vinden als ik mijn eitjes zou doneren en een stuk minder als hij zaad zou doneren. Ik laat het onderwerp voor mezelf rusten, want de eerste is pas op komst. Als we zelf uitgekinderd zijn, zal ik er wel nog een keer over nadenken. Ik vind het heel mooi dat je het zou overwegen, je zou iemands jarenlange wens, mensen die vaak door een eindeloos zwaar traject zijn gegegaan, in vervulling doen gaan. Maar ik denk dat je het alleen kan doen als je er zelf 100% achter staat, en je man ook. Anders kan het een groot ding worden dat tussen jullie in staat.
Marjah, dat topic heb ik een keer gelezen uit belangstelling- heel mooi, heb zelfs gezien dat iemand van hier op zwp het aan heeft geboden! Echt geweldig
Wel een mooie gedachten! Ik zou het ook zoooo graag willen, iemand anders blij maken met een kindje. Het mooiste wat er is (vind ik!) Alleen... lekker ego dan weer van mij, het lijkt me een vreselijk idee, dat er gewoon een halfkindje van mij rondloopt ergens, met voor de helft dezelfde dna. Net zoals evenstar erover gehad met mijn man (toevallig vrijdagavond aan het avondeten) hij zei al: Hoe vind je het, als ik zaad doneer? Ja daar zou ik het toch wel moeilijk mee hebben. Maar dat is toch hetzelfde? Ja, zover had ik eigenlijk nog niet nagedacht.
Ik vind het een prachtige gedachte! Vanwege het medische ingrijpen weet ik niet of ik het zou kunnen, maar je zet me wel aan het denken. Alleen daarom al bedankt! Ik denk dat ik er niet zo'n moeite mee zou hebben dat het "mijn eicel" zou zijn. Het kindje groeit in een andere buik, met iemand anders zijn zaadcellen (iemand die ik niet ken) en groeit op in een omgeving die anders is dan die van mij. Er zijn zoveel factoren van invloed op een kind... de aanstaande ouders hebben ook behoorlijk wat in te brengen. Ik zou wel hopen dat het goede mensen zijn, dat je ze misschien zou kunnen uitkiezen of afwijzen als je er een slecht gevoel bij hebt. Ik hoop ook dat het bemiddelingsbureau wat DNA bij me afneemt om later te kunnen screenen op erfelijke ziektes, zodat het kind weet waar hij/zij aan toe is. En ik hoop dat zo'n kindje niet met teveel vragen op zal groeien over wie zijn DNA-moeder dan is. Maar verder zou het kindje vooral van de ouders zijn die het gedragen en opgevoed hebben. Ik vind het echt heel mooi dat je daar over nadenkt. Dat je omgeving het vreemd vind is volgens mij vooral een teken dat jouw horizon misschien iets breder ligt dan die van de mensen om je heen. Echt heel gaaf!
Ik vind dit echt super, dat mensen dit zouden willen doen! Zodra mijn gezinnetje compleet is voor ons gevoel, is dit ook echt iets om over na te denken. Wij hebben er bijna 4 jaar over gedaan om een wondertje te mogen hebben, maar het is wél gelukt. Ik kan me niet voorstellen hoe het zijn moet als het niet kán lukken zonder een eiceldonor... Dus ik neig nu al heel erg naar het helpen! Maar eerst zeker weten dat wij straks een keer geen kindjes meer willen.. Dat er een kindje rondloopt met mijn DNA bijvoorbeeld dat vind ik dan toch weer niet zo. Is misschien wel, maar wat maakt het uit? Idd het groeit niet in mij, ik draag het niet 9 maanden, dus zie het dan ook niet als mijn kind.. Het enigste wat ik me wel afvraag, ik heb PCO en dus van mezelf geen groeiende follikels. Zijn deze dan wel bruikbaar voor eiceldonatie?
ik vind het ook mooi en helemaal niet raar ofzo. als wij compleet zijn worden mijn vriend en ik alletwee donor. hij zaaddonor, en ik net als jij mijn eicellen.
Hoi meiden, het is al weer even geleden, maar ik vindt het allemaal erg verhelderend wat hier allemaal geschreven wordt. Ik ben blij met meiden zoals jullie, dat jullie er over na denken. Het is niet iets simpels, dus ik begrijp zeker ook de meiden die het niet aan durven. Ik weet ook niet wat ik gedaan zou hebben, als ik in een riante positie had gezeten. Liefs, Marjah
ik wil dit ook heel graag gaan doen, maar moet nog even wachten omdat ik nu zelf zwanger ben en er een bepaalde tijd tussen moet zitten. voor mij is een eitje iets heel anders dan een kind. zolang het niet bevrucht in mij zit, is het geen kind, en gooi ik het iedere maand weg. als het voor andere mensen het missende stukje is om wel een kind te kunnen krijgen en zo hun dromen te vervullen waarom niet? maar dit is mijn persoonlijke gedachte, ik begrijp wel dat niet iedereen hier zo over denkt.