Ik moet het even kwijt hoor meiden. Ik begin namelijk de hoop een beetje te verliezen, ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik ooit een positieve zwangerschapstest in handen zal hebben. Ik weet dat ik de hoop juist niet moet opgeven, maar positief moet blijven, maar het lukt me niet meer. Wij zijn nu aan het eind van ronde 19, helaas is het weer niet gelukt, heb nu alweer bruine afscheiding 8 dagen voor NOD. We gaan dus weer door naar ronde 20, pffffff. Sinds mei 2009 zitten we in de mmm, hebben alle onderzoeken al gehad maar bij ons is alles in orde, dus we zouden gewoon zwanger moeten kunnen worden. Maar ja, dan komt de vraag 'waarom duurt het dan zo lang?' Het maakt mij in ieder geval heel onzeker en bang. Hoe vaak lees je wel niet op forums dat het zwanger worden juist niet lukt bij stellen waarbij geen enkele afwijking is gevonden. Ze doen vele IUI's, gaan dan over op IVF/ICSI maar er volgt geen zwangerschap. En dat rampscenario speelt zich dus af in mijn hoofd, en daarom begin ik de hoop te verliezen. Misschien slaat mijn angst nergens op aangezien er ook zat vrouwen zijn die na 2-3 jaar spontaan zwanger raken. Maar steeds weer als de bruine afscheiding doorbreekt bekruipt mij de hierboven beschreven angst, en dat maakt mij zeer somber en verdrietig. Al mijn vriendinnen, zus en schoonzus zijn binnen no time zwanger geraakt, zij krijgen rond deze tijd allemaal hun 1e of 2e kindje. Ik vind het echt super voor hun maar nu wil ik ook wel eens aan de beurt zijn:x. Ik krijg er een beetje een gevoel van dat wij achterblijven, voor hun is het zwanger worden iets vanzelfsprekends, maar voor ons dus helemaal niet. Zij gaan verder in de fases van het leven maar wij blijven steken. Zijn er hier ook meiden die het zich bijna niet meer voor kunnen stellen dat ze een positieve test gaan krijgen
Hoi Emma, ik ben niet de juiste persoon om op je berichtje te reageren want ik heb al een gezond kindje. Toch weet ik uit mijn directe omgeving dat zwanger worden en een kindje krijgen niet zo vanzelfsprekend is. Wij proberen zwanger te worden van een tweede kindje maar dit gaat niet zoals we graag zouden willen. Ik zou je willen zeggen: verlies de moed niet! Er zijn bij jullie geen aanwijsbare oorzaken gevonden en soms duurt het echt wat langer. Ik hoop dat er mensen op je berichtje gaan reageren die dezelfde ervaring hebben als jij, maar dan wel met een posiftief resultaat! Het kan echt en ik hoop van harte dat het jullie gaat overkomen. Ik stuur je in ieder geval veel positieve energie! lfs en dikke knuffel
hallo Emma, Ik begrijp heel eerg goed wat je voelt!!!! Wij zijn in maart 2007 gestopt met de pil. Omdat het in april 2008 nog steeds niet gelukt was zijn we naar het ziekenhuis gegaan om te onderzooeken wat er evt. mis kan zijn. Na het tempen, zaadonderzoeken, samenlevingstest enz. was er geen reden om aan te nemen dat het niet mogelijk zou zijn zonder hulp. We moesten nog maar eens een half jaar samen door klussen en als het dan nog niet gelukt was dan mochten we terug komen. In februari van dit jaar zijn we terug geweest. Nog steeds was er niet echt iets te vinden, maar ik zou toch een HSG krijgen. Daarvoor moet je ontstekingswaarde in je bloed wel goed zijn en die was bij mij dus steeds te hoog. Ik was vanaf dat moment alleen maar bezig om die waarde omlaag te krijgen met behulp van de arts. Ik was van mening dat ik die HSG nodig had om zwanger te raken. En zowaar in mei heb ik een test gedaan want ik was 5 dagen over tijd. En hardstikke ZWANGER!! Zonder medische hulp. Dus meid ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt!! Heb ik ook zeker gehad. Vooral toen mijn schoonzus ineens kwam dat ze zwanger was na 3 maanden stoppen!!! Het enigste wat ik kan zeggen is houd vooral moed en probeer positief te blijven!! Ook voor jullie komt eens die dag dat je een positieve test in handen hebt!!!! Ik wens jullie heel erg veel succes en ga ook voor jullie ontzettend hard duimen!!!! knuf jesjuh
Ik snap je helemaal Emma, Wij zijn nu ook in ronde 19, nog een paar dagen voor we kunnen testen, 1ex zaad onderzoek was slecht, dus je dan denk je we weten eindelijk waar het aanligt, maar maandag uitslag gekregen van de 2e uitslag, en alles was goed :S dus als ik weer ongie word moet ik bellen voor de samenlevingstest. maar ik ben idd ook wel bang dat we nooit een positive test krijgen. Ik hoop echt dat het voor ons snel raak is meis. Liefs Dina
Jemig Emma wat verschrikkelijk voor jullie Ik kan ook nog niet meepraten, want ben pas in de eerste ronde. Ik ben wel erg aangedaan door je verhaal. Ik hoop dat je gauw zwanger raakt en je wat geluk hebt. Ze zeggen wel is als je stopt met denken aan zwanger raken dat het ineens gebeurd, maar goed hoe kan je stoppen met denken, want enige wat je wil is een hummel. Ik zou toch proberen voor IVF te pleiten of iets dergelijks, want wie weet heb jij geluk. Zelf ben ik ook al jaren bang dat ik niet zwanger kan raken. Ik ben al 9 jaar met mijn vriend en natuurlijk welis een misstap gehad. Pil vergeten of condoom gescheurd, maar goed je bent maar een aantal dagen per maand vruchtbaar dus ja hoe groot is de kans dan 4 van de 30! Mijn zus, nicht waren direct zwanger en vriendinnen in mijn omgeving ook. Ik wil al 2 jaar kids dus ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je moet voelen. Hoop het beste voor je, succes
Meid, ik weet spijtig genoeg héél goed hoe je je voelt... Wij waren in augustus '07 met de pil gestopt en toen we een jaar later nog niet zwanger waren, zijn we naar de gyn gegaan. Ik had een erg onregelmatige cyclus en kreeg dan Clomid, deze sloeg niet aan, heb een hsg gehad en hogere dosis Clomid. Had allemaal geen effect. In mei heb ik m'n laatste ronde Clomid gehad, 8 juni zijn we op intake geweest bij het UZA voor verdere behandelingen die niet meer in een algemeen ziekenhuis kunnen. Ik zou normaal vanaf juli met inspuitingen en eventueel IUI beginnen. Ik heb echter in juni toch spontaan een eisprong gehad (zou mogelijk een nawerking van Clomid kunnen zijn blijkbaar) en ben die maand zwanger geraakt! Ons kindje is verwekt in Zwitserland. Ik heb die (bijna) 2 jaar elke fase wel doorlopen denk ik, van boosheid en verdriet tot échte wanhoop! Ik las precies ook alleen maar de negatieve verhalen en als ik de positieve las, kon ik me ook helemaal niet voorstellen dat het ons ooit zou overkomen! Het is ook zo onwerkelijk! En nu ik zwanger ben, kan ik me nog altijd niet voorstellen dat ik volgend jaar een kindje zal hebben... Meid, ik was er echt zeker van dat ik bij dat minuscuul klein groepje zou horen waarbij de kinderwens uiteindelijk niet vervuld zou worden... Er was ook niets dat iemand kon zeggen waardoor ik me dan beter ging voelen, ze zeiden vaak ook alleen maar dingen waardoor ik me slechter ging voelen... Ik ben ervan overtuigd dat wat je voelt héél normaal is! De enige raad die ik je wil geven omdat ik het zelf ervaren heb is; probeer nog van het leven te genieten ondanks je verdriet. Ik heb het gevoel dat ons leven 2 jaar heeft stilgestaan door die donkere wolk die erboven hing en àlles bepaalde... Dikke knuffel!! xxx
Hoi Emma, Ik zou in ieder geval echt nooit maar dan ook echt nooit de moed opgeven!!!! Wij zijn vanaf 2004 gestopt met de pil. Helaas is mijn vader 7 april 2004 plotseling overleden,en was ik er zo slecht aan dat we op dat moment even niet de gedachten hadden bij een kindje! Eind 2004 had ik zoiets van,nou laten we de pil nu maar weg doen!!!we zien wel. Uiteindelijk had ik pas in oktober 2007 een positieve zwangerschapstest! Natuurlijk helemaal blij,maar naar een dikke week begon ik te vloeien,kreeg hele erge buikpijn,en voelde gewoon dat dat niet goed zat!!! De verloskundige gebeld,en we konden de volgende dag komen. Donderdags naar de verloskundige toe,en daar konden ze helemaal niets vinden! Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Vrijdag laat in de middag konden we bij het ziekenhuis terecht,en daar werd ons verteld dat we een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hadden,meteen bloed prikken enz,en sávonds lag ik al op de operatiekamer! Toen is het hele proces natuurlijk gaan lopen,ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Alles nagekeken,zowel bij mij als bij mijn man! Het werd oktober 2008,mijn zusje en mijn schoonbroer kwamen een avond op bezoek......om het goede en leuke nieuws te vertellen dat zij in juni 2009 hun eerste kindje zouden verwachten! Ja natuurlijk heel blij voor hun......maar wat voelde ik mij verdrietig zeg..... In januarie dit jaar,heb ik zo'n operatie gehad om te kijken of de eileiders goed waren. Waar de BBZ plaats had gevonden zaten verklevingen,maar daar deden ze verder dan ook niets aan,het kan altijd nog via de rechterkant zei de arts! In oktober moesten we maar eens weer terug komen,en dan zouden we verder gaan met IUI! En toen dacht ik van.....ja maar dat wil ik eigenlijk echt niet! Er is verder niets aan de hand met ons....waarom wil het dan niet lukken!!!!! Ik had voor de eerste keer ovulatietesten in huis gehaald,en in maart zijn we daar mee aan de slag gegaan!!!!! En een wonder boven wonder had ik 7 april 2009(5 jaar nadat mijn vader was overleden)een mooie positieve zwangerschapstest in mijn handen!!!!! Dus nogmaals geef de moed echt niet op.....zo zie je maar weer!!!! Ps.Mijn zusje is in 26 juni bevallen van een hele mooie dochter!!!!! Heel veel succes en sterkte ermee!!!! Ik hoop dat mijn verhaal je echt weer moed geeft!!!! Heel veel liefs Brigitte
Oh meiden, bedankt voor jullie opbeurende berichtjes. Het geeft me weer dat beetje moed wat ik nodig heb, dank jullie wel. Het is goed om jullie eigen ervaringen te lezen en dat het bij de meesten uiteindelijk toch wel goed komt en zo moet ik eigenlijk ook blijven denken, alhoewel ik daar soms heel veel moeite mee heb. Brigitte, wat een verhaal. Maar wat ontzettend fijn dat jullie nu zwanger zijn. Elke, wat blijft het toch altijd wonderlijk dat er vrouwen zijn die eerst maar niet zwanger worden, allemaal behandelingen ondergaan en dan uiteindelijk toch nog spontaan zwanger raken. Voor jullie natuurlijk wel helemaal geweldig Dina, hopelijk hoef je die samenlevingstest niet meer te ondergaan, ik duim voor je.
Ik weet nog dat we toen op vakantie vertrokken en dat ik tegen Toon zei; ik word gék als ik nu zwanger raak! Dat zou zooooo het toppunt zijn!! Tja, en het was dus zo maar zéker niet omdat ik er minder mee bezig was ofzo zenne...we hebben er elke dag over gepraat en ik was er zeker evenveel mee bezig als hier thuis. Mààr natuurlijk kreeg ik heel vaak te horen; zie je wel...als je er maar eens tussenuit bent...blablabla! Het was zéker niet de eerste keer dat we op vakantie gingen terwijl we een kinderwens hadden zenne.