Hallo allemaal, Ik wist even niet waar ik dit moet plaatsen, maar dit leek me de beste plaats.. We hebben binnenkort een jubileum en eentje die ik zo graag had willen missen, het is namelijk over een maand 5 jaar geleden dat we voor het eerste probeerden om zwanger te raken. Ik kan me die eerste maand nog zo goed herinneren. Het fantaseren over ons eerste kindje en hoe het allemaal zo lopen. Die eerste maand had ik al bedacht hoe we het onze ouders zouden vertellen en omdat ik nog bezig was met mijn studie ging ik ervan uit dat mijn ouders niet meteen enthousiast zouden zijn. Maar ik wist zeker dat ze het geweldig zouden gaan vinden om grootouders te worden. Ik zag voor me hoe we het jaar daarna met ons kindje naar de intocht van Sinterklaas zouden gaan en onze eerste kerst met z'n drietjes zouden vieren. Die eerste maand vond ik het nog geweldig om al die zwangere buiken te zien, want ik zou snel volgen. Vaak legde ik liefdevol mijn hand op mijn buik, want ik voelde zoveel, het moest bijna wel raak zijn.. Die eerste maand werd een eerste jaar en er volgenden nog (te) veel jaren.. En nu hebben we dus ons vijfjarig jubileum.. 5 zware jaren met veel ups en downs. 5 jaren met alles proberen wat misschien zou kunnen werken, van maanstenen tot vitamines, bepaalde standjes tot ovulatietestjes. Het obsessief zoeken naar oplossingen en elke maand de hoop en teleurstelling.. 5 jaren vol facebook aankondigingen, goed bedoelde adviezen en onbegrip. 5 jaren met onzekerheid, angst, tranen, 'misschien is dit wel de laatste vakantie samen' en 'ik ben zo bang dat ik misschien nooit moeder wordt' Soms verwonder ik me over het feit dat ik me redelijk goed staande kan houden, maar ik merk wel dat het me op begint te breken. Kon ik vroeger enorm genieten van de zomer, samenzijn met vrienden, vakanties.. tegenwoordig doet het me nog weinig. En die zwangere buiken roepen geen blijdschap meer op, maar een angst dat het voor mij misschien niet zal zijn weggelegd.. Elke Sinterklaas en kerst realiseer ik me dat er weer een jaar voorbij is en dat we nog steeds met z'n tweeën zijn.. Ik wou dat ik een blik in de toekomst kon werpen, want die angst dat ik misschien nooit zwanger zal raken is zo verlammend, zo eng..
Wat een rotjubileum.. Ik wens je heel veel sterkte deze dag. Wat hebben jullie het moeilijk. Ik hoop dat jullie snel kunnen vieren dat jullie ouders worden! Oneerlijk is het soms.. Knuffel..
Sterkte lieve Nana86, dikke knuffel! Ik hoop heel erg voor jullie dat er een dag komt dat jullie ook goed nieuws mogen ontvangen. Blijf hoop houden! Super dat je je zo staande weet te houden, probeer een mooi leven samen met je partner te hebben. Ik zie dat je bezig bent met ISCI. Zijn er nog andere opties voor jullie in het ziekenhuis? En ik lees ook dat je een tijdje geleden zwanger bent geweest, helaas een MK. Probeer de hoop te houden dat je wel zwanger kan worden. Nogmaals, heel veel sterkte, liefde en geluk toegewenst.
Bedankt voor de liever acties.. @chantal: helaas zijn er voorlopig geen andere opties, maar we hebben de hoop ook nog niet opgegeven gelukkig.. Maar het duurt zo lang..
Meid wat naar zo'n jubileum wil je niet.. Sterkte en hoop voor je dat die wens toch in vervulling mag gaan. een hele dikke knuffel..
Wat een naar jubileum maar wat verwoord je alles, ook de pijnlijke dingen, toch mooi! Ik wens jullie alle geluk toe; ik ken de angst alleen niet zo lang als jullie dus dat zal nog verlammender zijn.
Jeetje wat heftig! Veel sterkte meid. Ik hoop echt dat het voor jou ook weggegelegd zal zijn. Het lijkt mij ontzettend zwaar zolang wachten op een wonder en nog steeds met lege handen. ik leef intens met je mee..
Dankjewel allemaal! Het doet wel goed om al die lieve berichtjes te lezen Het is ook heel zwaar allemaal, maar ja, we hebben weinig keus, dus je gaat gewoon door.. ja, we kunnen stoppen, maar dat gaan we (voorlopig iig) niet doen!
Jeetje, wat beschrijf je alles mooi. Vind het erg triest en hoop dat jullie ooit jullie zo gewenste kindje in jullie armen kunnen sluiten! Sterkte..